«Ο ποιμέ­νας έχει καθήκον να συμπαρασταθεί σε οποιονδήποτε του το ζητήσει και έχει ανάγκη της πνευματικής του προσφοράς».

«Ο ποιμέ­νας έχει καθήκον να συμπαρασταθεί σε οποιονδήποτε του το ζητήσει και έχει ανάγκη της πνευματικής του προσφοράς».

«Η ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΣ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ»

 

«Η ΑΥΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΣ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ»

 κ. Αθανασίου Νεοφωτίστου, Προέδρου της Π.Ε.Γ.

 Μία ουσιαστική εκδήλωση της αιρετικής ψυ­χολογίας και νοοτροπίας των νεοφανών ομάδων και λατρειών είναι η επιδίωξη αναζήτησης και εντοπισμού ενός αντιπάλου δέους, ενός εχθρού υπαρκτού ή ανύπαρκτου, κάποτε φανταστικού, όταν οι ανάγκες συσπείρωσης και εκφοβισμού των οπαδών το επιβάλλουν .

Κάθε ολοκληρωτισμός (και οι νεοφανείς αιρέσεις και καταστροφικές λατρείες ανήκουν σε κι­νήσεις ολοκληρωτικής δομής) για να επικρατήσει και να συγκρατήσει τους οπαδούς του έχει ανάγκη ενός εχθρού, ενός αντιπάλου.  Δημιουργεί υστερία δίωξης του εχθρού και με αυτό τον τρό­πο επιβιώνει. Το «διαίρει και βασίλευε» του Μακιαβέλλι αναφέρεται εν μέρει σ’ αυτήν την νοο­τροπία των ομάδων και οργανώσεων αυταρχικού χαρακτήρος που μας απασχολούν.

 Απώτερος στόχος όλων των καταστροφικών λατρειών και των αιρέσεων με φασιστικές επιδιώξεις είναι ο διανοητικός χειρισμός των ανθρώπων που έχουν εγκλωβίσει στα κέντρα τους. Για να επιτύχει όμως αυτή η απάνθρωπη επιχείρηση, δεν φθάνει μόνο η συνεχής προπα­γάνδα, η πλύση εγκεφάλου, και όλες οι τρομερές τεχνικές που εφαρμόζουν στα μέλη τους. Δεν φθάνει μόνο η αστυνόμευση του νου και η ύπαρ­ξη «Αστυνομίας Σκέψης» ή «Αξιωματικών ηθικής». Δεν φθάνει μόνο η προβολή του αρχηγού της ομάδος ως αλάθητου, παντοδύναμου, που σ’ αυτόν οφείλεται «κάθε επιτυχία, κάθε πραγματοποίηση, κάθε νίκη, κάθε αποκάλυψη, κάθε γνώση» κ.ο.κ.

Δεν φθάνουν όλα αυτά. Για να επιτύχουν τον έλεγχο του νου και να κυριαρχούν απόλυτα στους άλλους, έχουν ανάγκη οι αιρεσιάρχες και από το αντίπαλο δέος, τον εχθρό. Χρειάζεται ο Εμμανουήλ Γκολστάϊν του Όργουελ, ο αντίπα­λος του Μεγάλου Αδελφού, ο εχθρός του λαού. Και για να επιτύχει η αυταρχική εξουσία, στο μυθιστόρημα του Όργουελ, το φανατισμό των μελών υπέρ του ηγέτου και κατά του εχθρού πα­ρουσίαζαν στις μεγάλες τηλεοθόνες που παρακολουθούσε υποχρεωτικά ο λαός το «δίλεπτο του μίσους». Εμφάνιζαν τον Γκολστάϊν στην οθόνη κι όλοι ούρλιαζαν από οργή, φανατισμό και ασυ­γκράτητο μίσος. Έξαλλες κραυγές λύσσας δονούσαν την ατμόσφαιρα εναντίον του Γκολστάϊν, του εχθρού και όλοι μαζί χρησιμοποιούσαν ρυθ­μικά μια τεχνική. Φώναζαν ρυθμικά μα-μα-μα. Ήταν ένας ήχος που είχε κατά τον Όργουελ τρεις επιδιώξεις: α) Να δημιουργήσει μίσος κα­τά του εχθρού. β) Να δημιουργήσει αίσθημα ευφορίας για το μεγαλείο του ηγέτου, του μ. Αδελφού. Μόλις εξαφανίζονταν η μορφή του Γκολστάϊν και εμφανίζονταν η εικόνα του Μ. Αδελφού, όλοι αναφωνούσαν: «Σωτήρα μας». και γ) Ήταν μια πράξη αυτό-ύπνωσης, μια ηθελημένη κατάπνιξη της συνείδησης μέσα σ’ ένα ρυθμι­κό ήχο. Αυτή η τρίτη επιδίωξη είναι κατά βά­θος και ο στόχος των διαφόρων τεχνικών των ομάδων με τα ρυθμικά μάντρα των γκουρού κα­τά το διαλογισμό.

 Οι νεοφανείς αιρέσεις ή καταστροφικές λα­τρείες, που είναι οργανώσεις ολοκληρωτικές έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του αυταρχισμού, όπως εκφράστηκε ιστορικά σόλες τις εποχές. Υπάρχει ο αρχηγός στον οποίο όλοι οφείλουν υπο­ταγή, μέχρι λατρείας και υπάρχουν και οι εχθροί που πρέπει να διωχθούν. "Αν δεν υπάρχουν πρέ­πει να δημιουργηθούν, γιατί είναι ο υπ’ αριθμόν 1 παράγων συσπείρωσης των οπαδών.

 Ο πρώτος εχθρός των νεοφανών αιρέσεων είναι οι γονείς των παιδιών θυμάτων, ιδίως όταν εναντιώνονται στις ομάδες αυτές. Τότε τα παι­διά, καθοδηγούμενα από τους ιεραρχικά ανώτε­ρους, στρέφονται με απίστευτο φανατισμό εναντίον των γονέων τους. Ο Γκίντερ Μπεκστάϊν, υπουργός Εσωτερικών του κρατιδίου της Βαυα­ρίας δήλωσε τον Σεπτέμβριο του 1997, ότι «οι θρησκείες διανοητικού χειρισμού, εφαρμόζοντας μια «παιδαγωγική ρομπότ» που αναπτύσσεται ως «κυβερνοφασισμός» έχουν σκοπό να κατα­στρέψουν τη φυσική σχέση γονέων-παιδιών με τεράστιο κίνδυνο για την ψυχική υγεία των παι­διών.»

Αυτή η αντιπαράθεση των παιδιών προς τους γονείς φτάνει πολλές φορές σε ακραίες καταστά­σεις. Έχομε δει παιδιά θύματα να μηνύουν τους γονείς τους και να τους απειλούν ότι θα τους εκθέσουν, αν δεν σταματήσουν να καταφέρονται εναντίον της ομάδος στην οποία ανήκουν. Τους απειλούν ότι θα γνωστοποιήσουν παντού δια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κάθε είδους φανταστικής άνομης πράξης των γονέων κατά των παιδιών τους, όπως κακοποιήσεις που υπέ­στησαν κ.λ.π.

 Η καθηγήτρια Clair Champollion είπε τα εξής σε ομιλία της :«Έχω υπόψη μου ομάδες που είναι φοβερά σκληρές και για τις οποίες η εχθρότητα και η σκληρότητα των παι­διών απέναντι των γονέων τους θεωρείται πρώτη αρετή. Παραβρέθηκα σε περιπτώσεις πολύ λυπηρές. Στις ομάδες αυτές το να μείνει ένα θύμα αδιάφορο για το θάνατο ενός πατέρα, την ασθένεια μίας μητέρας, το θάνατο του παππού ή της γιαγιάς, θεωρείται εκδήλωση αρετής. Από την εμπειρία μου καθ όλη τη διάρκεια της υπηρεσίας μου στην Πρωτοβουλία Γονέων Γαλλί­ας σάς πληροφορώ ότι παραβρέθηκα σε περιστα­τικά που μπορούν να θεωρηθούν απάνθρωπα».

 Όταν κανείς παραμείνει αρκετό χρόνο σε μια αίρεση θα υποστεί όλες τις συνέπειες του χειρισμού του. Έχουμε δει παιδιά με χλωμό πρόσω­πο, άδειο βλέμμα, κρύα καρδιά. Και δεν υπάρ­χει χειρότερη αρρώστια στο άνθρωπο από την κρύα καρδιά. Εάν υπάρχει εναντίωση των γονέ­ων, η οργάνωση προβαίνει σε φρικτούς εκβιασμούς, χρησιμοποιώντας την κρύα καρδιά των νεαρών θυμάτων της.

 Δεύτερος «εχθρός» των νεοφανών αιρέσεων είναι οι Ενώσεις και πρωτοβουλίες Γονέων, που έχουν ιδρυθεί σε όλες σχεδόν τις χώρες του κό­σμου για να αντιμετωπισθεί το αιρετικό φαινό­μενο της εποχής μας. Η Π.Ε.Γ. υπήρξε κατά το παρελθόν στόχος κατηγοριών από πολλές ομάδες οι οποίες με δημοσιεύματά τους την χαρα­κτήρισαν Ένωση «με φασιστική νοοτροπία» και «Αντιδημοκρατικές ενέργειες». Κατηγορήθηκε η Π.Ε.Γ. ότι είχε συνεργασία με την CAN που τη χαρακτήρισαν έγκληματική οργάνωση. Κατηγο­ρήθηκε ακόμη ως «μία ομάδα ακροδεξιά εθνικιστική, τρομοκρατική, καθοδηγούμενη από το ρά­σο του π. Αλεβιζόπουλου.»

 Αλλά εκεί που στρέφονται με ιδιαίτερο μίσος οι ομάδες είναι οι διεθνείς προσωπικότητες που με βιβλία τους και δημοσιεύματά τους αποκαλύ­πτουν και εμφανίζουν ενώπιων φορέων και πο­λιτειακών οργάνων τις ενέργειές τους και προειδοποιούν για τους κινδύνους από τις δραστηριότητές τους στα άτομα και τις κοινωνίες. Αν μάλιστα οι κριτικοί των ενεργειών τους είναι πρώην οπαδοί τους, το μίσος εναντίον τους είναι ασυγκράτητο, αβυσσαλέο. Θεωρείται ο υπ αριθ.1 εχθρός της οργάνωσης.

 Σ’ αυτή την κατηγορία των εχθρών συμπερι­λαμβάνονται πολιτικοί, εκπρόσωποι Εκκλησιών, καθηγητές πανεπιστημίων, δικαστικοί, δημοσιο­γράφοι που ασχολούνται με κριτικό πνεύμα εναντίον των ομάδων. κ.α. Ο καθένας που θα ασκήσει κριτική εναντίον κάποιας νεοφανούς αιρέσεως, είναι κατ’ αυτήν εγκληματίας. Σύμφωνα μ’ αυτή τη φασιστική ιδεολογία το δίκαιο της ομάδας κυριαρχεί. Οι αντιφρονούντες δεν έχουν δικαιώματα, θεωρούνται «ανέντιμοι». Η άποψή τους, όταν διακηρύσσεται, με αποτέλεσμα να απειληθούν τα συμφέροντα της ομάδας, τους κα­θιστά εχθρούς και αντιμετωπίζονται χωρίς οίκτο. Χαρακτηρίζονται όλοι οι παγκοσμίου φήμης βαθείς ερευνητές, «ναζιστές» και με διάφορες συ­κοφαντίες προσπαθούν οι ομάδες να εμποδίσουν το έργο τους, γιατί γνωρίζουν ότι τα βιβλία τους αποτελούν την κύρια βιβλιογραφική πηγή για όλους τους ερευνητές και η γνώμη τους βαρύνει ακόμη και μεταξύ κυβερνήσεων και κοινοβουλί­ων.

 Τέτοιοι ερευνητές που κατά καιρούς έχουν μπει στο στόχαστρο αυταρχικών οργανώσεων είναι ο Haack, ο Gandow, ο Abel, ο Dvorkin, ο Aagaard, η Champollion και φυσικά ο μακαρι­στός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος. Ελεγε ο αεί­μνηστος πατήρ ότι «μεγαλύτερη επιβράβευση της εργασίας μας δεν μπορεί να υπάρχει από την παράθεση του ονόματός μας ανάμεσα στους λα­μπρούς και σεμνούς αυτούς επιστήμονες».

 Την τελευταία δεκαετία της επί γης ζωής του π. Αντωνίου οι ολοκληρωτικής φύσεως νεοφα­νείς αιρέσεις και παραθρησκευτικές ομάδες κή­ρυξαν ανίερο πόλεμο εναντίον του και εναντίον της απολογητικής της Εκκλησίας μας. Ο αεί­μνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Κυρός Σεραφείμ στον πρόλογο του βιβλί­ου του μακαριστού π. Αλεβιζόπουλου «Ναζισμός με άλλο πρόσωπο» λέγει και τα εξής: « Με το βιβλίο αυτό του καταξιωμένου συνεργάτου της Εκκλησίας π. Αντώνιου Αλεβιζοπούλου, η Εκκλησία καταγγέλλει το νέο είδος ολοκληρωτισμού, ο οποίος δεν διστάζει να αποκαλέσει «ρα­τσισμό» και «θρησκευτικό φανατισμό» το ποιμα­ντικό έργο της Εκκλησίας που ξεσκεπάζει το αληθινό πρόσωπο των ομάδων αυτών, ακόμη και πίσω από ορθόδοξο προσωπείο».

Απεκάλεσαν νεοφανείς κινήσεις τον π. Αντώνιο Αλεβιζόπουλο «τουρκοεμάδα», «αρχηγό της Εκκλησιαστικής Κ.Υ.Π.», «επικίνδυνο», «σκοτεινό». Η επίθεση αυτή αποτελούσε μέρος της σε διεθνή πλαίσια συντονισμένης επίθεσης εναντίον κορυφαίων κριτικών. Στόχο είχε η σφοδρή και ανέντιμη επίθεση κατά του εντεταλμένου της Εκκλησίας της Ελλάδος την πνευματική τρομο­κρατία του και την εξουδετέρωση της άμυνας της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Κι ενώ κανένας ολοκληρωτισμός δεν δέχεται άλλον ολοκληρωτισμό, οι ομάδες αυτού του είδους συνασπίζονται για την αντιμετώπιση του «κοινού εχθρού» που είναι η απολογητική της Εκκλησίας μας. Το μα­νιφέστο «Συμποσίου», «φιλοσοφικών και μετα­φυσικών» κινήσεων, που έγινε στην Ελλάδα πριν από λίγα χρόνια αναφέρει σε «άρθρο του» ότι σκοπός της Ενότητος είναι η αντιμετώπιση του κοινού εχθρού.

 Η Διεθνής όμως αναγνώριση του έργου του αείμνηστου π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου αποτε­λεί αδιαφιλονίκητο «σημείο» ότι έπραξε το έργο του κατά την εντολή της αγάπης του Κυρίου μας. Όλοι οι Ορθόδοξοι Πατριάρχες και οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών, αλ­λά και η Επίσημη Ελληνική Πολιτεία, «δια στόματος Πρωθυπουργού της χώρας, αρμοδίων Υπουργών και όλων των πολιτικών κομμάτων ευλογεί και επιδοκιμάζει την εργασία που επετέλεσε και προσβλέπει σ’ αυτήν».

 Ο ίδιος έγραψε :«Προσπαθήσαμε με όλες μας τις δυνάμεις να υπηρετήσουμε τους αδελφούς μας στο όνομα του Θεού. Ό,τι επιτελέσαμε, ο Κύριος το επετέλεσε, χρησιμοποιώντας εμάς και τους συνεργάτες μας ως ανάξια μεν, αλλά δικά Του όργανα.... Ο Χριστός δεν απαιτεί από εμάς να δικαιώσουμε τους εαυτούς μας ενώπιων των ανθρώπων με κάθε μέσο. Η Αγία Γραφή υπο­γραμμίζει ότι είναι μακάριος εκείνος που διώκε­ται «ένεκεν δικαιοσύνης». Και στα τελευταία λό­για πριν κοιμηθεί είπε και τα εξής: «Ο ποιμέ­νας έχει καθήκον να συμπαρασταθεί σε οποιονδήποτε του το ζητήσει και έχει ανάγκη της πνευματικής του προσφοράς».

Λόγια υπεύθυνου ποιμένα γεμάτα αγάπη και άφθονο περίσσευμα καρδιάς. Να έχουμε την ευχή του.

 

Από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχος 23

Read more: http://www.egolpion.com/o_exthros.el.aspx#ixzz2WfEmZzKT