"Ουδείς έρχεται προς εμε αν ο Πατέρας δεν ελκύσει αυτόν"

"Ουδείς έρχεται προς εμε αν ο Πατέρας δεν ελκύσει αυτόν"

γράφει η Άννα Μαργαρίτη

Τι εκπροσωπεί σήμερα ο Θεός και το Θείον;

Που μπορεί να πιστέψει κανείς σήμερα για να ισορροπήσει και να μπορέσει να πορευτεί με ειρήνη και γαλήνη;

Είναι απίστευτο και όμως αληθινό. Το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα και ιδιαίτερα ο επερχόμενος εικοστός πρώτος δίνουν την απάντηση σ' αυτά τα ερωτήματα. Οι άνθρωποι είχαν πιστέψει πως οι μόνες δυνάμεις στις οποίες θα μπορούσαν να αρκεσθούν ήταν τα ανθρώπινα αισθήματα και οι κοινωνικές συνθήκες διαβιώσεως. Είχαν πιστέψει ότι ο άνθρωπος ήταν δημιούργημα εξ' ολοκλήρου του φυσικού περιβάλλοντος, προέκτασή του, και ο ανθρώπινος χαρακτήρας προϊόν της κληρονομικότητας. Ο άνθρωπος ζούσε μέσα στην άγνοια χωρίς πίστη, χωρίς κατανόηση, χωρίς ελπίδα, ζούσε δηλαδή σε μια κατάσταση πνευματικής ανυποληψίας.

'Ήρθαν όμως τα γεγονότα οι δυο παγκόσμιοι πόλεμοι, οι κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού, η απέραντη δυστυχία που απλώνεται στον πλανήτη μας. Ήρθε η εποχή που εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιασθησαν και σφαγιάζονται σε διάφορα σημεία της γης, εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κυριολεκτικά από την πείνα καθημερινά εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν άνεργοι. Ήρθε δηλαδή, η εποχή για να αποδειχθεί ότι αυτή η ανθρώπινη δυστυχία δεν είχε και δεν έχει σαν αιτία μόνο τις κακές οικονομικές συνθήκες ή τις ψυχολογικές πιέσεις, μόνο τον τρόπο διακυβερνήσεως και εξουσιασμού του ανθρώπων. Αυτή η ανικανότητα των συστημάτων, των υλιστικών θεωριών, να εμποδίσει τα ανθρώπινα πλάσματα να μεταβάλλονται τόσο συχνά σε υπάρξεις πολύ χειρότερες από εκείνες των αγρίων θηρίων, όφειλε να προβληματίσει κάποιους, ίσως τους διανοούμενους, που αρέσκονται να αποκαλούνται πνευματικοί άνθρωποι, να ταπεινώσει τους επιστήμονες, ή εκείνους που υποστηρίζουν την αβεβαιότητα στον κόσμο και προσπαθούν να στερήσουν τις ελπίδες του ανθρώπου σε κάτι καλύτερο, σε κάτι ποιο δυνατό απ' αυτούς.

Θα χρειαζόταν τέλος όχι απλώς να προβληματίσει τους ηγέτες του κόσμου, αλλά να τους συνεφέρει, να τους κάνει όλους αυτούς να σκεφθούν μήπως είναι αλήθεια ότι: "O άνθρωπος χωρίς την πίστη του σε ιδανικά και αξίες, χωρίς κανένα ηθικό και πνευματικό υπόβαθρο, χωρίς την ενίσχυση της Θείας Δυνάμεως θα βαδίσει σίγουρα στην καταστροφή του". Παρά ταύτα το παρήγορο είναι ότι όλες αυτές οι αμφισβητήσεις όχι μόνο της πίστης αλλά και όλου του λατρευτικού συστήματος, δεν κατόρθωσαν να συντρίψουν στο σύνολό του και ιδιαίτερα στις τάξεις των λεγόμενων απλών ανθρώπων, μια πνευματική αφύπνιση και το άγιο και καθαρό συναίσθημα της πίστης στο Θεό, που επιβίωσε σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες και κοινωνικές μορφές διαβιώσεως.

Είναι μια διαπίστωση ότι σήμερα, προπαντός σήμερα, η πίστη παραμένει έντονη σ' αυτούς που έγινε καθοριστική παρουσία στην καθημερινή τους ζωή, και θα παραμείνει πάντοτε για να καλύπτει και να στηρίζει τον αδύνατο και να δίνει αγάπη και ελπίδα σε όλους μας, για μια ζωή που θα διαδεχθεί αυτή τη ζωή που ζούμε τώρα, και που θα είναι χωρίς πόνο, χωρίς οδύνη, χωρίς φθορά, χωρίς θάνατο. Γιατί αυτή είναι η αποστολή των πιστών ανθρώπων πάνω στη γη, το να διαλύσουν την άποψη, ότι η ζωή του πιστού παραπλανά τον άνθρωπο και διατηρεί την άγνοια προς όφελος των ισχυρών. Σήμερα έχει γίνει απόλυτα κατανοητό ότι οι ισχυροί της γης δεν έχουν καμιά ανάγκη να στηριχθούν στη Εκκλησία μας για να εκμεταλλευτούν τον κόσμο, γιατί η εκμετάλλευση γίνεται και θα γίνεται κάτω από όλα τα κοινωνικά συστήματα διακυβερνήσεως.

Η Εκκλησία του Χριστού κρατά μέχρι σήμερα το Δημιουργικό Λόγο της Παλαιάς και Kαινής Διαθήκης, τις Πράξεις, τις Επιστολές και το Λόγο των Αγίων Πατέρων, δηλαδή στην υψηλή της έννοια είναι επαρκής για να καλύψει τον άνθρωπο μέχρι το σημείο εκείνο που ο άνθρωπος θα μπορεί να πατά γερά και να στρέψει τα βλέμματα σ' Εκείνον που ίδρυσε την Εκκλησία και να ζητήσει απευθείας με την ευλαβική προσευχή του να του παρασχεθεί η γαλήνη και η ηρεμία της ψυχής του. Ο Κύριος στέκει πάντοτε ψηλά και καμιά συμπεριφορά οποιουδήποτε δεν μπορεί να τον κλονίσει.

Η έλξη και η δίψα της ψυχής για την Αλήθεια είναι συναισθηματική. Tην ψυχή μας την ενδιαφέρει να γνωρίζει ότι ο Θεός υπάρχει. Το πως υπάρχει δεν είναι δοσμένο στον άνθρωπο να το γνωρίσει. Αυτή η ακατανίκητη έλξη προς το υψηλό και το πραγματικά ωραίο, είναι που κατευθύνει το ανθρώπινο είδος. Και χωρίς αυτή την έλξη δεν θα γινόταν τίποτα. "Ουδείς έρχεται προς εμέ, αν ο Πατέρας που με έστειλε δεν ελκύσει αυτόν". Ιωάννης 6' 44. Αυτή η έλξη δημιουργεί την ανάγκη της λύτρωσης, δημιουργεί την ανάγκη της πίστης, δημιούργησε και συντηρεί την πνευματική δημιουργία τα υψηλά ιδεώδη, τις αιώνιες ηθικές αξίες, την έλξη προς το Δημιουργό μας, προς την αιώνια πατρίδα μας. Πρόκειται για μια έλξη που έχει πηγή, στην ανάμνηση του ανθρώπου για την πανάρχαιη και υψηλή καταγωγή του και την προσδοκία της λυτρώσεως και της επανόδου του στην αρχική πηγή του.

Ο σημερινός άνθρωπος είναι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εγωιστής, ιδιοτελής, τόσο σαν άτομο όσο και σαν ομάδα. Ολόκληρος ο κόσμος βρίσκεται σήμερα κάτω από την εξουσία ενός φοβερού συμπλέγματος αγωνίας και νιώθει ότι μόλις ξέφυγε την ολοκληρωτική καταστροφή. Εξάλλου στηρίζεται μόνο στο δικό του νου, στη δικιά του αντίληψη, και υπόκειται πάντοτε στους κλυδωνισμούς και τις αλλαγές που απορρέουν από την ίδια τη φύση του και το κυριότερο στερείται της δυνατότητος να επωφεληθεί από την πείρα εκείνων που αιώνες πριν από αυτόν σκέφτηκαν κατά τον ίδιο τρόπο και κατέληξαν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Στερείται ακόμη τη δυνατότητα να προσεγγίσει τα κείμενα εκείνα που θα τον προσανατολίσουν, αφού εκ προοιμίων αρνείται την αξία τους, από υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του ή εμπιστοσύνη σε κάποιον που σκέπτεται σαν κι αυτόν.

"Κανένας δεν μπορεί να έρθει κοντά μου, λέει ο Κύριος, αν δεν τον ελκύσει ο Πατέρας που με έστειλε κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα". '

Έχει γραφτεί από τους προφήτες: "Ο ίδιος ο Θεός θα τους διδάσκει όλους". Όποιος, λοιπόν ακούει τον Πατέρα και μαθαίνει από Αυτόν έρχεται κοντά μου, αυτό δεν σημαίνει πως είδε κανείς τον Πατέρα, μόνο αυτός που έρχεται από το Θεό, αυτός μόνο έχει δει τον Πατέρα, σας βεβαιώνω όποιος πιστεύει σε εμένα έχει την αιώνια ζωή".

Κατά Ιωάννην 6' 44-46.