Διδαχές οσίου Παναή του εκ Λύσης ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ – ΕΚΚΟΠΗ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΘΕΛΗΜΑΤΟΣ (Β΄)

ι. Αν τα πλάσματα με θεωρούν τον χειρότερο του κόσμου, καλό μου κάμνουν.

ια. Εμείς να φροντίζουμε ν’ αποκτήσουμε απ’ όλες τις αρετές όσο μπορούμε. Στην αρετή, που φέραμε μαζί μας κληρονομικά, προχωρούμε πολλά. Σε αρετή που δεν έχουμε κλίση, αν βάλει ο Θεός τη χάρη Του, θα προχωρήσουμε. Διαφορετικά, λίγο απ’ όλα. Το σημαντικότερο είναι η ταπείνωση. Σ’ ένα να μείνεις πίσω, τα έχασες όλα. Το ένα αυτό είναι η ταπείνωση.

ιβ. Άμα λένε κακά για σένα, να λες: «Συμφωνώ μαζί σου ̇ κι εγώ νομίζω πως δεν κάμνω τίποτε». Και γίνεται ο λόγος του άλλου σαν χώμα, που άμα το σκάψεις θα’ βρεις θησαυρό. Φτάνει να μην το πάρεις μόνο σαν χώμα, αλλά σαν ευεργεσία.

ιγ. Ταπείνωση είναι να νεκρώσουμε το θέλημα μας. Να θέλουμε ότι θέλει ο Θεός. Να γίνουμε γεφύρι να περνούν όλοι από πάνω μας. Ας μου κάμει ο άλλος τον έξυπνο κι ας με ξεγελά στα υλικά. Ο Θεός να τον συγχωρέσει. Και μη νομίζουμε πως έτσι κακομαθαίνουμε τους άλλους.

ιδ. Αν σε πουν κλέφτη, να πεις: «Ευχαριστώ. Έχεις κι άλλα να μου πεις» ; Τι χαρά να σε κατηγορούν, χωρίς να φταις. «Ακόμα, είμαι χειρότερος απ’ ότι φαντάζεσαι», να του πεις. Και μέσα σου να μη λυπάσαι, αφού δεν θέλεις ν΄ αρέσεις του κόσμου.

ιε. Το να ταπεινολογούμε είναι εύκολο. «Εγώ είμαι ο πιο αμαρτωλός». Πρέπει όμως να ταπεινοφρονούμε. Εάν μας κακολογούν και το ευχαριστιόμαστε, αυτή είναι ταπείνωση. «Ακόμα έχω και κάτι χειρότερα, κρυφά, που δεν τα ξέρεις», να λες. Σε κατηγορούν ψέματα; Να λες: «Δόξα σοι ο Θεός! Να με φυλάξεις μέχρι τέλους, Θεέ μου». Εάν είναι αλήθεια η κατηγορία, να το παραδεχτούμε. Εάν δεν είναι αλήθεια, τότε θα πρέπει να φυλαχτούμε, γιατί είναι ενδεχόμενο σ’ αυτό που μας κατηγορούν να πέσουμε.

ιστ. Έγραφε κάπου: «Είδα άνθρωπο να νηστεύει, άλλο να προσεύχεται, άλλο να μην κάμνει ποτέ το θέλημα του». Ο τελευταίος είναι ανώτερος. Όλ΄ αυτά τα βλέπει ο Θεός.

ιζ. Κάποτε, όταν ένας ηγούμενος μιλούσε στον υποτακτικό του, εκοιμήθει. Ο υποτακτικός χωρίς ευλογία δεν έφευγε. Περιμένει, περιμένει, τίποτε... έμεινε. «Άραγε να φύγω»; σκέφτηκε, αλλά πάλι έμεινε. Τούτο έγινε ως εφτά φορές, οπότε κτύπησε το σήμαντρο. Πήγε χωρίς να ξαπλώσει. Την επόμενη νύχτα, βλέπει ο ηγούμενος εφτά στεφάνια να έρχονται για τον υποτακτικό του. «Τι έκαμες ψες;», τον ρωτά. «Εφτά φορές αποφάσισα να φύγω και δεν υπέκυψα στον λογισμό μου, περιμένοντας σε να ξυπνήσεις».

Από το βιβλίο ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ, έκδοση του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος, Λυθροδόντας - Κύπρος. τηλ. 00357-99607871