ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ - ΠΕΡΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ Ι.Χ

Πέμπτη, 13 Ιουνίου 2013

Ο ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ.

Ό Ίον Όμέσκου σκέφτεται, όταν βγει από τη φυλακή, να γράψει ένα θεατρικό έργο, βλέποντας από τη δική του οπτική γωνία το έργο του Πωλ Ρεϊνάλ για τον Ιούδα: χωρίς τον Ιούδα, λέει, δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί ολόκληρο το δράμα που γνωρίσαμε. Ό Ιούδας έπαιξε το ρόλο του σ' αυτή την υπόθεση, γιατί να καταδικαστεί;

Πιστεύω όμως πώς, αν και ήταν από πριν γνωστό, τί θα διαπράξει ό Ιούδας, εντούτοις παραμένει ένοχος. Ό Θεός ως παντογνώστης γνωρίζει από πριν τις αντιδράσεις και τις συμπεριφορές μας. Δεν μας υποχρεώνει όμως να ενεργήσουμε και να συμπεριφερθούμε με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο. Σαν ελεύθεροι άνθρωποι, πού είμαστε, έχουμε διαρκώς επιλογές.

Αν κάποιος κάνει ένα καλό σ' έναν κακό άνθρωπο και δεν περιμένει ανταπόδοση, ή προβλεπόμενη άσχημη αντίδραση του κακού ανθρώπου δεν θα τον παραξενέψει. Αυτό όμως δεν σημαίνει πώς δεν πρέπει να καταδικάσουμε την άσχημη αντίδραση. Όπως και να το κάνουμε, είναι απεχθής αντίδραση.

Η προδοσία του Ιούδα ήταν αναμενόμενη στο δράμα του Ιησού. Παραμένει όμως  προδοσία.

 Θα λέγε κανείς πώς αυτή ή αναμονή (κάτσε να δεις πού θα...) καθίστα τον Ιούδα ακόμα πιο μισητό. Δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τον κακό του εαυτό, μείνε στον αυτοματισμό του. Ή εντολή του Χριστού όμως είναι ξεκάθαρη: « Όποιος θέλει να λέγεται δικός μου, πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του...»

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ. ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ- ΣΤΑΥΡΟΣ

παρέχεται από

Παρασκευή, 14 Ιουνίου 2013

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ "Τρεις ανθρώπινες υπάρξεις, πιστεύω, δρόσισαν για λίγο το Σταυρό του Κυρίου με τις πράξεις του"

Τρεις ανθρώπινες υπάρξεις, πιστεύω, δρόσισαν για λίγο το Σταυρό του Κυρίου  με τις πράξεις τους: ή Μαρία ή Μαγδαληνή, ό έκ δεξιών ληστής ο Νικόδημος, ό όποιος έδειξε στον Κύριο με την πράξη του πώς ακόμα και μέσα  στις τάξεις των υποκριτών μπορεί να βλαστήσει ό καλός σπόρος. (Τρεις υπάρξεις δρόσισαν το Σταυρό του Χριστού — και τα δάκρυα της Παναγίας)

Λίγο πριν από τη Σταύρωση το μανδήλιο της Βερονίκης ήταν ή μοναδική -στάση (συμπόνιας) για τον μελλοθάνατο. Και αν αποτυπώθηκε το Θειο Πρόσωπο στο άγιο μανδήλιο της Βερονίκης, έγινε για να ξέρουν όλοι πώς κάθε πόνος δεν πάει ποτέ χαμένος, αλλά παραμένει αιώνια και κάθε αδικία θα φωνάζει και θα ακούγεται για πάντα.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ - ΙΟΥΔΑ

Σάββατο, 15 Ιουνίου 2013

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ «Όποιος και να είναι ό φίλος μου ή ό δάσκαλος μου, εγώ δεν τον προδίδω». Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ.

Όσο για τον Ιούδα:

Ό Ιούδας χάνει την ευκαιρία να κερδίσει και ταυτόχρονα χάνεται, διότι σκέφτεται επιτήδεια, σκέφτεται επιμελώς, σαν σοφιστής. Στις δύσκολες περιπτώσεις, όμως, το πιο καλό είναι να εφαρμόζουμε την απλή λύση της ευθυκρισίας, να σκεφτόμαστε όπως θα σκεφτόταν ένας αγράμματος χωριάτης και να πούμε «Όποιος και να είναι ό φίλος μου ή ό δάσκαλος μου, εγώ δεν τον προδίδω». Ό Ιούδας όμως τί είπε, πώς σκέφτηκε; «Από τη στιγμή πού ό Ιησούς ήρθε για να μας σώσει, από τη στιγμή πού για να μας σώσει πρέπει να σταυρωθεί, από τη στιγμή πού για να σταυρωθεί πρέπει κάποιος να τον προδώσει, έ τότε προσφέρομαι εγώ, εγώ θα τον προδώσω».

Δεν ξέρω  ποιες είναι οι πιθανότητες, δεν ξέρω αν οι παπάδες και οι γραφιάδες θα βρουν άλλο τρόπο, δεν θέλω να ξέρω τίποτα. Εγώ ένα ξέρω, αυτό πού μας έμαθαν οι  πρόγονοί μας: τον φίλο μας και τον δάσκαλο μας δεν τον προδίδουμε 

Κάνε Θεέ μου, τα πράγματα όπως Εσύ νομίζεις καλύτερα. Εγώ δεν είμαι παρά ένα σκουλήκι, και το καθήκον μου, σαν δύστυχος άνθρωπος πού είμαι, είναι να  εφαρμόσω την κοινή ηθική. Δικαιολογίες υπάρχουν πολλές, συγγνώμες ακόμα  περισσότερες, το ξέρω. Μη μου λέτε όμως τίποτα, δεν θέλω να ακούω για

δικαιολογίες και συγγνώμες.

Ό Ιούδας χάθηκε και επειδή ήθελε να επωμιστεί μια θεϊκή αποστολή, επειδή θεωρησε σωστό (απόδειξη φοβερής αλαζονείας) να αντικαταστήσει τον Θεό.

Έπρεπε να ήταν πιο προσεκτικός. Δεν ξέρω. Δεν ανακατεύομαι. 'Εγώ ένα μόνο ξέρω. Τον Χριστό δεν τον προδίδω.

Γιατί ότι και να έλεγε μετά ό Ιούδας, όσο λεπτόλογες, μεγαλόστομες και απρόσωπες και να ήταν οι δικαιολογίες του, υπάρχει και το κοινό αίσθημα, που θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να φανερώσει το ειδεχθές πρόσωπο του προδότη και τις αληθινές του προθέσεις. Το απλό κοινό αίσθημα θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αρχίσει στις ερωτήσεις τον Ιούδα και να τον τελειώσει στα γρήγορα:

—  Ρε σύ, πήγες ή όχι στους Φαρισαίους; 

 — Πήγα, αλλά για να...! 

— Ρε, άστα αυτά. Τον πρόδωσες ή όχι;

 — Κοιτάξτε, εγώ...

—  Ρε, τί εγώ; Πήρες τριάντα αργύρια ή δεν πήρες;( Ό διάβολος με την πράξη μας πιάνει και γενικά με ότι μπορεί. Σαν την αστυνομία που συλλαμβάνει τους εγκληματίες όχι από τα εγκλήματα πού έχουν κάνει, αλλά από μικρές παρατυπίες, όπως π.χ. επειδή χρωστάνε στην εφορία.)

—        Δεν ήθελα να τα πάρω, αλλά μετά τα κράτησα...

—        Δηλαδή τα τσέπωσες, έτσι; Τριάντα.

—        Ναι τριάντα, αλλά...

—        Τί αλλά, ρε; Τον φίλησες στο μάγουλο ή όχι;

—        Ναι τον φίλησα και...

—        Και μετά κατάλαβες τί έκανες, έτσι;

—        Αυτό ακριβώς αποδεικνύει πώς...

—        Άσε, ρε κάθαρμα. Είσαι προδότης. Τέρμα και τελείωσε. Στη δύσκολη στιγμή και στο δίλημμα, ό μόνος σίγουρος δρόμος είναι να πάς

με τούς κανόνες του λαού. Γιατί κι εγώ δεν πήγα να καταθέσω ως μάρτυρας κατηγορίας στο δικαστήριο στη δίκη του Νόικα; (Καλό θα μου έκαναν κι εμένα τα υπνωτικά χάπια πού ζήτησαν όσοι τον πρόδωσαν!) Διότι με βοήθησε ό Θεός θυμήθηκα στην ανάκριση τους μαχαλάδες όπου έπαιζα μικρός στο χωριό μου το Παντελημόν κι εκείνον τον χωριάτη από το Μουκτέλ.

Άπλα πράγματα. Άπλα και στοιχειώδη πράγματα. Χωρίς μπερδέματα και σου  'πα, μου 'πες. Ότι και να γίνει, ότι και να μας σιγοψιθυρίζει ό πειρασμός της λογικής, εμείς θα παραμείνουμε στον απλό και συνάμα αυστηρό κανόνα Εκεί  βρίσκεται ή σιγουριά. Δεν πουλάω (ή δεν προδίδω, εξαρτάται από την περίπτωση) τον φίλο μου. Τα υπόλοιπα, όπως υποστηρίζει και ή Σιμόν Βέιλ, ανήκουν στον Θεό. Κάνε, Θεέ μου, από εκεί και πέρα ότι θέλεις Εσύ. Δεν είναι δική μου δουλειά. Εγώ δεν είμαι Θεός. Ένας δύστυχος αμαρτωλός είμαι, που δεν ξέρω και πολλά. Ένα μόνο ξέρω: Δεν προδίδω τον φίλο μου. Τελεία και παύλα.

Έτσι έπρεπε να σκεφτεί ό Ιούδας, άλλα δεν το έκανε. Έπρεπε να ξέρει πώς παίρνοντας τα τριάκοντα αργύρια και δίνοντας ως αντάλλαγμα ένα φίλημα υποκρισίας, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να ανακηρυχθεί ήρωας, αλλά χυδαίος προδότης.

Ναι, τα συναισθήματα μπορεί να είναι ειλικρινή και πολύπλοκα, άλλα τα λόγια έχουν τρομερή ακρίβεια και κρύβουν μέσα τους όλη την κακία. Το εσωτερικό δράμα του Ιούδα θα ήταν σίγουρα μεγάλο, και τα κίνητρα του ίσως και να ήταν πιο πολύπλοκα απ' ότι τα παρουσιάζει ό Ευαγγελιστής Ιωάννης. Από τη στιγμή όμως πού τα κίνητρα αποκαλύφθηκαν, κάθε ομίχλη, πού τα αθωώνει και τα καλύπτει, εξαφανίζεται.

Προσέξτε λοιπόν τα λόγια που λέτε! Προσέξτε πολύ τα κείμενα πού σας δίνουν να διαβάσετε και προπαντός μην υπογράφετε ποτέ ένα κείμενο πριν το διαβάσετε με προσοχή!

Ό λόγος για τον όποιο οι αρχιερείς επέμεναν πάση θυσία να δώσουν χρήμα στον Ιούδα και στο τέλος να μην τα δεχτούν πίσω, όταν τούς τα επέστρεψε, μην επιτρέποντας του έτσι να ενεργήσει «ιδεαλιστικώς» και «ανιδιοτελώς», ήταν διότι ήθελαν μ' αυτόν τον τρόπο να δώσουν στην όλη υπόθεση χαρακτήρα βρόμικο, να βουλιάξουν τη νέα διδασκαλία του Χριστού μέσα στη βρόμα και στην προστυχιά παρουσιάζοντας τον Χριστός τρελό και τον Ιούδα, έναν μαθητή του, προδότη, κάποιον πού δούλεψε γι' αυτούς.

Ή νέα διδασκαλία έπρεπε να παρουσιαστεί από την αρχή ως διδασκαλία χωρίς αρχοντιά, χωρίς ευγένεια, χωρίς ηρωισμό, τόσο όσον άφορα τον «βασικό της υπεύθυνο», όσο και τον πληροφοριοδότη αντιπρόσωπο.

Πάντως και ή Ασφάλεια κληρονόμησε αυτόν τον τρόπο σκέψης. Όμως ο μάρτυρας  κατηγορίας, με το να καταθέτει ενάντια στον ένοχο, κατηγορεί ταυτόχρονα και τον ίδιο του τον εαυτό (για το γεγονός ότι ήταν παρών την ώρα του εγκλήματος

0 μάρτυρας κατηγορίας νομίζει πώς, βοηθώντας τα όργανα της Ασφάλειας, θα εξασφαλίσει καλύτερη μεταχείριση για τον εαυτό του. Άλλα δεν ξέρει πώς στο θα κερδίσει κι αυτός ότι ακριβώς κέρδισε κι ό Ιούδας από τούς αρχιερείς! Πρέπει να εκτεθούν όλοι! κι ό κατηγορούμενος και οι μάρτυρες και οι πληροφοριοδότες, όλοι! Αυτή είναι ή τακτική. Πρέπει όλοι να γελοιοποιηθούν εξίσου και μετά αφού αρχίσουν να κατηγορούν ό ένας τον άλλο και οδηγηθούν σε παραζάλη  κατά την οποία δεν ξέρουν πια ούτε τί έκαναν ούτε τί πρέπει να κάνουν, θα τους απαγορευθεί κάθε προσπάθεια μεταμέλειας και αποκατάστασης των πραγμάτων, θα ακούσουν κι αυτοί να τούς λένε: «τί προς ημάς; σύ όψει» (Ματθ. 27,5), δηλαδή, κι εμάς τί μας νοιάζει; Είναι δικό σου πρόβλημα, και θα ριχτούν εξίσου 'μέσα σ' εκείνο το βρόμικο μείγμα της λησμονιάς και της περιφρόνησης.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ- ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ

παρέχεται από

Κυριακή, 16 Ιουνίου 2013

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ «ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ πού δείχνουν ότι ό χριστιανισμός είναι θρησκεία του θάρρους»

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ «ΧΩΡΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ πού δείχνουν ότι ό χριστιανισμός είναι θρησκεία του  θάρρους»

Τα αναρίθμητα εδάφια, καθώς και ή προτροπή του Χριστού: Θάρσει τέκνον θάρσει θύγατερ (Ματθ. 9, 2, 9, 22• Μάρκ. 10,49• Λουκ. 8, 48), Θαρσείτε {Μάρκ. 6, 51• Ίω. 16, 33).

Οι ενθαρρύνσεις: μη φοβού (Μάρκ. 5, 37 Λουκά, 13• I, 30• 5, 10• 8,50 )μη  φοβείσθε (Μάρκ. 6, 50• Λουκ. 2, 10• 12, 7 24, 36• Ίω. 6, 20), μη έκθαμβείσθε  (Μάρκ. 16, 6).

Στον κατάλογο εκείνων που προορίζονται για τη λίμνη την καιόμενη, ποιοι  φιγουράρουν πρώτοι; οι δειλοί (Άποκ. 21,8) και ή επίπληξη: τι δειλοί έστε ούτως Δηλαδή, γιατί είστε τόσο δειλοί;

Και, κυρίως, ή αποκάλυψη του μεγάλου μυστικού: ή βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασταί άρπάζουσιν αυτήν, δηλαδή, ή βασιλεία του Θεού κερδίζεται με προσπάθεια και την κατακτούν αυτοί που αγωνίζονται. (Ματθ. II, 12)

(Σε ξένες μεταφράσεις της Καινής Διαθήκης, στο συγκεκριμένο εδάφιο του Ματθαίου γίνεται λόγος για πόλεμο και τη βασιλεία κερδίζουν οι πολεμιστές. Η αγγλική Βίβλος μιλάει για βία και για ανθρώπους βιαστές, ενώ ή νέα Βίβλος κάνει λόγο για αγώνα. Για αγώνα μιλούν και οι Γάλλοι, ενώ τέλος οι Γερμανοί έχουν έναν παρόμοιο όρο, το «GEWALT», και στη συνέχεια ένα σύνθετο και πιο εκφραστικό ρήμα: «ΑΠΟΣΠΩ ΒΙΑ».

Ό Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας (β ' Τιμ. I, 7): «ου γαρ έδωκεν ημιν ο Θεός πνεύμα δειλίας», άλλα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αόρατο πόλεμο, όπως χαρακτηριστικά λέει ό άγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης, έτοιμοι να κακοπάθουμε  σαν καλοί στρατιώτες του Ιησού Χριστού (β ' Τιμ. 2, 3): «σύ ούν κακοπαθησον ως καλός στρατιώτης», μέ θώρακα τη δικαιοσύνη, περικεφαλαία τη σωτηρία και  ξίφος το Πνεύμα.

Ό χριστιανισμός είναι θρησκεία μαρτυρική, πού τη χαρακτηρίζει το φυσικοί θάρρος των μαρτύρων της, γι' αυτό κι ό Παύλος στο Φιλιπ. I, 28-30 λέει ξεκάθαρα: «σε τίποτα δεν σας φοβίζουν οι εχθροί σας. Τούτο είναι γι' αυτούς σημάδι απώλειας, ενώ για σας είναι σημάδι σωτηρίας και προέρχεται από τον Θεό. Γιατί σ` εσάς δόθηκε το χάρισμα, όχι μόνο να πιστεύετε στον Χριστό, άλλα και να υποφέρετε γι' αυτόν, διεξάγοντας τον ίδιο αγώνα, που είδατε να διεξάγω εγώ, και που τώρα μαθαίνετε ότι τον συνεχίζω.

Στο Έβρ. 13, 6, ό Παύλος προσθέτει: «Κύριος έμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαί τι ποιήσει μοι άνθρωπος;», δηλαδή, ό Κύριος είναι βοηθός μου, δεν θα φοβηθώ. Τί μπορεί να μου κάνει ένας άνθρωπος; 'Αλλά και στο Ιω. Β' 4, 18: «φόβος ουκ εστίν εν τη αγάπη, άλλ' ή τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβον», δηλαδή, όποιος αγαπάει δεν φοβάται. Ή τέλεια αγάπη διώχνει το φόβο.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ ΤΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ

Τρίτη, 18 Ιουνίου 2013

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ " Τίποτα δεν μας είναι πιο δύσκολο από το να παραιτηθούμε από τα ψεύτικα πράγματα του κόσμου τούτου. "

Στο ΤΡΕΝΟ ΕΧΩ ΣΥΝΕΧΩΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ τη φράση «ό διάβολος είναι ό κυρίαρχος του κόσμου τούτου». Νομίζω πώς πρέπει να δώσει κάνεις έμφαση στη λέξη τούτου. Ό κόσμος βέβαια είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά από τη στιγμή πού μολύνθηκε από την αμαρτία και σύναψε σχέση με τον διάβολο, τούτος ό κόσμος (πού δεν είναι πια εκείνος ό γνήσιος κόσμος που δημιούργησε ό Θεός) τον οποίο ό Σατανάς προσφέρει απλόχερα μπροστά στα πόδια του Χριστού, γιατί τον θεωρεί δικό του κόσμο και τον προσφέρει σε όποιον θέλει (κι ό Κύριος —Λουκ. 4, 6— δεν αντιλέγει) και πού δεν είναι παρά μια δευτερεύουσα εικόνα, ένας κόσμος πού έχει παραμορφωθεί και έχει παρεκκλίνει, ένας κόσμος, τον όποιο οι χωριάτες στον Θερβάντες τον βλέπουν σαν καπηλειό, ενώ ό Δον Κιχώτης τον ξέρει σαν κάστρο, τούτος λοιπόν ό κόσμος είναι τού διαβόλου

( Για να καθαριστεί λοιπόν τούτος ό κόσμος δεν απαιτείται διασκέδαση, άλλα εξορκισμός και αποτίναξη του δαιμονικού ζυγού. Απόδειξη αποτελεί ή επαφή με όλα τα αριστουργήματα της τέχνης, πού κατορθώνουν κι αυτά να εξορκίσουν τον διάβολο και να συνάψουν άμεση σχέση μετά Θεία. Εξαφανίζεται έτσι το πέπλο της «μαγείας» και ό κόσμος —όντας ό ίδιος αλλά μεταμορφωμένος, απαλλαγμένος  από μαγγανείες— γίνεται ξανά όπως ήταν πρώτα και δίνει την αίσθηση της ευτυχίας. Άλλωστε ό Κύριος στη συνομιλία του με τον Νικόδημο στο Ιώ. 3 (εξαιτίας των αιρέσεων αναγκάζομαι να αναφέρω πάντοτε το αντίστοιχο κομμάτι της

γραφής διαβάζοντας συνεχώς το κεφάλαιο και το εδάφιο, που συνήθως είναι σχολαστικό) δεν

ζητά από τον άνθρωπο να ξαναγεννηθεί σωματικά, δεν ζητά δηλαδή μια άλλη  δημιουργία αλλά  να προβεί μόνο σε μια πνευματική μετάνοια, η οποία πρέπει να είναι απόλυτη. Κάπου εδώ ταιριάζουν και τα κεραυνοβόλα λόγια που είπε κάποτε ό Φον Γιαβλένσκυ: «Τέχνη είναι ή νοσταλγία του Θεού» 

Όλοι θα έχουμε δει κάποια λάθος τυπωμένα βιβλία, στα όποια οι εικόνες δείχνουν σαν να μην ταιριάζουν με αυτό που στην πραγματικότητα απεικονίζουν. Μια τέτοια μικρή εκτροπή λοιπόν από τον αληθινό κόσμο είναι και ό κόσμος του διαβόλου. Μια μικρή εκτροπή στο φόντο και στο χρώμα, μια εκτροπή μικρή αλλά αρκετή να μας οδηγήσει όλο και πιο αδιάφορα, όλο και πιο γρήγορα σε άλλα μέρη. Είναι μια εκτροπή που πρέπει να διορθωθεί.

Κάτω απ' αυτό το πρίσμα λοιπόν ό κόσμος, με τον διάβολο να τον εξουσιάζει, είναι ό αληθινός αλλά μόνο μ' αυτή την έννοια. Διότι ό διάβολος δεν δημιούργησε ένα δεύτερο κόσμο. Στον κόσμο πού δημιούργησε ρ Θεός δουλεύει, αλλά παρασιτικά. Ό κόσμος είναι ό ίδιος, αλλά «μαγεμένος» και πάνω σ' αυτόν τον πλασματικό κόσμο (διότι μόνο στα μάτια μας, στις αντιλήψεις, στις πεποιθήσεις Και στις αμαρτίες μας υπάρχει αυτός ό κόσμος) αφέντης είναι ό διάβολος. Για αυτό ή αγαπητή μου Σιμόν Βέιλ είπε: «Τα πράγματα με τα όποια δενόμαστε εμείς οι άνθρωποι είναι πλασματικά, άλλα οι αλυσίδες που μας δένουν μ' αυτά είναι αληθινές». Οι δομές δεν διαφέρουν. Αν δει κανείς το θέμα δομικά, θα διαπιστώσει πώς ό διάβολος δουλεύει κι αυτός μέσα στον ίδιο χώρο: στο χώρο του Καλού, στο χώρο του Λόγου.

Άρα λοιπόν ό διάβολος δεν μπορεί να μας προσφέρει τίποτε άλλο έκτος απ' αυτό που διαθέτει: απάτη (μάγια, όπως λέει κι ό Αλ.-Γκ.), μια παραποιημένη εικόνα. Όσο καιρό όμως ή σχέση μας μ' αυτή την απάτη βασίζεται πάνω στη δική μας συγκατάθεση, ό διάβολος συνδέεται μαζί μας και μας προσφέρει ότι μας υποσχέθηκε. Τη στιγμή του θανάτου όμως (ή της συγκλονιστικής μετάνοιας ή οποιασδήποτε άλλης στιγμής απολογισμού), όταν ανακαλούμαστε στην πραγματικότητα  ή σύνδεση μας με τον διάβολο εξαλείφεται (βλ. Φάουστ) και ή συμβολή του διαβόλου αποδεικνύεται απατηλή, απλή αντανάκλαση σε καθρέφτη.

Ο διάβολος είναι ό πατέρας του ψεύδους, διότι έχει δύναμη μόνο πάνω σε παραποιημένη εικόνα, μόνο πάνω στην πλάνη, μόνο πάνω στη διαφθορά. Είναι άρχοντας αυτού του κόσμου, διότι είναι τρομακτικό να βλέπεις πώς είσαι φυλακισμένος δούλος, σ' ένα οικοδόμημα που είναι έτοιμο να καταρρεύσει, σαν πύργος φτιαγμένος με τραπουλόχαρτα.

Έτσι λοιπόν ή πίστη στον Θεό μου φαίνεται πώς είναι, με όλη τη σημασία της λέξης, ή πιο αληθινή πράξη πού υπάρχει. Είναι ή αποδοχή της αλήθειας και ή απάρνηση της απάτης. Γι' αυτό απαιτείται ταπείνωση και γι' αυτό ή εκκλησία δίνει τόσο μεγάλη έμφαση στην ταπείνωση. 

Τίποτα δεν μας είναι πιο δύσκολο από το να παραιτηθούμε από τα ψεύτικα πράγματα του κόσμου τούτου. 

Όταν ό Δον Κιχώτης λέει στους χωρικούς πώς βρίσκονται στ' αλήθεια σ' έναν πύργο, θεωρείται από τούς χωρικούς παλαβός, διότι οι χωρικοί βρίσκονται στην ταβέρνα, όση ώρα μένει μαζί τους. Ό ανθρώπινος λόγος, όμως, επειδή κι αυτός (όπως και του Πατρός — Γεν. 2, 19) είναι δημιουργικός, κάνει τον πύργο μονομιάς ταβέρνα. Αν λοιπόν την πεις ταβέρνα, είναι ταβέρνα. Ό Δον Κιχώτης όμως αρνείται την πραγματικότητα του χωριού και του επιπέδου στο όποιο βρίσκεται και ό ίδιος, με αποτέλεσμα να θεωρείται τρελός. Είναι όμως ρεαλιστής και τα 'χει τετρακόσια, διότι ό πύργος είναι πράγματι πύργος για τον ουσιαστικό κόσμο, τον αρχέτυπο κόσμο, τον αληθινό κόσμο (όχι τον πραγματικό), έναν κόσμο πού ξεσκεπάζεται από τα πέπλα της πλάνης του διαβόλου. Ένας κόσμος, ό όποιος ανά πάσα στιγμή μπορεί να παλινορθωθεί, να ξανατοποθετηθεί στην αρχική του κατάσταση με μια πράξη επιστροφής στην αλήθεια και απάρνησης «αυτού» του κόσμου, του ψεύτικου, του κόσμου πού μοιάζει σαν τις λάθος τυπωμένες εικόνες μιας εφημερίδας.

Ή κατάσταση για τον σημερινό χριστιανό είναι το ίδιο παράδοξη όπως και του Δον Κιχώτη. Ό χριστιανός είναι άνθρωπος, κι όμως του ζητιέται να είναι Θεός. Δημιουργήθηκε αμόλυντος, είναι βρόμικος, κι όμως πρέπει να επιστρέψει σ' αυτό πού προορίζεται. Με αλλά λόγια πρέπει να αγωνιστεί για να ξαναγίνει αυτό πού είναι.

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ ΤΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ

Τετάρτη, 19 Ιουνίου 2013

ΝΙΚΟΛΑΕ ΣΤΑΙΝΧΑΡΤ " Στο βιβλίο Ή Δίκη του Ιησού του Ντιέγκο Φάμπρι, η Παναγία απλώνει το πένθιμο μαντίλι της στο κεφάλι του προδότη, πού συνταράσσεται από αναφιλητά."

ΡΟΥΜΑΝΙΚΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1970 

Ιεράρχηση των αμαρτιών.

Η εκκλησία τις χωρίζει σε: αμαρτίες χωρίς μεγάλη βαρύτητα, σε αμαρτίες σημαντικές, σε αμαρτίες πολύ σκληρές και σε αμαρτίες ενάντια στο Άγιο Πνεύμα. Η φυλακή έχει μόνο δύο κατηγορίες: αυτές πού συγχωρούνται (μαύρη αγορά, ο φόνος, πορνεία, παιδεραστία, μπαγαποντιά) κι αυτές πού δεν συγχωρούνται (ό εκβιασμός και ή προδοσία).

(Δεν τις συγχωρούμε εμείς οι άνθρωποι. Ό Θεός, όμως; Όταν υπάρχει ή  μεταμέλεια ξέρει Αυτός τί κάνει. Στο βιβλίο Ή Δίκη του Ιησού του Ντιέγκο Φάμπρι, η  Παναγία απλώνει το πένθιμο μαντίλι της στο κεφάλι του προδότη, πού συνταράσσεται από αναφιλητά.)

Κάποιοι πού κατάφεραν κι έφυγαν στη Δύση (Μπέκετ, Ίονέσκου, Τσιοράν...) είναι «δυστυχισμένοι». Έτσι τούς χαρακτηρίζουν οι άνθρωποι του καθεστώτος. Για μας όμως, πού ξέρουμε τί σημαίνει μια στάλα ελεύθερος ουρανός, μια μπουκιά ψωμί, ένα μολύβι να γράψεις ελεύθερα τις σκέψεις σου, όλοι αυτοί, πού τα κατάφεραν και πήγαν απέναντι, είναι ευτυχισμένοι.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ

παρέχεται από

Πέμπτη, 20 Ιουνίου 2013

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ. ΙΕΡΟ ΚΑΘΙΣΜΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΥΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑ.

ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ. ΙΕΡΟ ΚΑΘΙΣΜΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ  ΣΤΟΥΣ ΔΟΛΟΥΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑ.

"Σεβασμός στο περιβάλλον σημαίνει σεβασμό στον Δημιουργό Του"

«Το οικολογικό πρόβλημα μας απασχολεί πάρα πολύ και βεβαίως μας απασχολεί ποιος είναι ο ρόλος της Ορθοδοξίας. Πιστεύουμε ότι άνθρωπος που δεν σέβεται το περιβάλλον είναι αδύνατον να σεβαστεί τον Δημιουργό Του» μας λέει ο γέροντας Γαβριήλ.

Ο γέροντας Γαβριήλ Κοβιλιάτης, κατά κόσμον Φίλιππος Αδωνις Γιαννόπουλος, σπούδασε ιατρική και στη συνέχεια κλασική αρχαιολογία, ιστορία των Καλών Τεχνών και βυζαντινολογία. Εργάστηκε για περίπου 25 χρόνια στην ξενάγηση Δυτικοευρωπαίων επιστημόνων «στα μεγάλα επιτεύγματα του πολιτισμού της Ρωμιοσύνης». Αφιερώθηκε εδώ και πολλά χρόνια στον μοναχισμό και σήμερα, στο Ιερό Κάθισμα της Μεταμόρφωσης Σωτήρος στους Ανω Δολούς της Μεσσηνίας, με συνοδοιπόρους τον πατέρα Νεκτάριο, τον πατέρα Σιλουανό και τον πατέρα Αλέξιο, έχει μετατρέψει το μικρό μοναστήρι σε έναν μικρό κήπο της Εδέμ.

Βοτανικός παράδεισος, κιβωτός διάσωσης σπάνιων ειδών του φυτικού και ζωικού βασιλείου και μια σκήτη που αντικρίζει κοιτώντας απέναντι τον αγέρωχο Ταΰγετο και ψηλά τον Θεό. Το μικρό μοναστήρι-ιερό κάθισμα της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στους Δολούς της Μεσσηνιακής Μάνης, που έγινε παράδεισος με τον αγώνα των μοναχών, αποτελεί μετόχι της Μονής Αρχαγγέλων της Βόρειας Σερβίας, στα σύνορα με την Ουγγαρία και απέχει είκοσι μόλις χιλιόμετρα από την Καλαμάτα, τη γενέτειρά του.

Ο γέροντας Γαβριήλ είναι παιδί του πολέμου, αφού γεννήθηκε το 1940, με την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στην όμορφη Καλαμάτα πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, όπου τελείωσε το γυμνάσιο. Σπούδασε έπειτα στην Αγγλία, τη Γαλλία και τη Γερμανία και ολοκλήρωσε με αριστεία τις σπουδές του. Μάλιστα, η διατριβή του με θέμα «Διδυμότειχο, Ιστορία ενός Βυζαντινού Οχυρού» βραβεύτηκε από την Εταιρεία Σπουδών Νοτιοανατολικής Ευρώπης. «Θέλουμε το μοναστήρι να γίνει μια μικρή κιβωτός όπου οι άνθρωποι θα ευαισθητοποιούνται μέσα από τον λόγο και την πράξη» λέει ο πατέρας Νεκτάριος που με υπομονή εργάζεται στα διακονήματά του τόσο στον κήπο της μονής όσο και στον ελαιώνα.

Ο γέροντας Γαβριήλ Κοβιλιάτης έγινε για λίγο το πρόσωπο της επικαιρότητας χάρη στα βραβεία ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2011 του Ecocity. Το πρώτο βραβείο για το «Εργο ζωής αφιερωμένο στο περιβάλλον» το πήρε στα χέρια του από τον καθηγητή Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου Νίκο Μάργαρη σε μια βραδιά για ξεχωριστούς ανθρώπους.

Ο γέροντας Γαβριήλ δεν αρέσκεται σε τυμπανοκρουσίες για το έργο που γίνεται στη μονή στους Δολούς. Είναι ευχαριστημένος να φροντίζει τα πλάσματα του Θεού. Να επικοινωνεί μαζί τους… Το ρεπορτάζ του MEGA από τον συνάδελφο Γιάννη Σωτηρόπουλο στον τόπο του Ιερού Καθίσματος της Μεταμορφώσεως αποκαλύπτει την επικοινωνία του αυτή. Ο γέροντας Γαβριήλ φωνάζει τον «καλό τον γαϊδαράκο» με το όνομά του κι εκείνος έρχεται κοντά του μιλώντας του στη δική του γλώσσα.

«Μας τον χάρισε ένας χωρικός από εδώ γιατί ήταν χρόνια πολλά δεμένος σε ένα δένδρο και ήταν εμπερίστατη η κατάστασή του. Φέραμε γιατρό και τον περιποιηθήκαμε και τώρα απολαμβάνει η αραπίτσα τη θαλπωρή της συμβίωσης» θα πει στον φακό ο γέροντας για τον αγαπημένο του «Μανιατάκο», όπως τον φωνάζει. Ο πατέρας Νεκτάριος μιλώντας για τη σχέση του γέροντα με τον γαϊδαράκο τη θεωρεί «εξαιρετική. Και μόνο από το βήξιμο του γέροντος ο Μανιατάκος τον αντιλαμβάνεται και ανταποκρίνεται αμέσως».

Η διάσωση του σκυριανού αλόγου τράβηξε από την αρχή το ενδιαφέρον των τεσσάρων μοναχών. Δίπλα στα σπάνια σκυριανά αλογάκια που εδώ και λίγα χρόνια ξεκίνησε η αναπαραγωγή τους, υπάρχουν και τα μανιάτικα γαϊδουράκια που εξαφανίστηκαν από την περιοχή. «Η προσπάθειά μας γίνεται και για να διασωθεί το είδος αλλά και για να μπορεί η μονή να προσφέρει παρηγορία και έργο σε γονείς που έχουν παιδιά με σύνδρομο Down. Δωρεάν θα προσφέρουμε ιπποθεραπεία. Θα έρθουν έξι ειδικοί ιπποθεραπευτές από τη Δυτική Ευρώπη που θα εκπαιδεύσουν γι’ αυτόν τον σκοπό τα αλογάκια» λέει ο γέροντας Γαβριήλ για το «έργο ζωής» του ίδιου και των άλλων τριών μοναχών.

Παράλληλα, ντόπια δέντρα και φυτά, όπως το σκόρδο της Μάνης, οι κερασιές του Ταϋγέτου και οι αχλαδιές της Μεσσηνίας, επιστρέφουν, ενώ ιδιαίτερη είναι η φροντίδα που δείχνουν οι μοναχοί εδώ για το δέντρο της ελιάς και στις περίπου 90 καταγεγραμμένες ποικιλίες του. Στη μονή επίσης καλλιεργούνται σπόροι από είδη που είναι υπό εξαφάνιση, όπως μαυραπιδιές, κολοκυθαπιδιές, μηλαπιδιές, καθώς και μια μεγάλη ποικιλία βοτάνων.

Την προσπάθεια των μοναχών παρακολουθεί με ενδιαφέρον ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που έχει επισκεφθεί το μοναστήρι αλλά και ο μητροπολίτης Γυθείου - Οιτύλου και Πάσης Μάνης Χρυσόστομος, καθώς και ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος. Να σημειώσουμε ότι ο επίσκοπος του Νόβισαντ της Σερβίας πήγε στην περιοχή για επίσκεψη τριών ημερών η οποία όμως παρατάθηκε κατά… τρεις μήνες.

«Ο άνθρωπος είναι ο κρίκος μεταξύ περιβάλλοντος και Θεού» επισημαίνει ο γέροντας Γαβριήλ. Η σιωπή του μοναστικού βίου, λοιπόν, δεν είναι απουσία λόγου αλλά στάση ακρόασης του Λόγου. Αυτή τη σοφία του Δημιουργού αναζητεί και υπηρετεί με τους αδελφούς μοναχούς, στην αλληλουχία που διαρκώς ανακαλύπτουν στον άνθρωπο και στο περιβάλλον ο γέροντας Γαβριήλ.

«Εργάζεσθαι και φυλάττειν τον παράδεισο»

Στο μήνυμά του στην εκδήλωση του Ecocity ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ανέφερε: «Με ιδιαίτερη χαρά απευθύνομαι στην εκδήλωση αυτή του εθελοντικού οργανισμού για το αστικό περιβάλλον Εcocity και θέλω να επαινέσω τον άξιο και δραστήριο πατέρα Γαβριήλ Γιαννόπουλο για το όλο σπουδαίο έργο του υπέρ της διασώσεως του φυσικού θησαυρού στο Ιερό Κάθισμα της μονής στη Μεσσηνιακή Μάνη. Στους καιρούς μας που ο κτιστός κόσμος πολλές φορές ατιμάζεται από μας τους ανθρώπους αποτελεί φως παρηγοριάς, χαράς, ελπίδας και πολλής ικανοποίησης η ωραία αυτή πρωτοβουλία του Εcocity ως και η βράβευση του ιερομονάχου Γαβριήλ. Ως είναι γνωστόν, η Εκκλησία αείποτε ενδιαφέρεται για τα θέματα της προστασίας και ανάπτυξης του φυσικού περιβάλλοντος που είναι ένα θαυμάσιο δώρο του Δημιουργού προς τον άνθρωπο. Ηδη στο πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής υπάρχει η θεϊκή εντολή προς τον άνθρωπο, το “εργάζεσθαι και φυλάττειν τον παράδεισο (Γεν. 2, 15), τον κήπον της Εδέμ” και ο 103ος ψαλμός του προφητάνακτος Δαυίδ συγκινεί βαθύτατα κάθε ανθρώπινη καρδία με το υπέροχο δοξολόγημα προς όλον τον πιστόν κόσμον του Θεού. Ιδιαιτέρως ο Χριστός αγάπησε και ευλόγησε την φύσιν χρησιμοποιώντας μάλιστα πολλά παραδείγματα για τη θεία διδασκαλία Του μέσα στις Παραβολές Του από τον όμορφο κόσμο της φύσεως. Γι' αυτό και η διηνεκής προσευχή της Εκκλησίας είναι “υπέρ ευκρασίας αέρων και ευφορίας των καρπών της γης και καιρών ειρηνικών”. Ο βραβευμένος σήμερα ιερομόναχος ανεδείχθη άξιος μιμητής του Μεγ. Βασιλείου που έγραψε και επήνεσε την κτίση με το έργο του “Εις την Εξαήμερον”, άξιος συνεχιστής του εθναποστόλου Κοσμά του Αιτωλού που συνιστούσε τις δενδροφυτεύσεις όπου κι αν βρισκόταν με τις περιοδείες του και όλων των αγίων ασκητών που τόση οικειότητα και φιλία είχαν με τη φύση».

Βραβείο για ένα έργο ζωής με πίστη στον Θεό

«Στόχος των Βραβείων Περιβαλλοντικής Ευαισθησίας ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2011 είναι η αναγνώριση και επιβράβευση της ευαισθησίας έργων, δράσεων και ενεργειών που αφορούν το περιβάλλον και ολοκληρώθηκαν ή υλοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της προηγούμενης χρονιάς. Απώτερος σκοπός της διοργάνωσης των βραβείων ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2011 είναι η συμβολή στην ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας σε θέματα περιβαλλοντικής παρέμβασης, πρόληψης και ευαισθησίας (προς μία κατεύθυνση) με τρόπο καινοτομικό, αποτελεσματικό και κυρίως ανθρώπινο» μας λέει η κ. Χριστιάνα Πειρασμάκη, ιδρυτικό μέλος του Ecocity και των ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ και συνεχίζει:

«Οι επιτροπές αξιολόγησης απαρτίζονται πάντα από έγκριτες προσωπικότητες του αντίστοιχου χώρου που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε εθελοντική βάση και έργο τους είναι η βαθμολόγηση των υποψηφιοτήτων με καθορισμένο μοντέλο-φόρμουλα για αδιάβλητα αποτελέσματα. Οσον αφορά το πρώτο βραβείο ΟΙΚΟΠΟΛΙΣ 2011 που απονεμήθηκε στον γέροντα Γαβριήλ για το “έργο ζωής αφιερωμένο στο περιβάλλον”, αυτή τη χρονιά έχει μία ακόμα ιδιαιτερότητα. Δόθηκε σε μια προσωπικότητα που δεν είναι αναγνωρίσιμη από τα ΜΜΕ και το ευρύ κοινό. Για ένα έργο που γίνεται με πίστη στον Θεό και ατον άνθρωπο από τη μικρή κοινότητα του Ιερού Καθίσματος Μεταμορφώσεως στους Δολούς. Σε ένα ησυχαστήριο που χάρη στην εργατικότητα και την προσήλωση των τεσσάρων μοναχών του έγινε ένας κήπος της Εδέμ έτοιμος να προσφέρει, διασώζοντας σπάνια είδη φυτών και ζώων, στο φυσικό περιβάλλον της Μάνης και να χαρίσει ένα δώρο ανακούφισης σε γονείς με παιδιά που πάσχουν από σύνδρομο Down, δίνοντας τη δυνατότητα ιπποθεραπείας με τα όμορφα και σπάνια σκυριανά αλογάκια που ζουν στη μονή».

ΣΟΦΙΑ ΔΙΓΕΝΗ-ΚΟΛΙΟΤΑΣΗ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΠΥΡΙΝΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

Κυριακή, 23 Ιουνίου 2013

Γιατί το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινης γλώσσας (Αγίου Νικολάου Αχρίδος)

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι.
Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ήμερα της Ανάστασης, το Άγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι.
Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.
Γνωρίζεις ότι το πυρ είναι δυνατό, γνωρίζεις πως φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Αγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φώς και για την πνευματική ζεστασιά.
Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης. Μ΄αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Αγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να αντιμετωπίσουν τον κόσμο. Ο Διδάσκαλος τους είχε απαγορεύσει ακόμα και ράβδο να φέρουν από τα επίγεια όπλα.
Γιατί το πυρ εμφανίζεται με τη μορφή γλωσσών πάνω άπό τα κεφάλια τους; Επειδή οι απόστολοι έπρεπε μέσω της γλώσσας να κηρύξουν στους λαούς το χαρμόσυνο νέο, την ευαγγελική αλήθεια και ζωή,την επιστήμη της μετάνοιας και της συγχώρεσης.
Με τον λόγο έπρεπε να μάθουν με τον λόγο να θεραπεύουν, με τον λόγο να παρηγορούν, με τον λόγο να αγιάζουν και να καθοδηγούν, με τον λόγο να φροντίζουν την Εκκλησία. Επίσης, με τον λόγο να αμύνονται, αφού τους είπε ό Οδηγός να μην φοβούνται τους διώκτες και να μην υπερασπίζονται εαυτούς στα δικαστήρια κατά το δοκούν, επειδή είναι απλοί άνθρωποι, και τους βεβαίωσε: «Ου γαρ υμείς έστε οι λαλούντες αλλά το Πνεύμα του πατρός υμών το λαλούν εν υμίν» (Ματθ. 10,20). Θα μπορούσαν άραγε να μιλούν τη συνηθισμένη γλώσσα των ανθρώπων για το μέγιστο χαρμόσυνο νέο το όποιο έφθασε ποτέ στα αυτιά των ανθρώπων, ότι ο Θεός εμφανίσθηκε στη γη και άνοιξε στους ανθρώπους τις πύλες της αθάνατης ζωής;
Θα μπορούσε άραγε ο άνθρωπος με τη θνητή ανθρώπινη φύση να διαδώσει αυτό το ζωοποιό βάλσαμο μέσα από τη δυσωδία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και μάλιστα έως την άκρη του κόσμου; Με τίποτα και ποτέ. Μόνο το πύρινο Πνεύμα του Θεού μπορούσε να το κάνει, το οποίο διά στόματος αποστόλων σκόρπισε ουράνιες σπίθες στο επίγειο σκοτάδι.
Αλλά, άνθρωπε, δεν αισθάνθηκες ποτέ το Πνεύμα του Θεού μέσα σου; Δες, και εσύ είσαι βαπτισμένος με Πνεύμα· με νερό και Πνεύμα. Άραγε ποτέ δεν σε ξάφνιασε μέσα σου κάποια μεγάλη και φωτεινή σκέψη, σιωπηρός λόγος του Αγίου Πνεύματος; Ποτέ δεν σε ξάφνιασε σαν άνεμος και δεν φούντωσε μέσα στην καρδιά σου η αγάπη για τον Δημιουργό σου φέρνοντας σου δάκρυα στα μάτια;
Παραδώσου στην θέληση του Θεού και φύλαξε αυτό που δονεί την ψυχή· θα γνωρίσεις το θαύμα της Πεντηκοστής, που στάθηκε πάνω από τους αποστόλους.
Ειρήνη και χαρά από το Άγιο Πνεύμα.
(ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται, Εκδ. Εν πλω, σ. 104)

Ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

παρέχεται από

Κυριακή, 23 Ιουνίου 2013

Ο Τριαδικός Θεός

Πνεῦμα ὁ Θεός». Ἕνα Πνεῦμα ἕνα Φῶς, ὁ Θεός, ἀλλ' ὅμως ἐμφανίζεται, καὶ φανερώνεται σὰν τρία Φῶτα, ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία «Φῶς ὁ Πατήρ, φῶς ὁ Λόγος, φῶς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα»... καὶ δι' αὐτοῦ πᾶς ὁ κόσμος φωταγωγεῖται Τριάδα σέβειν Ἁγίαν».

Ἕνας Θεὸς ἀλλὰ φανερώθηκε σὰν τρία Ὄντα, σὰν τρεῖς Ὑποστάσεις, σὰν τρία Πρόσωπα, τὰ ὁποῖα ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς φανέρωσε καὶ ὀνόμασε Πατέρα, Υἱόν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα.
Γιὰ τοῦτο πιστεύομεν εἰς τριαδικὸν Θεόν. Ὄχι εἰς τρεῖς Θεούς, ἀλλ' εἰς ἕνα Θεὸν τριῶν Προσώπων καὶ Ὑποστάσεων. Μᾶς εἶναι δύσκολο, ἴσως, νὰ κατανοήσουμε, πῶς εἶναι  δυνατὸν νὰ εἶναι ἕνας Θεὸς ἀλλὰ νὰ ἔχει τρία πρόσωπα ἢ αὐτὸς ὃ ἕνας Θεὸς ποῦ ἐμφανίζεται ὡς Πατήρ, ὡς Υἱὸς καὶ ὡς Ἅγιον Πνεῦμα, ὅτι εἶναι ἕνας. Μᾶς φαίνεται ἀδύνατον ἢ παράλογο νὰ τὸ πιστεύουμε.

Εἶναι δυνατὸν τοῦτο τὸ πραγματικὸ Μυστήριο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ νὰ γίνει κατανοητὸ στὸν ἄνθρωπο μὲ παραδείγματα παρμένα ἀπὸ τὴν γύρω μας φύση καὶ τὰ ὁποῖα, ὄχι ἀκριβῶς, ἀλλὰ περίπου, μᾶς βοηθοῦν, μᾶς διδάσκουν ὅτι εἶναι δυνατὸν πράγματα ποῦ φαίνονται σὰν ἕνα νὰ εἶναι τρία καὶ τὰ τρία νὰ εἶναι ἕνα. Ἕνα παράδειγμα, ὁ ἥλιος, ὁ ὁποῖος γίνεται ἀντιληπτὸς σ' ἐμᾶς σὰν σχῆμα, ὅταν φῶς, σὰν θερμότητα. Ἄλλο παράδειγμα ὁ λόγος, ἡ λογικὴ σκέψη τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπάρχει σὰν σκέψη μέσα μου χωρὶς νὰ τὴν ἀνακοινώσω σὲ ἄλλους. Αὐτὴν τὴν ἴδια σκέψη τὴν φανερώνω μὲ τὸ στόμα μου, μὲ λόγο πρὸ φορικό. Αὐτὴν τὴν ἴδια σκέψη, τὴν γράφω στὸ χαρτὶ. Ἄλλο παράδειγμα τὸ νερό. Τώρα τὸ βλέπω νερὸ ρευστὸ στὸ ποτήρι μου. Ἔπειτα τὸ βλέπω σὰν πάγο. Τὸ ἴδιο νερὸ τὸ βλέπω νὰ ἐξατμίζεται καὶ νὰ ξαναγίνεται νερό. Εἶναι γνωστὸ καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος.

 Ὅταν συζητοῦσαν στὴν πρώτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ θέμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἅγιος Σπυρίδων πῆρε ἕνα κομμάτι κεραμίδι στὸ χέρι του, τὸ ἔδειξε στὸν αἱρετικὸ Ἄρειο καὶ τοῦ λέγει, «ἕνα πράγμα εἶναι αὐτὸ τὸ κεραμίδι, ὅμως ὁ Θεὸς θὰ σοὺ ἀποδείξει μὲ θαῦμα ὅτι εἶναι τρία πράγματα, χῶμα, νερὸ καὶ φωτιὰ ποῦ τὸ ἔψησε». Ἔγινε τὸ θαῦμα. Ἔμεινε στὸ χέρι τοῦ Ἅγιου τὸ χῶμα, ἔτρεξε τὸ νερὸ καὶ μία μικρὴ φλόγα ἔφυγε πρὸς τὰ ἐπάνω.
Ἀλλὰ περισσότερη σημασία ἔχει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ φανερώνει τὴν Ἁγία Τριάδα. Κατὰ τὴν ὥρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ λέγει ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παναγία «Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι, δι' ό καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ». Στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ἀγγέλου ἐμφανίζονται καὶ τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Πνεῦμα Ἁγίου - Δύναμις Ὑψίστου - καὶ Υἱὸς Θεοῦ.


Κατὰ τὴν ὥρα τῆς βαπτίσεως τοῦ Κυρίου βλέπουμε τὸν Ἰησοῦν Χριστὸν εἰς τὸν Ἰορδάνην ποταμόν. Ἀκοῦμε τὴν φωνὴν τοῦ Θεοῦ Πατρὸς ποῦ λέγει «Οὗτος ἐστὶν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός». Ἐμφανίζεται καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα -ἐν εἴδει περιστερᾶς». Γιὰ τοῦτο καὶ στὸ ἀπολυτίκιο τῶν Θεαφανείων ψάλλουμε «ἐν Ἰορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε, ἡ τῆς Τριάδος ἐφανερώθη προσκύνησις».
Ὁ Κύριος δίνοντας στοὺς Ἀποστόλους τὴν ἐντολὴ νὰ κηρύξουν στὸν κόσμο τὸ Εὐαγγέλιο λέγει νὰ βαφτίζουν ὅσους πιστεύουν «εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...».
Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης γράφει στὸ Εὐαγγέλιο του τὴν συγκινητικὴ προσευχὴ τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν νύκτα τοῦ Μυστικοῦ: «Πάτερ Ἅγιε τήρησον αὐτοὺς (τοὺς μαθητές μου) ἐν τῷ ὀνόματί Σου, ἴνα ὦσιν ἓν καθὼς ἠμεῖς ἓν ἐσμὲν» φύλαξέ τους ἡνωμένους στὸ ὄνομά σου, στὴν πίστη, ὅπως ἡνωμένοι εἴμεθα ἠμεῖς, τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ποῦ ἀποτελοῦμε μίαν ἑνότητα, ἕνα Θεόν.

Τὴν πίστη μας εἰς τὰ τρία πρόσωπα τῆς Ἁγίας Τριάδος ὁμολογοῦμε καὶ στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως στὸ ὁποῖο δίνουμε τὴν βεβαίωση: Πιστεύω εἰς ἕνα Θεὸν πατέρα Παντοκράτορα... Καὶ εἰς ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστός... καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον.

Τὴν Ἁγία Τριάδα ἐμφανίζει καὶ, ἡ εὐχή, τὴν ὁποίαν δίδει ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ τὴν ὁποίαν σὲ κάθε Θεία Λειτουργία ἐπαναλαμβάνει ἡ Ἐκκλησία μας «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ἠμῶν».
Ἐπίσης σὲ κάθε Λειτουργία ὁμολογοῦμε καὶ πιστεύουμε «Πατέρα, Υἱόν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Τριάδα ὁμοούσιον καὶ ἀχώριστον».


Εἰρήνη

Ἡ εἰρήνη εἶναι θεῖο δῶρο πού χορηγεῖται πλουσιοπάροχα ὅσους συμφιλιώνονται μὲ τὸ Θεὸ καὶ ἐκτελοῦν τὰ θεία Του προστάγματα.
Ἡ εἰρήνη εἶναι φῶς καὶ φεύγει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία πού εἶναι σκοτάδι. Ἕνας ἁμαρτωλὸς ποτὲ δὲν εἰρηνεύει.
Νὰ ἀγωνίζεστε κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ μὴ σᾶς ταράζει ἡ ἐξέγερση τῶν παθῶν μέσα σας.
Ἂν στὴν πάλη μαζί τους νικήσεις, τὸ ξεσήκωμα τῶν παθῶν ἔγινε γιὰ σένα ἄφορμη νέας χαρᾶς καὶ εἰρήνης. Ἂν νικηθεῖς -ὃ μὴ γένοιτο—τότε γεννιέται θλίψη καὶ ταραχή. Ἂν πάλι, μετὰ ἀπὸ σκληρὴ μάχη, ἐπικρατήσει πρὸς στιγμὴν ἡ ἁμαρτία, ἀλλὰ ἐσύ ἐπιμείνεις στὸν ἀγώνα, τότε νικᾶς καὶ ἡ εἰρήνη ξανάρχεται.

«Εἰρήνην διώκετε μετὰ πάντων, καὶ τὸν ἁγιασμόν, οὗ χωρὶς οὐδείς ὅψεται τὸν Κύριον» (Ἑβρ. 12,14).
Ἡ εἰρήνη καὶ ὁ ἁγιασμὸς εἶναι δύο ἀναγκαῖες προϋποθέσεις γιὰ ἐκεῖνον πού ζητάει μὲ πόθο νὰ δεῖ τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ. Ἡ εἰρήνη εἶναι τὸ θεμέλιο στὸ ὁποῖο στηρίζεται ὁ ἁγιασμός.
Ὁ ἁγιασμὸς δὲν παραμένει σὲ ταραγμένη καὶ ὀργισμένη καρδιά. Ἡ ὀργὴ ὅταν χρονίζει στὴν ψυχή μας, δημιουργεῖ τὴν ἔχθρα καὶ τὸ μίσος κατὰ τοῦ πλησίον. Γι αὐτὸ ἐπιβάλλεται ἡ γρήγορη συμφιλίωση μὲ τὸν ἀδελφό μας, ὥστε νὰ μὴ στερηθοῦμε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἁγιάζει τὴν καρδιά μας.
Ἐκεῖνος πού εἰρηνεύει μὲ τὸν ἑαυτό του, εἰρηνεύει καὶ μὲ τὸν πλησίον του, εἰρηνεύει καὶ μὲ τὸ Θεό. Ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος εἶναι γεμάτος μὲ ἁγιασμὸ γιατί ὁ Ἴδιος ὁ Θεὸς κατοικεῖ μέσα του.

ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ Ι. Μ. ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Π. ΝΙΚΩΝΑ

 

 

 

 

παρέχεται από

ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΗ ΣΤΟ ΆΓΙΟΝ ΌΡΟΣ Α -ΣΤΟ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ Π. ΝΙΚΩΝΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΥΛΙΩΤΗ(1874- 1964) - Ο ΓΕΡΩΝ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΕ 14 ΓΛΩΣΣΕΣ

Σαν Πρόλογος

Ένας από τους εικονογραφικούς τύπους που εισήχθησαν επί τουρκοκρατίας στην ορθόδοξη αγιογραφία ήταν η σκηνή που παριστάνει τον αββά Σισώη  μπροστά στον τάφο του Μ. Αλεξάνδρου. Η σκηνή αυτή που αποτελεί την πιο εποπτική αποστομωτική έκφραση της ματαιότητος της εγκόσμιου δόξης, εκφρασμένης στο πιο απόλυτο ίσως σημείο της, έχει την εξής επιγραφή: «Ο μέγας εν ασκηταίς Σισώης έμπροσθεν του τάφου του βασιλέως των Ελλήνων Αλεξάνδρου, του πάλαι διαλάμψαντος εν δόξη, φρίττει, και το άστατον του καιρού και της δόξης της πρόσκαιρου λυπηθείς, ιδού, κλαίει: Ορών σε τάφε, καρδιοστάλακτον δάκρυον χέω, χρέος το κοινόφλητον εις νουν λαμβάνων. Πως ουν μέλλω διελθείν πέρας τοιούτον; Ε! Θάνατε! Τις δύναται φυγείν σε;». Δεν ξέρομε αν ο Νίκων ο Καρουλιώτης με τον οποίο ασχολείται το μικρό αυτό βιβλίο είχε εμπνευστεί από αυτή την σκηνή και είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια-πράγμα απίθανο-αυτό όμως που ξέρομε είναι ότι διαπνεόταν από την ίδια ακριβώς λογική του μέλλοντος αιώνος που δεν καταισχύνεται, όσο και αν στον παρόντα η ζωή που συνεπάγεται φαντάζει παραλογισμός.

 Δυστυχώς, βλέπουμε τα πράγματα εγκοσμιοκρατικά, ορθολογιστικά και υλιστικά και δουλεύουμε στην ειρκτή αυτών των καταστάσεων. Ωστόσο, κάποιες πλευρές και συνθήκες, όπως τα λυπηρά της ζωής, η τέχνη, ο έρωτας δίνουν πάντα δυνατότητες στον άνθρωπο να βρεθεί στην ανεστραμμένη λογική του αληθινού κόσμου. Ακόμα και η ίδια η φύση μας ανοίγει παράθυρα για να εισέλθει μια αναλαμπή της αιώνιας πραγματικότητας, ένα νόημα μυστικό που δεν μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε, παραδομένοι στην υλιστική παχυλότητα και την αισθησιακή μακαριότητα μας, όπως, ας πούμε τα όνειρα, όταν αυτά δεν είναι τόσο ψυχοφυσιολογικά όσο μυστικά, όπου βλέπουμε τα πράγματα ανάποδα, γιατί σε αυτά ενώνονται οι όχθες του παρόντος και του υπερκείμενου κόσμου. Μια τέτοια πραγματικότητα μας δείχνει ο Φλωρένσκυ  μέσα από μια πραγματική ονειρική εικόνα, όπου θα μας πει ότι «ένας συγγενής μου, που θλιβόταν στη σκέψη των πεθαμένων γονιών και φίλων του, είδε κάποτε στον ύπνο του πως περπατούσε σε ένα νεκροταφείο.

 Ο άλλος κόσμος του παρουσιάστηκε σκοτεινός και ανατριχιαστικός, αλλά οι νεκροί του εξήγησαν ... πόσο λαθεμένη ήταν αυτή η ιδέα. Ακριβώς, κάτω από την επιφάνεια της γης φυτρώνει, αλλά αντεστραμμένο, με τις ρίζες στον αέρα και τα φύλλα προς τα κάτω, το ίδιο πράσινο και θαλερό χορτάρι, αυτό του νεκροταφείου, κι ακόμα πιο πράσινο και πιο όμορφο, τα ίδια δένδρα, με την κορφή κάτω και τις ρίζες στον αέρα κι αυτά, τα ίδια πουλιά τραγουδούν, ο γαλανός αιθέρας είναι το ίδιο καθαρός και ο ίδιος ήλιος λάμπει, κι όλα αυτά ακτινοβολούν και είναι πιο όμορφα απ' ότι στον επάνω κόσμο».

Ο τρόπος λειτουργίας του ανθρώπινου σώματος έχει πολλά να μας μάθει για την ανατροπή στον αληθινό κόσμο των κατεστημένων λογικών του παρόντος αιώνος. Αν στον αμφιβληστροειδή του ματιού σχηματίζονται τα είδωλα αντεστραμμένα, αυτό σημαίνει ότι το μεγαλύτερο επιχείρημα ενάντια στον ανθρώπινο εγωισμό προέρχεται από τις ίδιες τις ανθρώπινες βιολογικές λειτουργίες. Όποιος ατενίζει τη γιγάντια λιθοδομή της πυραμίδας του Χέοπα έχει την ακλόνητη αίσθηση ότι θα μείνει αμετακίνητη για πάντα. 

Όμως η αυτόματη ανατροπή του ειδώλου της αποτελεί την πιο ειρωνική υπόμνηση για τη ματαιότητα της ανθρώπινης κενοδοξίας. Αν ο Φαραώ διέπραξε το σφάλμα αυτό ακριβώς μόλις την είδε, αυτό σημαίνει ότι έγινε σε ένα ελάχιστο κλάσμα του δευτερολέπτου, όσο ακριβώς χρειάστηκε μέχρι ο εγκέφαλος του να μεταφράσει τα μηνύματα που με τη μορφή ασθενικών ηλεκτρικών σημάτων αποτελούν τα εκατομμύρια φωτοευαίσθητων κυττάρων  που αναλύουν την εικόνα στα επιμέρους συστατικά της και να δημιουργήσει την αντίληψη του κτίσματος, όρθιου.

 Ωστόσο, την ίδια στιγμή που η φυσική λειτουργία εμπαίζει τον εγωιστή, επιβεβαιώνει τον ταπεινό, καταφάσκοντας την ανάγκη μιας ψυχοσωματικής ενότητας και αρμονίας. Όταν ο νεαρός βλαστός της τσαρικής αριστοκρατίας έβλεπε τις τιμές και τις δόξες της Αυλής σαν σκύβαλα και σκουπίδια, εκείνη τη στιγμή επιβεβαιωνόταν χωρίς να το γνωρίζει μέσα στην ίδια τη λειτουργία της οράσεως και της διαδικασίας παραγωγής των οπτικών του αισθημάτων. 

Το ίδιο το μάτι που δημιουργεί την οπτική εντύπωση και παρέχει την οπτική πληροφορία, αυτό το ίδιο το μάτι ενέπαιξε από την πρώτη στιγμή με τρόπο αθέατο και μυστικό την ανθρώπινη ματαιοδοξία, ενώ συγχρόνως αποτελεί την πιο απτή απόδειξη ότι οι πάσης φύσεως πυραμίδες πρέπει εν ταπεινώσει να ανατρέπονται. Ας μη ξεχνάμε ότι στη γλώσσα μας ο ήλιος βασιλεύει όταν δύσει , όχι όταν είναι στο απόγειο της εκτυφλωτικής του λάμψης. Και η διαπίστωση αυτή δεν αποτελεί μόνο υπόμνηση για την «ανατολή νέου φωτός και άκτιστου φέγγους» γι 'αυτόν που διήνυσε με συνέπεια στις εντολές του Χριστού την πορεία της επίγειας ζωής, δεν αποτελεί δηλαδή ανατροπή μόνο των νόμων της φθοράς, αλλά και μια παραδοχή της ίδιας της φύσης ότι η όντως μεγαλοπρέπεια δεν ευρίσκεται στο ανώτερο, αλλά στο έσχατο σημείο της τροχιάς, όχι στη λάμψη του χρυσού στέμματος, αλλά στη μεγαλοπρέπεια της πορφύρας που ταπεινώνεται.

Οι παραπάνω αλήθειες επαληθεύονται και στο φυσικό φαινόμενο του αντικατοπτρισμού. Ας δούμε μια εντελώς φανταστική ιστορία, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να είναι αληθινή. Δυο νέοι βιολόγοι μελετούν το ζωικό κόσμο μιας μικρής λίμνης. Είναι από κείνους που έπεσαν στην παγίδα να εξισώσουν την επιστήμη με το Θεό και για τους οποίους οι Γραφές προειδοποιούν ότι η γνώση φυσιοί. Μόλις τελειώνουν τις μετρήσεις τους ο ένας ζητά από τον άλλο να τον αποθανατίσει πάνω σε ένα μικρό λόφο που υψώνεται πίσω ακριβώς από τη λίμνη. Δεν είναι τόσο γιατί η θέα από κει είναι πολύ υποσχετική, όσο γιατί θέλει να βλέπει τη φωτογραφία αυτή σαν προτύπωση των σίγουρων μελλοντικών επιστημονικών του ανακαλύψεων και την κυριαρχία του πνεύματος και των επιτευγμάτων του στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. 

Πραγματικά, το αποτέλεσμα της φωτογραφικής αποτύπωσης είναι καταπληκτικό. Ένα μοναδικής ομορφιάς τοπίο και ένας ολόκληρος λόφος που χώρεσε ανάποδα μέσα στο αρυτίδωτο γυαλένιο νερό κι αυτός να καθρεφτίζεται στην κορυφή με  πολύ   σαφήνεια   και   καθαρότητα.   Έτσι   που   την   κοιτούσε απορροφημένος ρεμβάζοντας, αναρωτήθηκε: τι είναι άραγε καλύτερο; να είσαι στην κορυφή ή στον πυθμένα; Τότε σκέφτηκε: αν είμαι εγωιστικά στην κορυφή, είμαι στην πραγματικότητα στον πάτο, όπως μου δείχνει η φωτογραφία, ενώ αν είμαι τελευταίος, είμαι αυτόματα πρώτος. Ο ίδιος ο σκοτεινός θάλαμος της φωτογραφικής μηχανής το επαληθεύει, καθώς σχηματίστηκαν το φυσικό πρόσωπο και ο αντικατοπτρισμός του αντεστραμμένα.

Οι παραπάνω αναφορές που, ίσως, θα φάνταζαν παράταιρες σε ένα τυπικό πρόλογο, δικαιολογούνται εδώ από την πρόθεση μας να εξηγήσομε το λόγο που μας ώθησε να ασχοληθούμε με το Νίκωνα-αν μπορούμε να ερμηνεύσομε κάτι το τόσο απροσδιόριστο-η οποία μας έκανε να αναζητάμε με ένα συνεχές ανανεούμενο ενδιαφέρον και μια ακόρεστη δίψα πληροφορίες σε ότι αφορούσε το πρόσωπο και τη ζωή του. Αυτή η κατά κάποιο τρόπο μυστική σχέση έχει ένα πολύ ορατό στοιχείο που αποτέλεσε ίσως και την αφετηρία της: ο θαυμασμός μας γι' αυτό το πνευματικό καλλιτέχνημα που δημιουργήθηκε από τον εγκεντρισμό της ανακτορικής κομψότητας στη Χάρη του Θεού για να δημιουργηθεί μια προσωπικότητα γεμάτη πνευματική αριστοκρατικότητα και ταπεινό μεγαλείο.

Δεν είχαμε σκοπό να γράψουμε μια βιογραφία του Νίκωνα. Άλλωστε ένα τέτοιο εγχείρημα θα προϋπέθετε μια εργώδη προσπάθεια, καθώς θα έπρεπε να αναζητηθούν οι πηγές όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε άλλες χώρες, αφού ο μακαριστός γέροντας υπήρξε πολίτης του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι στο μέλλον χρειάζεται επίπονη και εμπεριστατωμένη έρευνα, ώστε να έρθει στο φως και να παρουσιαστεί πρισματικά αυτή η σπουδαία πνευματική φυσιογνωμία, πράγμα το οποίο οι ποικίλες υποχρεώσεις μας δεν θα το επέτρεπαν. Ο σκοπός ο δικός μας ήταν εξ αρχής άλλος: να αποτελέσει το βιβλίο αυτό, το πρώτο μιας σειράς, η οποία θα έχει σαν θέμα τις επισκέψεις περιηγητών και διανοουμένων στο Αγιον Όρος και η οποία θα τιτλοφορείται "Περιηγητές και Διανοούμενοι στο Αγιον Όρος". Μια τέτοια θεματική θα μπορούσε να αποτελέσει άλλη μια γέφυρα στο διάλογο ανάμεσα στη διανόηση και την ορθόδοξη πνευματικότητα όπως βιώνεται μέσα στη μακραίωνη ασκητική παράδοση του Αγίου Όρους. Εξυπακούεται ότι ένα τέτοιο θέμα δεν μπορεί να έχει περιεχόμενο ακραιφνώς πνευματικό, καθώς  η     γόνιμη  συνάντηση     διαφορετικών-πολλές     φορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων και η εύρεση κοινής συνισταμένης προϋποθέτει τη συγκαταβατική αντιμετώπιση των πατέρων και πιο επιφανειακές συζητήσεις.

Έχει πολύ ενδιαφέρον να δει κανείς την εξέλιξη των κοσμοθεωρητικών ενδιαφερόντων των επισκεπτών που αντικατοπτρίζουν την εξέλιξη των ποικίλλων κοσμοθεωρητικών ρευμάτων, τη μοναδικότητα της προσωπικότητας τους, η οποία αποτυπώνεται στις απορίες ή τις τοποθετήσεις τους, πράγμα το οποίο, τουλάχιστον στην περίπτωση του Νίκωνα δεν είναι εφικτό λόγω ελλείψεως στοιχείων.

Θα θέλαμε εδώ να ευχαριστήσομε από την καρδιά μας τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Νήφωνα Βασιλάκη, Δρ. Θεολογίας και τον δόκιμο φιλαθωνίτη συγγραφέα κ. Αντώνη Στιβακτάκη για το έμπρακτο ενδιαφέρον τους στην εκπόνηση αυτής της εργασίας, καθώς και τη δεσποινίδα Μαρία Χουστουλάκη, πτυχιούχο Αγγλικής Φιλολογίας για την αξιόπιστη μετάφραση του προλόγου του Νίκωνα στην αγγλική μετάφραση της Φιλοκαλίας από τα ρωσικά των E. KADLOUBOVSKY και G.E.H. PALMER. Τέλος, ευχαριστούμε τον Σεβ. Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.κ. Ειρηναίο, το πρόσωπο του οποίου αποτελεί πάντα για μας πηγή δημιουργικής έμπνευσης και αφορμή ευχαριστίας στο Θεό.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ.ΠΕΡΙΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΗ ΣΤΟ ΆΓΙΟ  ΌΡΟΣ  Α

 ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ Α ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ

ΣΤΟ ΕΡΗΜΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ Π. ΝΙΚΩΝΑ ΤΟΥ ΚΑΡΟΥΛΙΩΤΗ(1874- 1964)