Δοκιμαζόμενη Ρωσία. Π. Σεραφείμ Ρόουζ
Ως Ρώσος, ο π. Γερμανός αισθανόταν σεβασμό, δέος και κάποια κατωτερότητα μπροστά στον εκλεπτυσμένο ελληνοβυζαντινό πολιτισμό που είχε προσφέρει στη Ρωσία την Ορθοδοξία.
Από την άλλη μεριά, ο π. Σεραφείμ αγάπησε τη Ρωσία για τις μεγάλες δοκιμασίες που οι άνθρωποί της είχαν υπομείνει στην εποχή του, ανάβοντας τις λαμπάδες της ταπεινής ομολογίας και του μαρτυρίου και εμμένοντας στην πίστη, από τον αρκτικό κύκλο μέχρι την καυτή έρημο.
Υπήρξαν φορές που έκλαιγε ο π. Σεραφείμ παρατηρώντας ηλικιωμένες Ρωσίδες που γονάτιζαν και προσεύχονταν θερμά στην εκκλησία. Σε αυτές τις ηλικιωμένες μπάμπουσκες έβλεπε τα ίχνη ενός λαμπρού παρελθόντος: τα υπολείμματα των Ρώσων εξορίστων, που θυμούνταν τη Ρωσία όπως ήταν κάποτε, γνώριζαν πλήρως αυτά που οι άνθρωποι τους είχαν χάσει και υπέφεραν μαζί με εκείνους που βρίσκονταν στην μακρινή πατρίδα τους.
Πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, η αντίθεση με τον Χριστιανισμό ήταν προφανής: ο υλισμός επιβαλλόταν στους ανθρώπους ως ιδεολογία. Στη Δύση, ο εχθρός ήταν πιο ύπουλος: ο υλισμός διαπερνούσε όλες τις πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας, και γινόταν αποδεκτός ασυναίσθητα, με συνέπεια πολύ δυσκολότερα να μπορεί να υπερνικηθεί.
Ο π. Σεραφείμ πίστευε, ότι μαθαίνοντας πώς οι ομόθρησκοί τους στις κομμουνιστικές χώρες πάλευαν κατά των εμφανών εχθρών της πίστης τους, οι ορθόδοξοι χριστιανοί στον ελεύθερο κόσμο θα έπαιρναν θάρρος για να δώσουν τη μάχη τους ενάντια στον υλισμό και να αντέξουν όταν θα έρχονταν βίαιες διώξεις στην Δύση.
Ήταν πεπεισμένος ότι οι νέοι μάρτυρες του κομμουνιστικού ζυγού, των οποίων ο αριθμός υπερέβαινε κατά πολύ εκείνον των πρώτων χριστιανών μαρτύρων, αποτελούσαν το σημαντικότερο φαινόμενο του εικοστού αιώνα και αισθανόταν ότι η ιστορία τους έπρεπε να ειπωθεί.
«Όπως το βλέπω», έγραψε σε μια επιστολή το 1970, «υπάρχουν δύο μεγάλα δώρα που ο Θεός έχει δώσει στους ανθρώπους σήμερα: στον σοβιετικό κόσμο, το δύσκολο δώρο της δοκιμασίας, το οποίο πιθανώς, με τη χάρη του Θεού θα αποβεί σε σωτηρία της Ρωσίας στον ελεύθερο κόσμο , το δώρο της ελευθερίας έκφρασης και μαρτυρίας της αλήθειας και συζήτησης για ό,τι συμβαίνει.
Πόσο ελλειπής χρήση αυτού του δώρου γίνεται από εμάς, και πόσο σύντομα, ίσως, μας αφαιρεθεί. Ενόσω υπάρχει το φώς της ημέρας, πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά.
Δοκιμαζόμενη Ρωσία
Η ζωή και τα έργα του
π. Σεραφείμ Ρόουζ, 
Από την άλλη μεριά, ο π. Σεραφείμ αγάπησε τη Ρωσία για τις μεγάλες δοκιμασίες που οι άνθρωποί της είχαν υπομείνει στην εποχή του, ανάβοντας τις λαμπάδες της ταπεινής ομολογίας και του μαρτυρίου και εμμένοντας στην πίστη, από τον αρκτικό κύκλο μέχρι την καυτή έρημο.
Υπήρξαν φορές που έκλαιγε ο π. Σεραφείμ παρατηρώντας ηλικιωμένες Ρωσίδες που γονάτιζαν και προσεύχονταν θερμά στην εκκλησία. Σε αυτές τις ηλικιωμένες μπάμπουσκες έβλεπε τα ίχνη ενός λαμπρού παρελθόντος: τα υπολείμματα των Ρώσων εξορίστων, που θυμούνταν τη Ρωσία όπως ήταν κάποτε, γνώριζαν πλήρως αυτά που οι άνθρωποι τους είχαν χάσει και υπέφεραν μαζί με εκείνους που βρίσκονταν στην μακρινή πατρίδα τους.
Πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα, η αντίθεση με τον Χριστιανισμό ήταν προφανής: ο υλισμός επιβαλλόταν στους ανθρώπους ως ιδεολογία. Στη Δύση, ο εχθρός ήταν πιο ύπουλος: ο υλισμός διαπερνούσε όλες τις πτυχές της ζωής, συμπεριλαμβανομένης της θρησκείας, και γινόταν αποδεκτός ασυναίσθητα, με συνέπεια πολύ δυσκολότερα να μπορεί να υπερνικηθεί.
Ο π. Σεραφείμ πίστευε, ότι μαθαίνοντας πώς οι ομόθρησκοί τους στις κομμουνιστικές χώρες πάλευαν κατά των εμφανών εχθρών της πίστης τους, οι ορθόδοξοι χριστιανοί στον ελεύθερο κόσμο θα έπαιρναν θάρρος για να δώσουν τη μάχη τους ενάντια στον υλισμό και να αντέξουν όταν θα έρχονταν βίαιες διώξεις στην Δύση.
Ήταν πεπεισμένος ότι οι νέοι μάρτυρες του κομμουνιστικού ζυγού, των οποίων ο αριθμός υπερέβαινε κατά πολύ εκείνον των πρώτων χριστιανών μαρτύρων, αποτελούσαν το σημαντικότερο φαινόμενο του εικοστού αιώνα και αισθανόταν ότι η ιστορία τους έπρεπε να ειπωθεί.
«Όπως το βλέπω», έγραψε σε μια επιστολή το 1970, «υπάρχουν δύο μεγάλα δώρα που ο Θεός έχει δώσει στους ανθρώπους σήμερα: στον σοβιετικό κόσμο, το δύσκολο δώρο της δοκιμασίας, το οποίο πιθανώς, με τη χάρη του Θεού θα αποβεί σε σωτηρία της Ρωσίας στον ελεύθερο κόσμο , το δώρο της ελευθερίας έκφρασης και μαρτυρίας της αλήθειας και συζήτησης για ό,τι συμβαίνει.
Πόσο ελλειπής χρήση αυτού του δώρου γίνεται από εμάς, και πόσο σύντομα, ίσως, μας αφαιρεθεί. Ενόσω υπάρχει το φώς της ημέρας, πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά.
Από το βιβλίο, π. Σεραφείμ Ρόουζ. Η ζωή και τα έργα του
Τόμος Β’
σελ.435-436
Eκδόσεις Μυριόβιβλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου