Ελληνική φιλοσοφία και εβραϊκός Γνωστικισμός

Διόδωρος Ράμμος
Ιστορικός – Αρχαιολόγος

Από την Συναγωγή στην Μασονία
Ελληνική φιλοσοφία και εβραϊκός Γνωστικισμός

Εικόνα εξωφύλλου:
Ο Ορφέας παίζει την λύρα και γοητεύει τα ζώα. Ρωμαϊκό ψηφιδωτό από το Παλέρμο της Ιταλίας.

Εικόνα οπισθοφύλλου:
Απόσπασμα από το απόκρυφο-γνωστικό «ευαγγέλιο» του Ιωάννου.
Συγγραφέας:
Διόδωρος Ράμμος, Ιστορικός – Αρχαιολόγος
Email: diodorosrammos@gmail.com
Περιεχόμενα
Πρόλογος………………………………………………….
Α. Εισαγωγή
Α. 1 Θεός, Εβραίοι και Έλληνες…………………………………
Α. 2 Θεός και σύμπαν…………………………………………..
Α. 3 Η προέλευση του κακού…………………………………….
Β. Φιλοσοφία και επιστήμη
Β. 1 Μεσοποταμία, η πατρίδα της ανθρωπότητας…………….
Β. 2 Σουμέριοι και ο πρώτος πολιτισμός………………………
Β. 3 Ελληνική φιλοσοφία………………………………………
Β. 4 Οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι……………………………
Β. 5 Ορφισμός, η δεύτερη θρησκεία…………………………..
Β. 6 Πυθαγόρας, ο ορφικός επιστήμονας………………………
Β. 7 Πλάτωνας, ο πατέρας της Ακαδημίας…………………….
Β. 8 Αριστοτέλης, ο θεμελιωτής του ορθολογισμού……………..
Β. 9 Στωική φιλοσοφία……………………………………………
Γ. Ελληνορωμαϊκή εποχή
Γ. 1 Δεδομένα των αλεξανδρινών χρόνων…………………………
Γ. 2 Ρώμη και αποκρυφισμός……………………………………..
Γ. 3 Νεοπυθαγορισμός……………………………………………
Γ. 4 Μεσοπλατωνισμός…………………………………………….
Δ. Εβραίοι αποκρυφιστές
Δ. 1 Η αποστασία των Εβραίων από τον Θεό………………………
Δ. 2 Φαρισαίοι και Ραββίνοι……………………………………….
Δ. 3 Ταλμούδ, η νέα εβραϊκή θρησκεία…………………………….
Δ. 4 Γνωστικισμός, το πολύμορφο θηρίο…………………………..
Δ. 5 Γνωστικές Θεωρίες…………………………………………..
Δ. 6 Γνωστικισμός και Χριστιανισμός……………………………
Δ. 7 Η μαγεία στον Γνωστικισμό……………………………………
Ε. Αρχαίες Γνωστικές Ομάδες
Ε. 1 Οφίτες…………………………………………………………
Ε. 2 Καϊνίτες…………………………………………………………
Ε. 3 Σηθίτες…………………………………………………………….
Ε. 4 Εβιονίτες…………..…………………………………..
Ε. 5 Μαρκίων, ο Έλληνας Γνωστικός…………………………….
Ε. 6 Μανιχαϊσμός………………………………………………..
Ε. 7 Μανδαϊσμός………………………………………………..
Στ. Θρησκείες της ύστερης αρχαιότητας
Στ. 1 Μιθραϊσμός……………………………………………….
Στ. 2 Ερμητισμός………………………………………………..
Στ. 3 Νεοπλατωνισμός……………………………………………..
Στ. 4 Το τέλος του Νεοπλατωνισμού………………………………
Ζ. Μεσαιωνικός Γνωστικισμός
Ζ. 1 Ισλάμ, η κορυφαία γνωστική θρησκεία………………………….
Ζ. 2 Παυλικιανοί……………………………………………………
Ζ. 3 Βογομίλοι και Καθαροί………………………………………..
Ζ. 4 Ναΐτες Ιππότες………………………………………………….
Ζ. 5 Καμπαλισμός…………………………………………………….
Η. Η Νέα Εποχή
Η. 1 Ελληνική και Εβραϊκή Διασπορά………………………………..
Η. 2 Η μαγική Αναγέννηση………………………………………….
Η. 3 Ερμής ο Τρισμέγιστος………………………………………….
Η. 4 «Χριστιανικός» καμπαλισμός…………………………………..
Η. 5 Ροδοσταυρική επανάσταση……………………………………
Η. 6 Λουριανικός καμπαλισμός………………………………………
Η. 7 Αγγλία, το καταφύγιο των αποκρυφιστών…………………………
Η. 8 Η μετάλλαξη της Μασονίας…………………………………………
Η. 9 Σαμπαταϊστές και Τουρκοκαμπαλιστές……………………………..
Η. 10 Η γένεση του Σιωνισμού……………
Η. 11 Η δράση των Σιωνιστών…………..
Θ. Ο θρίαμβος των αποκρυφιστών
Θ. 1 Πρωσσία, το κάστρο της συνωμοσίας………
Θ. 2 Η γερμανο-γαλλική μασονία……….
Θ. 3 Πυθαγόρας και τεκτονισμός………….
Θ. 4 Αντίχριστοι και ανθέλληνες…………
Θ. 5 Ο Διαφωτισμός του Σκότους………………
Θ. 6 Ο Μεγάλος Χαγάνος του Σιωνισμού……..
Θ. 7 Ιλλουμινάτοι……………………………………..
Θ. 8 Το βασίλειο των Τραπεζιτών…………………………..
Ι. Γνωστικά μονοπάτια του 19^ου αιώνα
Ι. 1 Ο ερμητικός Χέγκελ……………………………..
Ι. 2 Μαρξιστικός καμπαλισμός…………………………
Ι. 3 Δαρβινικός Γνωστικισμός…………………………..
Ι. 4 Η σύγχρονη μασονία……………………………
Ι. 5 Γνώση ή Αγάπη;………………………………
Ι. 6 Σιωνισμός και Αποκάλυψη…………………….
Επίλογος……………………………………………
Παράρτημα………………………………………
Πηγές – Βιβλιογραφία……..
Πρόλογος
Οι περισσότερες τεκτονικές στοές, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό, ασχολούνται με την ελληνική φιλοσοφία. Ορισμένες, μάλιστα, ονομάζονται με ονόματα Ελλήνων φιλοσόφων, όπως «Πυθαγόρας» ή με στοιχεία παρμένα από την ελληνική μυθολογία, όπως «Εννέα Μούσες». Τί σχέση υπάρχει ανάμεσα στον τεκτονισμό (ή μασονία, όπως αλλιώς ονομάζεται) και την ελληνική φιλοσοφία; Και πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι οι μασόνοι διδάσκουν απόκρυφες εβραϊκές θεωρίες και ασχολούνται με τον εβραϊκό αποκρυφισμό, μέσω του οποίου αναβιώνει ο αρχαίος Γνωστικισμός;
Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό με την δυνατότητα της αθανασίας και την άγνοια του κακού. Δυστυχώς, τα σφάλματα των δύο πρώτων ανθρώπων προκάλεσαν την είσοδο του θανάτου στην ανθρωπότητα, καθώς και την γνώση του κακού. Το κακό, ωστόσο, δεν είναι μόνο έννοια ή κατάσταση, αλλά κάτι χειρότερο, είναι πρόσωπο, όπως πρόσωπο είναι και κάθε άνθρωπος. Είναι ο Κακός, που οδηγεί στο κακό. Ο Κακός στην Αγία Γραφή ονομάζεται Σατανάς (=κατήγορος) ή Διάβολος, «ὁ ὄφις ὁ μέγας, ὁ ἀρχαῖος…ὁ πλανῶν τὴν οἰκουμένην ὅλην» (Απ.12,9). Και είναι πρόθυμος να συνεργαστεί με τον άνθρωπο, προκειμένου να καταστρέψει τον άνθρωπο.
Η συνεργασία του Διαβόλου με τον άνθρωπο ονομάζεται μαγεία. Επειδή κατά κανόνα η γνώση της μαγείας δεν ήταν κτήμα όλων των ανθρώπων, αλλά ήταν γνώση κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, που συνήθως την έκρυβαν, ονομάστηκε και αποκρυφισμός, δηλαδή κρυμμένη γνώση. Αυτή η μαγική, η απόκρυφη γνώση, ταξίδεψε από την αρχαιότητα μέχρι την νεότερη εποχή, μέσα από θρησκείες ή φιλοσοφίες και τελικά διοχετεύθηκε στις μασονικές στοές, αλλά και στην ευρωπαϊκή επιστήμη!
Κάθε λαός είχε ασχοληθεί με τον αποκρυφισμό, αλλά αυτοί που κατέχουν τα πρωτεία είναι οι Εβραίοι αποκρυφιστές, οι οποίοι χρησιμοποιούν την μαγική γνώση για να κατακτήσουν ολόκληρο τον κόσμο και να δημιουργήσουν μια αιώνια αυτοκρατορία, το κράτος των Σιωνιστών.
Α. Εισαγωγή
Α.1 Θεός, Εβραίοι και Έλληνες
Στην αρχή (בְּרֵאשִׁ֖ית beresit) ο Θεός, η Αγία Τριάδα (אֱלֹהִ֑ים Elohim), δημιούργησε από το τίποτα, ἐκ τοῦ μή ὄντος, (בָּרָ֣א bara) τους ουρανούς  (הַשָּׁמַ֖יִם hasamayim) και την γη (הָאָֽרֶץ haares). Με αυτήν την φράση, σε εβραϊκό πρωτότυπο και ελεύθερη μετάφραση, αρχίζει η αποκάλυψη του Θεού προς τον άνθρωπο, μέσα από την Αγία Γραφή.
Ο Θεός είναι ο δημιουργός του σύμπαντος και του ανθρώπου. Κάποτε αυτό ήταν αυτονόητο, τώρα χρειάζεται αγώνας, για να το συνειδητοποιήσουμε. Ο Θεός είναι ένας, είναι μία φύση. Αλλά ταυτόχρονα είναι τρία πρόσωπα, γι΄ αυτό και στο εβραϊκό κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης η λέξη Θεός (Elohim) είναι σε πληθυντικό αριθμό, αλλά πολύ σωστά οι Εβδομήκοντα μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης δεν μετέφρασαν την εβραϊκή λέξη στα ελληνικά ως «Θεοί» αλλά «Θεός».
Και μόνο αυτό το στοιχείο, το πώς τα τρία πρόσωπα είναι ένας Θεός, είναι μυστήριο, είναι κάτι που ξεπερνά τις δυνάμεις του ανθρώπινου νου. Παρόλα αυτά, είναι κάτι που ως Χριστιανοί το πιστεύουμε, διότι μας αποκαλύφθηκε. Ο Θεός, επομένως, δεν είναι κάτι που μπορούμε να γνωρίσουμε με την στενή μας λογική, είναι κάτι που αποκαλύπτεται, φανερώνεται. Και ο άνθρωπος είτε δέχεται την αποκάλυψη είτε την αρνείται.
Μέσα από την προσπάθεια του ανθρώπου να γνωρίσει και να προσεγγίσει τον Θεό δημιουργείται η θρησκεία. Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι εκ των προτέρων η θρησκεία είναι μια αποτυχημένη προσπάθεια, αφού ο άνθρωπος δεν μπορεί από μόνος του να γνωρίσει τον Θεό. Κάθε θρησκεία είναι ψέμα, πλάνη, και στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να περιέχει κάποιες αλήθειες για τον Θεό, αλλά όχι ολόκληρη την αλήθεια.
Γι΄ αυτό και ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, έστω και αν συγκαταλέγεται στις διάφορες θρησκείες της ανθρωπότητας, αφού δεν είναι κίνηση του ανθρώπου προς τον Θεό, αλλά το αντίθετο, κίνηση του Θεού προς τον άνθρωπο, αποκάλυψη προς τον άνθρωπο και τελικά εμφάνιση του Θεού μέσα στην ανθρώπινη ζωή, μέσω του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.
Το πώς ο Θεός μπορεί ταυτόχρονα να είναι και άνθρωπος, δύο φύσεις σε ένα πρόσωπο, επίσης ξεπερνά τις δυνάμεις του μυαλού μας. Ένα από τα λάθη που κάνουμε οι σύγχρονοι άνθρωποι είναι το να θέλουμε να καταλάβουμε τα πάντα με τον εγκέφαλό μας, με την λογική μας, με την δύναμη του νου. Αλλά ο Θεός ζητά πρώτα να Τον αγαπήσουμε και έπειτα να Τον γνωρίσουμε. Αν δεν αγαπήσουμε τον Θεό, δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, έστω και αν μας αποκαλύπτεται.
Αυτό ακριβώς έπαθαν οι Εβραίοι. Τους αποκαλύφθηκε ο Θεός από τα αρχαία χρόνια, αλλά λίγοι Εβραίοι Τον αγάπησαν και Τον γνώρισαν. Και όταν ο Θεός έγινε άνθρωπος και εμφανίστηκε ως Μεσσίας στο εβραϊκό έθνος, οι περισσότεροι Εβραίοι Τον απέρριψαν, διότι δεν Τον αγαπούσαν. Ενώ οι Εβραίοι που αγαπούσαν τον Θεό, αργά ή γρήγορα Τον γνώρισαν και έγιναν Χριστιανοί.
Από την άλλη, οι Έλληνες δεν γνώριζαν την αλήθεια, αλλά την έψαχναν, την αναζητούσαν. Η αναζήτηση της αλήθειας οδήγησε τους Έλληνες στο να αγαπήσουν την σοφία, την γνώση, γι΄ αυτό και έγιναν φιλό-σοφοι! Η φιλοσοφία των Ελλήνων γέννησε τις επιστήμες, αλλά και τους βοήθησε να γίνουν Χριστιανοί. Αφού έψαχναν την αλήθεια τόσους αιώνες, όταν γνώρισαν τον Χριστό και τους Αποστόλους Του, κατάλαβαν ότι εκεί βρίσκεται η αλήθεια και η σοφία, στον Χριστό και το κράτος Του, την Εκκλησία.
Ασφαλώς, δεν έγιναν όλοι οι Έλληνες Χριστιανοί, αλλά όσοι είχαν αγάπη μέσα τους. Όσοι δεν είχαν αγάπη, Τον απέρριψαν, όπως και οι σκληρόκαρδοι Εβραίοι. Έτσι, μέσα στην Εκκλησία, στην αγκαλιά του Χριστού, βρέθηκαν Εβραίοι, Έλληνες και κάθε άλλος άνθρωπος, που αναζητούσε την αλήθεια.
Ωστόσο, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι αυτά τα δύο έθνη, το ελληνικό και το εβραϊκό, επηρέασαν όσο κανένα άλλο την παγκόσμια ιστορία. Και στην μετά Χριστόν εποχή, μέσα από το ελληνικό έθνος προέκυψαν οι περισσότεροι Άγιοι της Εκκλησίας, ενώ από το εβραϊκό έθνος προέκυψαν οι περισσότεροι άνθρωποι που μισούν τον Χριστό και αγωνίζονται να καταστρέψουν την Εκκλησία!    
Α. 2 Θεός και σύμπαν
Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, την αποκάλυψη του Θεού, αποκτάμε και γνώσεις για την φύση και το σύμπαν. Μαθαίνουμε ότι ο χρόνος και η ύλη έχουν αρχή, δηλαδή κάποτε δεν υπήρχαν, μέχρι την στιγμή που ο Θεός αποφάσισε να δημιουργήσει τον κόσμο. Αυτή η δημιουργία εκ του μηδενός είναι βασικό δόγμα της χριστιανικής θεολογίας.
Μέχρι την στιγμή που αρχίζει η δημιουργία των πάντων, δεν υπήρχε ούτε χώρος ούτε χρόνος ούτε κάτι άλλο. Μόνο ο Θεός, ο οποίος δεν έχει χρόνο, αρχή και τέλος, αλλά είναι μόνιμα ζωντανός, είναι ζωή που δεν οφείλει την ύπαρξή της κάπου αλλού. Αυτό ακριβώς το δεδομένο του Θεού, ότι είναι άχρονος, αγέννητος και αδημιούργητος, εκφράζεται στην Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Μωυσής ρωτά τον Θεό για το ποιος είναι, ποιο είναι το όνομά Του.
Και ο Θεός τοῦ απαντά: «Εγὼ εἰμὶ ὁ Ὤν» (Εξ.3,14), δηλαδή είμαι αυτός που είμαι, αυτός που υπάρχει, που ζει, ο αυθύπαρκτος, χωρίς να οφείλει την ζωή του αλλού. Στο εβραϊκό πρωτότυπο αυτή η μετοχή «ὤν» του ρήματος εἰμὶ (hayah) είναι το περίφημο Τετραγράμματον όνομα του Θεού (יהוה), που μάλλον προφερόταν ως Γιαχβέ.
Ο Θεός δημιουργεί πρώτο τον πνευματικό κόσμο και έπειτα τον υλικό. Η δημιουργία του πνευματικού κόσμου δεν περιγράφεται στα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου της Γενέσεως, αλλά συνάγεται από άλλα χωρία της Αγίας Γραφής. Πνευματικός κόσμος ήταν οι Άγγελοι, τα πρώτα νοήμονα πλάσματα του Θεού.
Συνηθίζουμε να αποκαλούμε τον πνευματικό κόσμο άυλο, αλλά κατ΄ ακρίβειαν άυλος είναι μόνο ο Θεός. Τα πνεύματα, οι αγγελικές δυνάμεις, δεν είναι εντελώς άυλες, αλλά πλάστηκαν με άλλο τρόπο και άλλα χαρακτηριστικά από τον υλικό κόσμο, αποτελούνται δηλαδή από κάποια «δομικά υλικά», τα οποία μας είναι άγνωστα και αόρατα. Ίσως θα ήταν πιο σωστό να μιλάμε για πνευματική ύλη και κοσμική ύλη.
Μετά την δημιουργία του πνευματικού κόσμου, ο Θεός δημιουργεί το σύμπαν, την κοσμική ύλη και ενέργεια, το οποίο θέτει σε κίνηση. Το σύμπαν από τότε μέχρι σήμερα κινείται, συστέλλεται και διαστέλλεται. Το πώς ακριβώς και πότε δεν μας το φανερώνει ο Θεός, μέσω της Αγίας Γραφής. Μας άφησε να το βρούμε, αν θέλουμε, μέσω των θετικών (ή φυσικών) επιστημών!
Το μόνο που αναφέρει η Γένεσις είναι όλα αυτά έγιναν σε έξι ημέρες δημιουργίας, χωρίς αυτό να σημαίνει έξι 24ωρα, όπως σωστά επισήμαναν οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας μας, όπως ο Μέγας Βασίλειος, στους λόγους του Εξαήμερος: «ὥστε κἄν ἡμέραν εἴπης κἄν αιῶνα, τὴν αὐτὴν ἐρεῖς ἔννοιαν» (Β΄44). Οι έξι ημέρες της δημιουργίας είναι έξι χρονικά διαστήματα, όχι ημερονύκτια. Στο τέλος της δημιουργίας, ο Θεός δημιουργεί τον άνθρωπο, ο οποίος έχει ταυτόχρονα σωματική και ψυχική φύση.
Α. 3 Η προέλευση του κακού
Μέχρι εδώ όλα βαίνουν καλώς, όλα είναι καλά λίαν, μέχρι που το κακό εισβάλλει στην ζωή του ανθρώπου. Τόσο η φιλοσοφία όσο και η θρησκεία καλείται να απαντήσει σε αυτό το οδυνηρό ερώτημα: γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο; Μήπως ο Θεός είναι ο δημιουργός του κακού; Η απάντηση είναι όχι.
Το κακό δημιουργήθηκε από μόνο του και για την ακρίβεια, δεν είναι το κακό ως κατάσταση αλλά ο Κακός, ως πρόσωπο. Από τους αγγέλους που είχε δημιουργήσει ο Θεός, ο κορυφαίος λεγόταν Εωσφόρος (Lucifer). Kάποια στιγμή ο Εωσφόρος υπερηφανεύτηκε, κυριεύθηκε από έπαρση και εγωισμό, και θέλησε να γίνει θεός στην θέση του Θεού.
Αυτή η υπερηφάνεια αμέσως αποξένωσε και απομάκρυνε τον Εωσφόρο από τον Θεό, διότι ο Θεός είναι ταπεινός, δεν έχει σχέση με την υπερηφάνεια. Η αποστασία του Εωσφόρου επηρέασε και άλλους αγγέλους, που τον μιμήθηκαν, και έτσι προέκυψε μια ολόκληρη ομάδα αγγέλων, που απομακρύνθηκαν από την αγάπη του Θεού, αποστάτησαν, ξέπεσαν και έγιναν ακριβώς το αντίθετο από τον Θεό.
Έτσι δημιουργήθηκε το κακό, από μόνο του, από την κακή χρήση της ελευθερίας. Ο Διάβολος μισεί τον Θεό, την αλήθεια του Θεού, την λογική του Θεού, την δημιουργία του Θεού, τον ίδιο τον άνθρωπο. Ενώ θέλει να καταστρέψει τον άνθρωπο, ταυτόχρονα θέλει να υποχρεώσει τους ανθρώπους να μην λατρεύουν τον Θεό, αλλά να προσκυνούν τον Εωσφόρο και να τον λατρέψουν σαν θεό.
Β. Φιλοσοφία και Επιστήμη
Β. 1 Μεσοποταμία, η πατρίδα της ανθρωπότητας
Η πρώτη απόπειρα του Διαβόλου να χαλάσει την σχέση των ανθρώπων με τον Θεό ήταν πετυχημένη. Ωστόσο, το ότι ο Αδάμ και η Εύα χάλασαν την αρχική ιδανική σχέση με τον Θεό δεν σημαίνει ότι ξέχασαν ή αρνήθηκαν τον Θεό. Οι γνώσεις που είχαν από την αρχική παραδεισένια σχέση δεν έσβησαν.
Γι΄ αυτό και η ανθρωπότητα δεν ξεκινά από μια μηδενική νοητική κατάσταση, σαν ένα ζώο που έχει μόνο ένστικτα, όπως ισχυρίζονται οι σύγχρονοι δαρβινιστές. Ξεκινά από ένα υψηλό επίπεδο γνώσεων και σταδιακά ξεπέφτει, μέχρι που φτάνει σε ένα πρωτόγονο και βάρβαρο στάδιο.
Επιπλέον, η άρνηση του αληθινού Θεού ξεκινά στην δεύτερη γενιά ανθρώπων, με τον πρωτότοκο γιο του Αδάμ και της Εύας, τον Κάιν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Κάιν είναι ο πρώτος κακός άνθρωπος, διότι ενώ δεν γεννήθηκε κακός, γίνεται κακός στην πορεία της ζωής του, αφήνει την δαιμονική κακία να τον κυριεύσει. Τελικά, όχι μόνο δεν μετανοεί για το έγκλημά του, αλλά προτιμά να διακόψει την σχέση του με τον Θεό.
Απομακρύνεται από την οικογένειά του και δημιουργεί την δική του γενιά, από την οποία ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλο. Αδιαφορούν για τον Θεό και στρέφουν το ενδιαφέρον τους στις ηδονές και στον τεχνολογικό πολιτισμό. Είναι απόλυτα λογικό να υποθέσουμε ότι από την γενιά του Κάιν εμφανίζεται η ειδωλολατρεία και ο αποκρυφισμός.
Μέσα από τους απογόνους του Κάιν γεννιέται και ο Θόβελ (Tubal Cain, Γέν. 4,22), γύρω στο 4.500 π.Χ., ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ασχολήθηκε με την μεταλλουργία. Η μεταλλουργία είναι μια πραγματική επανάσταση, από πολλές απόψεις. Αρχικά, έδωσε την δυνατότητα στους ανθρώπους να φτιάχνουν μεταλλικά όπλα, οπότε γεννιέται η πρώτη πολεμική βιομηχανία και οι άνθρωποι μπορούσαν να σκοτώνονται μαζικά.
Η μεταλλουργία επέφερε άλλη μια συνταρακτική μεταβολή, το ότι τα πολύτιμα μέταλλα, κυρίως ο χρυσός, μπήκαν στην ζωή των ανθρώπων. Μέχρι τότε οι άνθρωποι ασχολούνταν με τις βιοτικές τους ανάγκες, πώς να παραγάγουν την τροφή τους, να εξασφαλίσουν την στέγη τους, την ενδυμασία τους. Με τα μέταλλα, που ουσιαστικά είναι άχρηστα για την ζωή μας, μπαίνει η ματαιοδοξία και ο πλούτος στην ανθρώπινη κοινωνία.
Οι άνθρωποι που κατέχουν χρυσό ή άλλα πολύτιμα μέταλλα ξεχωρίζουν, γίνονται ισχυροί, ενώ όσοι δεν έχουν χρυσό γίνονται φτωχοί και ταλαίπωροι. Οπότε, έτσι εισβάλλει και η οικονομική ανισότητα, που μαστίζει τους ανθρώπους μέχρι σήμερα. Τέλος, η αναζήτηση της πρώτης ύλης, χρυσού, αργύρου ή χαλκού, αναγκάζει τους ανθρώπους να γίνουν έμποροι και να ταξιδεύουν, μέχρι να βρουν τις περιοχές, που είχαν αντίστοιχο μετάλλευμα, ώστε να κάνουν εξορύξεις.
Β. 2 Σουμέριοι και  ο πρώτος πολιτισμός
Όλες αυτές οι αλλαγές, που επιφέρει η ανακάλυψη της μεταλλουργίας από τον Θόβελ, αποτυπώνονται στην περιοχή της Μεσοποταμίας με την εμφάνιση των πρώτων πόλεων και του πρώτου πολιτισμού της γης, του λαού των Σουμερίων. Αυτός ο μυστηριώδης λαός αξιοποίησε τις γνώσεις που υπήρχαν στην περιοχή και συγκρότησε τις πρώτες πόλεις, στις όχθες των δύο ποταμών, του Τίγρη και του Ευφράτη, γύρω στο 3.500 π.Χ.
Το γεγονός ότι οι Σουμέριοι έχουν υψηλό τεχνολογικό πολιτισμό, επινοούν την σφηνοειδή γραφή, τον τροχό, την συστηματική άρδευση, ασχολούνται με τα μαθηματικά και την αστρονομία, και παράλληλα ζουν στην ίδια περιοχή, που έζησαν οι απόγονοι του Κάιν, μας βάζει σε υποψίες μήπως τελικά οι Σουμέριοι είναι η φυσική συνέχεια της γενιάς του Κάιν. Το σίγουρο είναι ότι η γλώσσα των Σουμερίων δεν είχε καμία συγγένεια με τις υπόλοιπες γλώσσες, που μιλούνταν γύρω από την Μεσοποταμία.
Μεταξύ άλλων, οι Σουμέριοι είχαν αναπτύξει ένα πολύπλοκο θρησκευτικό σύστημα, πολυθεϊστικό εννοείται, με διάφορες θεότητες και δαίμονες, αρσενικούς και θηλυκούς, και ποικίλες φιλοσοφικές ιδέες για την ζωή, το σύμπαν. Μέσω του εμπορίου, που είχαν αναπτύξει οι Σουμέριοι, οι ιδέες τους είχαν φτάσει από την Μικρά Ασία και την Αίγυπτο ως την Περσία και την Ινδία.
Έτσι εξηγείται το πώς διάφορες θρησκευτικές αντιλήψεις, όπως η μετενσάρκωση, υπήρχαν τόσο στην αρχαία αιγυπτιακή θρησκεία, όσο και στον ινδουισμό, ή άλλες φιλοσοφικές αντιλήψεις, όπως αυτές που εξέφρασαν ο Ηράκλειτος ή ο Αναξίμανδρος, μοιάζουν με θεωρίες που είχαν και οι αρχαίοι Ινδοί.
Οι Σουμέριοι δεν είχαν συγκροτήσει ενιαίο κράτος, αλλά ήταν χωρισμένοι σε πόλεις κράτη, όπως οι αρχαίοι Έλληνες, και συνεχώς συγκρούονταν μεταξύ τους, μέχρι που το 2004 π.Χ. καταστράφηκαν από τον γειτονικό λαό των Ελαμιτών. Οι Σουμέριοι έσβησαν ως πολιτική και στρατιωτική δύναμη στην Μεσοποταμία και αργότερα τους διαδέχθηκαν οι Βαβυλώνιοι.
Ωστόσο, η πολιτιστική παράδοση που δημιούργησαν οι Σουμέριοι στην Μέση Ανατολή δεν έσβησε ποτέ. Η τεχνολογία, οι γνώσεις, οι θρησκευτικές και φιλοσοφικές ιδέες διαδόθηκαν στους γύρω λαούς και αποτέλεσαν την βάση, στην οποία πάτησαν και εξελίχθηκαν όλοι οι άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί.
Β. 3 Ελληνική φιλοσοφία
Οι αρχαίοι λαοί της Ανατολής είχαν αποκτήσει πρακτικές γνώσεις, ποτέ όμως δεν τις συστηματοποίησαν, ώστε να δημιουργηθούν οι διάφορες επιστήμες. Παράλληλα, είχαν διαμορφώσει την ειδωλολατρική θρησκευτική τους αντίληψη, η οποία ήταν παγιωμένη σε κάθε φυλή. Σοφοί άνθρωποι, ασφαλώς, υπήρχαν σε κάθε λαό του αρχαίου κόσμου. Λαοί όπως οι Ινδοί και οι Κινέζοι είχαν αναπτύξει αξιόλογους πολιτισμούς, αλλά ήταν απομονωμένοι στον εαυτό τους, κλεισμένοι στο «καβούκι» τους!
Οι Έλληνες ήταν οι πρώτοι που έσπασαν αυτά τα φράγματα. Το ελληνικό πνεύμα, ανήσυχο, φιλέρευνο και δημιουργικό, αφενός αμφισβήτησε την ίδια του την πολυθεϊστική θρησκεία, αφετέρου διαχώρισε τον μύθο από τον λόγο, δημιουργώντας την φιλοσοφία και τις επιστήμες.
Αυτή η πνευματική επανάσταση ξεκίνησε τον 6^ο αιώνα π.Χ., με τους πρώτους Έλληνες φιλοσόφους στα παράλια της Μικράς Ασίας. Εκεί βρίσκεται και η αρχή της επιστήμης, που συμπίπτει με την αρχή της φιλοσοφίας. Οι Έλληνες επιθύμησαν να αποκτήσουν σοφία, να κατακτήσουν την γνώση. Αυτό ακριβώς δηλώνει η λέξη φιλοσοφία.
Β. 4 Οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι
Πρώτος φιλόσοφος θεωρείται ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο οποίος ασχολήθηκε με την φύση και το σύμπαν. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αστρονομία και τα μαθηματικά και κατάφερε το 585 π.Χ. να προβλέψει την έκλειψη ηλίου, που συνέβη εκείνο το έτος. Ο Θαλής είχε ταξιδέψει στην Αίγυπτο και από εκεί είχε γνωρίσει την σοφία των Αιγυπτίων και ενδεχομένως να είχε γνωρίσει και Βαβυλώνιους σοφούς.
Ο Θαλής ασχολήθηκε και με την αρχή των όντων και θεώρησε ότι το Ύδωρ (νερό) είναι η πρώτη αρχή όλων των όντων και ότι είναι έμψυχο. Μετά τον Θαλή, οι περισσότεροι φιλόσοφοι ακολούθησαν το παράδειγμά του, ταξίδεψαν σε Αίγυπτο και Βαβυλώνα, αποκόμισαν γνώσεις και τις χρησιμοποίησαν με γόνιμο τρόπο, ώστε να κατανοήσουν βαθύτερα την φύση και την ζωή.
Από τους μαθητές του Θαλή ξεχωρίζει ο Αναξίμανδρος, που έζησε την ίδια εποχή στην Μίλητο και συνέχισε το πνευματικό έργο, που εγκαινίασε ο Θαλής. Ο Αναξίμανδρος θεώρησε ότι η αρχή των όντων είναι το Άπειρον (χωρίς τέλος), στο οποίο απέδιδε θεϊκές ιδιότητες, όπως ο Θαλής στο νερό.
Έπειτα, ο Αναξίμανδρος ανέπτυξε μια περίεργη θεωρία, που μιλούσε για την γένεση και την φθορά των όντων. Έλεγε ότι τα όντα αποχωρίστηκαν από τους κόλπους του Απείρου, διαπράττοντας αδίκημα, γι΄ αυτό τιμωρούνται με την φθορά. Η μοίρα του κάθε όντος είναι να επανέλθει στους κόλπους του Απείρου και έτσι αποκαθίσταται το αμάρτημα του κάθε όντος. Οι κόσμοι που αιώνια δημιουργούνται και καταστρέφονται είναι επίσης άπειροι.
Το σύμπαν, για τον Αναξίμανδρο, είναι μια τεράστια σφαίρα, η γη βρίσκεται στο κέντρο, έχει σχήμα κυλίνδρου και είναι ακίνητη. Τα ουράνια σώματα κινούνται κυκλικά γύρω από την γη. Με αυτές τις θεωρίες ο Αναξίμανδρος προσπάθησε να εισαγάγει τα μαθηματικά και την γεωμετρία στην εικόνα του σύμπαντος.
Τέλος, ο Αναξίμανδρος ασχολήθηκε και με την βιολογία. Θεωρούσε ότι οι πρώτοι οργανισμοί γεννήθηκαν μέσα στο υγρό στοιχείο και έπειτα προσαρμόστηκαν στο ξηρό περιβάλλον. Τέλος, για τον άνθρωπο πίστευε ότι εξελίχθηκε από άλλα ζώα και συγκεκριμένα από τους καρχαρίες.
Οι θεωρίες του Αναξίμανδρου (αιώνιο γίγνεσθαι και φθείρεσθαι, επιστροφή στο άπειρο) παρουσιάζουν ομοιότητες με αντίστοιχες θεωρίες του ινδουισμού. Αυτό οφείλεται στην κοινή καταγωγή αυτών των θεωριών από την Μεσοποταμία και τον πολιτισμό των Σουμερίων, όπως αναφέραμε παραπάνω. Δεν είναι τυχαίο ότι την εποχή που έζησαν ο Θαλής και ο Αναξίμανδρος (αρχές 6^ου αι. π.Χ.) είναι σε άνθιση το νεοβαβυλωνιακό βασίλειο του Ναβουχοδονόσορα στην Μέση Ανατολή.
Η ελληνική φιλοσοφία ανέδειξε πλήθος σοφών, μετά τον Θαλή και τον Αναξίμανδρο. Επιγραμματικά αναφέρουμε κάποιους φιλοσόφους ακόμη, τον Ξενοφάνη, τον Ηράκλειτο και τον Δημόκριτο.
Ο Ξενοφάνης από την Κολοφώνα (570-470 π.Χ.) άσκησε αυστηρή κριτική στην ειδωλολατρική θρησκεία των Ολύμπιων θεών. Έλεγε ότι όσα θεωρούμε αίσχος και ντροπή, κλεψιές, μοιχείες, απάτες, είναι ιδιότητες των θεών! Αρνείται την πολυθεΐα και ταυτίζει τον θεό με το σύμπαν (πανθεϊσμός), ενώ παράλληλα απορρίπτει και την μετεμψύχωση.
Ο Ηράκλειτος από την Έφεσο (540-480 π.Χ.) θεώρησε ως αρχή των όντων τον Λόγο, που τον θεωρούσε αιώνιο και τον συνέδεε με το Πυρ (φωτιά), που είναι η αισθητή εικόνα για την αιώνια γένεση, η γένεση του κόσμου μοιάζει με την φλόγα που τρέφεται μόνη της και τρώγεται μόνη της. Ο κόσμος είναι μια ενότητα με άπειρες διαφορές και αντιθέσεις μέσα της, μια αρμονία που αντιμάχεται τον εαυτό της.
Ο Δημόκριτος από τα Άβδηρα (460-370 π.Χ.), μαζί με τον δάσκαλό του τον Λεύκιππο, αναζήτησε την ουσία του κόσμου στα Άτομα. Δίδασκε ότι το ον δεν είναι μόνο το Εν, αλλά συνίσταται από άπειρα μικρά σωματίδια, τα Άτομα (δηλαδή αυτά που δεν κόβονται), που κινούνται μέσα στο κενό. Το σύμπαν είναι άτομα και κενό και τα άτομα περιβάλλονται από το κενό. Πραγματικά, οι ιδέες του Δημόκριτου για τα άτομα έχουν εντυπωσιακή ομοιότητα με τα πορίσματα της σύγχρονης Φυσικής.
Β. 5 Ορφισμός, η δεύτερη θρησκεία
Η αρχαία ελληνική θρησκεία, όπως αποτυπώνεται από τον Όμηρο και τον Ησίοδο, πίστευε ότι με τον θάνατο των ανθρώπων οι ψυχές χωρίζονταν από το σώμα και οδηγούνταν στον Κάτω κόσμο, τον Άδη, που τον φαντάζονταν σαν έναν χώρο σκοτεινό και μουχλιασμένο στα έγκατα της γης.
Αυτή η θεωρία άρχισε να κλονίζεται ελαφρώς, όταν εμφανίστηκε η ορφική θρησκεία, στις αρχές 6^ο αι. π.Χ. Οι οπαδοί της, οι ορφικοί, πίστευαν ότι ο μυθικός Ορφέας ήταν ο θεμελιωτής και διδάσκαλος της θρησκευτικής τους αντίληψης. Ενώ είχαν πολύ διαφορετική θεωρία για τον σκοπό και το νόημα της ζωής, σε σχέση με την παραδοσιακή ελληνική θρησκεία (όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα), δεν έδρασαν ανταγωνιστικά προς αυτήν, αλλά χρησιμοποίησαν κοινά στοιχεία, όπως το πρόσωπο του Δία ή του Διόνυσου, με αποτέλεσμα να μη διωχθούν.
Ο ορφισμός ασχολήθηκε περισσότερο με την ζωή μετά θάνατον, παρά με την παρούσα ζωή. Οι βασικές του θεωρίες (μετεμψύχωση, αρρενόθηλυς) έχουν αναμφίβολα ανατολική προέλευση, από την Μέση Ανατολή, αλλά οι Έλληνες ορφικοί επεξεργάστηκαν αυτά τα δόγματα με τον δικό τους τρόπο, δίνοντας ένα ελληνοπρεπές στίγμα στον ορφισμό, που χάραξε διαφορετική πορεία από την αιγυπτιακή, την περσική ή την ινδική θρησκεία, οι οποίες εξίσου επηρεάστηκαν από την Μέση Ανατολή.
Το γεγονός ότι ο Ορφέας, κατά την μυθολογία, κατέβηκε στον Άδη και επέστρεψε ζωντανός το χρησιμοποίησαν και οι αρχαίοι Χριστιανοί, κυρίως στην παλαιοχριστιανική τέχνη, αλλά πέραν τούτου ουδέν! Οι σύγχρονες θεωρίες ότι ο ορφισμός ήταν μονοθεϊστική θρησκεία και επηρέασε τον Χριστιανισμό είναι ψέμα και ανοησία, αφού τα βασικά δόγματα των ορφικών είναι ασυμβίβαστα με τον Χριστιανισμό.
Οι ορφικοί θεωρούσαν ότι οι ψυχές των ανθρώπων προϋπήρχαν και ζούσαν μακάρια σε άλλον κόσμο, αλλά διέπραξαν κάποιο παράπτωμα και για τιμωρία εγκλωβίστηκαν στο ανθρώπινο σώμα, το οποίο θεωρούν πως είναι το ακάθαρτο περίβλημα της ψυχής, ένας τάφος, μια φυλακή. Μέχρι να εξαγνιστεί η ψυχή, να εκτίσει την ποινή της, φυλακίζεται από σώμα σε σώμα, δηλαδή υφίσταται μετεμψύχωση (ή αλλιώς μετενσάρκωση ή μετενσωμάτωση).
Η άλλη βασική θεωρία της ορφικής θρησκείας ήταν η πίστη στον αρχέγονο αρρενόθηλυ (primordial androgynous στην αγγλική βιβλιογραφία). Πίστευαν ότι πριν από την δημιουργία του κόσμου υπήρχε ο θεός Φάνης (γεν. τοῦ Φάνητος) ή Ἠρικεπαῖος, ο οποίος δημιούργησε το σύμπαν και την ζωή και ήταν ταυτόχρονα άνδρας και γυναίκα. Στην αρχαία ελληνική θρησκεία το στοιχείο του αρρενοθήλεος υπάρχει και στον θεό Ερμαφρόδιτο, ο οποίος τιμήθηκε ιδιαίτερα στα ρωμαϊκά χρόνια. Ο Φάνης των ορφικών ήταν αντίστοιχος με τον θεό Έρωτα, όπως τον παρουσιάζει ο Πλάτωνας στο Συμπόσιο.
Άλλο στοιχείο του ορφισμού είναι η άσκηση, ο ασκητισμός. Εφόσον αντιλαμβάνονταν την επίγεια ζωή του ανθρώπου σαν τιμωρία και μισούσαν το ανθρώπινο σώμα, καθιέρωσαν διάφορες μορφές άσκησης, όπως νηστείες, καθαρμούς, καθαρότητα βίου, αποχή από βρώση κρέατος, για να «εκδικηθούν» το κακό ανθρώπινο σώμα.
Τέλος, στον ορφισμό αξιόλογη θέση είχε και η μαγεία, καθώς οι ορφικοί νόμιζαν ότι με ξόρκια και μαγικές τελετές επικοινωνούσαν με τον Φάνητα, ο οποίος θα τους βοηθούσε να λυτρωθούν. Αυτό το στοιχείο δεν πρέπει να μας σκανδαλίζει, ως Έλληνες, διότι οι ορφικοί ζουν στην προ Χριστού εποχή και είναι δικαιολογημένοι να μη γνωρίζουν ότι η μαγεία είναι κάτι κακό και δαιμονικό. Στην μετά Χριστόν εποχή, οι Έλληνες που συνέχισαν να ασχολούνται με την μαγεία είναι αδικαιολόγητοι.
Β. 6 Πυθαγόρας, ο ορφικός επιστήμονας
Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος (580 – 496 π.Χ.) ήταν  Έλληνας φιλόσοφος, αστρονόμος, μαθηματικός, γεωμέτρης και θεωρητικός της μουσικής. Είναι ο κατεξοχήν θεμελιωτής των ελληνικών μαθηματικών, δημιούργησε ένα άρτιο σύστημα για την επιστήμη των ουράνιων σωμάτων, που κατοχύρωσε με όλες τις σχετικές αριθμητικές και γεωμετρικές αποδείξεις, και ήταν ιδρυτής ενός μυητικού φιλοσοφικού κινήματος που ονομάστηκε Πυθαγόρειος θίασος ή Πυθαγορισμός (Pythagorism ή Pythagoreanism).
Με βάση τα βιογραφικά στοιχεία που σώζονται για το πρόσωπο του Πυθαγόρα, μας παραδόθηκε ότι ταξίδεψε μέχρι την Αίγυπτο, όπου μυήθηκε στα μυστήρια της Ίσιδος και γνώρισε την θρησκεία των Αιγυπτίων. Αργότερα, επανήλθε στην Ελλάδα και μυήθηκε και στα Ελευσίνια μυστήρια. Υπάρχει και η παράδοση ότι για κάποια χρόνια βρέθηκε και στην Βαβυλώνα, όπου μαθήτευσε κοντά σε Βαβυλώνιους σοφούς.
Με τον Πυθαγόρα ενώνονται η φιλοσοφία και ο μυστικισμός, η επιστήμη και η θρησκεία. Η επίδρασή του στις επόμενες γενεές φιλοσόφων, ιδίως στον Πλάτωνα, είναι τεράστια.  Μέσα στην πυθαγόρεια φιλοσοφία κυριαρχεί η αριθμολογία, δηλαδή η προσπάθεια να ανακαλύψει με συστηματική έρευνα τις ιδιότητες των αριθμών. Η προσπάθεια αυτή του Πυθαγόρα οδήγησε στο να εξυψωθούν τα μαθηματικά σε αληθινή επιστήμη.
Πρώτο και κύριο στοιχείο σε όλη την φύση είναι οι αριθμοί, το ίδιο το σύμπαν είναι αρμονία και αριθμός. Τα πάντα είναι πλασμένα με μαθηματική ακρίβεια και μπορούν να εκφραστούν με αριθμούς, από τους πλανήτες έως τους ήχους, οπότε το ενδιαφέρον του Πυθαγόρα επεκτείνεται τόσο στην αστρονομία όσο και στην μουσική. Ως αστρονόμος, ο Πυθαγόρας διακήρυττε ότι η γη και τα ουράνια σώματα έχουν σχήμα σφαιρικό.
Αλλά ο Πυθαγόρας, όπως πολλοί άλλοι Έλληνες φιλόσοφοι, δεν ήταν μόνο άνθρωπος της θεωρίας, αλλά και της πράξης. Ήταν ενεργός πολίτης και πίστευε ότι η φιλοσοφία πρέπει να έχει και πρακτικό αντίκτυπο στην ζωή των ανθρώπων. Επιθυμία του Πυθαγόρα ήταν να ανεβάσει το πνευματικό επίπεδο κυρίως των λαϊκών στρωμάτων, ανδρών και γυναικών, οι οποίοι δεν είχαν τις ίδιες δυνατότητες να μορφωθούν, όπως οι πλούσιοι. Τελικός σκοπός αυτής της προσπάθειας ήταν να δημιουργηθεί μια καλύτερη κοινωνία.
Γι’ αυτό ο Πυθαγόρας συνέστησε τον θίασο, μια θρησκευτική εταιρεία, ένα σύλλογο, στον οποίο κυριαρχούσε η ορφική θρησκεία, καθώς ο Πυθαγόρας πίστευε στον ορφισμό, αλλά και η αναζήτηση της γνώσης, καθώς τα μέλη της εταιρείας διδάσκονταν μαθηματικά, μουσική, αστρονομία. Αυτό έγινε γύρω στο 530 π.Χ., στον Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας, όπου είχε μεταναστεύσει. Οι Πυθαγόρειοι εξαπλώθηκαν και σε άλλες πόλεις, όπως στο Μεταπόντιο και τον Τάραντα.
Παράλληλα, οι πυθαγόρειοι είχαν σύμβολα, σημεία αναγνώρισης, μέσα από τα οποία καταλάβαιναν, έστω και αν δεν γνωρίζονταν προσωπικά, ότι ανήκουν στην ίδια ομάδα. Παρείχαν ο ένας στον άλλο οικονομική και πολιτική υποστήριξη και γίνονταν μέλη, αφού περνούσαν πρώτα τελετές μύησης.
Η αντιμετώπιση των πυθαγορείων στις ελληνικές πόλεις της Κάτω Ιταλίας δεν ήταν και η καλύτερη. Στα μέσα του 5^ου αι. π.Χ. ξέσπασαν διωγμοί εναντίον των πυθαγορείων, πυρπολήθηκαν τα οικήματα όπου συγκεντρώνονταν και έγιναν και μαζικές δολοφονίες πυθαγορείων. Την ίδια περίοδο έγιναν διάφορες δίκες ασεβείας στην Αθήνα, όπου κυνηγήθηκαν φιλόσοφοι, όπως ο Αναξαγόρας. Δυστυχώς, η σύγχρονη σιωνιστική προπαγάνδα μᾶς έπεισε ότι τέτοια φαινόμενα φανατισμού και μισαλλοδοξίας συνέβαιναν μόνο στον Μεσαίωνα από τους «κακούς» Χριστιανούς και αγνοούμε ότι παρόμοια γεγονότα συνέβαιναν και στην αρχαιότητα.
Β. 7 Πλάτωνας, ο πατέρας της Ακαδημίας
Η φιλοσοφία των Ελλήνων «απογειώνεται» κατά τον 5^ο αιώνα, με τις σπουδαίες προσωπικότητες των σοφιστών και του Σωκράτη, ο οποίος ωστόσο χάραξε την δική του πορεία, αντίθετα από τους σοφιστές που ήταν επαγγελματίες φιλόσοφοι και δάσκαλοι. Ο Σωκράτης αγαπήθηκε αλλά και μισήθηκε στην Αθήνα, με αποτέλεσμα να καταδικαστεί τελικά σε θάνατο, για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, το 399 π.Χ.
Η δράση του, ωστόσο, ως φιλοσόφου, επηρέασε όχι μόνο τους συγχρόνους του, αλλά και ολόκληρη την ιστορία της φιλοσοφίας. Το έργο του προσπάθησαν να συνεχίσουν οι διάφοροι μαθητές του, εκ των οποίων κορυφαίος ήταν ο Πλάτωνας, ο οποίος με γόνιμο τρόπο συνέλεξε τα διάφορα στοιχεία της μέχρι τότε φιλοσοφίας και δημιούργησε το πρώτο πανεπιστήμιο της αρχαιότητας, την Ακαδημία, το 387 π.Χ.
Εκτός από τον Σωκράτη, ο Πλάτωνας θαύμαζε τον Παρμενίδη και τον Πυθαγόρα. Με τα ταξίδια που έκανε στην Κάτω Ιταλία γνώρισε από κοντά τους πυθαγόρειους και τον θίασό τους, ο οποίος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την πλατωνική Ακαδημία. Και, όπως έκανε κάποτε ο Πυθαγόρας, και ο Πλάτωνας ταξίδεψε στην Αίγυπτο, για να αποκομίσει και από εκεί ποικίλες γνώσεις.
Μέσω της Ακαδημίας ο Πλάτωνας επιθυμούσε όχι μόνο να μεταδώσει επιστημονικές γνώσεις, αλλά ταυτόχρονα ηθική και θρησκευτική αγωγή, ώστε οι φοιτητές του να γίνουν άξιοι πολίτες και πολιτικοί. Για τον Πλάτωνα, όπως και για τον Πυθαγόρα, η επιστήμη αποκομμένη από την ηθική και την θρησκεία καταντά πανουργία, ένα ολέθριο όπλο στα χέρια πονηρών ανθρώπων.
Το φιλοσοφικό έργο, που μας άφησε ο Πλάτωνας είναι τεράστιο. Θα επικεντρωθούμε μόνο σε ελάχιστα σημεία, κυρίως κοσμογονικά. Ακολουθώντας τον Πυθαγόρα και την ορφική θρησκεία, ο Πλάτωνας πίστευε ότι υπάρχει ο δημιουργός θεός (ο οποίος είναι Αγαθός), ο κόσμος των Ιδεών (ο πνευματικός κόσμος) και ο κόσμος των Αισθήσεων (ο υλικός κόσμος).
Θεωρούσε, όπως οι ορφικοί, ότι υπάρχει η αθάνατη και αιώνια ατομική ψυχή, που προϋπάρχει μέχρι που εγκλωβίζεται σε κάποιο ανθρώπινο σώμα, αλλά και ότι υπάρχει και μία ψυχή του σύμπαντος, ότι το σύμπαν είναι έμψυχο, κάτι που πίστευαν και οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Θαλής και ο Αναξιμένης.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν συνολικά μία άποψη για το ποιος δημιούργησε το σύμπαν. Η αντίληψη ενός θεού-δημιουργού εμφανίζεται κυρίως μέσω του ορφισμού. Ο Πλάτωνας πίστευε στον δημιουργό θεό, αλλά ως οικοδόμο, ως κατασκευαστή, που λόγω του ότι είναι αγαθός, με την καλοσύνη του φτιάχνει τον υλικό κόσμο, που είναι ωραίος, έμψυχος και συνάμα έχει και νου!
Αξίζει να παρατηρήσουμε ότι ο θεός του  Πλάτωνα δεν φτιάχνει το σύμπαν εκ του μηδενός, όπως και ο αρχιτέκτονας δεν δημιουργεί από το μηδέν τα υλικά οικοδομής. Τα υλικά υπάρχουν και ο μάστορας τα χρησιμοποιεί, ώστε να φτιάξει το έργο του. Κάπως έτσι φανταζόταν την δημιουργία του κόσμου και, επιπλέον, ο θεός δεν δημιουργεί τον κόσμο των Ιδεών. Οι Ιδέες είναι ανεξάρτητες από τον θεό, αιώνιες και αυτές, και αποτελούν το πρότυπο, του σχέδιο του αρχιτέκτονα για την κατασκευή του κόσμου.
Τέλος, ο θεός δημιουργεί και την ψυχή του κόσμου , η οποία είναι η κινητική και μορφωτική δύναμη του σύμπαντος, αλλά και το τελειότερο κτίσμα του θεού. Ο κόσμος κατασκευάζεται με μαθηματική και γεωμετρική άρθρωση. Όπως ο αρχιτέκτονας, ο μηχανικός, πρέπει να γνωρίζει μαθηματικά, για να σχεδιάσει ένα στέρεο και αρμονικό κτήριο, έτσι και ο θεός έφτιαξε με μαθηματικές σχέσεις και αναλογίες τον κόσμο. Άλλη μία θεωρία του Πυθαγόρα, που την ενστερνίστηκε ο Πλάτωνας!
Β. 8 Αριστοτέλης, ο θεμελιωτής του ορθολογισμού
Μαθητής του Πλάτωνα και της Ακαδημίας ήταν και ο εξίσου μεγάλος φιλόσοφος, ο Αριστοτέλης, ο οποίος διαμόρφωσε διαφορετική άποψη για την έννοια του θεού και την σχέση του  με τον κόσμο. Η θεωρία του συνοψίζεται στην φράση «τὸ πρῶτον κινοῦν ἀκίνητον». Ο Αριστοτέλης, που δεν είναι ορφικός, πιστεύει ότι ο κόσμος είναι αιώνιος, αγέννητος και άφθαρτος. Ο θεός κινεί τον κόσμο, όπως το αντικείμενο του έρωτα θέτει σε κίνηση τον ερωτευμένο.
Παράλληλα, ο θεός είναι ο ανώτατος σκοπός του κοσμικού Γίγνεσθαι. Αλλά, κατά τον Αριστοτέλη, ο θεός είναι η αρχή αλλά δεν είναι δημιουργός του κόσμου, αποτελεί το αίτιο της κίνησης του κόσμου, άρα υπάρχει διάσταση απόψεων για τον θεό, ανάμεσα σε Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Επίσης, ο Αριστοτέλης υποστήριζε ότι ο θεός είναι μορφή χωρίς ύλη και ότι η ενέργεια του θεού είναι η νόηση: «θεὸς αὐτὸς νοεῖ αὑτόν» και «θεὸς νοῦς ἐνεργός». Επιπλέον, πίστευε ότι ο θεός είναι αιώνιος, τέλειος, αγαθός, η πρώτη και μοναδική ουσία, συνεπώς δεν πίστευε στην πολυθεΐα της εποχής του.
Τόσο ο Πλάτωνας όσο και ο Αριστοτέλης διαμόρφωσαν δύο «σχολές διανόησης», δύο βασικά φιλοσοφικά ρεύματα, τον πλατωνισμό και τον αριστοτελισμό, που διαμόρφωσαν τον τρόπο σκέψης όχι μόνο του ευρωπαϊκού χώρου, αλλά και της Μέσης Ανατολής, καθώς μέσω των Ελλήνων του Βυζαντίου έγιναν γνωστοί και στους Άραβες διανοουμένους.
Ωστόσο, και οι δύο σχολές, όσο πολύτιμη και αν ήταν η προσφορά τους στην θεμελίωση και άνθιση των επιστημών, είχαν και ανθρώπινα λάθη. Ο πλατωνισμός, λόγου χάρη πίστευε στην μετεμψύχωση και γοητευόταν από τον αποκρυφισμό, ενώ ο αριστοτελισμός έκλινε προς τον ορθολογισμό, αλλά είχε άλλα λάθη, όπως το ότι πίστευε ότι η γη είναι σφαιρική, αλλά ακίνητη, κάτι που έβλαψε την επιστήμη γενικότερα. Αντίθετα, οι πυθαγόρειοι υποστήριζαν ότι και η γη κινείται κυκλικά, κάτι που αρνήθηκε ο Αριστοτέλης.
Β. 9 Στωική φιλοσοφία
Εκτός από τον πλατωνισμό και τον αριστοτελισμό εμφανίστηκαν και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα, περιορισμένης βαρύτητας και επιρροής, όπως ο στωικισμός, που πήρε το όνομά του από την έδρα της σχολής, που ήταν η Ποικίλη Στοά της Αθήνας. Οι στωικοί πίστευαν στην ειμαρμένη και στην θεία πρόνοια, ταύτιζαν τον θεό με την φύση (πανθεϊσμός) και θεωρούσαν ότι τα πάντα είναι ύλη (υλιστικός μονισμός), ακόμη και ο θεός.
Γ. Ελληνορωμαϊκή εποχή
Γ. 1 Δεδομένα των αλεξανδρινών χρόνων
Με τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) αλλάζει ριζικά η μορφή του αρχαίου κόσμου. Ο Αλέξανδρος δεν ήταν μόνο βασιλιάς και κατακτητής, αλλά ήταν και φορέας της ελληνικής παιδείας και μαθητής του Αριστοτέλη. Μαζί με τον στρατό του είχε και ένα επιτελείο από Έλληνες επιστήμονες, ιστορικούς, γεωγράφους, γιατρούς κλπ.
Το αποτέλεσμα των κατακτήσεων ήταν πολλαπλό: ο πλούτος της Ανατολής, της Περσικής αυτοκρατορίας, περιήλθε στα χέρια των Ελλήνων. Το χρήμα, ως γνωστόν, διαφθείρει τον άνθρωπο! Η πολυτέλεια και η χλιδή μπήκαν στην ζωή των Ελλήνων, εκεί που κυριαρχούσε η λιτότητα με την απλότητα. Οι Έλληνες εξουσίαζαν τεράστιες εκτάσεις, από τα Βαλκάνια μέχρι την Ινδία και την Βακτρία (δηλαδή σχεδόν μέχρι την σημερινή Κίνα). Μέσα σε αυτά τα εδάφη συνυπήρχαν λαοί με ποικίλες θρησκευτικές αντιλήψεις, Αιγύπτιοι, Εβραίοι, Βαβυλώνιοι, Πέρσες, Ινδοί.
Η εποχή αυτή, μετά το 323 π.Χ., ονομάστηκε ελληνιστική ή αλεξανδρινή και τελειώνει το 30 π.Χ., με τον θρίαμβο του Ρωμαίου στρατηγού Οκταβιανού Αυγούστου, που κατέκτησε το τελευταίο ελληνιστικό βασίλειο, την πτολεμαϊκή Αίγυπτο της Ελληνίδας βασίλισσας Κλεοπάτρας. Από τότε αρχίζει η εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όπου οι Έλληνες υποτάχθηκαν πολιτικά στους Ρωμαίους, αλλά οι Ρωμαίοι κατακτήθηκαν πνευματικά από τους Έλληνες!
Ουσιαστικά, στον χώρο της ανατολικής Μεσογείου ο ελληνικός πολιτισμός παρέμεινε κυρίαρχος, όπως στα ελληνιστικά χρόνια, γι’ αυτό και ιδίως σε θέματα τέχνης, φιλοσοφίας και θρησκείας μιλάμε για ελληνορωμαϊκή εποχή, αφού η ρωμαϊκή κατάκτηση δεν άλλαξε και πολύ τα πράγματα του πνευματικού βίου. Οπότε το 30 π.Χ. αλλάζουν πολύ λιγότερα πράγματα, από όσο το 323 π.Χ.
Μέσα στα πλαίσια αυτής της εποχής, όπου έρχονται σε άμεση επαφή η ελληνική σκέψη με τις δοξασίες των άλλων λαών της Ανατολής, αναπτύσσεται δυναμικά το φαινόμενο του συγκρητισμού, δηλαδή το ανακάτεμα διαφορετικών θρησκευτικών ή φιλοσοφικών ιδεών, κάτι σαν θρησκευτική σαλάτα! Κάπως έτσι εμφανίζονται νέα θρησκευτικά κινήματα, όπως ο ερμητισμός και ο Γνωστικισμός.
Παράλληλα, συνεχίζουν οι διανοούμενοι των ρωμαϊκών χρόνων να ασχολούνται με τα παλαιότερα πνευματικά κινήματα, με την διδασκαλία του ορφισμού, του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, αλλά με άλλη οπτική γωνία. Αλλιώς δηλαδή πίστευαν στον ορφισμό οι Έλληνες του 6^ου αι. π.Χ. και αλλιώς της ρωμαϊκής εποχής. Άλλες θεωρίες εξέφρασε ο Πλάτωνας στην κλασική Αθήνα και αλλιώς αντιλαμβάνονταν την πλατωνική φιλοσοφία ο Νουμήνιος ή ο Πλωτίνος.
Προκειμένου να θυμόμαστε αυτές τις ουσιώδεις διαφορές, ονομάζουμε τα κινήματα των ρωμαϊκών χρόνων με σύνθετες λέξεις. Έτσι έχουμε τον νεοορφισμό, τον νεοπυθαγορισμό, τον μεσοπλατωνισμό και τον νεοπλατωνισμό. Οι ίδιοι, βέβαια, οι ιδρυτές αυτών των νέων κινημάτων πίστευαν ότι είναι οι φυσικοί συνεχιστές του αρχαίου ορφισμού, πυθαγορισμού, πλατωνισμού, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι πλέον είχαν ξεφύγει σε πολλά σημεία από την αρχαία διδασκαλία.
Γ. 2 Ρώμη και αποκρυφισμός
Κυρίαρχο στοιχείο των περισσότερων κινημάτων αυτής της εποχής είναι ο αποκρυφισμός, ο οποίος φαινομενικά διαφοροποιείται από την λαϊκή μαγεία. Ο απλός κόσμος συνεχίζει να ασχολείται με μαγικές πράξεις, ξόρκια και φυλαχτά, ενώ οι διανοούμενοι της υψηλής κοινωνίας ασχολούνται με την θεουργία, μαγεία για μορφωμένους!
Οι Ρωμαίοι, αν και ειδωλολάτρες, απαγόρευαν την ιδιωτική μαγεία, κυρίως όταν μέσω μαγικών πράξεων παραβίαζε κανείς την νομοθεσία του κράτους ή υπονόμευε την σταθερότητα του ίδιου του κράτους. Χαρακτηριστική είναι η εποχή του Οκταβιανού Αυγούστου, όπου οι Ρωμαίοι χλεύαζαν την Κλεοπάτρα ως Αιγύπτια μάγισσα.
Ενδεχομένως, ο ίδιος ο Αύγουστος να φοβόταν την δύναμη της αιγυπτιακής μαγείας. Με βάση τον ιστορικό Σουετώνιο, ο Αύγουστος έδωσε εντολή το 13 π.Χ. να καούν 2.000 βιβλία μαγείας, ενώ το 33 μ.Χ. είχε εκδοθεί διάταγμα με το οποίο εκδιώχθηκαν από την Ρώμη όλοι οι μάγοι και οι αστρολόγοι, κάτι που επαναλήφθηκε και από επόμενους αυτοκράτορες (Βεσπασιανός, Δομιτιανός).
Ο φόβος ενάντια στην δύναμη της μαγείας επεκτάθηκε αργότερα και προς τους Χριστιανούς. Συχνά, είτε από άγνοια είτε από κακία, οι ειδωλολάτρες συκοφαντούσαν τους Χριστιανούς ότι έχουν μαγικές δυνάμεις και επιδιώκουν ακόμη και να καταλύσουν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία.
Έτσι, πολλοί Χριστιανοί οδηγήθηκαν σε ρωμαϊκά δικαστήρια και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, με την κατηγορία της μαγείας. Ασφαλώς, η θαυματουργική δύναμη των Χριστιανών προερχόταν από την χάρη του Θεού και όχι από την δύναμη των δαιμόνων, όπως συμβαίνει στους μάγους.
Γ. 3 Νεοπυθαγορισμός
Στο πολύπλοκο φιλοσοφικό, θρησκευτικό και μυστικιστικό πλαίσιο της ρωμαϊκής ανατολικής Μεσογείου, που περιγράψαμε, σημαντική θέση κατέχει ο Νιγίδιος Φίγουλος (Publius Nigidius Figulus, 98 – 45 π.Χ.), πολιτικός και φιλόσοφος, σύγχρονος του Ιούλιου Καίσαρα και του Κικέρωνα, που θέλησε να αναβιώσει τον πυθαγορισμό, δίνοντας έμφαση στον ασκητικό βίο και τις θεουργικές (μαγικές) τελετές.
Για τον Νιγίδιο, όπως και για όλους τους νεοπυθαγόρειους των δύο επόμενων αιώνων, ο Πυθαγόρας είναι ο θρυλικός θεμελιωτής κάθε ανθρώπινης σοφίας, που ενέπνευσε και τον Πλάτωνα. Έτσι, το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του νεοπυθαγορισμού είναι ότι χρησιμοποιεί ευρύτατα την πλατωνική διδασκαλία, αποδίδοντάς την όμως στον Πυθαγόρα.
Η υποτιθέμενη πρώτη αρχή του κόσμου ονομάζεται Μονάς (μονάδα), η ύλη Δυάς και η φύση Τετρακτύς. Έπειτα, οι νεοπυθαγόρειοι μιλούν για τους δαίμονες, που στέλνουν τα όνειρα στους ανθρώπους και τους οιωνούς και προκαλούν τις ασθένειες. Οι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους και συγγενείς με τους θεούς και τα ζώα. Η ψυχή μετά τον θάνατο γίνεται δαίμων. Οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται τους θεούς, να τιμούν τους δαίμονες και να μη σκοτώνουν τα ζώα.
Οι νεοπυθαγόρειοι προσπαθούσαν να γνωρίσουν την θέληση των θεών και των δαιμόνων με μαγικές πράξεις, ειδικότερα με νεκρομαντείες, με υπνωτιστικές ενέργειες, με προσκλήσεις ψυχών. Μετά τον Νιγίδιο, κορυφαία νεοπυθαγόρεια μορφή ήταν ο Απολλώνιος ο Τυανεύς, που εκτός από φιλόσοφος ήταν και ικανότατος μάγος, αλλά ο ίδιος ισχυριζόταν ότι οι υπερφυσικές του πράξεις ήταν αποτέλεσμα θείου χαρίσματος.
Γ. 4 Μεσοπλατωνισμός
Η Ακαδημία, που είχε ιδρύσει ο Πλάτωνας, συνέχισε να λειτουργεί, χωρίς βέβαια να υπάρχουν πάντα υψηλού επιπέδου δάσκαλοι και φιλόσοφοι, και από  τον 1^ο αι. π.Χ. διακρίνουμε την περίοδο της Μέσης πλατωνικής φιλοσοφίας ή μεσοπλατωνισμού. Εκπρόσωποι του πλατωνισμού αυτής της εποχής είναι ο Εύδωρος από την Αλεξάνδρεια, που έδρασε γύρω στο 25 π.Χ., και ο Θράσυλλος, που ήταν σύγχρονος με τον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
Το πρόσωπο, ωστόσο, που χάραξε άλλη πορεία στον μεσοπλατωνισμό και ουσιαστικά τον ένωσε με τον νεοπυθαγορισμό, ήταν ο Νουμήνιος, από την Απάμεια της Συρίας, που ζει τον 2^ο αι. μ.Χ. Ο Νουμήνιος αναφερόταν σε τρεις θεότητες, τον ακίνητο θεϊκό Νου ή Αγαθό (πρώτος θεός), τον κινητό δεύτερο θεό, που δημιουργεί τον κόσμο, και τον τρίτο θεό, που είναι ο ίδιος ο κόσμος. Ο κόσμος είναι έδρα του κακού, γιατί σ’ αυτόν δρουν κακά πνεύματα.
Τελικά, ταυτίζει ο Νουμήνιος τον δεύτερο με τον τρίτο θεό, οπότε προκύπτει δυιστική διδασκαλία, ένας θεός πέρα από την ύλη και ένας θεός δημιουργός του υλικού κόσμου. Επίσης, από την επιρροή που είχε δεχθεί ο Νουμήνιος από τους Γνωστικούς, πίστευε ότι η σοφία των Ελλήνων προήλθε από ιουδαϊκές πηγές και ονόμαζε τον Πλάτωνα «αττικίζοντα Μωυσή».
Είναι φανερό ότι τα φιλοσοφικά ρεύματα της εποχής δεν είχαν στεγανά, αλλά ήταν τόσο ρευστά, που το ένα επηρέαζε το άλλο και τελικά προέκυπτε ένα ατέλειωτο μπέρδεμα. Όπως φαίνεται με την περίπτωση της διδασκαλίας του Νουμήνιου, έχει ανακατευτεί ο μεσοπλατωνισμός με τον νεοπυθαγορισμό, με μπόλικη δόση Γνωστικισμού!
Δύσκολα πλέον ξεχωρίζει κανείς ποιο στοιχείο είναι πλατωνικό, ποιο πυθαγόρειο, ποιο ορφικό, ποιο καθαρά ανατολικό. Και από αυτήν την σύγχυση εμφανίζονται τον 3^ο αι. μ.Χ. τα ερμητικά κείμενα και ο νεοπλατωνισμός.
Το αποτέλεσμα αυτής της εξελικτικής πορείας, από τον Νιγίδιο ως τον Νουμήνιο, είναι η παραμόρφωση, η αλλοίωση της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, που «υποδουλώθηκε» στον αποκρυφισμό. Και με την εξάπλωση του νεοπλατωνισμού, η κατάσταση ξεφεύγει εντελώς! Η φιλοσοφία καταντά η βιτρίνα της μαγείας, η μάσκα πίσω από την οποία κρύβεται η δαιμονολατρεία της αρχαίας Ανατολής, που αισθάνεται ότι γκρεμίζεται από την εξάπλωση του Χριστιανισμού.
Δ. Eβραίοι αποκρυφιστές
Δ. 1 Η αποστασία των Εβραίων από τον Θεό
Το εβραϊκό έθνος είναι συνδεδεμένο με τον μονοθεϊσμό (Ιουδαϊσμό) και την Παλαιά Διαθήκη. Δύσκολα μπορούμε να φανταστούμε ότι υπήρχαν και υπάρχουν Εβραίοι ειδωλολάτρες, πολυθεϊστές και σατανιστές! Και όμως, η ιστορία του εβραϊκού έθνους κινείται ανάμεσα στον αληθινό Θεό και τους ψεύτικους θεούς, τους δαίμονες. Υπήρχαν και εποχές που σχεδόν όλοι οι Εβραίοι είχαν αποστατήσει από τον Θεό και είχαν γίνει ειδωλολάτρες, όπως ήταν η εποχή που έδρασε ο Προφήτης Ηλίας.
Οι Εβραίοι είχαν γνωρίσει από κοντά τον αποκρυφισμό και την ειδωλολατρική θρησκεία των Αιγυπτίων, κατά την παραμονή τους στην Αίγυπτο (1804–1374 π.Χ.), των Χαναναίων και των Φοινίκων στην Παλαιστίνη και των Βαβυλωνίων, κατά την εξορία τους στην Βαβυλώνα (586–538 π.Χ.). Με τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος σεβάστηκε την θρησκεία τους, βρέθηκαν υπόδουλοι στους Έλληνες και έτσι γνώρισαν και την ελληνική φιλοσοφία.
Η γη της Παλαιστίνης, η κοιτίδα των Εβραίων, έγινε σύντομα πεδίο μαχών ανάμεσα στους διαδόχους του Αλεξάνδρου, τους Πτολεμαίους και τους Σελευκίδες, που διεκδικούσαν για το κράτος τους την ίδια περιοχή. Αυτό ανάγκασε πολλούς Εβραίους να εγκαταλείψουν την Παλαιστίνη τον 3^ο αι. π.Χ. και να σκορπίσουν σε άλλα μέρη της Μεσογείου, δημιουργώντας την λεγόμενη Διασπορά. Εκεί συγκεντρώνονταν σε κτίρια, που ονομάστηκαν Συναγωγές, για να μελετούν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και να προσεύχονται.
Η πιο ενδιαφέρουσα εβραϊκή κοινότητα, εκτός Παλαιστίνης, ήταν αυτή της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου. Η Αλεξάνδρεια ήταν μεγαλούπολη, με ανάμεικτο πληθυσμό, Ελλήνων, Ρωμαίων, Εβραίων, Αιγυπτίων και άλλων. Ήταν παράλληλα και πνευματικό κέντρο, με διάσημη βιβλιοθήκη και πανεπιστημιακές σχολές. Σε αυτό το χωνευτήρι πολιτισμών και θρησκειών φαίνεται ότι κάποιοι Εβραίοι διανοούμενοι, γοητευμένοι από τα φιλοσοφικά και θρησκευτικά κινήματα της εποχής, δημιούργησαν τον Γνωστικισμό.
Εννοείται ότι αυτοί οι Εβραίοι είχαν απορρίψει τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, είχαν γνωρίσει όλα τα είδη αποκρυφισμού της Εγγύς Ανατολής, αλλά κινήθηκαν πιο έξυπνα από τους προγόνους τους, που είχαν γίνει απροκάλυπτα ειδωλολάτρες. Προτίμησαν να κρύψουν την δαιμονολατρεία τους πίσω από την φιλοσοφία. Ούτως ή άλλως, και ο ίδιος ο Διάβολος αποφεύγει να αποκαλύπτει το αληθινό του πρόσωπο, αλλά μεταμφιέζεται, για να ξεγελά τους ανθρώπους (Β΄ Κορ.11,14).
Κάτι τέτοιο έκαναν και οι Εβραίοι της ελληνιστικής και ρωμαϊκής εποχής, λάτρευαν τον Εωσφόρο, ασκούσαν την μαγεία, αλλά επιφανειακά έδειχναν ότι είναι μονοθεϊστές και ότι πιστεύουν στην Αγία Γραφή (Παλαιά Διαθήκη), την οποία ερμήνευαν με άλλο τρόπο, όπως τους άρεσε!
Δ. 2 Φαρισαίοι και Ραββίνοι
Ασφαλώς, αυτή η τάση ήταν εντελώς αντίθετη προς τον παραδοσιακό Ιουδαϊσμό. Αλλά και η ίδια η Ιουδαϊκή θρησκεία είχε αρχίσει να αλλοιώνεται εσωτερικά από τους Εβραίους, και μάλιστα από τους Φαρισαίους, μια ομάδα μορφωμένων και (υποτίθεται) παραδοσιακών  Εβραίων, που εμφανίζεται γύρω στο 150 π.Χ.
Μελετούσαν και δίδασκαν τον μωσαϊκό νόμο (Torah), γι’ αυτό ονομάζονταν και ραββίνοι, δηλαδή διδάσκαλοι (κατά λέξη, ραββί σημαίνει μεγάλος). Μέσα στον κύκλο των Φαρισαίων διαμορφώθηκε σταδιακά η θεωρία ότι εκτός από τον γραπτό νόμο, ο Θεός είχε παραδώσει στον Μωυσή και έναν άγραφο, μια προφορική παράδοση, που διαδιδόταν από γενιά σε γενιά.
Αυτή η (ψευδο)προφορική παράδοση (Oral Torah, Misnah και Gemara) υπονόμευε την αυθεντία της γραπτής παράδοσης, καθώς άλλοτε οι Φαρισαίοι ερμήνευαν λανθασμένα τον νόμο και άλλοτε τον παραβίαζαν, με το να επιβάλλουν τις δικές τους παραδόσεις σε βάρος της θεϊκής αποκάλυψης. Πολύτιμες πληροφορίες για αυτά τα «κόλπα» των Φαρισαίων αντλούμε από τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης και από το έργο του Εβραίου ιστορικού Ιώσηπου «Ιουδαίων Αρχαιολογία».
Μέσα από την εβραϊκή παράδοση γνωρίζουμε ότι το Συνέδριο των Εβραίων ιερέων (Sanhedrin) μεταφέρθηκε, μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ., στην πόλη Ιάμνεια (Javne), με επικεφαλής τον Αρχιραββίνο Ιωάννη (Rabban Yohanan ben Zakkai). Το Συνέδριο αυτό αποφάσισε να υποβαθμίσει την γραπτή παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης και στην θέση της να τοποθετήσει το Ταλμούδ (Talmud), δίνοντας την χαριστική βολή στην ίδια τους την θρησκεία, τον Ιουδαϊσμό.
Με άλλα λόγια, από το 70 μ.Χ. και έπειτα, οι ίδιοι οι Φαρισαίοι καταργούν την πατροπαράδοτη θρησκεία τους (τον Ιουδαϊσμό της Παλαιάς Διαθήκης) και στην θέση της επιβάλλουν τον ραββινικό ταλμουδισμό, που έκτοτε γίνεται η επίσημη θρησκεία των Εβραίων.
Δ. 3 Ταλμούδ, η νέα εβραϊκή θρησκεία
Ήδη αναφερθήκαμε ακροθιγώς στην δημιουργία του Ταλμούδ από τους ραββίνους, μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, το 70 μ.Χ. Οι προφορικές παραδόσεις των Φαρισαίων σταδιακά άρχισαν να καταγράφονται, με αποτέλεσμα να καταρτιστεί ένα σώμα γραπτών κειμένων τον 1^ο και 2^ο αι. μ.Χ., που ονομάζεται ταναΐμ (tannaim). Τα κείμενα αυτά ήταν τα πρώτα ταλμουδικά κείμενα.
Οι ραββίνοι αυτής της περιόδου, που πηγάζουν από την ευρύτερη ομάδα των Φαρισαίων, εκφράζουν με ειλικρίνεια το απύθμενο μίσος που ένιωθαν για τον Ιησού Χριστό και τους Χριστιανούς και δεν κρύβονται, όπως οι Γνωστικοί, αφού απευθύνονται αποκλειστικά στους Εβραίους.
Η συγγραφή του Ταλμούδ ολοκληρώθηκε γύρω στο 350 μ.Χ. και με τις βλάσφημες αναφορές που έχει στο πρόσωπο του Ιησού, προσπαθεί να πείσει τους Εβραίους ότι ο Χριστός ήταν κάποιος νόθος γιος, που ταξίδεψε στην Αίγυπτο, διδάχθηκε την αιγυπτιακή μαγεία και επέστρεψε στην Παλαιστίνη, για να ξεγελάσει τον εβραϊκό λαό.
Με βάση πάντα το Ταλμούδ, τα θαύματα του Ιησού δεν ήταν από τον Θεό, αλλά από μαγικές δυνάμεις. Οι ραββίνοι, όμως, δεν παραπλανήθηκαν από τον Ιησού, δεν πίστεψαν ότι ήταν ο Μεσσίας, αντιθέτως, για να προστατέψουν τον εβραϊκό λαό οδήγησαν τον Ιησού σε θάνατο (όχι με σταυρό, αλλά με αγχόνη). Όλες αυτές οι φρικτές βλασφημίες αργότερα καταγράφηκαν και σε ξεχωριστό βιβλίο, που διακινούσαν οι Εβραίοι του Μεσαίωνα, με τίτλο Toledot Yeshu (Ιστορία του Ιησού).
Από ό,τι φαίνεται, η προσπάθεια των ραββίνων να συκοφαντήσουν τον Ιησού και να διαστρέψουν την αλήθεια είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις ήδη από τον 2^ο αι. μ.Χ., καθώς ο ειδωλολάτρης Κέλσος στην πολεμική του κατά των Χριστιανών επαναλαμβάνει τις βλασφημίες, που βλέπουμε καταγεγραμμένες και στο Ταλμούδ, που αναμφίβολα τις άκουσε ή τις διάβασε από ιουδαϊκές πηγές.
Δ. 4 Γνωστικισμός, το πολύμορφο θηρίο
Καθώς είδαμε περιληπτικά το πώς μεταβαίνει το εβραϊκό έθνος από τον Ιουδαϊσμό στον ταλμουδισμό, ας δούμε και πώς αναπτύσσεται το πιο πονηρό θρησκευτικό κατασκεύασμα των Εβραίων, ο Γνωστικισμός.
Είναι δύσκολο να ορίσουμε τί ακριβώς είναι ο Γνωστικισμός, καθώς είναι ο συνδυασμός εντελώς αντίθετων θρησκευτικών ρευμάτων, που με την λογική δεν μπορούν να συνυπάρχουν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι Γνωστικισμός είναι σύνολο από παραθρησκευτικές ομάδες, που πιστεύουν ότι η γνώση είναι ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου. Ίσως θα μπορούσαμε να τον ορίσουμε και ως φιλοσοφικό σατανισμό.
Πρώτοι Γνωστικοί ήταν οι διάφοροι Εβραίοι δαιμονολάτρες των ρωμαϊκών χρόνων, οι οποίοι συνέστησαν αυτές τις ποικίλες παραθρησκευτικές ομάδες ή ενέπνευσαν τους ιδρυτές τους και τους χορήγησαν πνευματικό υλικό. Οι περισσότεροι Γνωστικοί κάνουν τους πιο παράλογους και γελοίους συνδυασμούς, δηλαδή συνδυάζουν μονοθεϊσμό και ειδωλολατρεία, σατανισμό και Αγία Γραφή, μυθολογία και φιλοσοφία.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι στον ίδιο χώρο και χρόνο που εμφανίζεται ο Υιός του Θεού, ο Μεσσίας της Παλαιάς Διαθήκης, και που εξαπλώνεται ο Χριστιανισμός μέσω των αγίων Αποστόλων, ξεχύνεται σαν πύρινη λάβα ένα πλήθος από αντιχριστιανικά κινήματα, ο Γνωστικισμός (με τα ατέλειωτα παρακλάδια του) ο ερμητισμός, ο ταλμουδισμός και αργότερα ο νεοπλατωνισμός, ο μανιχαϊσμός, που αγωνίζονταν να αποσπάσουν τους ανθρώπους από την αλήθεια του Χριστού και να τους οδηγήσουν στα σκοτάδια και την κόλαση του Διαβόλου.
Προφανώς, η εξήγηση είναι ότι οι Εβραίοι λάτρες του Εωσφόρου, βλέποντας ότι, ενώ κατάφεραν να οδηγήσουν στον σταυρικό θάνατο τον Ιησού Χριστό, έπειτα όχι μόνο δεν έσβησε η πίστη και το κήρυγμά Του, αλλά εξαπλώθηκε με δυναμισμό, μέσω της ιεραποστολικής δράσης των Αποστόλων, αποφάσισαν να καταφύγουν σε ένα είδος θρησκευτικού ανταρτοπόλεμου, προκειμένου να χτυπήσουν τον Χριστιανισμό.
Όπως φαίνεται ξεκάθαρα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης, που παρουσιάζουν την ζωή της πρώτης Εκκλησίας, οι Απόστολοι συνάντησαν τα μεγαλύτερα προβλήματα, στην προσπάθειά τους να κηρύξουν το Ευαγγέλιο, από τους Εβραίους, που συχνά υποκινούσαν τους ειδωλολάτρες σε διωγμό εναντίον των Χριστιανών!
Οι Εβραίοι όχι μόνο δεν πίστεψαν στον Μεσσία που τους έστειλε ο Θεός, αλλά δεν ανέχονταν να βλέπουν και τους άλλους λαούς να πιστεύουν στον Μεσσία. Θεωρούσαν ότι εφόσον οι ίδιοι αρνήθηκαν τον Ιησού ως Μεσσία, θα έπρεπε και ο υπόλοιπος κόσμος να Τον αρνηθεί! Ήταν φοβερός έλεγχος συνείδησης για το εβραϊκό έθνος να βλέπει τα υπόλοιπα έθνη να πιστεύουν στον Μεσσία, που οι ίδιοι απέρριψαν και σταύρωσαν.
Συνεπώς, ή έπρεπε να παραδεχτούν το τραγικό τους λάθος ή έπρεπε να συγκρουστούν με τον ίδιο τον Θεό και τον Μεσσία, που τους έστειλε. Τελικά προτίμησαν το δεύτερο. Οι Εβραίοι Γνωστικοί κήρυξαν τον πόλεμο και στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος δεν ήταν «υπάκουος» στις παράλογες απαιτήσεις τους και δεν τους ικανοποιούσε τον εγωισμό τους.
Δ. 5 Γνωστικές Θεωρίες
Οι περισσότεροι Γνωστικοί διδάσκουν ότι υπάρχει ένας ύψιστος θεός, το «Πλήρωμα», που είναι πέρα από τον κόσμο και άσχετος με αυτόν. Από τον πρώτο αυτόν θεό απορρέουν (ξεχειλίζουν) άλλες θεότητες, οι Αιώνες. Κάποια από τις θεότητες αυτές δημιουργεί το σύμπαν, χωρίς την έγκριση του πρώτου θεού. Συνεπώς, ο Δημιουργός του υλικού κόσμου είναι ένας δεύτερος, κακός θεός.
Οι γνωστικές ομάδες ισχυρίζονταν ότι τους αποκαλύφθηκε η μυστική γνώση, μέσω της οποίας οι άνθρωποι μπορούν να ενωθούν με τον πρώτο θεό, παρακάμπτοντας τον κακό Δημιουργό. Κυρίαρχο στοιχείο, λοιπόν, είναι η δυαρχία ή δυαλισμός, δηλαδή η πίστη σε δύο βασικούς θεούς, έναν καλό και έναν κακό. Ο κακός είναι συνήθως ο δημιουργός του κόσμου και του ανθρώπινου σώματος.
Ο δυαλισμός ήταν θεμελιώδες δόγμα της αρχαίας περσικής θρησκείας, του ζωροαστρισμού. Καινούργιο στοιχείο είναι η απορροή (ξεχείλισμα, emanation στα αγγλικά) του ενός θεού από τον άλλο, που θα επηρεάσει πολλά από τα επόμενα θρησκευτικά και φιλοσοφικά κινήματα.
Από την πλατωνική διδασκαλία οι Γνωστικοί χρησιμοποίησαν τα όσα έλεγε Πλάτωνας για τον Δημιουργό, με την βασική διαφορά ότι ο Πλάτωνας θεωρούσε τον Δημιουργό αγαθό, ενώ οι Γνωστικοί τον παρουσιάζουν ως κακό θεό. Οπότε, περσικός δυαλισμός και πλατωνικός Δημιουργός συνδυάζονται μέσα στον Γνωστικισμό και αυτό το αλλόκοτο μείγμα διοχετεύεται στα περισσότερα γνωστικά κινήματα, που εμφανίζονται στους επόμενους αιώνες.
Εξέχουσα θέση στον Γνωστικισμό έχει και ο γνωστικός μεσσίας, ο λυτρωτής. Αυτόν τον λυτρωτή τον στέλνει ο ύψιστος θεός, για να φέρει την γνώση στους εκλεκτούς, που έχουν μυηθεί στις γνωστικές θρησκευτικές ομάδες. Έπειτα, κοινό στοιχείο είναι η πίστη στην μετεμψύχωση, στον αρχέγονο αρρενόθηλυ (από όπου πηγάζουν οι ακολασίες και η απόρριψη του γάμου) και στο ότι σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι η γνώση. Η γνώση της δήθεν κρυφής αλήθειας, των θεϊκών μυστηρίων, άρα η γνώση του αποκρυφισμού και των μαγικών τελετών.
Ο Γνωστικισμός γκρέμισε και την έννοια της ηθικής. Εφόσον ο σκοπός της ζωής είναι η γνώση, η ηθική είναι αδιάφορη, άχρηστη. Είτε καλός είναι κανείς, είτε κακός, δεν έχει σημασία, αυτό που μετράει είναι να γνωρίσει, όχι να τηρήσει κάποιες εντολές, ιδίως όταν αυτές προέρχονται από κάποιον «κακό» θεό. Ο τρόπος ζωής, στις περισσότερες γνωστικές ομάδες, υπαγορεύεται από τον αρχηγό της αίρεσης (Βασιλείδης, Βαλεντινιανός, Καρποκράτης κλπ), στον οποίο πρέπει τα υπόλοιπα μέλη να υπακούουν τυφλά, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να διαπράξουν και τις πιο αισχρές και αηδιαστικές πράξεις.
Δ. 6 Γνωστικισμός και Χριστιανισμός
Τέλος, για να μπορέσουν να δηλητηριάσουν τον Χριστιανισμό και ταυτόχρονα να κερδίσουν και οπαδούς από τον Χριστιανισμό, δεν μιλούν εχθρικά για το πρόσωπο του Ιησού, αλλά προτιμούν να παρουσιάζουν μια ψεύτικη και αιρετική διδασκαλία. Αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν, ταυτόχρονα με την εξάπλωση του Χριστιανισμού, ψεύτικες «εκκλησίες» και ψεύτικοι «Χριστοί».
Άλλοι Γνωστικοί παρουσίαζαν τον Χριστό σαν μία θεϊκή οντότητα, που έφερε την απολυτρωτική γνώση, άλλοι σαν άνθρωπο με θεϊκές δυνάμεις, άλλοι σαν έναν προφήτη, ανάμεσα σε πολλούς άλλους.
Αυτό που πέτυχαν οι Γνωστικοί ήταν να πλανήσουν κάποιους ανθρώπους και να τους πείσουν να πιστεύουν σε έναν ψεύτικο Ιησού Χριστό, πλάσμα της ανθρώπινης φαντασίας, ο οποίος ασφαλώς δεν είχε να προσφέρει τίποτα, όπως επίσης καμία σωτηρία και λύτρωση δεν μπορούσε να προέλθει από τις γνωστικές εκκλησίες. Εκτός αυτού, ο «γνωστικός Χριστός» δεν μιλούσε ούτε για αγάπη ούτε για ταπείνωση, μόνο για μια δήθεν σωτήρια γνώση.
Το πρόβλημα γινόταν ακόμη χειρότερο, καθώς οι ειδωλολάτρες της εποχής άκουγαν για το πρόσωπο του Χριστού από τους αγίους Αποστόλους από την μία, από την άλλη από τους Γνωστικούς και τελικά δεν καταλάβαιναν ποιος από όλους είναι ο Χριστός και ποιοι είναι οι αληθινοί Χριστιανοί, της Εκκλησίας ή των Γνωστικών, αφού οι περισσότεροι Γνωστικοί παρουσιάζονταν σαν Χριστιανοί!
Οι γνωστικές παραφυάδες, ήδη από τον 2^ο αι. μ.Χ., είχαν εξελιχθεί σε οργανωμένες θρησκευτικές παρατάξεις, που απειλούσαν άμεσα την χριστιανική Εκκλησία. Οι σύγχρονοι ιστορικοί ονομάζουν τις περισσότερες από αυτές ως χριστιανικό Γνωστικισμό και ως γνωστικές εκκλησίες ή τις θεωρούν χριστιανικές αιρέσεις.
Η πιο σωστή ορολογία θα ήταν να τις αποκαλούσαμε «χριστιανίζουσες» αιρέσεις ή «χριστιανίζοντα» Γνωστικισμό, αφού κατά βάθος ήταν αιρέσεις του Ιουδαϊσμού και δημιούργημα αιρετικών Εβραίων, οι οποίοι έκρυβαν την αληθινή τους εωσφορική πίστη, για να μη γίνονται εύκολα αντιληπτοί από τον υπόλοιπο κόσμο.
Δ. 7 Η μαγεία στον Γνωστικισμό
Ποικίλες θεωρίες έχουν διατυπωθεί σχετικά με την προέλευση του Γνωστικισμού, που θυμίζει την μυθική Λερναία Ύδρα, το τέρας που είχε ένα σώμα που κατέληγε σε πολλά κεφάλια! Οι σπουδαίες ανακαλύψεις αρχαίων παπύρων στο Χηνοβόσκιον ή Nag-Hammadi της Αιγύπτου (1952), που έφεραν στο φως πλήθος από αυθεντικά γνωστικά κείμενα, και οι έρευνες ακόμη και Εβραίων ιστορικών (όπως του Gershom Scholem), βεβαίωσαν ότι Εβραίοι δημιούργησαν τον Γνωστικισμό, άγνωστο πότε ακριβώς, αλλά σίγουρα κάποια χρόνια πριν από την γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Άγνωστο, επίσης, παραμένει το ερώτημα αν αυτοί οι πρώτοι Εβραίοι Γνωστικοί, οι κρυφο-σατανιστές φιλόσοφοι, όπως θα μπορούσαμε να τους χαρακτηρίσουμε, πίστευαν σε ένα θεό (τον Εωσφόρο) ή αναγνώριζαν δύο θεούς (καλό και κακό). Το πιθανότερο, βέβαια, είναι ότι ήταν δυαρχικοί, αλλά καθώς φοβούνταν την πλειοψηφία των μονοθεϊστών Εβραίων, έκρυβαν την αληθινή τους πίστη και παρουσιάζονταν σαν μονοθεϊστές, για να μη θεωρηθούν αιρετικοί.
Γι΄ αυτό παρατηρούμε ότι ο Γνωστικισμός περιλαμβάνει δύο βασικές κατηγορίες, τον μονοθεϊστικό ή μονιστικό, και τον δυαρχικό ή δυαλιστικό. Βέβαια, και στον μονοθεϊστικό Γνωστικισμό ο θεός, τον οποίο λατρεύουν οι Γνωστικοί, δεν είναι ο αληθινός Θεός της Αγίας Γραφής, αλλά μοιάζει με την απρόσωπη «Μονάδα» των νεοπυθαγορείων.
Δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των πρώτων Εβραίων Γνωστικών, αλλά γνωρίζουμε την δράση τους. Άλλοι συγκρότησαν κλειστές ομάδες, απομονωμένες από τον υπόλοιπο κόσμο, κάτι σαν μοναστικές κοινότητες. Οι πιο γνωστοί από αυτούς ήταν οι Εσσαίοι (Essenes), που ζούσαν σε ερημικές περιοχές της Παλαιστίνης.
Άλλοι Εβραίοι Γνωστικοί τριγυρνούσαν στον κόσμο, έγραφαν απόκρυφα βιβλία και έκαναν «ιεραποστολή», δηλαδή δίδασκαν και σε ανθρώπους άλλων εθνοτήτων, σε Έλληνες, σε Αιγύπτιους, σε Πέρσες, την γνωστική «θεολογία», με αποτέλεσμα σύντομα να εμφανιστούν Γνωστικοί και εκτός του εβραϊκού κόσμου, που έφτιαξαν τις δικές τους γνωστικές παρατάξεις, όπως ο Έλληνας Μαρκίων, ο Αιγύπτιος Βαλεντίνος, ο Πέρσης Μάνης και άλλοι.
Η δράση των Εβραίων Γνωστικών φαίνεται έμμεσα και μέσα από τους σωζόμενους μαγικούς παπύρους, δηλαδή κείμενα μαγείας γραμμένα κυρίως στα ελληνικά, αλλά που κάνουν χρήση εβραϊκών ονομάτων. Εδώ αποδεικνύεται περίτρανα ότι οι Εβραίοι Γνωστικοί ήταν οι πιο περιζήτητοι μάγοι της Ανατολής! Κατείχαν πλήθος από μαγικές γνώσεις, τις οποίες είχαν αναμείξει με την ελληνική φιλοσοφία, και δίδασκαν αποκρυφισμό στους Έλληνες ή τους ελληνόφωνους αποκρυφιστές της ρωμαϊκής εποχής.
Ε. Αρχαίες Γνωστικές Ομάδες
Ε. 1 Οφίτες
Οι Οφίτες είχαν αναπτύξει μια αλλόκοτη «θεολογία», που θυμίζει ειδωλολατρικούς μύθους και έπη, αλλά πρωταγωνιστές είναι τα πρόσωπα της Αγίας Γραφής. Μέσα από την αρρωστημένη διδασκαλία τους παρουσίαζαν τον Όφι, το φίδι της Γενέσεως, μέσα από το οποίο μίλησε ο Διάβολος στους Πρωτοπλάστους, σαν έναν καλό θεό, που προσπάθησε να σώσει τον Αδάμ και την Εύα από τον κακό θεό-δημιουργό, που τους διώχνει από τον Παράδεισο.
Ο Όφις, που ταυτίζεται με τον νου και την γνώση, θεωρείται ως καλός θεός, που προσφέρει την γνώση στους ανθρώπους και τους προστατεύει συνεχώς από την κακία του δημιουργού θεού. Γι’ αυτό και σε μεταγενέστερες εποχές, ο γνωστικός Όφις σχετίζεται με τον ελληνικό Προμηθέα, που δίνει την γνώση της φωτιάς στους ανθρώπους, τους οποίους μισεί ο κακός Δίας και θέλει να τους αφανίσει.
Συνεπώς, έχουμε πλέον την πλήρη αντιστροφή των όρων: ο Διάβολος παρουσιάζεται σαν καλός θεός, που αγωνίζεται για την σωτηρία των ανθρώπων, ενώ ο Δημιουργός εμφανίζεται σαν κακός θεός, τύραννος της ανθρωπότητας. Με αυτό το τέχνασμα, οι Εβραίοι σατανιστές παρουσιάζουν την δική τους λατρεία σαν την μόνη σωστή, διαστρεβλώνοντας με φρικτό τρόπο την Αγία Γραφή.
Παρόμοια ομάδα με τους Οφίτες είναι οι Ναασηνοί (ή Ναχασηνοί). Το όνομά τους ετυμολογείται από την εβραϊκή λέξη νάχας (nahas), που σημαίνει φίδι. Στην αρχή της θεογονίας τους τοποθετούσαν τον Αρχέγονο Άνθρωπο ή Άνωθεν Άνθρωπο ή Αδάμαντα (στα σύγχρονα καμπαλιστικά ή θεοσοφικά κείμενα συναντάται και ως Αdam Kadmon). Πρόκειται για ερμαφρόδιτη οντότητα (o γνωστός αρρενόθηλυς), που φέρει συγχρόνως τα στοιχεία της πατρότητας και της μητρότητας.
Οι Ναασηνοί καταδίκαζαν τον γάμο (και γενικότερα την σχέση άνδρα και γυναίκας) και τιμούσαν την ομοφυλοφιλία. Με τις παρά φύσιν σχέσεις πίστευαν ότι θα επανέλθουν στο αρχικό μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης, θα ταυτιστούν με τον ανδρόγυνο Αρχέγονο Άνθρωπο.
Ε. 2 Καϊνίτες
Αυτοί έλαβαν το όνομά τους από την λατρεία που απέδιδαν στον αδελφοκτόνο Κάιν. Τον θεωρούσαν ως θύμα του Δημιουργού, τον οποίο καλούσαν «Υστέρα». Γι’ αυτούς, όπως και για άλλες γνωστικές ομάδες ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης  ήταν η αρχή του κακού.
Όλες οι φαύλες προσωπικότητες της Παλαιάς Διαθήκης, όπως ο Κάιν, ο Ησαύ, ο Κορέ, οι Σοδομίτες, είναι παιδιά, όχι του Δημιουργού, αλλά της ανώτερης δύναμης. Έτσι και αυτοί θεωρώντας ότι είναι συγγενείς αυτών, και συνεπώς παιδιά της ανωτέρας δύναμης και όχι του Δημιουργού, δεν ήταν εφικτό να υποστούν βλάβη από αυτόν. Με την βοήθεια της Σοφίας, η οποία τους ξεχώρισε ως δικούς της, είχαν καταφέρει να κρυφτούν.
Τιμούσαν επίσης τον Ιούδα, διότι τον θεωρούσαν παράγοντα της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους. Έφταναν στο συμπέρασμα αυτό ακολουθώντας δύο συλλογισμούς. Σύμφωνα με τον πρώτο, ο Χριστός δεν θα υπέφερε σταυρικό θάνατο χωρίς τον Ιούδα, εφόσον οι εξουσίες του κόσμου δεν ήθελαν να τον θίξουν. Σύμφωνα με τον δεύτερο, ο Ιούδας εμπόδισε τον Χριστό από σχεδιαζόμενη διαστροφή της αλήθειας.
Σωτηριολογικά, πίστευαν κι αυτοί παρόμοια με τους Καρποκρατιανούς. Ο άνθρωπος έπρεπε να πράξει όλες τις αμαρτίες για να καταφέρει ν’ ανέλθει στις ανώτερες δυνάμεις. Ως εκ τούτου επιδίδονταν και αυτοί σε κάθε είδους ακολασία, προέβαιναν σε επικλήσεις δαιμόνων και χρησιμοποιούσαν δικά τους βιβλία, όπως το Ευαγγέλιο του Ιούδα και το Αναβατικόν Παύλου.
Ε. 3 Σηθίτες
Παρόμοιες θεωρίες με τους Καϊνίτες είχαν και οι Σηθίτες, αλλά αντί για τον Κάιν, τιμούσαν τον Σηθ, τον τρίτο γιο του Αδάμ. Ένα από τα «ιερά» τους βιβλία ήταν το Απόκρυφον Ευαγγέλιον Ιωάννου, όπου μεταξύ άλλων, αναφέρει ότι ο βιολογικός πατέρας του Κάιν δεν ήταν ο Αδάμ, αλλά ο Όφις. Για τιμωρία, ο Δημιουργός έδιωξε την Εύα από τον Παράδεισο. Το μόνο που δεν έκαναν ήταν να υποβάλουν τον Κάιν σε… test DNA, για να αποδείξουν την πατρότητά του!
Ε. 4 Εβιονίτες
Στην κατηγορία του μονιστικού ή μονοθεϊστικού Γνωστικισμού ανήκαν και οι λεγόμενοι Εβιονίτες (ή Εβιωναίοι), που είναι ελάχιστα γνωστοί σήμερα, αλλά μέσα από αυτήν την ομάδα προέκυψαν φοβερά δεινά για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Οι Εβιονίτες πίστευαν ότι ο Ιησούς ήταν ένας άγιος άνθρωπος, όπως ο Μωυσής, που έγινε προφήτης του θεού κατά την βάπτισή του στον Ιορδάνη, όπου τον υιοθέτησε ο θεός. Αυτή η θεωρία ονομάζεται υιοθετισμός (adoptionism). Oι περισσότεροι Εβιονίτες αρνούνταν την εκ παρθένου γέννηση του Ιησού και θεωρούσαν τον Ιησού φυσικό γιο του Ιωσήφ, ενώ υπήρχαν λίγοι που πίστευαν ότι η Μαρία ήταν Παρθένος.
   Η ομάδα των Εβιονιτών διαιρέθηκε με την σειρά της σε άλλες υποομάδες, όπως οι Ελκεσαΐτες. Αρχηγός των Ελκεσαϊτών ήταν κάποιος Πέρσης ψευδοπροφήτης, o Ελκεσαίος (Elchasai), που ισχυριζόταν ότι του φανερώθηκε ένας άγγελος και του πρόσφερε ένα βιβλίο από τον ουρανό, που θα έφερνε την σωτηρία των ανθρώπων.
Οι Ελκεσαΐτες έπλασαν το δόγμα των διαδοχικών προφητών, δηλαδή έλεγαν ότι ο θεός κατά καιρούς στέλνει στους ανθρώπους προφήτες, από τους οποίους ο τελευταίος είναι και ο καλύτερος. Αυτό ακριβώς ισχυρίστηκε ο Ελκεσαίος για τον εαυτό του και όλοι οι επόμενοι ψευδοπροφήτες, που χρησιμοποίησαν αυτό το δόγμα των διαδοχικών προφητών.
Ε. 5 Μαρκίων, ο Έλληνας Γνωστικός
Ο Μαρκίων (85-160 μ.X.) ήταν Έλληνας από την Σινώπη του Πόντου, που γνώρισε τις γνωστικές διδασκαλίες από κάποιον Γνωστικό της Συρίας, τον Κέρδωνα, και τις τροποποίησε, δημιουργώντας την δική του θρησκεία. Πίστευε στην δυαρχία (δύο θεοί) και την κακή φύση του υλικού κόσμου, δίδασκε ότι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ένας κατώτερος θεός, ενώ ο θεός της Καινής Διαθήκης είναι ανώτερος. Απέδιδε στον ένα θεό την δικαιοσύνη και στον άλλο την αγάπη.
Ο άγιος Ιππόλυτος διέβλεπε στο παραπάνω σύστημα του Μαρκίωνα την αντιγραφή της φιλοσοφίας του Εμπεδοκλέους, επηρεασμένη από τις γνωστικές θεωρίες. Ο Μαρκίων θεωρούσε, όπως οι Γνωστικοί, τον κόσμο δημιούργημα του θεού της Παλαιάς Διαθήκης, του Γιαχβέ, χωρίς όμως να θεωρεί αυτόν τον θεό κακό, όπως η πλειοψηφία των Γνωστικών, αλλά τον θεωρούσε κατώτερο, χαμηλού επιπέδου!
Για τον Μαρκίωνα ο θεός της Καινής Διαθήκης, ο ανώτερος θεός, είναι ο Χριστός, αλλά αρνιόταν την ανθρώπινη φύση του Χριστού. Έλεγε ότι ο Χριστός είναι ο θεός, που ήρθε στον κόσμο με σχήμα ανθρώπου, με μια ψεύτικη ανθρώπινη μορφή, άρα και η σταύρωση ήταν φαινομενική (δοκητισμός).
Οι Μαρκιωνίτες θεωρούσαν κακό το ανθρώπινο σώμα και εξασκούσαν αναγκαστική εγκράτεια. Οι γενετήσιες σχέσεις, κατά την άποψή τους, οδηγούσαν στην συνέχιση του ανθρώπινου γένους, κάτι που διαιωνίζει το έργο του κατώτερου δημιουργού (του Γιαχβέ), γι’ αυτό έπρεπε ν’ αποφεύγονται. Όσοι παντρεμένοι προσηλυτίζονταν, έπρεπε να χωρίζουν. Εδώ βλέπουμε και πάλι μια έντονη διαφοροποίηση από τα περισσότερα γνωστικά συστήματα, που επιτρέπουν κάθε σαρκική ακολασία στα μέλη τους.
Οι θεωρίες του Μαρκίωνα εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης επαναλαμβάνονται σήμερα από την Χρυσή Αυγή και τους νεοπαγανιστές, που εμφανίστηκαν το 1888, από τον Άγγλο πράκτορα του Σιωνισμού Γουέστκοτ. Η Χρυσή Αυγή ίδρυσε και… υποκατάστημα στην Γερμανία, την Εταιρεία της Θούλης, μέσω της οποίας αυτές οι ιδέες πέρασαν στον ναζισμό και στην θεωρία της Αρίας φυλής.
Ε. 6 Μανιχαϊσμός
Από γονείς Ελκεσαΐτες γεννήθηκε άλλος ένας ψευδοπροφήτης, ο Πέρσης Μάνης (Mani), έζησε την ίδια εποχή με τον Πλωτίνο (3^ος αι. μ.Χ.), και ίδρυσε την θρησκεία του μανιχαϊσμού.  Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε προς την Ινδία, όπου μελέτησε τον βουδισμό, και τελικά έφτιαξε την δική του θρησκεία, που εξαπλώθηκε ευρύτατα, από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως την Κίνα.
Ο Μάνης ισχυριζόταν (μιμούμενος τον Ελκεσαίο) ότι του είχε εμφανιστεί ένας άγγελος και του αποκάλυψε την ουράνια αλήθεια. Επηρεασμένος από τις ιδέες των Ελκεσαϊτών, διατύπωσε την θεωρία των διαδοχικών προφητών, δηλαδή ότι ο θεός έστελνε στον κόσμο διάφορους προφήτες, ο τελευταίος των οποίων (και καλύτερος) ήταν ο ίδιος ο Μάνης. Προφήτες του θεού θεωρούσε επίσης τον Ζωροάστρη, τον Βούδα και τον Ιησού, αλλά έλεγε ότι το έργο τους ήταν ημιτελές και ότι οι οπαδοί τους αλλοίωσαν την αποκάλυψη του θεού.
Επιπλέον, ο Μάνης αποκαλούσε τον εαυτό του «απόστολο του Ιησού Χριστού» και «Παράκλητο» της Καινής Διαθήκης, αλλά ταυτόχρονα έλεγε ότι είναι η μετενσάρκωση του Χριστού και του Βούδα! Αντέγραψε το διοικητικό σύστημα της Χριστιανικής Εκκλησίας, μέχρι και την ορολογία της. Χρήσιμες πληροφορίες για τον Μάνη έχουμε από μια πρόσφατη αρχαιολογική ανακάλυψη (1970, κώδικας Cologne Mani-Codex).
Επιρροές είχε δεχθεί ο Μάνης και από τον Βαρδασάνη (Bardaisan), έναν Γνωστικό από την Έδεσσα της Συρίας. Από τον εβραϊκό Γνωστικισμό υιοθέτησε την τερατώδη θεωρία ότι ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είναι ο Διάβολος, που δημιούργησε τον υλικό κόσμο και το ανθρώπινο σώμα. Ενώ ο καλός θεός, ο θεός του Φωτός, είναι άσχετος με τον κόσμο και την δημιουργία του. Συνεπώς, ο μανιχαϊσμός ήταν μια γνήσια σατανιστική λατρεία, που θεωρούσε τον αληθινό Θεό ως εχθρό της ανθρωπότητας και τον Διάβολο ως τον καλό θεό.
Ο μανιχαϊσμός, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, εξαπλώθηκε σε μεγάλη έκταση. Μανιχαϊστικές «εκκλησίες» ιδρύθηκαν από τις ακτές του Ατλαντικού μέχρι τις ακτές του Ειρηνικού (Κίνα)! Στο βασίλειο των Ουιγούρων Τούρκων (Uyghur Khaganate), μάλιστα, το 762 μ.Χ. επιβλήθηκε ως επίσημη κρατική θρησκεία.
Ε. 7 Μανδαϊσμός
Άλλο ένα παρακλάδι του Γνωστικισμού ήταν ο Μανδαϊσμός. Οι Μανδαίοι (Mandaeans) ήταν μια φυλή στην Βαβυλώνα, της οποίας η καταγωγή είναι δυσδιάκριτη. Μιλούσαν μια αραμαϊκή διάλεκτο (συγγενική με τα εβραϊκά) και ταυτίζονται με τους Σαβαίους (Sabians) του Κορανίου. Μέσα στην διεστραμμένη διδασκαλία τους αναγνωρίζουν ως κορυφαίο προφήτη τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, ενώ τον Ιησού τον αποκαλούν ψευδοπροφήτη! Οι Μανδαίοι επιβίωσαν μέχρι την εποχή μας, έστω και αν αριθμούν παγκοσμίως λίγες χιλιάδες άτομα.
Στ. Θρησκείες της ύστερης αρχαιότητας
Στ. 1 Μιθραϊσμός
Η αρχαία περσική θρησκεία ήταν πολυθεϊστική, όπως και οι υπόλοιπες της Μέσης Ανατολής. Τον 7^ο αι. π.Χ. έζησε ο Ζαρατούστρα (Zarathustra) ή Ζωροάστρης, ο οποίος αναμόρφωσε την θρησκεία των Ιρανών και της έδωσε νέα κατεύθυνση, με το να διακρίνει τους θεούς σε δύο ομάδες και να τοποθετήσει επικεφαλής της πρώτης ομάδας τον Ωρομάσδη (Ohrmazd, Ahura Mazda), θεό του φωτός και του Αγαθού, και επικεφαλής της δεύτερης τον Αρειμάνιο (Ahriman, Angra Mainyu), θεό του Σκότους και του Κακού.
Σ’ αυτό το σχήμα, ο Μίθρας, θεός του ήλιου, έγινε ένας από τους βοηθούς του καλού Ωρομάσδη. Ως ηλιακός θεός, ο Μίθρας εικονιζόταν να σκοτώνει τον κοσμικό ταύρο Gosurvan, που συμβολίζει το σύννεφο, και το αίμα του ταύρου (η βροχή) γονιμοποιεί την γη. Κατά την ελληνιστική εποχή, οι Πέρσες μάγοι (ιερείς του ζωροαστρισμού) που ζούσαν στην Μικρά Ασία, διαμόρφωσαν τον μιθραϊσμό, που δέχτηκε και ελληνικές επιδράσεις, και διαδόθηκε στον ρωμαϊκό κόσμο, αλλά μόνο στον ανδρικό πληθυσμό. Ιδιαίτερα συμπαθής έγινε ο Μίθρας στους Ρωμαίους στρατιώτες, που τον θεωρούσαν προστάτη τους.
Γύρω από τον Μίθρα διαμορφώθηκαν διάφορες μυθολογικές παραδόσεις, στην ρωμαϊκή εποχή. Πίστευαν ότι γεννήθηκε από ένα βράχο και τον απεικόνιζαν νεαρό, να φοράει τον φρυγικό σκούφο, να κρατάει βιβλίο και δαυλό (ή την παγκόσμια σφαίρα). Συχνά στις παραστάσεις του Μίθρα βγαίνουν φλόγες από τον βράχο ή και από τον σκούφο του, που υποδηλώνουν τις ηλιακές ακτίνες.
Η γέννηση του Μίθρα εορταζόταν την 25^η Δεκεμβρίου, δηλαδή την ημέρα που εορταζόταν και η γέννηση του Ήλιου στον ειδωλολατρικό κόσμο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το τελετουργικό μύησης στον μιθραϊσμό, όπου ο υποψήφιος έδινε όρκους ότι δεν θα αποκάλυπτε τα μυστικά που θα βίωνε, έπειτα του έδεναν τα μάτια, τον πλησίαζε με ένα ξίφος ο μυσταγωγός, τον περνούσαν δίπλα από φωτιά και νερό και τελείωναν με χειραψία και δείπνο, την τράπεζα Μίθρου.
Οι μύστες λέγονταν μεταξύ τους αδελφοί και υπήρχαν επτά βαθμοί μύησης. Ο ιερέας της κάθε μιθραϊκής κοινότητας ονομαζόταν Πατήρ και ήταν κάτοχος του έβδομου και κορυφαίου βαθμού. Στις τράπεζες (κοινά δείπνα) έτρωγαν κρέας ταύρου και ψωμί, που το θεωρούσαν ιερό, διότι θύμιζε το σιτάρι της γης, που είχε γονιμοποιηθεί από τον κοσμικό ταύρο, αλλά παράλληλα συμβόλιζε και τον κόσμο, που αναγεννιόταν με το νερό και την φωτιά. Ναοί του Μίθρα, τα Μιθραία,  ήταν τα φυσικά σπήλαια ή τεχνητά υπόγεια, που συμβόλιζαν τον κόσμο.
Οι φαινομενικές ιδιότητες που παρουσιάζει ο μιθραϊσμός με τον Χριστιανισμό οφείλονται στην εκούσια μίμηση των χριστιανικών τελετών από τους οπαδούς του Μίθρα και όχι σε αντιγραφή των μιθραϊκών μυστηρίων από τους Χριστιανούς, όπως μας εξηγεί ο Άγιος Μάρτυρας Ιουστίνος. Επίσης, το γνωστό άγαλμα της Ελευθερίας στην Νέα Υόρκη απεικονίζει τον Μίθρα, σε θηλυκή έκδοση!
Στ. 2 Ερμητισμός
Ο Γνωστικισμός δεν ήταν το μόνο θρησκευτικό φαινόμενο που εμφανίζεται στην ρωμαϊκή  Ανατολή, την εποχή που γεννιέται ο Κύριός μας. Αρκετές ομοιότητες με τον Γνωστικισμό παρουσιάζει και ο ερμητισμός, η ελληνο–αιγυπτιακή θρησκεία. Με βάση την παράδοση, οι Πτολεμαίοι της Αιγύπτου είχαν δώσει εντολή να μεταφραστούν στα ελληνικά διάφορα κείμενα αιγυπτιακής σοφίας.
Κυρίαρχο πρόσωπο σε αυτά τα κείμενα είναι ο Θωθ (Thoth), θεός της μαγείας και της σοφίας στην Αίγυπτο, που είχε αναλογίες με τον ελληνικό Ερμή, γι’ αυτό και τον ονομάζουν Τρισμέγιστο Ερμή. Τα ερμητικά κείμενα έχουν απίστευτες αντιφάσεις μεταξύ τους, σε κάποια θέματα το ένα αναιρεί το άλλο. Δεν έχουμε μια ενιαία δογματική διδασκαλία, αλλά την γνωστή σύγχυση ελληνικών, αιγυπτιακών, βαβυλωνιακών και άλλων αντιλήψεων.
Ο θεός του ερμητισμού είναι αρρενόθηλυς και έτσι δημιουργεί τον αρχέτυπο άνθρωπο. Ο κόσμος είναι ένας δεύτερος θεός, οπότε έχουμε και το στοιχείο του πανθεϊσμού. Δεν είναι βέβαιη η προέλευση αυτού του πανθεϊσμού, αν είναι αιγυπτιακή ή αν πηγάζει από την Στοά. Εδώ βλέπουμε την ομοιότητα με τις θεωρίες του Γνωστικισμού.
Ωστόσο, εκεί που ξεχωρίζει ο ερμητισμός είναι η έμφαση στην αστρολογία. Κάθε άνθρωπος αναλαμβάνεται, την στιγμή της γέννησής του, από τον δαίμονα που ορίζει η θέση των άστρων. Αυτός εισχωρεί σε όλα τα μέρη του σώματος, εκτός από το λογικό. Γύρω από την γη πίστευαν ότι υπάρχουν επτά πλανητικοί κύκλοι, επτά ουρανοί, της Σελήνης, του Ήλιου, της Αφροδίτης, του Ερμή, του Άρη, του Δία και του Κρόνου.
Ο αρχέτυπος άνθρωπος έσπασε την περιφέρεια των επτά πλανητών, την τρύπησε, έφτασε μέχρι την γη, εκεί ενώθηκε με την Φύση, η οποία γέννησε επτά γήινους ανδρόγυνους ανθρώπους, τους οποίους αργότερα ο θεός μετέτρεψε σε άνδρες και γυναίκες. Αιτία του θανάτου ήταν ο έρωτας της ύλης. Όμως ο θεός θέλει να γνωσθεί από τους ανθρώπους, η γνώση είναι ο δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στον θεό, ενώ η άγνοια είναι η πηγή όλων των κακών.
Η γνώση του θεού επιτυγχάνεται με την παρατήρηση της φύσης ή με την άμεση θέα του θεού. Το πρώτο οδηγεί τους ερμητικούς στην ενασχόληση με τις φυσικές επιστήμες και το δεύτερο στην έκσταση, μέσω της αιγυπτιακής μαγείας. Ο άνθρωπος που φτάνει στην γνώση του θεού γίνεται ο ίδιος θεός, αλλά θεός θνητός. Όσο παράλογο και αν ακούγεται, ο ερμητισμός καλλιεργεί την επιστημονική γνώση ταυτόχρονα με τον αποκρυφισμό, την μαγική γνώση.
Για τις ψυχές των ανθρώπων οι ερμητικοί πίστευαν ότι κατάγονται από την ψυχή του σύμπαντος, πρώτα μπαίνουν σε ερπετά, μετά σε υδρόβια, μετά σε ζώα, έπειτα σε πτηνά και τέλος σε σώματα ανθρώπων. Οι αγαθές ψυχές τελικά μπαίνουν μέσα στον θεό, κάτι που ισχύει και στον Πλωτίνο.
Ως προς την γνώση της αλήθειας, οι ερμητικοί πίστευαν ότι μόνο αυτοί κατείχαν την αλήθεια, ενώ οι άλλοι άνθρωποι ήταν βυθισμένοι στην άγνοια και την πλάνη. Επίσης, ο ερμητισμός απαιτούσε από τους πιστούς του να ασκούν προσηλυτισμό, για να εξαπλωθεί ευρύτερα.
Τα ερμητικά κείμενα χρονολογούνται από τον 3^ο αι. μ.Χ. και έπειτα, ακριβώς την εποχή που σβήνει ο νεοπυθαγορισμός. Το βασικό σώμα κειμένων, στα οποία ξεχωρίζει ο Ποιμάνδρης, είναι 17 λόγοι σε ελληνιστική γλώσσα, που υποτίθεται ότι έγραψε ο Τρισμέγιστος Ερμής. Επίσης, στην λατινική γλώσσα ήταν γραμμένο το έργο Asclepius, που αποδίδεται στον Ρωμαίο συγγραφέα Απουλήιο (Lucius Apuleius Madaurensis, 124-170 μ.Χ.)
Στ. 3 Νεοπλατωνισμός
Kατά την διάρκεια του 3^ου αι. μ.Χ. στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εμφανίζεται η τελική φάση της πορείας του πλατωνισμού, η νεοπλατωνική φιλοσοφία. Έστω και αν λέγεται νεοπλατωνισμός, ελάχιστη σχέση έχει με τον Πλάτωνα. Ίσως θα έπρεπε να ονομάζεται πλωτινισμός, από το όνομα του ιδρυτή του, τον ελληνομαθή Αιγύπτιο Πλωτίνο, που ήταν μαθητής του Αμμώνιου Σακκά, που δίδασκε πλατωνική φιλοσοφία στην Αλεξάνδρεια.
Ο Πλωτίνος πίστευε ότι το Εν, ο Νους και η Ψυχή είναι τρεις υποστάσεις του θεού, που γεννά η μία την άλλη. Από επέκταση του θεού (απορροή) προέκυψαν οι πολλοί θεοί. Σκοπός του ανθρώπου είναι να επανέλθει στο Εν, μέσω της άσκησης ή της έκστασης. Η Ψυχή είναι ο δημιουργός του αισθητού κόσμου. Αυτή η τριαδική διαίρεση είναι στοιχείο που το δίδασκε ο Νουμήνιος και το υιοθέτησε και ο Πλωτίνος.
Η Ψυχή του σύμπαντος καταλαμβάνει όλο το σύμπαν, το γεμίζει, είναι παντού η ίδια. Η ύλη, κατά τον Πλωτίνο, είναι αντίθετη στο καλό, είναι το απόλυτο κακό. Το σύμπαν δεν έχει χρονική αρχή και τέλος (αιώνιο) και είναι ζωντανός οργανισμός. Έχει κυκλική κίνηση, η Ψυχή το κινεί πάντα γύρω από τον εαυτό της.
Το ανθρώπινο σώμα θεωρείται επίσης κακό και ακάθαρτο, επειδή είναι ύλη, το αρνητικό του καλού. Αλλά η ψυχή του ανθρώπου είναι ωραία και αγνή, είναι θεϊκή ουσία, κομμάτι της Ψυχής του σύμπαντος. Μόλις πεθάνει ο άνθρωπος, η ψυχή δίνει λόγο για τα έργα της και μετενσωματώνεται σε ανθρώπους, ζώα ή και φυτά, κάτι που πίστευαν και οι νεοπυθαγόρειοι.
Για το Εν ο Πλωτίνος δίδασκε ότι είναι το απόλυτο αγαθό, το απόλυτα ωραίο. Από το Εν πηγάζουν όλα τα όντα και επιστρέφουν σε αυτό, μια θεωρία που πρώτος είχε αναπτύξει ο Ηράκλειτος: «καὶ ἐκ πάντων ἕν καὶ ἐξ ἑνός πάντα». Την επιστροφή στο Εν ο Πλωτίνος την ονόμαζε μυστική ένωση. Αυτή η ένωση γίνεται εφόσον η ψυχή του ανθρώπου κοιτάξει μέσα της, στο εσωτερικό της. Συνεπώς, για τον Πλωτίνο το Εν δεν είναι κάποιος θεός – πρόσωπο, αλλά μια απρόσωπη αρχή, την οποία πρέπει να γνωρίσουμε, όχι να λατρέψουμε.
Μαθητής του Πλωτίνου ήταν ο Πορφύριος, εξελληνισμένος Φοίνικας, με πλούσιο συγγραφικό έργο. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το θέμα της ψυχής, λέγοντας ότι η ψυχή όχι μόνο δεν δεσμεύεται, αλλά ούτε καν επηρεάζεται από το σώμα. Συνεπώς, οι αμαρτίες του ανθρώπινου σώματος δεν μολύνουν την ψυχή, όπως ισχυρίζονταν και οι Γνωστικοί. Απλά, ο Πορφύριος δεν ακολουθεί την πρακτική των ακόλαστων Γνωστικών, αλλά είναι οπαδός του ασκητικού βίου.
Στο σύγγραμμα «Περί τῆς ἐκ λογίων φιλοσοφίας» ισχυρίζεται ότι η σωτηρία της ψυχής εξαρτάται από τις θυσίες προς τους θεούς και την άσκηση θεουργίας, μέσω της οποίας οι άνθρωποι μπορούν να αναγκάσουν τους θεούς να κάνουν μάγια και θαύματα, να αποκαλύψουν το μέλλον, να εμφανιστούν. Οι θεοί δυσφορούν, αλλά υποτάσσονται, όταν τα θεουργικά μέσα είναι τα κατάλληλα (μαγικές λέξεις, ευχές, περιποιήσεις λατρευτικών αγαλμάτων, κλπ.). Οι θεοί μαθαίνουν το μέλλον από τα άστρα.
Ο Πορφύριος γνώρισε τον Πλωτίνο σε όψιμη ηλικία και προσωρινά άρχισε να αμφιβάλλει για την θεουργία, αλλά τελικά κατέληξε στα εξής συμπεράσματα: η θεουργία επηρεάζει πραγματικά τους θεούς, μπορεί μάλιστα να τους κάνει να υποφέρουν. Είναι επικίνδυνη και συνδέεται με την απάτη, έχει και καλά και κακά αποτελέσματα. Μέσα από το πρόσωπο του Πορφύριου βλέπουμε τον ειδωλολάτρη φιλόσοφο της εποχής, που συνδυάζει φιλοσοφία και δαιμονολατρεία.  Απόδειξη αυτής της σχέσης είναι το ότι ο Πορφύριος έγραψε και ένα έργο με τίτλο «Κατά Χριστιανῶν λόγοι», όπου βάλλει εναντίον της αλήθειας του Χριστιανισμού.
Μετά τον Πορφύριο, την σκυτάλη του νεοπλατωνισμού παίρνει ο Σύριος Ιάμβλιχος, που δίδαξε στην Απάμεια της Συρίας. Ήταν φανατικός οπαδός της θεουργίας και του αποκρυφισμού, χρησιμοποίησε πολλά νεοπυθαγόρεια και ψευδοπυθαγόρεια στοιχεία, αλλά και στοιχεία ανατολικών θρησκειών.
Με βάση τον Ιάμβλιχο, ο φιλόσοφος είναι κατεξοχήν θεουργός, η φιλοσοφία δεν είναι δυνατή χωρίς θεουργία. Ο θεουργός γίνεται εκπρόσωπος των θεών και ανυψώνεται από αυτούς. Οι θεοί βάζουν ψυχή σε ορισμένα αγάλματά τους, κατασκευασμένα από ανθρώπους, αλλά και οι ίδιοι ρίχνουν απεικονίσεις τους από τον ουρανό, που περικλείουν θεία δύναμη.
Ο Ιάμβλιχος εκφράζεται με περιφρόνηση για τους Έλληνες. Τους χαρακτηρίζει ανώριμους από την φύση τους, χωρίς εσωτερικότητα, ανίκανους να ανακαλύψουν μόνοι τους την αλήθεια. Θεωρεί τους βάρβαρους λαούς ανώτερους από τους Έλληνες, διότι οι βάρβαροι είναι σταθεροί στα έθιμα και στις λέξεις τους, που έχουν διδαχθεί από τους θεούς.
Η τελετουργική μαγεία και η μαντεία ντύνονται το ένδυμα της φιλοσοφίας, μέσα από τον μεγάλο μάγο της Συρίας, τον Ιάμβλιχο. Ο νεοπλατωνισμός ξεφεύγει εντελώς από τα δεδομένα που έθεσε ο Πλωτίνος και ταυτίζεται με τον σατανισμό πρακτικά, έστω και αν θεωρητικά χρησιμοποιεί στοιχεία ελληνικής φιλοσοφίας.
Αυτός είναι ο ξεπεσμός της φιλοσοφίας στην ύστερη αρχαιότητα. Οι άνθρωποι, που ασχολήθηκαν και δίδαξαν την ελληνική φιλοσοφία στα ρωμαϊκά χρόνια, δεν είχαν ίχνος από την ευφυία των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων, όπως του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, και γοητεύτηκαν από την μαγεία της Ανατολής. Οι περισσότεροι δεν ήταν καν Έλληνες φυλετικά, όπως ο Ιάμβλιχος, που έφτασε σε σημείο να κακολογεί τον ελληνισμό, διότι ασχολήθηκε περισσότερο με την φιλοσοφία, παρά με τον αποκρυφισμό!
Στην ρωμαϊκή εποχή η φιλοσοφία πνίγεται μέσα στον βούρκο της ανατολικής μαγείας. Ο φιλόσοφος καταντά ένας λόγιος μάγος, ένα μορφωμένο μέντιουμ, που παριστάνει τον υπεράνθρωπο. Ο κόσμος της ειδωλολατρείας αναζητά καταφύγιο στις ανόητες φλυαρίες του ερμητισμού και του νεοπλατωνισμού, ενώ η γνήσια φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων σοφών σώζεται μονάχα στα βιβλία των πόλεων της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, που είχαν και πλούσιες βιβλιοθήκες, όπως η Αλεξάνδρεια, η Αθήνα, η Ρώμη, η Πέργαμος, η Αντιόχεια και άλλες.
Στ. 4 Το τέλος του Νεοπλατωνισμού
Η θλιβερή πορεία της ελληνικής φιλοσοφίας βρήκε στα μέσα του 4^ου αι. μ.Χ. τον πιο θλιβερό εκπρόσωπό της, τον νευρασθενικό αυτοκράτορα Ιουλιανό. Η θρησκευτική αντίληψη του Ιουλιανού περιλάμβανε μιθραϊσμό, νεοπλατωνισμό, εβραϊκό αποκρυφισμό και όλο αυτό το ανακάτεμα ο Ιουλιανός το ονόμαζε «ελληνισμό»! Ούτε καν αρχαιοελληνική θρησκεία δεν μπορούμε να το ονομάσουμε.
Μετά τον Ιουλιανό, η τρέλα του νεοπλατωνισμού αρχίζει να εκτονώνεται και περνάει στην τελική της φάση. Τελευταίος μεγάλος εκπρόσωπος είναι ο Πρόκλος ο Διάδοχος, Έλληνας της Κωνσταντινούπολης, ο οποίος παραμένει πιστός στην μανιακή σχέση φιλοσοφίας και αποκρυφισμού. Η πλατωνική Ακαδημία πλέον διδάσκει μαγεία και αστρολογία, γι΄ αυτό και ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός (6^ος αι. μ.Χ.) δίνει εντολή να σταματήσει η λειτουργία της. Ο πρύτανης της σχολής Δαμάσκιος και οι υπόλοιποι μάγοι – δάσκαλοι φεύγουν για την Περσία, νομίζοντας ότι εκεί θα έβρισκαν ιδανικές συνθήκες, αλλά απογοητεύτηκαν και γύρισαν πίσω.
Οι σύγχρονοι απατεώνες ιστορικοί ισχυρίζονται ότι αυτή η πράξη του Ιουστινιανού έπληξε την ελληνική φιλοσοφία. Μας αποκρύβουν, βέβαια, ότι δεν ήταν φιλοσοφία, αλλά… φιλομαγεία, όπως και το ότι σε άλλες πόλεις της αυτοκρατορίας συνέχισε κανονικά η διδασκαλία της (αυθεντικής) αρχαίας φιλοσοφίας. Η απόφαση του Ιουστινιανού απάλλαξε την ελληνική φιλοσοφία από ένα σάπιο μέλος, την θεράπευσε από τον καρκίνο του αποκρυφισμού.
Ζ. Μεσαιωνικός Γνωστικισμός
Ζ. 1 Ισλάμ, η κορυφαία γνωστική θρησκεία
Όπως οι Πέρσες είχαν τον Μάνη, έτσι και οι Άραβες είχαν τον δικό τους ψευδοπροφήτη και ιδρυτή θρησκείας, τον Μωάμεθ (571-632). Ο Μωάμεθ ήταν Άραβας έμπορος, που ισχυριζόταν ότι του εμφανίστηκε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και του αποκάλυψε την αλήθεια του θεού (Αλλάχ στα αραβικά). Ουσιαστικά επανέλαβε όσα ισχυριζόταν ο Ελκεσαίος και ο Μάνης, που επίσης είχαν δεχτεί ουράνιες επισκέψεις και αποκαλύψεις!
Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι και οι τρεις έπεσαν θύματα δαιμόνων, που προφανώς τους εμφανίστηκαν σαν άγγελοι φωτός. Ο υπερήφανος άνθρωπος εύκολα μπορεί να πέσει σε παγίδα του Εωσφόρου και να πλανηθεί, από μια υπερφυσική εμπειρία, πίσω από την οποία κρύβονται δαιμόνια.
Κάτι τέτοιο συνέβη και στον Μωάμεθ και αποφάσισε να αφήσει τα καραβάνια και το εμπόριο και να γίνει κήρυκας μιας νέας θρησκείας, του Ισλάμ. Ο Μωάμεθ συναναστρεφόταν με αρκετούς Γνωστικούς της Μέσης Ανατολής, από τους οποίους γνώρισε τις γνωστικές μυθικές παραδόσεις. Καθώς ήταν βυθισμένος στην πλάνη, θεωρούσε ως σωστούς Χριστιανούς τους Γνωστικούς και τους αληθινούς Χριστιανούς τους θεωρούσε πλανημένους!
Ως εκ τούτου, η γνώση του για τον Ιουδαϊσμό, τον Χριστιανισμό και την Αγία Γραφή ήταν αλλοιωμένη. Στην πραγματικότητα, δεν γνώρισε ποτέ το αληθινό περιεχόμενο της Αγίας Γραφής, αλλά ήξερε μόνο όσα του δίδαξαν οι Γνωστικοί. Γνωστικός, και μάλιστα Εβιονίτης, φαίνεται ότι ήταν ο Βαράκα (Waraqah ibn Nawfal), συγγενής της πρώτης γυναίκας του Μωάμεθ, που ήταν κάτι σαν πνευματικός πατέρας για τον Μωάμεθ.
Καθώς  οι Εβιονίτες ανήκαν στους μονοθεϊστές Γνωστικούς, ο Μωάμεθ αντίστοιχα υιοθέτησε τον αυστηρό μονοθεϊσμό και όχι τον δυαλισμό του υπόλοιπου Γνωστικισμού. Η πρωτοτυπία του Μωάμεθ ήταν ότι ένωσε τον καλό με τον κακό θεό, δηλαδή απέδωσε στον Αλλάχ στοιχεία του αληθινού καλού Θεού (δίκαιος, παντοδύναμος, φιλεύσπλαχνος) και του Διαβόλου (δίψα για αιματοχυσίες).
Αξίζει να δούμε κάποιες από τις ποικίλες ομοιότητες ανάμεσα στον Γνωστικισμό και το Κοράνι, το ιερό βιβλίο του Ισλάμ, που έγραψε ο Μωάμεθ. Βασική αντίληψη είναι ότι ο Αλλάχ στέλνει κατά καιρούς διάφορους προφήτες στους ανθρώπους, για να τους αποκαλύψει την αλήθεια. Αλλά, ιδίως οι Εβραίοι και οι Χριστιανοί, αλλοίωσαν και διαστρέβλωσαν την αποκάλυψη του θεού. Γι’ αυτό και ο Αλλάχ έστειλε τον Μωάμεθ, ως τελευταίο και κορυφαίο προφήτη, για να μεταδώσει ξανά την αλήθεια στους ανθρώπους.
Ως προφήτες του Αλλάχ θεωρεί αρκετά βιβλικά πρόσωπα, όπως τον Ενώχ (Idris), τον Νώε (Nuh), τον Ιακώβ (Yaqub), τον Ιωσήφ (Yusuf), τον Μωυσή (Musa), τον Αβραάμ (Ibrahim), τον Δαβίδ (Daud), τον Σολομώντα (Sulayman),  τον Ιωάννη τον Βαπτιστή (Yahua) και τον Ιησού (Isa).
Ο Ιησούς στο Κοράνι είναι ο ψεύτικος Ιησούς των Γνωστικών. Από το γνωστικό ευαγγέλιο του Θωμά προήλθε ο μύθος ότι ο Ιησούς, στην παιδική του ηλικία, έπλαθε πτηνά με πηλό, τα φυσούσε και αυτά ζωντάνευαν, κάτι που επαναλαμβάνεται στο Κοράνι (Σούρα 3,49 και 5,10).
Με βάση το Κοράνι (Σούρα 4,157) οι Εβραίοι νόμιζαν ότι σταύρωσαν τον Χριστό, αλλά στην πραγματικότητα την ώρα της σταύρωσης ο αληθινός Χριστός έφυγε από τους Εβραίους, οι οποίοι σταύρωσαν έναν άνθρωπο που έμοιαζε με τον Ιησού. Αυτή η μυθική παράδοση προέρχεται από το γνωστικό κείμενο «Αποκάλυψη του Πέτρου».
Ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει το πώς αντιλαμβάνεται το Ισλάμ τον Διάβολο (Iblis). Όπως είδαμε, ο Γνωστικισμός παλεύει να πείσει τους ανθρώπους ότι ο Σατανάς δεν είναι κακός ή, τουλάχιστον, δεν είναι τόσο κακός, όσο τον παρουσιάζει η Αγία Γραφή. Το ίδιο κάνει και το Κοράνι, που αναφέρει ότι ο Διάβολος δεν είναι ο εχθρός του Θεού, αλλά μόνο του ανθρώπου (Σούρα 7) και ότι το αμάρτημα του Διαβόλου είναι ότι αρνήθηκε να προσκυνήσει τον Αδάμ. Αυτό, αντίστοιχα, προέρχεται από το γνωστικό ευαγγέλιο του Βαρθολομαίου.
Άλλα γνωστικά και απόκρυφα κείμενα που επηρέασαν τον Μωάμεθ ήταν το βιβλίο των Ιωβηλαίων (Book of Jubilees) και τα βιβλία του Ενώχ (Books of Enoch). Οι ερευνητές θεωρούν ότι ο Μωάμεθ δεν είχε διαβάσει κανένα από αυτά τα βιβλία, αλλά τα γνώριζε από τις προφορικές διηγήσεις των γνωστικών φίλων του.
Ο Μωάμεθ άρχισε να κηρύττει την διδασκαλία του το 610 μ.Χ., την εποχή που μαινόταν ο φοβερός πόλεμος των Περσών (Σασσανιδών) ενάντια στους Έλληνες (Βυζαντινούς). Το αρχικά ειρηνικό του κήρυγμα όχι μόνο δεν βρήκε απήχηση στους κατοίκους της Μέκκας, αλλά προκάλεσε αντιδράσεις, γι’ αυτό βρήκε καταφύγιο στην Μεδίνα (Yathrib). Εκεί προσπάθησε να κάνει μουσουλμάνους τους Εβραίους της πόλης, αλλά και αυτοί αντέδρασαν.
Τότε ο Μωάμεθ προχώρησε σε μια πρωτοποριακή ενέργεια, που κανένας ιδρυτής θρησκείας δεν είχε κάνει ως τότε: αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον πόλεμο, για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους του στην Μέκκα. Με αλλεπάλληλες μάχες νίκησε και τελικά έγινε εκτός από θρησκευτικός αρχηγός και στρατιωτικός ηγέτης των αραβικών φυλών. Από τότε, ο πόλεμος έγινε το βασικό μέσο, που εξασφάλισε στους μουσουλμάνους την επιτυχία.
Το Ισλάμ θεωρητικά πρέπει να διαδοθεί με ειρηνικό τρόπο, με ιεραποστολή. Αλλά εφόσον οι άνθρωποι το αρνούνται, τότε οι μουσουλμάνοι πρέπει να πολεμήσουν τους απίστους, ώστε να κυριαρχήσει η πίστη του Αλλάχ σε όλο τον κόσμο. Εξαίρεση γίνεται στους λαούς που υποτάσσονται στους μουσουλμάνους. Μπορούν να διατηρήσουν την πίστη τους, αρκεί να γίνουν σκλάβοι των μουσουλμάνων και να πληρώνουν βαρύτατους φόρους. Συνεπώς, για το Κοράνι δεν υπάρχει ελευθερία. Ή θα το προσκυνήσουν οι άνθρωποι ή θα γίνουν δούλοι του.
Από την μία το Κοράνι απαγορεύει την κλοπή, την αδικία προς χήρες και ορφανά, επιβάλλει ελεημοσύνη (ζακάτ). Από την άλλη επιβάλλει την ανισότητα (ανάμεσα σε μουσουλμάνους και μη μουσουλμάνους), την καταπίεση της γυναίκας, την πολυγαμία, την δουλεία. Επίσης, σε περίπτωση που κάποιος μουσουλμάνος αλλάξει θρησκεία, πρέπει οι ίδιοι οι συγγενείς του να τον σκοτώσουν! Ο Αλλάχ είναι θεός και διάβολος μαζί, καλός και κακός, είναι οι δύο θεοί του Γνωστικισμού σε ένα!
Ο Μωάμεθ, με την σειρά του, ήταν ένας εντελώς αντιφατικός άνθρωπος. Από την μία εμφανίζεται ως ασκητικός, λιτοδίαιτος, πράος και μεγαλόψυχος, από την άλλη καθιερώνει την βία και τις αιματοχυσίες (για να εξαπλωθεί η θρησκεία του) ή νυμφεύεται συνολικά 13 γυναίκες, με τελευταία ένα κοριτσάκι 9 ετών, την Αϊσά (Aisha), ενώ ο Μωάμεθ ήταν 53!
Μέσα στο Κοράνι και το Ισλάμ κρύβονται και επιρροές από τον ερμητισμό. Η ερμητική αντίληψη των επτά ουρανών υιοθετήθηκε επίσημα από τον Μωάμεθ, όπως φαίνεται κυρίως στο μυθικό νυκτερινό ταξίδι του προς την Ιερουσαλήμ και έπειτα προς τον Αλλάχ (Isra and Miraj). Επιπλέον, ο Idris του Κορανίου είναι ένας συνδυασμός του βιβλικού Ενώχ και του Τρισμέγιστου Ερμή.
Μέσα στο Ισλάμ υπάρχει και η πίστη στην μαγεία (sihr στα αραβικά). Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η πίστη στα τζίνι (Djinn ή Jinn), δηλαδή σε πνεύματα με μαγικές δυνάμεις. Διηγούνται για τον Σολομώντα ότι είχε λάβει από τον αρχάγγελο Μιχαήλ ένα μαγικό δακτυλίδι, με το οποίο μπορούσε να υποτάσσει τα τζίνι και μάλιστα υποχρέωσε τα τζίνι να εργαστούν, για να κτίσουν τον ναό των Ιεροσολύμων.
Ολοκληρώνοντας την αναφορά στο Ισλάμ, διαπιστώνουμε ότι ο Μάνης, αλλά και άλλοι Γνωστικοί, με τον προσηλυτισμό και τα κηρύγματά του πέτυχε να αποκτήσει πολύ περισσότερους πιστούς, από όσους κέρδισε το αρχικά ειρηνικό κήρυγμα του Μωάμεθ. Αλλά, δυστυχώς για ολόκληρη την ανθρωπότητα, ο Μωάμεθ επέλεξε να χρησιμοποιήσει το ξίφος, όταν είδε ότι ο λόγος του δεν έχει τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Ανάμεσα σε όλους τους γνωστικούς αρχηγούς, ο Μωάμεθ δικαιωματικά κατέχει την κορυφαία θέση. Όλες οι άλλες γνωστικές θρησκευτικές ομάδες του παρελθόντος έσβησαν ή επιβιώνουν, έχοντας λιγοστούς οπαδούς. Ενώ η γνωστική θρησκεία του Μωάμεθ κυριαρχεί μέχρι σήμερα, αριθμώντας εκατομμύρια οπαδούς, που λατρεύουν τον Αλλάχ, τον θεό του Γνωστικισμού, δηλαδή τον μεταμφιεσμένο Εωσφόρο.
Ζ. 2 Παυλικιανοί
Ο 7^ος αι.μ.Χ. ήταν μια εποχή που βασίλευε το χάος στην ανατολική Μεσόγειο. Στις αρχές του αιώνα ξέσπασε ο φοβερός και τελευταίος ελληνο-περσικός πόλεμος, ενώ παράλληλα ο Χριστιανισμός δεχόταν πολλαπλές απειλές, από τις αιρέσεις του μονοφυσιτισμού και του μονοθελητισμού, ενώ ταυτόχρονα οι γνωστικές θρησκείες συνέχιζαν το δηλητηριώδες έργο τους.
Από το 632 μ.Χ. και έπειτα αρχίζουν οι Άραβες μουσουλμάνοι να ξεχύνονται σε Ανατολή και Δύση, δίνοντας το τελικό χτύπημα στον κόσμο της ύστερης αρχαιότητας. Από τότε αρχίζει η εποχή του Μεσαίωνα ή των Μέσων χρόνων (Middle Ages), όπου κυριαρχεί η σύγκρουση του Χριστιανισμού με τον Γνωστικισμό και τις παραφυάδες του (όπως είναι το Ισλάμ).
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα προβλήματα, προς το τέλος του 7^ου αιώνα κάνει την εμφάνισή της άλλη μία γνωστική ομάδα, οι Παυλικιανοί. Δεν είναι βέβαιο από πού και πώς προέκυψαν, καθώς υπάρχουν δύο διαφορετικές παραδόσεις. Αυτό που θεωρείται σίγουρο είναι ότι οι Παυλικιανοί ήταν «μεταλλαγμένοι» Μανιχαίοι της Αρμενίας, που ασχολούνταν ιδιαίτερα με τις επιστολές του αποστόλου Παύλου, από όπου έλαβαν και την ονομασία τους.
Οι Παυλικιανοί δέχονταν την ύπαρξη δύο αρχών, ενός αγαθού και ενός πονηρού θεού, όπως και οι Μανιχαίοι. Ο αγαθός θεός δεν είχε καμιά εξουσία στην δημιουργία, αλλά ήταν ο θεός του μέλλοντος αιώνος. Ο πονηρός ήταν ο δημιουργός και εξουσιαστής του κόσμου. Υποτιμούσαν την Υπεραγία Θεοτόκο και αρνούνταν την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, απέρριπταν την Παλαιά Διαθήκη και τους Προφήτες, μισούσαν τους ορθόδοξους Ιερείς και τον μοναχισμό.
Με την λυσσαλέα δράση τους οι Παυλικιανοί εξελίχθηκαν σε εχθρούς όχι μόνο της χριστιανικής Εκκλησίας, αλλά και της Ρωμαίικης αυτοκρατορίας. Οργάνωσαν στρατό και πολεμούσαν τους Ρωμιούς, μέχρι που νικήθηκαν οριστικά στην μάχη του Βαθέος Ρύακος (873 μ.Χ.). Το γεγονός ότι οι Παυλικιανοί συμμαχούσαν με τους Άραβες εναντίον της Ρωμανίας ανάγκασε, έναν αιώνα αργότερα, τον αυτοκράτορα Ιωάννη Τζιμισκή να μετακινήσει μαζικά τους Παυλικιανούς από την Αρμενία στην Θράκη, το 970.
Δυστυχώς, αυτή η κίνηση έλυσε ένα πρόβλημα, αλλά δημιούργησε άλλο χειρότερο. Στην Θράκη οι Παυλικιανοί όχι μόνο δεν ησύχασαν, αλλά άρχισαν τον προσηλυτισμό στους ορθόδοξους Βούλγαρους και έτσι δημιούργησαν μια νέα γνωστική ομάδα, τους Βογομίλους.
Ζ. 3 Βογομίλοι και Καθαροί
Οι Βογομίλοι της Βουλγαρίας οφείλουν την ονομασία τους σε ένα Βούλγαρο ιερέα, με όνομα Βογομίλ (φίλος του Θεού). Παρίσταναν τους Χριστιανούς, αλλά ισχυρίζονταν ότι ο θεός έχει δύο γιους, εκ των οποίων ο δεύτερος είναι ο Σαταναήλ, δημιουργός της γης και του υλικού κόσμου. Μισούσαν θανάσιμα την Εκκλησία και το κράτος και είχαν περίπου ίδιες θεωρίες με τους Παυλικιανούς.
Ο βογομιλισμός στα μέσα του 11^ου αι. μ.Χ. διαδόθηκε και στην σημερινή Βοσνία, όπου ονομάστηκαν Παταρηνοί (Patareni). Όταν η περιοχή της Βοσνίας κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1463, οι περισσότεροι Βόσνιοι Βογομίλοι έγιναν μουσουλμάνοι. Από την Βοσνία οι Βογομίλοι επεκτάθηκαν στην Λομβαρδία (βόρεια Ιταλία) και μετέφεραν την αίρεση, που θα γινόταν γνωστή αργότερα ως κίνημα των Καθαρών.
Οι Καθαροί (Cathars ή Albigenses) εξαπλώθηκαν στα μέσα του 12^ου αιώνα στην νότια Γαλλία (Τουλούζη) και στην Γερμανία (Κολωνία). Το 1208 ο πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ κήρυξε σταυροφορία εναντίον των Καθαρών της Γαλλίας, που οδήγησε σε συντριβή της γνωστικής θρησκείας και μαζικές σφαγές των Καθαρών, που ηττήθηκαν από τα ρωμαιοκαθολικά στρατεύματα.
Με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο ηττήθηκε αυτή η μορφή του ευρωπαϊκού Γνωστικισμού,  αλλά στον ίδιο χώρο και χρόνο, στην νοτιοδυτική Γαλλία του 12^ου αιώνα, ξαναβγαίνει στο προσκήνιο ο εβραϊκός Γνωστικισμός, που έμελλε να κυριαρχήσει στο εβραϊκό έθνος και από εκεί σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ζ. 4 Ναΐτες Ιππότες
Στα τέλη του 12^ου αιώνα, όπου αναπτύσσεται ο καμπαλισμός στην Δύση, η ανατολική Μεσόγειος φλέγεται από τις θηριώδεις Σταυροφορίες, που υποτίθεται ότι αποσκοπούσαν στο να απελευθερώσουν τον Πανάγιο Τάφο του Χριστού από τους μουσουλμάνους, Άραβες και Τούρκους.
Μέσω των Σταυροφοριών οι δυτικοί Ευρωπαίοι ήρθαν σε άμεση επαφή με τον χώρο της Μέσης Ανατολής, όπου ήταν και η κοιτίδα του αποκρυφισμού. Οι Φράγκοι ιππότες, που κατέκτησαν την Ιερουσαλήμ, συνέστησαν το 1118 ένα τάγμα, μια στρατιωτική αδελφότητα, που θα προστάτευε τα προσκυνήματα στους Αγίους Τόπους.
Η έδρα αυτών των ιπποτών ήταν κοντά στην θέση όπου βρισκόταν μέχρι το 70 μ.Χ. ο ναός του Σολομώντα, γι΄ αυτό και ονομάστηκαν Ναΐτες ιππότες (Templar Knights). Καθώς, όμως, οι περισσότεροι Σταυροφόροι ήταν Χριστιανοί μόνο στο όνομα και στην πράξη διέπρατταν χειρότερα εγκλήματα και από τους μουσουλμάνους, σύντομα οι Ναΐτες έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο.
Αρχικά, ξεκίνησαν να εισπράττουν χρήματα για τις «ιερές» υπηρεσίες που πρόσφεραν, με αποτέλεσμα σταδιακά από Ναΐτες έγιναν και τραπεζίτες! Στην συνέχεια, απέκτησαν φιλικές σχέσεις με μουσουλμάνους και Γνωστικούς, οι οποίοι τους δίδαξαν τις διάφορες γνωστικές θεωρίες, αλλά και τους έμαθαν και να τελούν αποκρυφιστικές πράξεις.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι Ναΐτες τελικά έγιναν φίλοι και με τους Ασσασίνους (Assassins), με τους οποίους υποτίθεται ότι ήταν αντίπαλοι. Οι Ασσασίνοι, με την σειρά τους, ήταν ένα ανατρεπτικό κίνημα μέσα στους κόλπους του Ισλάμ, που είχαν ξεφύγει από τον ορθόδοξο μωαμεθανισμό και είχαν υιοθετήσει τον δυαλιστικό Γνωστικισμό.
Πρόγονοί τους ήταν οι Ισμαηλίτες, από το 770 μ.Χ., που μετατράπηκαν σε Καρμαθίτες, σε Φατιμίτες, σε Δρύσες και στο τέλος σε Ασσασίνους (που αρχικά λέγονταν Hashishiyn, από όπου πηγάζει και η λέξη χασίς). Δηλαδή και εσωτερικά στο Ισλάμ εμφανίζονταν νέες γνωστικές ομάδες, που διαδεχόταν η μία την άλλη, όπως βλέπουμε στο παράδειγμα Μανιχαίων, Παυλικιανών, Βογομίλων και Καθαρών. Όλοι αυτοί συγκροτούσαν ή μυστικές εταιρείες ή επαναστατικά κινήματα, που κατέληγαν σε ατέλειωτες αιματοχυσίες.
Τελικά, η δράση των γνωστικών πλέον Ναϊτών ιπποτών έγινε γνωστή στον Πάπα της Ρώμης και στον βασιλιά της Γαλλίας, που συνεργάστηκαν για να συντρίψουν τους Ναΐτες, όπως διέλυσαν και τους Καθαρούς της Γαλλίας. Συνέλαβαν τον αρχηγό (Grand Master) των ιπποτών Ιάκωβο (Jacques du Molay), μαζί με άλλους ιππότες, τους δίκασαν, τους βασάνισαν και τελικά τους έκαψαν στην πυρά, το 1314. Οι υπόλοιποι ιππότες, που γλίτωσαν τον θάνατο, σκόρπισαν σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, όπως στην Γερμανία και την Βρεταννία.
Ζ. 5 Καμπαλισμός
Για αιώνες το τμήμα του εβραϊκού λαού, που μισούσε τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης και λάτρευε τον Εωσφόρο, κρυβόταν μέσα στον μονοθεϊστικό ταλμουδισμό. Οι δαιμονολάτρες Εβραίοι φοβούνταν ακόμη και τους συμπατριώτες τους, τους μονοθεϊστές ταλμουδιστές, γι΄ αυτό και δεν εκδήλωναν φανερά την πίστη τους.
Δεν έλειπαν, βέβαια, και οι περιπτώσεις, που Εβραίοι έγραφαν αιρετικά βιβλία, που υποτίθεται ότι μιλούσαν για τον θεό και φαινομενικά συμφωνούσαν με τον «ορθόδοξο» Iουδαϊσμό. Μιλούσαν με αφορμή τις υπερφυσικές εμπειρίες που έζησαν οι αληθινοί προφήτες του Θεού, στην Παλαιά Διαθήκη, όπως ο Ιεζεκιήλ ή ο Ηλίας. Αυτή η λογοτεχνία αναφέρεται κυρίως στο άρμα (merkabah) που οδηγεί στα παλάτια (hekhalot) του θεού, στον έβδομο ουρανό.
Ωστόσο, κάποτε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να φανερώσουν αυτά που πραγματικά πίστευαν, κάτι που συνέβη τον 12^ο αι. μ.Χ., όταν οι κρυφο-γνωστικοί Εβραίοι έγραψαν και κυκλοφόρησαν το γνωστικό βιβλίο Μπαχίρ (Bahir, Λάμψη). Το βιβλίο αυτό αποτελεί κάτι σαν θρησκευτική επανάσταση μέσα στον ιουδαϊκό κόσμο, καθώς επανέρχεται στο προσκήνιο ο θεός του Γνωστικισμού, όπως τον περιέγραφαν οι Γνωστικοί των ρωμαϊκών χρόνων, χίλια χρόνια πριν.
Μαζί με τον γνωστικό αυτόν θεό έρχονται και οι… γνωστοί συνεργάτες του, οι Αιώνες! Αλλά για να μην υπάρξουν απότομες αντιδράσεις μέσα στις εβραϊκές κοινότητες, πάλι υπάρχει η απαραίτητη μεταμφίεση. Οι Αιώνες δεν παρουσιάζονται ως θεότητες, αλλά ως ιδιότητες του θεού (middoth) και ονομάζονται σεφιρότ (סְפִירוֹת sephiroth). Η πρώτη εμφάνιση των σεφιρότ είχε γίνει στο λεγόμενο Bιβλίο της Δημιουργίας (Sefer Yesirah).
Αλλά και γενικότερα, όλο αυτό το θρησκευτικό σύστημα, που παρουσιάζουν με το βιβλίο Μπαχίρ, δεν το ονομάζουν Γνώση (όπως οι αρχαίοι Γνωστικοί), αλλά το αποκαλούν Παράδοση (קַבָּלָה Qabalah, Kabbalah, Καββάλα, Καμπάλα ή Καμπαλάχ). Μέσα σε αυτήν την σατανική παράδοση ξεκινά η προσπάθεια των καμπαλιστών Εβραίων να πείσουν τους υπόλοιπους Εβραίους ότι ο Εωσφόρος δεν είναι κακός, αλλά είναι μία από τις ιδιότητες του θεού.   
Ως προς τον ίδιο τον θεό, οι ραββίνοι συγγραφείς του Μπαχίρ χρησιμοποιούν μια θεωρία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, το Άπειρον, όπως το είχε εκφράσει ο Αναξίμανδρος, το οποίο μεταφράζουν στα εβραϊκά ως Ein Sof  (אין סוף), χωρίς τέλος. Παράλληλα, οι καμπαλιστές διδάσκουν ότι χρησιμοποιώντας το όνομα του θεού μπορούν να δημιουργήσουν ή να καταστρέψουν πράγματα (πρακτική Καμπαλάχ).                                                                                       
Tα υπόλοιπα στοιχεία του Γνωστικισμού, όπως η θεουργική μαγεία, η μετεμψύχωση και ο ανδρόγυνος, εντοπίζονται στο Μπαχίρ. Η μαγεία δεν έπαψε ποτέ να είναι η ειδικότητα κάποιων ραββίνων και αυτό το επιβεβαιώνουν οι Εβραίοι Καραΐτες, οι οποίοι δεν αποδέχονταν την προφορική ραββινική παράδοση και πίστευαν μόνο στην Αγία Γραφή. Βιβλία μαγείας γράφονταν στην Ανατολή, ταξίδευαν στην Μεσόγειο και μέσω των Εβραίων της Ιταλίας διαδίδονταν στους Εβραίους της Γερμανίας (Ashkenazi Hasidim) και της Γαλλίας.
Μια τέτοια διαδρομή είχε και το βιβλίο θεουργίας «Μεγάλο Μυστικό» (Raza Rabba ή Sod ha Gadol), που γράφτηκε από Εβραίους μάγους μεταξύ 6^ου και 8^ου αι. μ.Χ. και έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην συγγραφή του Μπαχίρ, το οποίο κυκλοφόρησε στην νότια Γαλλία (Provence), κοντά στα σύνορα με την Ισπανία, μεταξύ 1160 και 1180 μ.Χ.
Όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρχαν Εβραίοι που διαβάζοντας το Μπαχίρ κατάλαβαν ότι όχι μόνο δεν ήταν παραδοσιακό, αλλά αντιθέτως ήταν αιρετικό και ύποπτο βιβλίο. Μπορεί οι Εβραίοι να ήταν πλανημένοι ως προς τον αληθινό Θεό, αλλά δεν ήταν όλοι μάγοι και σατανιστές, με αποτέλεσμα κάποιοι να αντιδράσουν, όπως ο Meir ben Simon, που ήταν ένας από τους λόγιους Εβραίους που αντέδρασαν δυναμικά ενάντια στον πρωτοεμφανιζόμενο καμπαλισμό, γύρω στο 1230, αλλά δεν κατάφερε να εμποδίζει την εξάπλωση της Καμπαλάχ.
Αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι το ότι ο εβραϊκός Γνωστικισμός δεν έσβησε ποτέ. Οι παρανοϊκές και δαιμονικές θεωρίες των αρχαίων Γνωστικών διατηρήθηκαν κρυφά μέσα στους κόλπους των Ιουδαίων, για περισσότερα από χίλια χρόνια, και εμφανίζονται ξανά από τους πρώτους καμπαλιστές Εβραίους της Γαλλίας.
Ωστόσο, δεν γνωρίζουμε αν η εμφάνιση του γνωστικού καμπαλισμού ήταν ένα οργανωμένο σχέδιο μιας ομάδας Εβραίων, που επιδίωκαν συγκεκριμένους σκοπούς, ή αν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, που σταδιακά εξαπλώθηκε σαν χιονοστιβάδα. Ο καμπαλισμός σύντομα πέρασε στους Εβραίους της Ισπανίας, στην Ζιρόνα, στην Βαρκελώνη και απέκτησε και εκεί οπαδούς.
Μετά το Μπαχίρ γράφτηκε ένα ακόμη καμπαλιστικό βιβλίο, το Ζόχαρ ή Ζοχάρ (Zohar, Μεγαλείο), το οποίο είχε τέτοια διάδοση στους Εβραίους, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η «Αγία Γραφή» των καμπαλιστών! Κάπως έτσι, η Καμπαλάχ μέσα σε λίγα σχετικά χρόνια από κρυφή και αιρετική διδασκαλία έγινε το κυρίαρχο πνευματικό ρεύμα των Εβραίων.
Στο τέλος του Μεσαίωνα, κατά τον 15^ο αιώνα, οι καμπαλιστές Εβραίοι είχαν πάρει τα πνευματικά ηνία του Ιουδαϊσμού. Λίγοι Εβραίοι είχαν παραμείνει απλοί ταλμουδιστές, αρνούμενοι τον καμπαλισμό. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης είχε οριστικά εκδιωχθεί από τις εβραϊκές συνειδήσεις και την θέση του είχε πάρει ο γνωστικός «θεός», ο Διάβολος.
Μέσα στο νέο θρησκευτικό πλαίσιο τα πάντα διαστρέφονται. Οι καμπαλιστές ονειρεύονται ότι το νέο τους αφεντικό θα τους βοηθήσει να δημιουργήσουν μια αιώνια και παγκόσμια αυτοκρατορία, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, και θα τους στείλει και ένα μεσσία, έναν υπερφυσικό άνθρωπο, για βασιλιά. Και όλα αυτά θα γίνουν με την δύναμη της μαγείας, η οποία ήταν πάντα αυτό που γοήτευε όλους τους Γνωστικούς.
Η. Η Νέα Εποχή
Η. 1 Ελληνική και Εβραϊκή Διασπορά
Η περίοδος του Μεσαίωνα λήγει τον 14^ο αιώνα, όπου φαινομενικά ο Παπισμός και οι Φράγκοι βασιλιάδες είχαν… θριαμβεύσει. Σφαγίασαν τους Καθαρούς, έκαψαν τους Ναΐτες, αλλά δεν γνώριζαν ότι ο Γνωστικισμός ήταν σαν την Λερναία Ύδρα, ένα τέρας με πολλά κεφάλια! Την ίδια ακριβώς εποχή, που συνετρίβησαν Ναΐτες και Καθαροί, εξαπλωνόταν ο καμπαλισμός στους Εβραίους της Ευρώπης και σύντομα άρχισαν οι Εβραίοι να διδάσκουν Καμπαλάχ και στους Ευρωπαίους.
Με την είσοδο της Ευρώπης στον 15^ο αιώνα, συμβαίνουν συνταρακτικά γεγονότα. Το 1453 κατακτάται η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς Τούρκους, με αποτέλεσμα να σβήσει οριστικά η Ρωμαίικη αυτοκρατορία των Ορθόδοξων Ελλήνων (Ρωμανία), που κακώς αποκαλείται Βυζαντινό κράτος. Οι λόγιοι Έλληνες φεύγουν από την Πόλη και βρίσκουν καταφύγιο σε διάφορες πόλεις της Ιταλίας.
Αυτό το γεγονός σηματοδοτεί την έναρξη της Ιταλικής Αναγέννησης, καθώς οι Έλληνες μεταφέρουν μαζί τους και την γνώση της αρχαίας ελληνικής σοφίας. Ήδη από τον 14^ο αιώνα οι Ιταλοί είχαν αρχίσει να «ξυπνούν», μελετώντας αρχαίους Λατίνους συγγραφείς, αλλά τώρα είχαν την δυνατότητα να γνωρίσουν και τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και την ελληνική φιλοσοφία. Και από τις ιταλικές πόλεις αυτή η γνώση διαδίδεται και στην υπόλοιπη δυτική Ευρώπη.
Παράλληλα με την διάδοση αυτήν της ελληνικής φιλοσοφίας συντελέστηκε και η διάδοση του εβραϊκού καμπαλισμού. Σημαντικό ρόλο έπαιξε ένα άλλο καταστροφικό γεγονός, που έγινε τον 15^ο αιώνα, που ήταν ο διωγμός που κήρυξαν οι Ισπανοί βασιλιάδες εναντίον των Εβραίων της Ισπανίας, το 1492, την ίδια χρονιά που έγινε η αποστολή του Χριστόφορου Κολόμβου στην Αμερική. Ο διωγμός ανάγκασε χιλιάδες Εβραίους να σκορπίσουν σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και μαζί να διασπαρεί η Καμπαλάχ σχεδόν σε όλη την Ευρώπη.
Οι δύο αυτές συμφορές, των Ελλήνων το 1453 και των Εβραίων το 1492, με τις αντίστοιχες μεταναστεύσεις, σηματοδοτούν την νέα εποχή, που αρχίζει από τότε για την Ευρώπη. Συνηθίσαμε να θεωρούμε την προηγούμενη εποχή, τον Μεσαίωνα, ως σκοτεινή και βάρβαρη εποχή, ενώ την εποχή της Αναγέννησης και γενικά την περίοδο των νεότερων χρόνων, ως καλύτερη εποχή. Ήταν όμως έτσι τα πράγματα;
Η. 2 Η μαγική Αναγέννηση
Πατρίδα της Ιταλικής Αναγέννησης ήταν η πόλη της Φλωρεντίας. Εκεί πραγματοποιήθηκε το 1439 η περίφημη ψευδοσύνοδος της Φερράρας – Φλωρεντίας, ανάμεσα στους Έλληνες Ορθοδόξους και τους Παπικούς Ρωμαιοκαθολικούς. Μέσα στην ελληνική επιτροπή υπήρχε και ο πρώτος Έλληνας καμπαλιστής, ο Γεώργιος Πλήθων Γεμιστός (1355-1452).
Ο Γεμιστός είχε διδαχθεί την Καμπαλάχ από έναν Εβραίο καμπαλιστή, τον Ελισσαίο, όπως μας πληροφορεί ο αριστοτελικός φιλόσοφος και πρώτος Πατριάρχης μετά την άλωση, ο Γεννάδιος Σχολάριος. Στην προσπάθειά του να διαδώσει τον καμπαλισμό στους Έλληνες Χριστιανούς, ο Γεμιστός πρότεινε να καταργηθεί η χριστιανική πίστη και να επανέλθουν οι Έλληνες στην αρχαία ελληνική θρησκεία.
Ο Γεμιστός δήλωνε ότι είναι νεοπλατωνικός φιλόσοφος και αρχαιολάτρης, ενώ το θρησκευτικό σύστημα που πρότεινε ήταν μεταμφιεσμένος καμπαλισμός! Αφού δεν έπεισε τους Έλληνες, προτίμησε να μείνει στην  Φλωρεντία και εκεί γνωρίστηκε με τον ισχυρό άνδρα της πόλης, τον Κοσμά Μέδικο ( Cosimo di Giovanni de’ Medici). Ο Μέδικος ενθουσιάστηκε με τις γνώσεις του Γεμιστού και τον χρηματοδότησε, ώστε να ιδρύσουν μια σχολή, παρόμοια με την Ακαδημία που είχε ιδρύσει ο Πλάτωνας στην Αθήνα.
Με την σχολή αυτή αναβίωσε ο νεοπλατωνισμός και ξεκίνησε μια μανιακή αναζήτηση της γνώσης, τόσο της επιστημονικής, όσο και της αποκρυφιστικής! Αυτό ακριβώς είναι η Αναγέννηση, η αναζήτηση της γνώσης (prisca theologia), που υπήρχε από την αρχαιότητα, έστω και αν αυτή η γνώση προερχόταν από τον χώρο της μαγείας και όχι της επιστήμης.
Η. 3 Ερμής ο Τρισμέγιστος
Επικεφαλής της σχολής της Φλωρεντίας τέθηκε ο ρωμαιοκαθολικός κληρικός Φιτσίνο (Marsilio Ficino), ο οποίος γοητεύτηκε από τα ερμητικά κείμενα, που ήρθαν από την Ελλάδα και ο ίδιος ανέλαβε να τα μεταφράσει στα Λατινικά. Με το έργο του Φιτσίνο, μέσα σε λίγα χρόνια, ο ξεχασμένος Τρισμέγιστος Ερμής και η θρησκεία του ερμητισμού έγιναν αντικείμενο λατρείας σε όλους σχεδόν τους Ευρωπαίους διανοουμένους.
Το τραγικό λάθος που διέπραξαν οι Ευρωπαίοι είναι ότι χρησιμοποίησαν τα ερμητικά κείμενα ως πηγή γνώσης. Νόμισαν ότι ο Τρισμέγιστος Ερμής ήταν ένας αρχαίος σοφός, που δίδαξε τις επιστήμες στους αρχαίους Αιγυπτίους, σύγχρονος ή και παλαιότερος του Μωυσή. Δεν αντιλήφθηκαν ότι ο Τρισμέγιστος Ερμής-Θωθ ήταν μυθικό πρόσωπο και τα ερμητικά κείμενα δεν ήταν γνώση από τα βάθη της αρχαιότητας, αλλά κείμενα του 3^ου αι. μ.Χ.
Η συνέχεια της επανεμφάνισης του ερμητισμού υπήρξε παρόμοια με την εξάπλωση του καμπαλισμού. Όπως ο καμπαλισμός ξέσπασε σαν θύελλα, που σάρωσε το εβραϊκό έθνος, παρομοίως ξεχύθηκε και ο ερμητισμός και εξαπλώθηκε στον κόσμο της ευρωπαϊκής διανόησης. Εδώ αξίζει να προσέξουμε τα εξής.
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν θεμελιώσει σχεδόν όλους τους επιστημονικούς κλάδους, μέσω της αγάπης τους για την σοφία. Ιδίως στα ελληνιστικά χρόνια οι θετικές επιστήμες και η τεχνολογία, με τον Αρχιμήδη, τον Ερατοσθένη και τον Ήρωνα, είχαν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Ωστόσο, δεν προχώρησαν περισσότερο, για να φτάσουν σε ακόμη πιο εντυπωσιακές επιστημονικές ανακαλύψεις, επειδή δεν το επιθυμούσαν.
Το ίδιο συνέβη σε όλη την περίοδο του Μεσαίωνα. Οι Ρωμιοί Έλληνες, οι Βυζαντινοί, διατήρησαν την σοφία της αρχαίας Ελλάδας, αλλά δεν προσπάθησαν να ανέβουν ακόμη περισσότερο, διότι συνειδητοποιούσαν ότι σκοπός της ζωής μας δεν είναι η γνώση, αλλά ο Θεός.
Αντίθετα, οι Ευρωπαίοι λόγιοι, από την Αναγέννηση μέχρι σήμερα, έβαλαν σκοπό της ζωής τους την γνώση, θεοποίησαν, λάτρεψαν την γνώση, κυριεύτηκαν από μανία, καθώς ήταν ερμητικοί και καμπαλιστές. Οπότε, έτσι οδηγηθήκαμε στην σύγχρονη εποχή, όπου η ευρωπαϊκή επιστήμη έκανε φοβερά άλματα, αλλά αδιαφόρησε για τον άνθρωπο και τον Θεό. Έφτασε μέχρι το διάστημα, αλλά δεν μπορεί να φτάσει μέχρι τον συνάνθρωπο!
Η. 4 «Χριστιανικός» καμπαλισμός
Το κακό που ξεκίνησε με την φλωρεντιανή ακαδημία δεν είχε τελειωμό. Πρακτικά, η σχολή αυτή μετατράπηκε σε σχολείο μαθητευόμενων μάγων, όπως ακριβώς είχε συμβεί στην πλατωνική Ακαδημία. Κορυφαίος μαθητής του Φιτσίνο αναδείχθηκε ο Μιράντολα, ο οποίος δεν αρκέστηκε στον ερμητισμό, αλλά ασχολήθηκε και με τον καμπαλισμό.
Ο Μιράντολα ξεκίνησε τις καμπαλιστικές σπουδές το 1486, όταν ο ιταλοεβραίος Φλάβιος Μιθριδάτης (Guiglelmus Raimundus Moneada) μετέφρασε το Μπαχίρ στα λατινικά. O Mιράντολα είχε πιστέψει το εβραϊκό παραμύθι, ότι η Καμπαλάχ ήταν η προφορική παράδοση, που αποκάλυψε ο Θεός στον Μωυσή, στο όρος Σινά, οπότε την θεωρούσε θεϊκή γνώση και όχι δαιμονική λατρεία.
Mέσω των αποκρυφιστικών σπουδών του Μιράντολα εγκαινιάζεται μια νέα ομάδα «χριστιανών», που πιστεύουν ταυτόχρονα στον Χριστό και στον καμπαλισμό! Επίσης, εμφανίζεται και ένα πλήθος Ευρωπαίων, που ασχολούνται και με τον καμπαλισμό και με τον ερμητισμό, δηλαδή με εβραϊκή και αιγυπτιακή μαγεία, που πλέον βαδίζουν χέρι-χέρι στην Ευρώπη.
Δεν είναι εφικτό να εξετάσουμε αναλυτικά την διάδοση του καμπαλισμού και του ερμητισμού στην Ευρώπη, από την εποχή της Αναγέννησης. Αξίζει μόνο, να δούμε κάποια σημαντικά γεγονότα αυτής πορείας. Μέσα στους κόλπους της παπικής θρησκείας εμφανίστηκαν και άλλοι πλανημένοι χριστιανοί καμπαλιστές, όπως ο φραγκισκανός μοναχός Τζόρτζι (Francesco Giorgi) ή ο καρδινάλιος Βιτέρμπο (Egidius Giles Viterbo), που πίστευαν ότι η Καμπαλάχ αποδεικνύει την αλήθεια του Χριστιανισμού!
H κατάσταση άρχισε να ξεφεύγει τον 16^ο αιώνα, με τον ερμητικό φιλόσοφο Πέτριτς (Francesco Patrizi) να ζητά να αναγνωριστεί επίσημα ο ερμητισμός ως χριστιανικό δόγμα και τελικά ξέφυγε εντελώς με τον αποστάτη δομινικανό κληρικό Μπρούνο (Giordano Bruno), ο οποίος αρνήθηκε επίσημα τον Χριστιανισμό και πρότεινε να αντικατασταθεί από τον ερμητισμό.
Η διάδοση του καμπαλισμού και του ερμητισμού διευκολύνθηκε από άλλο ένα γεγονός, που συγκλόνισε την Ευρώπη, την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση. Η θρησκευτική τυραννία που είχε επιβάλει ο Πάπας στις ρωμαιοκαθολικές χώρες προκαλούσε κατά καιρούς εξεγέρσεις, που συνήθως πνίγονταν στο αίμα ή οδηγούσαν στην πυρά τους επαναστάτες, κατά την συνήθη θηριώδη τακτική του Πάπα.
Τελικά η αντίδραση γενικεύτηκε το 1517, με τον γνωστό Γερμανό Μεταρρυθμιστή Μαρτίνο Λούθηρο και συνδυάστηκε με το γεγονός ότι Γερμανοί και Άγγλοι δεν ήθελαν να υποτάσσονται στην παπική αλαζονεία. Αυτόματα, σε αυτές τις χώρες καταργήθηκε η Ιερά Εξέταση, οπότε καμπαλιστές και ερμητικοί μπορούσαν να διαδίδουν τις ιδέες τους σχεδόν άφοβα. Το αντιπαπικό κίνημα του Λούθηρου δημιούργησε την Προτεσταντική «εκκλησία», που δεν μπόρεσε να μείνει ενωμένη, αλλά διασπάστηκε σε Λουθηρανούς, Καλβινιστές και Αγγλικανούς.
Η διαίρεση της Ευρώπης σε Προτεστάντες και Ρωμαιοκαθολικούς ήταν η αφετηρία για να χυθεί άφθονο αίμα στην Ευρώπη, καθώς ο Πάπας επιχείρησε να επαναφέρει τους Διαμαρτυρόμενους στην παπική θρησκεία με τον γνωστό «φιλάνθρωπο» τρόπο, δηλαδή με σφαγές, πολέμους και κάψιμο στην πυρά!
Ταυτόχρονα με την θρησκευτική επανάσταση του Λούθηρου, το 1517, άρχισε να διαδίδεται ο καμπαλισμός στις γερμανόφωνες χώρες της Ευρώπης, μέσα από το έργο «De arte cabalistica», του Γερμανού φιλολόγου Καπνίωνος (Johannes Reuchlin), που ήταν μαθητής του Μιράντολα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η προτεσταντική σκέψη στην Ευρώπη να επηρεαστεί άμεσα από τον καμπαλισμό και, καθώς Άγγλοι και Γερμανοί κυριάρχησαν στον Δυτικό κόσμο, κυριάρχησε τελικά στον δυτικό τρόπο σκέψης Ευρώπης και Αμερικής μια κουλτούρα με πολλά καμπαλιστικά στοιχεία.
Η. 5 Ροδοσταυρική επανάσταση
Ίσως η κορυφαία προσωπικότητα Ευρωπαίου που πίστευε ταυτόχρονα στον Χριστό και στον αποκρυφισμό ήταν ο Άγγλος μαθηματικός Ιωάννης Ντη (John Dee).  Ο Ντη μετατράπηκε σε ιεραπόστολο αυτής της πλανημένης αντίληψης, να συνδυάζει κανείς πίστη στον Χριστό, μελέτη θετικών επιστημών και μαγεία. Αυτός ο παράλογος συνδυασμός δημιούργησε μια ολόκληρη πνευματική παράδοση,  που θα οδηγήσει στην εμφάνιση του ροδοσταυρισμού.
Η δράση του Ντη ξεκινά από την Αγγλία, όπου το 1558 έγινε επιστημονικός  σύμβουλος και προσωπικός αστρολόγος της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ (Elizabeth I Tudor). Αργότερα, ο Ντη πέρασε στην ηπειρωτική Ευρώπη και το 1583 βρέθηκε στην Πράγα, όπου γνωρίστηκε με τον αυτοκράτορα των Αψβούργων Ρούντολφ Β΄ (Rudolf II), που ήταν φανατικός οπαδός του αποκρυφισμού και είχε μετατρέψει την πόλη της Πράγας σε πρωτεύουσα του ερμητισμού και του καμπαλισμού!
Στο ίδιο πνεύμα με τον Ρούντολφ κινήθηκε και άλλος ένας πολιτικός, ο πρίγκιπας Κρίστιαν Άνχαλτ (Christian of Anhalt-Bernburg). Ο Άνχαλτ ήταν Προτεστάντης, που επηρεασμένος από την διδασκαλία του Ντη, πίστευε ότι θα μπορούσαν οι Προτεστάντες να αλλάξουν την Ευρώπη προς το καλύτερο και να θεμελιώσουν έναν καλύτερο κόσμο, που θα βασίζεται στο τρίπτυχο του Ντη, χριστιανική πίστη, επιστημονική γνώση και ερμητική μαγεία.
Ο Άνχαλτ και οι ομοϊδεάτες του στην Γερμανία δημιούργησαν την ομάδα των ροδόσταυρων (rosicrucians). Κάποιοι από τους ροδόσταυρους δημοσίευσαν στο Kassel της Γερμανίας το 1614 το πρώτο ροδοσταυρικό μανιφέστο, με τίτλο Fama Fraternitatis Roseae Crucis, με το οποίο άρχισαν να διαδίδουν τις παράξενες ιδέες τους.
Αυτό που έδωσε ελπίδες στους ροδόσταυρους ήταν ο βασιλικός γάμος ανάμεσα σε δύο ισχυρούς προτεσταντικούς βασιλικούς οίκους της Ευρώπης, της Αγγλίδας πριγκίπισσας Ελισάβετ (Elizabeth Stuart) και του Γερμανού πρίγκιπα Φρειδερίκου E΄ (Frederick V, Elector Palatinate) το 1613.
Ο Άνχαλτ, που ήταν σύμβουλος του Φρειδερίκου, επιχείρησε να ενώσει τις προτεσταντικές παρατάξεις ενάντια στον παπισμό και τα κατάφερε το 1619, όταν οι Βοημοί (Τσέχοι) επαναστάτησαν στην Πράγα και ανακήρυξαν βασιλιά της Βοημίας τον Φρειδερίκο.
Ωστόσο, όπως απέτυχε η λουθηρανική επανάσταση (δεν μπόρεσε να κυριαρχήσει σε όλη την Ευρώπη), την ίδια τύχη είχαν και οι ροδόσταυροι. Δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την στρατιωτική συμπαράσταση του Άγγλου βασιλιά James I (που αρνήθηκε να βοηθήσει την κόρη του και τον γαμπρό του) ή άλλων Γερμανών πριγκίπων και νικήθηκαν από τα παπικά στρατεύματα στην μάχη του Λευκού Όρους (Battle of White Mountain 8/11/1620), έξω από την Πράγα.
Οι ροδόσταυροι, νικημένοι και απογοητευμένοι, κατάλαβαν ότι έπρεπε να δράσουν με άλλη μέθοδο, υπόγεια και όχι φανερή. Η πανωλεθρία του 1620 οδήγησε τους ροδόσταυρους στο να καταφύγουν σε κρυφή δράση και να ενσωματωθούν σε άλλες οργανώσεις, μέσα από τις οποίες θα συνέχιζαν να εργάζονται, για να πραγματοποιήσουν τα ερμητικά τους όνειρα. Και αυτές οι οργανώσεις ήταν τα πανεπιστήμια και οι τεκτονικές στοές.
Η. 6 Λουριανικός Καμπαλισμός
Ενώ διαδιδόταν ο καμπαλισμός στους Ευρωπαίους λογίους κατά τον 16^ο αιώνα, υπήρχαν εξελίξεις και στο εσωτερικό του εβραϊκού έθνους. Σε αυτό έπαιξε ρόλο το πρόσωπο του Ισαάκ Λούρια (Yitzhaq Lurya), ο οποίος με την δράση του έδωσε νέα ώθηση στην Καμπαλάχ. Οι μαθητές του Λούρια κατέγραψαν τις (δαιμονικές) εμπειρίες του δασκάλου τους, τις διέδωσαν και έτσι εμφανίζεται μια νέα Καμπαλάχ, που βρήκε τεράστια απήχηση στις εβραϊκές κοινότητες.
Ο Λούρια πέθανε το 1572, το έτος που οι παπικοί Γάλλοι έσφαζαν τους προτεστάντες Γάλλους (Huguenots). Το έργο του πρόσθεσε νέες πλανημένες ιδέες στην ήδη υπάρχουσα πλάνη. Μιλούσε για την αποκατάσταση (tikkun) των ανθρώπων μέσω της μετενσάρκωσης (gilgul), την συστολή (tzimtzum) του θεού, για να δημιουργηθεί ο κόσμος, και πολλές άλλες φλυαρίες και ανοησίες, με τις οποίες θα έπρεπε να γελάει ο εβραϊκός λαός, αντί να τις ενστερνιστεί.
Με την εξάπλωση αυτής της νέας Καμπαλάχ τον 17^ο αιώνα, οι περισσότεροι Εβραίοι ανά τον κόσμο έγιναν καμπαλιστές, αν δεν ήταν μέχρι τότε. Ο παλαιός ταλμουδισμός υποτάχθηκε σχεδόν οριστικά στον καμπαλισμό και το εβραϊκό έθνος απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από τον Ιουδαϊσμό της Παλαιάς Διαθήκης. Ο θεός του Γνωστικισμού είχε θριαμβεύσει σε βάρος του Γιαχβέ της Βίβλου, στις καρδιές και τις συνειδήσεις των Εβραίων.
Η. 7 Αγγλία, το καταφύγιο των αποκρυφιστών
Από την εποχή της βασίλισσας Ελισάβετ Α΄ και του ερμητικού – καμπαλιστή Ντη η Αγγλία είχε γίνει το βασίλειο της μαγείας. Ακόμη και στην αγγλική λογοτεχνία της εποχής (Edmund Spenser, Christopher Marlowe, William Shakespeare), ο αποκρυφισμός ήταν το κυρίαρχο στοιχείο.
Κομβικό πρόσωπο στην αλυσίδα των Άγγλων αποκρυφιστών, μετά τον Ντη, ήταν ο πολιτικός και φιλόσοφος Μπέικον (Roger Bacon). Ο Μπέικον έζησε την εποχή που εμφανίστηκε ο γερμανικός ροδοσταυρισμός και το έργο του The New Atlantis έχει πολλές ομοιότητες με τα ροδοσταυρικά κείμενα. Περιγράφεται μια ιδανική πολιτεία, όπου θα βασιλεύει η χριστιανική πίστη με την ερμητική γνώση.
Στα μέσα του 17^ου αιώνα η κεντρική Ευρώπη ταρασσόταν από τον Τριακονταετή πόλεμο, που ξεκίνησε με τα γεγονότα της Πράγας το 1620, αλλά και η Αγγλία συγκλονίστηκε από εσωτερικό εμφύλιο πόλεμο, που ξέσπασε το 1642 ανάμεσα στο Κοινοβούλιο και τον βασιλιά Κάρολο Α΄. Οι δύο παρατάξεις που μάχονταν, οι κοινοβουλευτικοί (Parliamentarians) και οι βασιλικοί (Royalists) δίχασαν την αγγλική κοινωνία και έκαναν ακόμη πιο ισχυρή την επιθυμία να επικρατήσει ειρήνη και δικαιοσύνη, αυτό που ονειρεύονταν οι ροδόσταυροι.
Το 1657, ο αρχηγός των κοινοβουλευτικών στρατηγός Κρόμγουελ (Oliver Cromwell) έδωσε άδεια σε μια ομάδα Εβραίων να εγκατασταθούν στην Αγγλία. Οι Εβραίοι είχαν διωχθεί από την Αγγλία το 1290 και ως την εποχή του Κρόμγουελ απαγορευόταν η μόνιμη εγκατάστασή τους στο νησί. Ασφαλώς, αυτό το γεγονός βοήθησε στην περαιτέρω διάδοση του καμπαλισμού στην Βρεταννία.
Με την λήξη του εμφύλιου πολέμου και την αποκατάσταση του βασιλιά Καρόλου Β΄ στον αγγλικό θρόνο, το 1660, ιδρύθηκε και η Βασιλική Κοινωνία του Λονδίνου (Royal Society of London for Improving Natural Knowledge), δηλαδή ένα κρατικό επιστημονικό ίδρυμα, ένας σύνδεσμος θετικών επιστημόνων. Μέλη αυτού του συνδέσμου έγιναν οι κορυφαίοι επιστήμονες της Αγγλίας, πολλοί από τους οποίους ήταν και αποκρυφιστές.
Κάπως έτσι, η Αγγλία έγινε το καταφύγιο των ροδόσταυρων και των πάσης φύσεως αποκρυφιστών. Κάτω από τον μανδύα των θετικών επιστημών της Royal Society συνέχισαν να ενεργούν ερμητικοί και καμπαλιστές, που αναζητούσαν την κρυμμένη γνώση της φύσης και του σύμπαντος.
Ένα από τα ιδρυτικά μέλη ήταν ο Ηλίας Άσμολ (Elias Ashmole), ο οποίος ήταν χαρακτηριστική περίπτωση επιστήμονα και αποκρυφιστή. Ήταν πολιτικός, νομικός, ιστορικός, αστρολόγος, αλχημιστής, ροδόσταυρος και θαυμαστής του Ντη. Παρόμοια περίπτωση ήταν και ο λίγο μεταγενέστερος Ισαάκ Νεύτων (που διατέλεσε και πρόεδρος της Royal Society), ο οποίος ήταν ερμητικός και αλχημιστής, εκτός από επιστήμονας.
Η. 8 Η μετάλλαξη της Μασονίας
Εκτός από την επιστήμη, οι ροδόσταυροι βρήκαν άλλη μία φιλόξενη στέγη στην Αγγλία, που ήταν οι τεκτονικές στοές. Αν και μέχρι σήμερα υπάρχει ένα πέπλο μυστηρίου, που σκεπάζει τον τεκτονισμό, κάποια πράγματα είναι σαφή. Οι τέκτονες ή μασόνοι (mason) ήταν από την εποχή του Μεσαίωνα σωματεία μαστόρων, οικοδόμων, που εργάζονταν κυρίως στην ανοικοδόμηση των μεγαλοπρεπών καθεδρικών ναών της Ευρώπης.
Αυτοί οι τεχνίτες είχαν πάντα ως επικεφαλής έναν αρχιτέκτονα (πρωτομάστορα) και συσκέπτονταν, για τα σχέδια της οικοδομής, σε καλύβες, που τις ονόμαζαν στοές (lodge). Τον 17^ο αιώνα είχε σταματήσει πια η μνημειακή αρχιτεκτονική, αλλά τουλάχιστον στην Βρεταννία οι τέκτονες δεν έχασαν την οργάνωσή τους. Συνέχισαν να συγκεντρώνονται σε διάφορα κτήρια και να συναναστρέφονται, συζητώντας και για φιλοσοφικά θέματα.
Με αυτόν τον τρόπο οι μασονικές στοές διατηρήθηκαν, αλλά μετατράπηκαν σε φιλοσοφικές λέσχες, χωρίς όμως να έχουν κάποια διάθεση συνωμοτική ή ανατρεπτική. Σύντομα, στις στοές αυτές άρχιζαν να γίνονται μέλη και ροδόσταυροι, που μετά την πανωλεθρία του 1620 βρήκαν καταφύγιο στον τεκτονισμό, όπου μπορούσαν να συνεχίσουν την δράση τους.
Επίσης, είναι πολύ πιθανόν σε κάποιες στοές να είχαν βρει καταφύγιο και οι Ναΐτες ιππότες, που σκόρπισαν στην Ευρώπη, μετά τον διωγμό που είχαν υποστεί από τον Πάπα, στις αρχές του 14^ου αιώνα. Συνεπώς, η μασονία κατά τον 17^ο αιώνα στην Ευρώπη είχε αλλάξει δράση και προσανατολισμό και είχε αρχίσει να γίνεται μια φιλοσοφική εταιρεία, όπου είχαν εισβάλει και άνθρωποι που ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό.
Οι παλαιότερες γραπτές μαρτυρίες που έχουμε σχετικά με την είσοδο στις τεκτονικές στοές είναι από τον Σκοτσέζο στρατιωτικό, διπλωμάτη, αλχημιστή και φιλόσοφο Μόραϋ (Robert Moray) και τον γνωστό μας Ηλία Άσμολ, οι οποίοι ήταν και ιδρυτικά μέλη της Royal Society. Ο Μόραϋ μυήθηκε στην μασονία το 1641 και ο Ηλίας το 1646. Με βάση τις ίδιες μαρτυρίες, αρκετοί ροδόσταυροι έγιναν μέλη τις μασονίας μέχρι τα τέλη του 17^ου αιώνα, αλλά ήταν όλοι Βρεταννοί.
Η πολιτική ταραχή, που βίωσε η Αγγλία τον 17^ο αιώνα, οδήγησε τα μέλη τριών μασονικών στοών Λονδίνο να ενώσουν τις δυνάμεις τους, ώστε να συμβάλουν στην επικράτηση της πολιτικής ομαλότητας και της δικαιοσύνης στην Βρεταννία. Αυτό έγινε στις 24/6/1717 και από την συνένωση των τριών στοών δημιουργήθηκε η μεγάλη μασονική στοά του Λονδίνου (Grand Lodge), που ήταν η «μητέρα» στοά της μασονίας στην Ευρώπη.
Λίγο αργότερα, το 1723, η Μεγάλη Στοά ανέθεσε στον Σκοτσέζο συγγραφέα να καταγράψει το καταστατικό και την ιστορία των ελεύθερων μασόνων, όπως αυτοονομάζονταν, με τίτλο «The Constitutions of the Freemasons». Ωστόσο, τα πάντα άλλαξαν στην πορεία του τεκτονισμού, όταν συνέβη ένα ακόμη γεγονός, η εισβολή των Εβραίων καμπαλιστών στις μασονικές στοές.
Οι πρώτοι Εβραίοι εισήχθησαν στην Μεγάλη Στοά το 1724 και με εντυπωσιακή ταχύτητα και μαεστρία επέβαλαν τον καμπαλισμό, ως το βασικό δόγμα της μασονίας. Αλλά η πιο μεγάλη επιτυχία είναι ότι έλεγχαν τις μασονικές στοές, χωρίς οι μασόνοι να γνωρίζουν ποιος είναι ο πραγματικός αρχηγός και ποιοι οι αληθινοί στόχοι. Αυτά τα γνώριζαν μόνο τα κορυφαία, τα ηγετικά στελέχη.
Η. 9 Σαμπαταϊστές και Τουρκοκαμπαλιστές
Την εποχή που η Βρεταννία γινόταν η στέγη των Ευρωπαίων αποκρυφιστών, στην άλλη μεριά της Ευρώπης, στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, συνέβη άλλο ένα γεγονός, που επηρέασε την ευρωπαϊκή ιστορία. Ήταν η εμφάνιση του ψευδομεσσία Σαμπατάι Τσεβί (Sabbatai Zevi ή Sabetay Sevi, 1626-1676), που γεννήθηκε στην Σμύρνη, ενώ οι πρόγονοί του ήταν Εβραίοι από την Πάτρα.
Ο Σαμπατάι ήταν οπαδός της λουριανικής αλλά και της πρακτικής Καμπαλάχ. Το 1648 ανακήρυξε τον εαυτό του ως τον αναμενόμενο μεσσία και άρχισε να ταξιδεύει σε διάφορες πόλεις, που υπήρχαν εβραϊκές κοινότητες, για να αποκτήσει οπαδούς. Κάποιοι ραββίνοι τον θεώρησαν τρελό και τον έδιωξαν, ενώ άλλοι τον πίστεψαν.
Επισκέφτηκε διάφορες πόλεις που ανήκαν τότε στην Οθωμανική αυτοκρατορία, όπως η Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, η Αθήνα, η Αλεξάνδρεια, το Κάιρο και τέλος η Ιερουσαλήμ. Στην γειτονική πόλη της Γάζας γνώρισε άλλον ένα Εβραίο, τον Νάθαν, που έγινε πιστός ακόλουθος, και έλεγε ότι ήταν… ο προφήτης Ηλίας, δίπλα στον «μεσσία» Σαμπατάι.
Η φήμη του Σαμπατάι διαδόθηκε με εντυπωσιακό τρόπο σχεδόν σε όλους τους Εβραίους της Ευρώπης. Ο «προφήτης» Νάθαν άρχισε να διακηρύττει το 1665 ότι οι απανταχού Εβραίοι έπρεπε να προετοιμαστούν, διότι την επόμενη χρονιά θα άρχιζε η μεσσιανική εποχή, που εδώ και αιώνες περίμενε όλο το εβραϊκό έθνος.
Ο ενθουσιασμός σε πολλές εβραϊκές κοινότητες ήταν απερίγραπτος. Το όνειρο όλων των Εβραίων, σε κάθε εποχή, ήταν να δουν τον μεσσία, να έρθει ο μεσσίας και να φτιάξει το αιώνιο κράτος του. Υπήρχαν ολόκληρες κοινότητες Εβραίων, όπως αυτή της Αβινιόν της Γαλλίας, που άρχισαν να πουλάνε τις περιουσίες τους και να ετοιμάζονται να φύγουν για την Ιερουσαλήμ, όπου θα γινόταν η ενθρόνιση του βασιλιά των Εβραίων, του μεσσία Σαμπατάι.
Το γεγονός ότι σε κάποια μέρη της Ευρώπης οι Εβραίοι υφίσταντο διωγμούς ή καταπίεση, συνέτεινε στο να λαχταρούν την εμφάνιση του μεσσία και να δουν στο πρόσωπο του Σαμπατάι αυτόν, που θα τους έβγαζε από το αδιέξοδο. Σε αδιέξοδο, ωστόσο, άρχισαν να οδηγούνται και οι Οθωμανοί, που φοβήθηκαν ότι το κίνημα του Σαμπατάι θα μπορούσε να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις, στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι οι Τούρκοι συνέλαβαν τον Σαμπατάι, τον φυλάκισαν και τελικά τον οδήγησαν μπροστά στον Σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης, όπως κάποτε οδηγήθηκε ο Χριστός στον Πόντιο Πιλάτο. Ο Σουλτάνος έθεσε στον Σαμπατάι το ξεκάθαρο δίλημμα: ή θα τον εκτελούσαν ή θα γινόταν μουσουλμάνος.
Και, ω του θαύματος, ο μεσσίας Σαμπατάι προτίμησε να γίνει μουσουλμάνος, για να αποφύγει τον θάνατο! Δικαιολόγησε, βέβαια, την απόφασή του στους οπαδούς του, λέγοντας ότι ήταν εντολή θεού, που με αυτόν τον τρόπο ήθελε να βοηθήσει και τους Τούρκους να γνωρίσουν την αλήθεια. Το αποτέλεσμα ήταν να ακολουθήσουν κάποιοι από τους οπαδούς του το παράδειγμα του Σαμπατάι και να εξισλαμιστούν.
Αυτοί οι Εβραίοι που έγιναν μουσουλμάνοι ονομάστηκαν ντονμέδες (Dönmeh), δηλαδή αυτοί που γύρισαν, που μεταστράφηκαν στο Ισλάμ. Η πλειοψηφία των ντονμέδων ήταν Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, που από εκεί και έπειτα θεωρούνταν Τούρκοι, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς συνέχισαν να πιστεύουν στον καμπαλισμό και να θυμούνται την εβραϊκή τους ταυτότητα.
Αξίζει να σημειωθεί και για τον Νάθαν, ότι πέθανε στην περιοχή των σημερινών Σκοπίων και εκεί βρίσκεται μέχρι σήμερα ο τάφος του. Αυτό το γεγονός οδηγεί τους σημερινούς Σιωνιστές, που ελέγχουν και το αμερικανικό ΝΑΤΟ, να θεωρούν τα Σκόπια ιερή πόλη και να θέλουν να κατασκευάσουν το μεγάλο ψευδομακεδονικό κράτος!
Η. 10 Η γένεση του  Σιωνισμού
Το αποτυχημένο μεσσιανικό κίνημα του Σαμπατάι επηρέασε βαθύτατα την ψυχολογία και τον τρόπο σκέψης των καμπαλιστών Εβραίων. Πάνω που πίστεψαν ότι είχε έρθει η λύτρωση για το έθνος τους, με τον ερχομό του μεσσία, απογοητεύτηκαν και προβληματίστηκαν. Μεσσία περίμεναν και μεσσία δεν έβλεπαν! Πώς θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα;
Η περίπτωση του Σαμπατάι δεν ήταν η μόνη, αλλά σίγουρα ήταν η πιο συγκλονιστική. Υπήρξαν και παλαιότερα και αργότερα διάφοροι Εβραίοι, που ισχυρίζονταν ότι είναι απεσταλμένοι του θεού, αλλά αποδεικνύονταν ψεύτες. Άλλη μία περίπτωση ήταν αυτή του Ιακώβου Φρανκ (Jacob Frank, 1726-1791), που έλεγε ότι είναι η μετενσάρκωση του Σαμπατάι! Δημιούργησε και αυτός Εβραίους οπαδούς, στην Πολωνία, που τελικά έγιναν ρωμαιοκαθολικοί.
Όλα αυτά τα «μεσσιανικά» γεγονότα οδήγησαν μία ομάδα καμπαλιστών Εβραίων στην σκέψη ότι οι μεσσίες και οι προφήτες είναι επικίνδυνοι για το ιουδαϊκό στοιχείο! Αν κάθε λίγο παρουσιάζονταν «μεσσίες», προξενούσαν ενθουσιασμό στους Εβραίους και στο τέλος αποδεικνύονταν απατεώνες ή, ακόμη χειρότερα, μεταστρέφονταν σε άλλη θρησκεία και αποκόβονταν από το εβραϊκό έθνος, στο τέλος οι Εβραίοι θα έσβηναν.
Συνεπώς, η λύση για τους καμπαλιστές Εβραίους θα ήταν να βάλουν στην άκρη τους μεσσίες και τους προφήτες και να εργαστούν από μόνοι τους, ώστε να δημιουργήσουν την παγκόσμια και αιώνια αυτοκρατορία των ονείρων τους. Θα έπρεπε να φτιάξουν το κράτος του μεσσία χωρίς τον μεσσία, έστω και αν αυτό ήταν εντελώς ανατρεπτικό και αντίθετο προς τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης. Και όταν θα ήταν όλα έτοιμα, θα έβαζαν και κάποιον μεσσία, για να τους κυβερνήσει, σαν το κερασάκι στην τούρτα!
Ακριβώς αυτή η ομάδα των καμπαλιστών Εβραίων ήταν αυτή που δημιούργησε τον Σιωνισμό, δηλαδή την προσπάθεια δημιουργίας ενός πανίσχυρου εβραϊκού κράτους με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ, το οποίο θα αναβίωνε το αρχαίο κράτος του Ισραήλ, του Δαβίδ και του Σολομώντα. Και αυτό θα γινόταν όχι με την χάρη του Θεού και την δράση του Μεσσία, αλλά με την δύναμη της καμπαλιστικής μαγείας και του Εωσφόρου.
Αλλά και αν κατάφερναν να υλοποιήσουν αυτό το παρανοϊκό σχέδιο, πώς θα έπειθαν τους άλλους λαούς, ιδίως τους χριστιανικούς, ότι ήρθε ο μεσσίας και όλοι οι άνθρωποι του κόσμου θα έπρεπε να τον προσκυνήσουν; Εφόσον οι Χριστιανοί πίστευαν ότι ο Μεσσίας είναι ο Ιησούς Χριστός, δεν υπήρχε περίπτωση να αποδεχθούν κάποιο άλλο πρόσωπο, στην θέση του Μεσσία.
Συνεπώς, έπρεπε να λύσουν και αυτό το πρόβλημα. Δεν μπορεί να υπάρχουν δύο μεσσίες, δύο βασιλιάδες στον ίδιο θρόνο. Και μέσα στις φιλοδοξίες των καμπαλιστών Εβραίων ήταν ο βασιλιάς τους, ο μεσσίας τους, να γίνει βασιλιάς όλων των ανθρώπων πάνω στη γη. Όλοι να προσκυνήσουν, όλοι να λατρέψουν σαν θεό τον μεσσία των Εβραίων. Αυτός, εξάλλου, είναι και ο πόθος του Διαβόλου, να πάρει την θέση του αληθινού Θεού, να τον λατρέψει για πάντα ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Όταν ο 17^ος αιώνας έσβηνε στην Ευρώπη και ανέτειλε ο επόμενος, η ερμητική και η καμπαλιστική μαγεία είχε δηλητηριάσει τόσο την ευρωπαϊκή όσο και την εβραϊκή σκέψη. Οι κορυφαίες προσωπικότητες του επιστημονικού χώρου ήταν ερμητικοί, καμπαλιστές ή και τα δύο μαζί, όπως και οι κορυφαίοι ραββίνοι των Εβραίων. Αλλά οι Ευρωπαίοι αποκρυφιστές, σε σχέση με τους Εβραίους «συναδέλφους» τους, δεν μισούσαν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Συνέχισαν να πιστεύουν ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Μεσσίας της Παλαιάς Διαθήκης, έστω και αν σε όλα τα άλλα ήταν βυθισμένοι σε πλάνες και αιρέσεις.
Αν εξαιρέσουμε τον Μπρούνο, ο οποίος δημόσια ζήτησε να καταργηθεί ο Χριστιανισμός και να επιβληθεί ο ερμητισμός, ως θρησκεία της Ευρώπης, όλοι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι δεν είχαν εχθρική διάθεση προς τον Χριστιανισμό ή, τουλάχιστον, δεν το εκδήλωναν. Αυτό ήταν ένα βασικό εμπόδιο στα σχέδια των Εβραίων, που αποφάσισαν να το λύσουν με την δράση τους, από τον 18^ο αιώνα και έπειτα.
Η. 11 Η δράση των Σιωνιστών
Οι καμπαλιστές Εβραίοι είχαν σκοπό να οικοδομήσουν την αυτοκρατορία τους, χωρίς όμως να έχουν εργάτες. Έπρεπε να αλλάξουν ριζικά τις πολιτικές και οικονομικές δομές όχι μόνο των ευρωπαϊκών κρατών, αλλά σχεδόν ολόκληρου του κόσμου. Και, παράλληλα, έπρεπε να καταργήσουν την πίστη των Χριστιανών, να ξεριζώσουν για πάντα από το μυαλό των Χριστιανών ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας.
Μόλις θα εκθρονιζόταν ο Χριστός από την θέση του Μεσσία, τότε θα μπορούσαν να ενθρονίσουν στην κενή θέση τον δικό τους, τον καμπαλιστικό ψευδομεσσία, τον θεϊκό βασιλιά του Ισραήλ, ο οποίος θα λειτουργούσε στο εξής αντί του Χριστού, άρα θα ήταν ο Αντί-χριστος! Ασφαλώς, όλα αυτά τα εξωφρενικά σχέδια δεν ήταν σκοπός όλων των Εβραίων, αλλά μιας συγκεκριμένης ομάδας καμπαλιστών Εβραίων, που ονομάστηκαν Σιωνιστές.
Σιωνιστές, επομένως, δεν είναι το σύνολο της εβραϊκής φυλής, αλλά συγκεκριμένοι Εβραίοι, λάτρες του Εωσφόρου, που αποφάσισαν να εργαστούν, ώστε να γκρεμίσουν καθετί που έχει σχέση με το θέλημα του Θεού και να επικρατήσει στην γη το θέλημα του Διαβόλου.
Ο πρώτος στόχος των Σιωνιστών ήταν να εξασφαλίσουν εργατικό δυναμικό. Είχαν οργάνωση μεταξύ τους, είχαν διοίκηση και σχέδιο, αλλά δεν είχαν στρατό, φαντάρους, εργάτες. Οπότε, έπρεπε να χρησιμοποιήσουν τις ήδη υπάρχουσες ομάδες «εργατών» της Ευρώπης, δηλαδή τους μασόνους και τους ροδόσταυρους!
Αν κατάφερναν να διεισδύσουν οι Σιωνιστές στις τεκτονικές στοές και στις ροδοσταυρικές αδελφότητες και να τις ελέγξουν, αμέσως θα είχαν έτοιμο στρατό, και πεζικό και ειδικές δυνάμεις! Και πράγματι, κατά την διάρκεια του 18^ου αιώνα οι Σιωνιστές πάλεψαν και τα κατάφεραν να κυριαρχήσουν σε αυτούς τους δύο χώρους.
Η επιδεξιότητα και η ευστροφία, που επέδειξαν οι Σιωνιστές, προκειμένου να πάρουν τα ηνία της μασονίας και του ροδοσταυρισμού στην Ευρώπη, μας αφήνει κατάπληκτους. Δυστυχώς, όμως, όλη αυτή η μαεστρία γινόταν για την καταστροφή της ανθρωπότητας, όχι για την πρόοδο.
Οι Σιωνιστές δρούσαν ταυτόχρονα σε πολλά επίπεδα, πολιτικό, κοινωνικό, θρησκευτικό, επιστημονικό, καλλιτεχνικό. Δεν άφησαν τομέα της ανθρώπινης ζωής, στον οποίο να μην έχουν συμμετοχή και επιρροή.
Θ. Ο θρίαμβος των Αποκρυφιστών
Θ. 1 Πρωσσία, το κάστρο της συνωμοσίας
Η καμπαλιστική μασονία επεκτάθηκε από το Λονδίνο σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Το 1721 στην Κωνσταντινούπολη, το 1725 στο Παρίσι, το 1728 στην Μαδρίτη, το 1731 στην Χάγη, το 1733 στο Αμβούργο, το 1751 στην Σμύρνη, αλλά παράλληλα εξαπλώθηκε και στην Βόρεια Αμερική. Ο αγώνας των Σιωνιστών ήταν σταθερά να ελέγχουν υπογείως την κάθε μασονική στοά, που ιδρυόταν, ώστε να μην ξεφύγει κανείς από τον έλεγχό τους.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Πολύτιμος σύμμαχος, σε αυτόν τον αγώνα, ήταν ο βασιλιάς της Πρωσσίας Φρειδερίκος Β΄ (Frederick II the Great, King of Prussia, 1712-1786). Η Πρωσσία (Prussia ή Borussia) ήταν το βορειοανατολικό τμήμα της σημερινής Γερμανίας, η οποία τότε ήταν στην θεωρία μόνο ένα κράτος, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, αλλά στην πράξη ήταν κατακερματισμένη σε πολλά κρατίδια, άλλα μικρότερα, άλλα μεγαλύτερα.
Στο πρόσωπο του Φρειδερίκου οι Σιωνιστές βρήκαν τον ιδανικό συνεργάτη. Ήταν βασιλιάς ενός πλούσιου και ισχυρού κράτους, ήταν (στα χαρτιά) Προτεστάντης, άρα φανατικός εχθρός του Πάπα και των υπόλοιπων ρωμαιοκαθολικών βασιλείων, ιδίως της Γαλλίας, μορφωμένος και υπέρμετρα ανήθικος (ήταν κίναιδος και μισογύνης).
Προφανώς, ο Φρειδερίκος ήταν κρυφοσατανιστής, καθώς ασχολήθηκε με όλες τις ομάδες που σχετίζονταν με τον αποκρυφισμό, με τους μασόνους, τους ροδόσταυρους και τους καμπαλιστές Εβραίους. Το σίγουρο είναι ότι ο Φρειδερίκος προσπάθησε να οργανώσει όλες τις αντιπαπικές συνιστώσες της Ευρώπης και να στήσει μια ευρύτερη συνωμοσία, για να συντρίψει τους αντιπάλους του και να επεκτείνει την κυριαρχία της Πρωσσίας.
Οι περισσότεροι στόχοι του Φρειδερίκου ταυτίζονταν με αυτούς των Σιωνιστών, οπότε συνεργάστηκαν, ο ένας χρησιμοποίησε τον άλλον. Ο Φρειδερίκος χρησιμοποιούσε τους Εβραίους για ειδικές αποστολές, κυρίως στον τομέα της οικονομίας, ενώ οι Εβραίοι τον χρησιμοποίησαν για αποκτήσουν ένα κράτος απόλυτα ελεγχόμενο από αυτούς.
Θ. 2 H γερμανο-γαλλική μασονία
Ο Φρειδερίκος μυήθηκε στην μασονία το 1738 και το 1740 στέφθηκε βασιλιάς της Πρωσσίας. Αμέσως έγινε πρόεδρος της μασονικής στοάς του Charlottenburg και ανέλαβε ηγετικό ρόλο στον χώρο του ευρωπαϊκού τεκτονισμού. Χάρη στις ενέργειές του οι απόγονοι των Ναϊτών ιπποτών, που ζούσαν στην Γερμανία, εντάχθηκαν στις στοές και έτσι Ναΐτες και μασόνοι ενώθηκαν.
Στα μέσα του 18^ου αιώνα, με την καθοδήγηση του Φρειδερίκου, η μασονία απέκτησε πολλούς βαθμούς μύησης (συνολικά 33). Οι χαμηλόβαθμοι μασόνοι ήταν τα παιδιά «για όλες τις δουλειές», απλοί φαντάροι και υπαξιωματικοί! Από τον 18^ο βαθμό και έπειτα άρχιζαν οι θέσεις των εκλεκτών, των ανθρώπων που άρχιζαν να γνωρίζουν το αποκρυφιστικό και αντιχριστιανικό βάθος της μεταλλαγμένης μασονίας.
Καθώς ο τεκτονισμός του Φρειδερίκου εξαπλωνόταν σαν τον ιστό της αράχνης, ενσωμάτωσε εκτός από τους Ναΐτες και αρκετούς Γερμανούς ροδόσταυρους, γι΄ αυτό και ο 18^ος βαθμός της μασονίας ονομάστηκε Ροδόσταυρος Ιππότης (Rose-Croix Knight), με σύνθημα Igne Nitrum Roris Invenitur ή Igne Natura Renovatur Integra (με την φωτιά αναπλάθεται το σύμπαν).
Παράλληλα, ο Φρειδερίκος συνέδεσε με την μασονία και τους επιστήμονες της Ευρώπης, ώστε η μασονία να αποκτήσει εκτός από το ιπποτικό πνεύμα και επιστημονικό χαρακτήρα. Γι΄ αυτό κάλεσε στην αυλή του τον διάσημο Γάλλο φιλόσοφο και μασόνο Βολταίρο, ο οποίος έγινε βασικό στέλεχος στο αντιχριστιανικό επιτελείο, το οποίο στήθηκε στην Πρωσσία.
Ο Βολταίρος, πέρα από την σχέση αρσενοκοιτίας που ανέπτυξε με τον Φρειδερίκο, παρείχε πλήθος από ιστορικές γνώσεις στα στελέχη της μασονίας. Προφανώς, ο Βολταίρος ανέλαβε να ερευνήσει και να διδάξει στους μασόνους τις θεωρίες όλων των αρχαίων και μεσαιωνικών θρησκειών, από τα μυστήρια της αιγυπτιακής Ίσιδος και τα Ελευσίνια μυστήρια ως τον ζωροαστρισμό και τον ινδουισμό.
Η παρουσία των ροδόσταυρων εξασφάλιζε την εισαγωγή της ερμητικής μαγείας στις στοές και οι καμπαλιστές Εβραίοι δίδασκαν την καμπαλιστική μαγεία και όλα τα δηλητηριώδη στοιχεία, που διατήρησε ο εβραϊκός Γνωστικισμός. Με αυτήν την διαδικασία σχηματίστηκε μια τεράστια πνευματική… χωματερή, όπου μαζεύτηκε κάθε θρησκευτικό ή φιλοσοφικό σκουπίδι του παρελθόντος.
Θ. 3 Πυθαγόρας και τεκτονισμός
Όταν ολοκληρώθηκε η εργασία του Φρειδερίκου και των συνεργατών του, το 1786, ο τεκτονισμός δεν είχε καμία σχέση με αυτό που ήταν το 1717, όταν ξεκίνησε στο Λονδίνο. Είχε μετατραπεί σε ένα θρησκευτικό πολυκατάστημα, που είχε στην βιτρίνα του και προϊόντα ελληνικής φιλοσοφίας, για να προσελκύει τους πελάτες!
Βέβαια, αυτή η φιλοσοφία των μασονικών στοών δεν ήταν η γνήσια ελληνική φιλοσοφία των κλασικών χρόνων, αλλά η νοθευμένη φιλοσοφία των ρωμαϊκών χρόνων, που όπως είδαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο, είχε αλλοιωθεί από τον αποκρυφισμό της Μέσης Ανατολής. Και ο Πυθαγόρας, που έγινε ο ήρωας των μασόνων, τί σχέση έχει τελικά με τον τεκτονισμό;
Η απάντηση είναι σαφής: καμία! Στις μασονικές στοές δεν διδάσκεται η αυθεντική πυθαγόρεια φιλοσοφία, αλλά ο νεοπυθαγορισμός, ανακατωμένος με καμπαλισμό. Το ότι οι μασόνοι υιοθέτησαν κάποια στοιχεία των πυθαγορείων, όπως τα κρυφά σημεία αναγνώρισης, δεν τους καθιστά συνέχεια του θιάσου, που ίδρυσε ο Πυθαγόρας.
Η εταιρεία του Πυθαγόρα απευθυνόταν σε άνδρες και γυναίκες, ενώ η μασονία αποκλειστικά σε άνδρες, όπως ο αρχαίος μιθραϊσμός. Ο Πυθαγόρας αγκάλιασε τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας, ενώ οι μασόνοι έψαχναν  για πλούσιους και μορφωμένους, για την υψηλή κοινωνία. Αλλά, πάνω από όλα, ο Πυθαγόρας συνέστησε μια μυστική εταιρεία, μέσα στην οποία ήταν φανερός και ο αρχηγός και ο σκοπός της εταιρείας.
Στην μασονία ο αρχηγός είναι αόρατος και ο σκοπός άγνωστος. Πέρασαν πολλά χρόνια για να αποκαλυφθεί ότι ο αρχηγός είναι μια ομάδα Εβραίων Σιωνιστών και ο σκοπός είναι να δημιουργηθεί το κράτος του Αντιχρίστου. Αλλά, ακόμη και σήμερα, οι μασόνοι αρνούνται προκλητικά να παραδεχθούν αυτές τις αλήθειες και συνεχίζουν τα παραμύθια με την φιλοσοφία και την συναδέλφωση  των ανθρώπων.
Θ. 4 Αντίχριστοι και ανθέλληνες
Ο Βολταίρος παρίστανε τον ιστορικό. Εννοείται ότι είχε πολύ καλή γνώση της ιστορίας, αλλά δεν τον ενδιέφερε να καταγράψει την αλήθεια, αλλά να κάνει προπαγάνδα εναντίον του Χριστιανισμού και της ελληνορθόδοξης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας (του Βυζαντίου).
Ας δούμε τί έλεγε: «Υπάρχει μια ιστορία πολύ περισσότερο γελοία από την ρωμαϊκή ιστορία από την εποχή του Τάκιτου, η βυζαντινή ιστορία. Αυτή η ανάξια λόγου συλλογή δεν περιέχει τίποτε άλλο, παρά μόνο πομπώδεις διακηρύξεις και θαύματα. Είναι το βδέλυγμα του ανθρώπινου πνεύματος, όπως η ελληνική αυτοκρατορία υπήρξε το βδέλυγμα της οικουμένης. Οι Τούρκοι τουλάχιστον ήταν πιο σωστοί, νίκησαν, χάρηκαν και έγραψαν ελάχιστα.».
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε την ίδια εποχή άλλος ένας μασόνος ψευδο-επιστήμονας, ο Άγγλος Γκίμπων (Edward Gibbon), ο οποίος έγραψε το 1774 την ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (The History of the Decline and Fall of the Roman Empire), όπου ταυτίζει τον Χριστιανισμό με την βαρβαρότητα και τον ξεπεσμό.
Οι μασόνοι μισθοφόροι είχαν πάρει ξεκάθαρη εντολή από τον Σιωνισμό, να χλευάζουν και να συκοφαντούν τον Χριστιανισμό και την Ρωμανία. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: όσο οι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες, ήταν καλοί, ήταν σοφοί. Μόλις έγιναν Χριστιανοί, έγιναν κακοί, έγιναν κτήνη. Αυτό είναι γενικότερα το επιστημονικό συμπέρασμα της καμπαλιστικής μασονίας, ότι η ειδωλολατρεία ήταν ωραία εποχή για την Ευρώπη, ενώ ο Χριστιανισμός έφερε το σκοτάδι, την αποκτήνωση.
Θ. 5 Ο Διαφωτισμός του Σκότους
H δόλια δράση της σατανικής ομάδας του Φρειδερίκου δεν τελειώνει εδώ. Συνεχίζει με την έκδοση ενός πολύτομου έργου, της Εγκυκλοπαίδειας (Encyclopedie), που ανέθεσε ο Φρειδερίκος σε άλλους δύο Γάλλους, τον Ντιντερό και τον Νταλαμπέρ. Με την Εγκυκλοπαίδεια μεταφυτεύτηκαν οι μασονικές ιδέες στον χώρο της επιστήμης και έγινε μια υψηλού επιπέδου προπαγάνδα, με έντονα αντιχριστιανικό και αντιβασιλικό ύφος.
Έτσι, τα κορυφαία στελέχη της γαλλικής διανόησης, καλά πληρωμένα από το γερμανικό ταμείο της Πρωσσίας, ετοίμασαν τις συνειδήσεις των Γάλλων, ώστε να αποδεχτούν την σχεδιαζόμενη επανάσταση. Έκαναν γερή πλύση εγκεφάλου στην γαλλική αστική τάξη, ώστε να μισήσει τον Χριστιανισμό και την μοναρχία.
Ειδικά ο Νταλαμπέρ επισκέφτηκε τον Φρειδερίκο στην Πρωσσία, το 1755 και ξανά το 1763, για να εισπράξει την αμοιβή του από τον Γερμανό βασιλιά. Και ενώ στην Εγκυκλοπαίδεια έριχνε λάσπη στον βασιλιά της Γαλλίας και το βασιλικό πολίτευμα, όταν έφτασε στο γράμμα Π (Ρ, Prussia) εξυμνούσε τον φωτισμένο βασιλιά της Πρωσσίας και το εκεί βασιλικό πολίτευμα!
Αυτού του είδους επιστήμονες ήταν οι Γάλλοι φιλόσοφοι, οι Διαφωτιστές. Πληρωμένοι πράκτορες ενός βρώμικου συστήματος, της γερμανικής μεγαλομανίας και του εβραϊκού Γνωστικισμού. Διεστραμμένοι απατεώνες, βουτηγμένοι στην ακολασία και τον αποκρυφισμό, που ήταν πρόθυμοι να γράψουν και να διδάσκουν τα πάντα, για χάρη του χρήματος.
Το ίδιο ακριβώς φαινόμενο, του μισθοφόρου επιστήμονα, το ξανασυναντάμε στην περίπτωση του  Μαρξ και του Ρότσιλντ, όπως θα δούμε σε επόμενο κεφάλαιο. Ο κορυφαίος καπιταλιστής Ρότσιλντ χρηματοδοτούσε τον Μαρξ, για να γράφει βιβλία εναντίον του καπιταλισμού! Εδώ, όμως τίθεται το εξής ερώτημα: ποιος φταίει περισσότερο, αυτός που πληρώνεται για να γράφει επιστημονικές ανοησίες ή αυτός που τις πιστεύει;
Ο Νταλαμπέρ, ο Μαρξ και τόσοι άλλοι απατεώνες πήραν τον μισθό τους και εκτέλεσαν την αποστολή τους. Οι υπόλοιποι άνθρωποι, που διάβασαν τα βιβλία τους, γιατί δεν αντέδρασαν; Γιατί ο γαλλικός λαός πίστεψε στα παραμύθια των Διαφωτιστών; Γιατί οι Ευρωπαίοι, που έγιναν μαρξιστές, αποδέχτηκαν τα ψέματα ενός Εβραίου σατανιστή; Ευθύνη δεν έχει μόνο ο απατεώνας, αλλά και αυτός που αποδέχεται την απάτη.
Θ. 6 Ο Μεγάλος Χαγάνος του Σιωνισμού
Ο Φρειδερίκος της Πρωσσίας, όπως προαναφέραμε, συνεργάστηκε με τους καμπαλιστές Εβραίους με διάφορους τρόπους. Ο κορυφαίος από αυτούς τους Ασκεναζί (Εβραίοι της Γερμανίας) ήταν ένας νεαρός Εβραίος από την Φρανκφούρτη, ο Ρότσιλντ (Mayer Amschel Rothschild, 1744-1812). Δεν είναι βέβαιο το πώς κατάφερε αυτός ο «πολλά υποσχόμενος νέος» να τρυπώσει στην αυλή του Φρειδερίκου, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο βασιλιάς της Πρωσίας εκτίμησε την πονηριά του και τον προώθησε στα υψηλά κλιμάκια του κράτους.
Στο πρόσωπο του Ρότσιλντ είδαν και οι υπόλοιποι Σιωνιστές Εβραίοι (όπως η οικογένεια Oppenheimer) τον άνθρωπο, που θα μπορούσε να γίνει «αρχιστράτηγος» στον καμπαλιστικό στρατό, που ετοίμαζαν σε όλη την διάρκεια του 18^ου αιώνα, με την συνεργασία του Φρειδερίκου. Γι΄ αυτό και τον στήριξαν και του συμπαραστάθηκαν, με αποτέλεσμα ο Ρότσιλντ να αναδειχθεί, σαν άλλος Τζένκις Χαν, ο στρατηλάτης των Σιωνιστών προς την παγκόσμια αυτοκρατορία.
Το 1769 ο Ρότσιλντ έγινε κάτι σαν υπουργός οικονομικών (Court Factor) στο γερμανικό κρατίδιο της Έσσης (Hessen-Kassel), όταν τοπικός βασιλιάς (Landgraf) ήταν ο συνονόματος με τον βασιλιά της Πρωσίας, Φρειδερίκος Β΄. Μία από τις πρώτες ενέργειες του Ρότσιλντ ήταν να συστήσει δική του τράπεζα και, όταν το 1776 ξέσπασε η επανάσταση στην Αμερική, ο Ρότσιλντ συμβούλεψε τον Φρειδερίκο να «νοικιάσει» Γερμανούς στρατιώτες (Hessians) προς την Βρεταννία, μέσα από τους οποίους κέρδισαν άφθονα χρήματα.
Η θέση του Ρότσιλντ ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο το 1785, όταν στον θρόνο ήρθε ο γιος του Φρειδερίκου (της Έσσης), ο Ουίλιαμ (Wilhelm I ή William IX), στα χρόνια του οποίου ο Ρότσιλντ έγινε ο απόλυτος κυρίαρχος του κρατιδίου, καθώς ο διεφθαρμένος Ουίλιαμ είχε τυφλή εμπιστοσύνη στον Ρότσιλντ.
Θ. 7 Ιλλουμινάτοι
Οι καμπαλιστές Ασκεναζί Εβραίοι ήταν πλέον πανίσχυροι στην Γερμανία, με την προσθήκη και του Ρότσιλντ στο δυναμικό της ομάδας! Ο Σιωνισμός δεν ήταν πλέον μια ομάδα ονειροπόλων Εβραίων, αλλά μια πολύ καλά οργανωμένη μυστική εταιρεία, με άφθονο χρήμα στα χέρια της και ένα ολόκληρο δίκτυο μασονικών στοών στην διάθεσή της.
Τα θεμέλια είχαν τεθεί και τώρα έπρεπε να αρχίσει η ανοικοδόμηση αυτής της αόρατης αυτοκρατορίας. Αλλά παράλληλα, όπως εξηγήσαμε, έπρεπε να γκρεμιστεί η παλιά Ευρώπη, για να χτιστεί στην θέση της το σιωνιστικό βασίλειο. Ακριβώς για αυτό το γκρέμισμα δημιούργησαν μια ακόμη μυστική εταιρεία, με επικεφαλής έναν ακόμη Γερμανό επιστήμονα με αντιχριστιανικά φρονήματα, τον Βαυαρό καθηγητή Νομικής Βάισχαουπτ (Johann Adam Weishaupt, 1748-1830).
Η νέα αυτή εταιρεία ήταν το λεγόμενο τάγμα των ιλλουμινάτων (illuminati) ή Πεφωτισμένων, που ιδρύθηκε την 1^η Μαΐου 1776. Η ονομασία ιλλουμινάτοι ενδέχεται να προήλθε από τον μανιχαϊσμό, καθώς οι οπαδοί του Μάνη ονομάζονταν «φωτισμένοι». Ο Βάισχαουπτ είχε ιδιαίτερη αδυναμία στους αρχαίους Πέρσες, στον ζωροαστρισμό, τον μιθραϊσμό. Χρησιμοποίησε το αρχαίο περσικό ημερολόγιο, την λατρεία της φωτιάς και πολλά μιθραϊκά στοιχεία, όπως τους ποικίλους βαθμούς μύησης ή το φρυγικό σκουφάκι, που φορούσε ο Μίθρας.
Ο Βάισχαουπτ δίδασκε ότι η ευτυχία θα έρθει, εφόσον οι άνθρωποι καταργήσουν την περιουσία, την κρατική εξουσία, την εθνική συνείδηση και επιστρέψουν στην απλότητα της πρωτόγονης ζωής. Στα άτομα, που εισάγονταν στις χαμηλές βαθμίδες του τάγματος, έλεγαν ότι σκοπός του τάγματος είναι να δημιουργήσουν μια καλύτερη Ευρώπη, μια αρμονική κοινωνία.
Ο αληθινός σκοπός των ιλλουμινάτων ήταν να καταστρέψουν το κράτος και την θρησκεία στην Ευρώπη, αλλά, ως συνήθως, αυτό φανερωνόταν μόνο στα κορυφαία στελέχη. Αυτό αποδεικνύεται τόσο από τα μυστικά τους έγγραφα, που τελικά διέρρευσαν, και κυρίως από την δράση τους. Φυσικοί διάδοχοι και απόγονοι των ιλλουμινάτων είναι οι μαρξιστές-κομμουνιστές, που έδρασαν στην λεγόμενη Ρωσική επανάσταση του 1917, όπως ακριβώς οι ιλλουμινάτοι στην Γαλλική επανάσταση.
Το 1777 ο Βάισχαουπτ μυήθηκε και στην μασονία, προκειμένου να επιλέξει τους επίλεκτους μασόνους και να τους εντάξει στους ιλλουμινάτους. Δηλαδή να τους αποσπάσει από το πεζικό και να τους τοποθετήσει στις δυνάμεις καταδρομών! Η σύνδεση ιλλουμινάτων και μασόνων έγινε ακόμη πιο έντονη το 1782, με το μεγάλο μασονικό συνέδριο στην πόλη Wilhelmsbad. Προφανώς, με την ανάμειξη μασόνων και ιλλουμινάτων μπήκε δυναμικά ο «μιθραϊσμός» του Βάισχαουπτ στον τεκτονισμό.
Tην ίδια χρονιά μία άλλη ομάδα Γερμανών μασόνων, με επικεφαλής τον ροδόσταυρο Hans Heinrich von Ecker und Eckhoffen, δημιούργησε άλλη μια αποκρυφιστική ομάδα, τους Ιππότες του Φωτός, που μετονομάστηκαν σε Ασιατική Αδελφότητα (Asiatic Brethren), στην οποία ενώθηκαν Ευρωπαίοι ερμητικοί και Εβραίοι καμπαλιστές, και λειτουργούσαν σαν μασονικό υποκατάστημα!
Αρχηγός σε αυτήν την Ασιατική Αδελφότητα έγινε αργότερα ο αδελφός του Ουίλιαμ της Έσσης, ο Καρλ (Karl, Landgrave von Hessen-Kassel), που ήταν και μέλος των ιλλουμινάτων. Μέσα από όλες αυτές τις αναφορές βλέπουμε ότι λίγο πριν ξεσπάσει η Γαλλική επανάσταση, όλες οι μυστικές εταιρείες είχαν γίνει συγκοινωνούντα δοχεία, μασόνοι, ροδόσταυροι, ιλλουμινάτοι και Σιωνιστές. Και όλος αυτός ο βούρκος είχε ως μέλη την υψηλή κοινωνία της Ευρώπης, επιστήμονες, πολιτικούς, καλλιτέχνες.
Μέλη των ιλλουμινάτων έγιναν διάσημα πρόσωπα, όπως ο μασόνος ποιητής Γκαίτε (Goethe), ο παιδαγωγός Πεσταλότσι (Pestalozzi, Johann Heinrich) ο Γερμανός Βαρόνος Κνίγγε (Baron von Knigge), ο διπλωμάτης Kαρλ Μέττερνιχ (φίλος του Ρότσιλντ και πατέρας του ανθέλληνα καγκελάριου Clemens Metternich) και ο Γάλλος Μιραμπώ (Gabriel Honoré Riqueti, Comte de Mirabeau 1749-1791). Χρηματοδότης και κρυφός εγκέφαλος των ιλλουμινάτων ήταν (ποιος άλλος;) η οικογένεια Ρότσιλντ.
Ο Μιραμπώ ήταν και ο κρυφός ηγέτης της Γαλλικής επανάστασης, που τελικά μόνο γαλλική δεν ήταν! Το παρακάτω κείμενο αποκαλύπτει το μέγεθος της απάτης και ότι πίσω από την επανάσταση ήταν οι ιλλουμινάτοι και, ακόμα πιο πίσω, οι Σιωνιστές:
«Πρέπει να ανατρέψουμε κάθε τάξη, να καταργήσουμε όλους τους νόμους, να ακυρώσουμε όλη την εξουσία και να αφήσουμε τους ανθρώπους σε αναρχία…Ο κληρικός μπορεί να καταστραφεί μόνο αν γελοιοποιήσουμε την θρησκεία, καθιστώντας τους υπηρέτες της (τους ιερείς) απείθαρχους και μόνο αν τους παρουσιάζουμε σαν υποκριτικά τέρατα…Να διαδίδουμε υπερβολές ως προς τα πλούτη τους, να παρουσιάζουμε τα αμαρτήματα κάποιου ιερέα ως αμαρτίες όλου του κλήρου, να τους αποδώσουμε όλες τις αμαρτίες. Συκοφαντία, δολοφονία, ασέβεια, ιεροσυλία, όλα επιτρέπονται σε περιόδους επανάστασης!»
Θ. 8 Το βασίλειο των Τραπεζιτών
Η Γαλλική επανάσταση ήταν μόνο η αρχή. Το σιωνιστικό δίχτυ είχε ήδη ξεκινήσει να απλώνεται στην Ευρώπη, όχι μόνο μέσω των μυστικών εταιρειών, αλλά και μέσω φανερών εταιρειών, όπως ήταν οι τράπεζες του οίκου Ρότσιλντ, που δημιούργησαν τον ώριμο καπιταλισμό. Οι σιωνιστικές αυτές τράπεζες επιδίωξαν δύο βασικούς στόχους.
Ο πρώτος ήταν να δανείζουν χρήματα σε κράτη και κυβερνήσεις, όχι μόνο σε ιδιώτες. Με τα δάνεια αυτά κατάφερναν να υποδουλώσουν τις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Οι μόνες που αντιστάθηκαν ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, που τελικά υπέκυψαν το 1913, και η Ρωσία, που υποδουλώθηκε τον Οκτώβρη του 1917.
Ο δεύτερος στόχος, ακόμη πιο πονηρός, ήταν να αποκτήσουν το δικαίωμα να εκδίδουν εκείνοι, οι τραπεζίτες, το νόμισμα κάθε χώρας και όχι το υπουργείο οικονομικών κάθε χώρας. Από την αρχαιότητα, το κάθε κράτος έκοβε, ανάλογα με τα πολύτιμα μέταλλα που είχε στο ταμείο του, και κυκλοφορούσε νομίσματα, χρήμα.
Το χρήμα ήταν υπόθεση του κάθε κράτους. Στην νεότερη εποχή, τα διάφορα κράτη της Ευρώπης είχαν συστήσει υπουργεία οικονομικών, τα οποία ήταν υπεύθυνα για το κρατικό νόμισμα. Οι Ρότσιλντ, κατά την διάρκεια του 19^ου αιώνα, κατάφεραν και έπεισαν τις εκάστοτε κυβερνήσεις να τους παραχωρήσουν αυτό το προνόμιο, που έχουν μέχρι σήμερα.
Γι΄ αυτό σε όλα τα χαρτονομίσματα βλέπουμε να υπογράφει κάποιος διευθυντής τράπεζας και όχι ο πρωθυπουργός ή ο υπουργός οικονομικών. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι το χρήμα και η εξουσία, που πηγάζει από το χρήμα, δεν βρίσκεται στο κράτος, αλλά στους ιδιοκτήτες των τραπεζών, από τον 19^ο αιώνα μέχρι σήμερα.
Αυτό το γεγονός ήταν ένας αληθινός θρίαμβος για τους Σιωνιστές, που κατάφεραν με αυτήν την κίνηση να γίνουν ανώτεροι από βασιλιάδες και οποιαδήποτε άλλη κρατική δομή. Έδωσαν τέλος στα απολυταρχικά καθεστώτα και στο φεουδαρχικό σύστημα, όχι για να έρθει η δημοκρατία και η ισότητα, αλλά το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα, που έχει στην κορυφή του μια ομάδα διεστραμμένων σατανιστών.
Ι. Γνωστικά μονοπάτια του 19^ου αιώνα
Ι. 1 Ο ερμητικός Χέγκελ
Έχει επικρατήσει να θεωρείται ο 19^ος αιώνας ως η εποχή του επιστημονικού θριάμβου και πράγματι όλες οι επιστήμες είχαν αλματώδη πρόοδο, καθώς η μία ανακάλυψη διαδεχόταν την άλλη. Ωστόσο, το αποκρυφιστικό υπόβαθρο της επιστήμης στην Ευρώπη δεν έσβησε, απλά κρύφτηκε ακόμη περισσότερο, πίσω από την μάσκα του ορθολογισμού.
Οι χώρες που είχαν την μεγαλύτερη επιστημονική πρόοδο, η Αγγλία και η Γερμανία, ήταν οι χώρες που ανθούσε η μασονία και τα υπόλοιπα συστήματα, όπως εξελίχθηκαν μέσα στον 18^ο αιώνα. Στην Αγγλία υπήρχε η Βασιλική Κοινωνία (Royal Society), στην οποία συνέχισαν να γίνονται μέλη επιστήμονες, που ταυτόχρονα ήταν και μασόνοι.
Το ίδιο συνέβαινε και στην Γερμανία, που συνέχισε να λειτουργεί η δαιμονική «βιομηχανία», που έστησε ο Φρειδερίκος της Πρωσσίας. Η μετάβαση της γερμανικής διανόησης στον 19^ο αιώνα γίνεται με τον ερμητικό φιλόσοφο Χέγκελ (Georg Wilhelm Friedrich Hegel, 1770-1831), ο οποίος είχε επηρεαστεί από τον αποκρυφιστή Μπέμε (Jakob Boehme, 1575-1624) και τον καμπαλιστή Ότινγκερ (Friedrich Christoph Oetinger, 1702-1782).
Η ερμητική-καμπαλιστική φιλοσοφία του Χέγκελ άσκησε τεράστια επιρροή σε πολλούς διανοουμένους των επόμενων γενεών. Τα νέα ρεύματα που αναπτύσσονται τον 19^ο αιώνα, ο δαρβινισμός, ο νιτσεϊσμός, ο μαρξισμός, ο ναζισμός και ο φασισμός πηγάζουν από την χεγκελιανή σκέψη, που με την σειρά της είναι φυσική συνέχεια του αποκρυφισμού, που βασίλευε στην Γερμανία από τα τέλη του 15^ου αιώνα.
Ι. 2 Μαρξιστικός καμπαλισμός
Για τον Κάρολο Μαρξ (1818-1883) και τον μαρξισμό-κομμουνισμό έχουμε κάνει εκτενείς αναφορές στα άλλα δύο έργα μας για τον Σιωνισμό, συνεπώς δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε τα ίδια σχόλια. Το μόνο που θα επαναλάβουμε είναι το ότι ο Μαρξ μετέτρεψε, με την στήριξη των Σιωνιστών και την χρηματοδότηση του Ρότσιλντ, την λουριανική Καμπαλάχ σε πολιτικό σύστημα.
Αναμφίβολα, ο Μαρξ θα έπρεπε να συγκαταλέγεται στους πιο επιτυχημένους απατεώνες όλων των εποχών. Έδρασε στα μέσα του 19^ου αιώνα, όπως ακριβώς οι απατεώνες Γάλλοι Διαφωτιστές έναν αιώνα πριν, χρηματοδοτήθηκε για να εξαπατήσει τον κόσμο, με τα δήθεν επιστημονικά του έργα.
Ευτυχώς, ο πρώην συνεργάτης του (και ειλικρινής Αριστερός, όχι παραμυθάς) Μιχαήλ Μπακούνιν ξεσκέπασε την απάτη, όπως και άλλοι Ευρωπαίοι Αριστεροί, όπως ο Προυντόν, οι οποίοι όμως δεν είχαν την τράπεζα Ρότσιλντ για χορηγό, γι΄ αυτό και παραγκωνίστηκαν.
Ι. 3 Δαρβινικός Γνωστικισμός
Η θεωρία της προέλευσης του ανθρώπου από κάποιο άλλο είδος δεν ήταν κάτι άγνωστο στους χώρους της μαγείας. Σε όλες τις μυθολογίες των αρχαίων λαών βλέπουμε μεταμορφώσεις από είδος σε είδος ή πλάσματα με μικτή φύση, μισός άνθρωπος, μισό ψάρι, όπως ο σουμεριακός και βαβυλωνιακός Ωάννης, καθώς και στην αντίληψη του Αναξίμανδρου.
Η καμπαλιστική θρησκεία είναι επίσης γεμάτη από τέτοια μυθολογικά στοιχεία, που μεταφυτεύτηκαν στις μασονικές στοές. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να ψάξουμε για το πώς εμπνεύστηκε ο περίφημος Κάρολος Δαρβίνος (Charles Robert Darwin, 1809-1882) την περίφημη «εξέλιξη των ειδών», που διδάσκει η σύγχρονη Βιολογία.
Αξίζει να αναφέρουμε ότι ο παππούς του Δαρβίνου, Έρασμος Δαρβίνος, ήταν μασόνος και μέλος της Royal Society. Mε τον Δαρβίνο, η παλιά γνωστική θεωρία, ότι ο υλικός κόσμος και ο άνθρωπος δεν είναι δημιούργημα του αγαθού Θεού, εισβάλλει δυναμικά στον χώρο της επιστήμης, ελαφρώς παραλλαγμένη.
Η μασονία έχει πλέον ταυτίσει την φύση με τον Θεό. Ουσιαστικά, έχει θεοποιήσει την φύση και την τύχη, βάζοντας τον ύψιστο θεό πέρα και μακριά από τον κόσμο, όπως οι αρχαίοι Γνωστικοί. Η θεωρία του έλλογου και έμψυχου σύμπαντος γίνεται επιστημονική θεωρία. Και αντί για Αιώνες, μιλούν για φύση, ενέργεια και τύχη.
Δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος ο Δαρβίνος ήταν μασόνος ή αν, ακόμη χειρότερα, ήταν πράκτορας των Σιωνιστών, όπως ο Μαρξ. Αυτό που έχει σημασία είναι το πώς χρησιμοποιήθηκαν οι θεωρίες του Δαρβίνου, ο δαρβινισμός, και όχι το ίδιο το πρόσωπο του Δαρβίνου. Και αυτό που βλέπουμε είναι να απολαμβάνει ο δαρβινισμός την απόλυτη στήριξη της μασονικής Royal Society και έπειτα του Σιωνισμού.
Ο Σιωνισμός βρήκε στον δαρβινισμό το όπλο που έψαχνε, για να δώσει την χαριστική βολή στον Χριστιανισμό. Τί έλεγε ο δαρβινισμός; Ότι κάθε οργανισμός είναι προϊόν εξέλιξης, προσαρμογής και φυσικής επιλογής. Αυτό για τον άνθρωπο σημαίνει ότι εξελίχθηκε από άλλα ζώα, χωρίς να είναι απαραίτητη η μεσολάβηση του δημιουργού Θεού.
Βέβαια, και αν ακόμη ήταν σωστός ο δαρβινισμός, πάλι δεν αναιρείται η ενέργεια του Θεού. Θα μπορούσε η διαδικασία της εξέλιξης να ήταν αποτέλεσμα της πρόνοιας του Θεού, ώστε να δημιουργηθεί ο άνθρωπος. Αλλά οι Σιωνιστές χειρίστηκαν με τέτοιον τρόπο τον δαρβινισμό, ώστε να πειστούν οι Ευρωπαίοι ότι ο Θεός δεν δημιούργησε τον άνθρωπο και ότι δεν ισχύουν τα όσα καταγράφει η Αγία Γραφή και πιστεύουν οι Χριστιανοί.
Επομένως, αφού αυτά που γράφει η Βίβλος δεν είναι αλήθεια, αλλά ψέματα, παραμύθια, ολόκληρο το οικοδόμημα του Χριστιανισμού καταρρέει και ο χριστιανικός Θεός δεν υπάρχει. Ή αν υπάρχει θεός, δεν έχει σχέση με την δημιουργία-εξέλιξη του ανθρώπου, δεν είναι ο Πατέρας των ανθρώπων, όπως τόσα χρόνια λέμε στην προσευχή μας: «Πάτερ ἡμῶν, Πατέρα μας».
Τί άλλο ήθελαν οι Σιωνιστές; Ποιος την χάρη τους! Επιτέλους, έρχεται ένας επιστήμονας, που αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει ο Θεός του Χριστιανισμού. Αν όλοι αποδέχονταν τον δαρβινισμό, όπως τον διαφήμιζαν οι Σιωνιστές, θα έσβηνε με την μία η πίστη στον Χριστό, δεν θα χρειαζόταν πια ο κόπος που έκαναν τόσους αιώνες οι Εβραίοι, να πείσουν τους ανθρώπους ότι ο Χριστός δεν είναι ο Υιός του Θεού, ο Μεσσίας.
Έτσι, ο δαρβινισμός είναι ο νέος μεσσίας, ο επιστημονικός μεσσίας, πλάι στον μαρξισμό, τον πολιτικό μεσσία. Ο απόλυτος θρίαμβος του αρχαίου Γνωστικισμού, να γκρεμίσει τον Θεό και στην θέση Του να μπει η νέα θεά, η Γνώση, η θεά Επιστήμη, η θεά Λογική, που νίκησε την θρησκεία. Αλλά ο δαρβινισμός δεν τελειώνει εδώ, επεκτείνεται και στον τομέα της ηθικής.
Εφόσον (υποτίθεται) η επιστήμη απέδειξε ότι δεν ισχύει η Αγία Γραφή και η Εκκλησία, άρα και η χριστιανική ηθική δεν ισχύει, πάει περίπατο! Αν ο Χριστός δεν είναι ο Θεός, τότε οι εντολές του Χριστού είναι διδασκαλία ενός απλού ανθρώπου, που δεν είμαστε υποχρεωμένοι να την τηρούμε. Τί μας νοιάζει η ηθική του Χριστού, αν δεν ήταν αποκάλυψη και νόμος Θεού;
Και να την παραβιάσουμε, δεν πειράζει, δεν μας ελέγχει κανείς. Αυτό ακριβώς δίδαξε ο αρχαίος Γνωστικισμός, ότι δεν υπάρχει ηθική, η ηθική ήταν ένα παραμύθι, που μας επέβαλε η θρησκεία, ο κακός δημιουργός θεός. Η γη, το ανθρώπινο σώμα, ο κόσμος, όλα είναι ένα κακό κατασκεύασμα, η κόλαση, που πρέπει να καταστρέψουμε, για να έρθει η λύτρωση.
Συνεπώς, αφού ο νόμος του Θεού, η ηθική δεν ισχύει, τί απομένει; Ο νόμος της ζούγκλας! Το ισχυρότερο ζώο τρώει το ασθενέστερο. Ο Χριστός δίδαξε τον νόμο της αγάπης: «Όπως θέλετε να σας φέρονται οι άνθρωποι, έτσι να τους φέρεστε πρώτα εσείς» (Μτ.7,12). Για τον Χριστό ο ισχυρός πρέπει να θυσιάζεται για τον αδύναμο. Για τους Σιωνιστές και πάσης φύσεως Γνωστικούς, ο ισχυρός πρέπει να θυσιάζει τον αδύναμο, να τον συντρίβει!
Από τα τέλη του 19^ου αιώνα ο γνωστικός πλέον δαρβινισμός, που κατά βάθος είναι καμπαλισμός, εφαρμόζεται παντού, στις επιστήμες, στην οικονομία, στην πολιτική. Και ακριβώς αυτού του είδους τον δαρβινισμό χρησιμοποίησε η ιδεολογία του ναζισμού στην Γερμανία, του κομμουνισμού στην Ρωσία και του φασισμού στην Ιταλία, αυτά τα τρία θηρία που κατασπάραξαν την Ευρώπη μέσα στον 20ό αιώνα.
Ι. 4 Η σύγχρονη μασονία
Σύμφωνα με την πορεία που είχε μέσα στον 18^ο αιώνα, ο τεκτονισμός μετατράπηκε στο βασικό εργαλείο του Σιωνισμού. Οι μασονικές στοές έγιναν οι ναοί της καμπαλιστικής θρησκείας, η συναγωγή του Σατανά. Ο Σιωνισμός συνδύασε στην κουζίνα της μασονίας (έχοντας βασικό υλικό στην συνταγή την Καμπαλάχ) ερμητικές, μιθραϊκές, νεοπυθαγόρειες και νεοπλατωνικές θεωρίες και δημιούργησε το πιο δηλητηριώδες… κοκτέιλ όλων των εποχών.
Στους υψηλούς βαθμούς της μασονίας διδάσκονται τους άθλιους μύθους των αρχαίων Οφιτών, του αρχαίου δυαλιστικού Γνωστικισμού, σχετικά με τους δύο θεούς, τον καλό Εωσφόρο, που τον παρουσιάζουν σαν τον σωτήρα της ανθρωπότητας, και τον κακό Δημιουργό (τον Αδονάι, δηλαδή τον Θεό της Αγίας Γραφής, των Χριστιανών) που στέρησε την γνώση από τους ανθρώπους.
Οι ίδιοι οι μασόνοι χρησιμοποιούν το γράμμα G (= Gnosis), για να δηλώσουν την ελληνική λέξη Γνώση. Αυτά που πίστευαν οι αρχαίοι Γνωστικοί, ότι αυτός ο κόσμος, ακόμη και το ανθρώπινο σώμα, είναι δημιούργημα κάποιου κακού θεού, τα ίδια πιστεύουν οι Σιωνιστές και οι μασόνοι, ότι πρέπει να καταστρέψουν τον άνθρωπο, τον κόσμο, την Εκκλησία, γιατί όλα αυτά τα έφτιαξε ο κακός Δημιουργός.
Και αφού διαλύσουν καθετί, που έπλασε ο αληθινός Θεός, να χτίσουν το αιώνιο βασίλειο του Εωσφόρου. Σε αυτό το βασίλειο άνθρωποι και δαίμονες θα έχουν γίνει ένα, θα έχει καταργηθεί κάθε έννοια λογικής ή ηθικής. Και όπως ορίζει η παρανοϊκή Καμπαλάχ, θα καταργηθούν και τα δύο φύλα, αφού οι καμπαλιστές πιστεύουν στον Ανδρόγυνο Αδάμ Καδμόν, στον αρχέγονο αρρενόθηλυ.
Συνεπώς, οι άνδρες δεν θα έχουν δικαίωμα να είναι μόνο άνδρες, ούτε οι γυναίκες να είναι μόνο γυναίκες! Γι΄ αυτό και βλέπουμε στα σύγχρονα κράτη, που κυβερνώνται από τους Σιωνιστές τραπεζίτες, να ψηφίζονται νόμοι υπέρ των ομοφυλοφίλων, να οργανώνονται τα gay pride του αίσχους και στα σχολεία να διδάσκονται τα παιδιά για την αλλαγή φύλου.
Αποδείξεις και μαρτυρίες για όλα τα προαναφερθέντα υπάρχουν ποικίλες. Θα αναφέρουμε μία από αυτές, τον κορυφαίο μασόνο της Αμερικής κατά τον 19^ο αιώνα, τον Άλμπερτ Πάικ (Albert Pike, 1809-1891), που ίδρυσε και το κίνημα των Σατανιστών στις ΗΠΑ.
Ο Πάικ έγραφε το 1871: «Στο πλήθος πρέπει να λέμε ότι λατρεύουμε ένα θεό, αλλά χωρίς δεισιδαιμονίες. Αλλά από τον 30ό βαθμό και πάνω λέμε ότι πρέπει να διατηρούμε την μασονική θρησκεία στην αγνότητα του Εωσφορικού δόγματος…Ναι, ο Εωσφόρος είναι θεός και, δυστυχώς, ο Αδονάι είναι επίσης θεός…».
Ο Πάικ αποκάλυψε ότι μέσα στις μασονικές στοές γίνονταν τελετές καμπαλιστικής μαγείας και πολλά άλλα, τα οποία «αἰσχρὸν ἐστὶ καὶ λέγειν»! Επίσης, αποκάλυψε ότι σκοπός των Σιωνιστών ήταν να δημιουργήσουν και την Παγκόσμια Θρησκεία, με το να ενώσουν τον Πάπα με την Ορθόδοξη Εκκλησία (Οικουμενισμός).
Μασόνοι (και συνειδητοί λάτρες του Εωσφόρου) υπήρξαν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Νίκος Καζαντζάκης και ένα σωρό εξέχουσες φυσιογνωσίες της σύγχρονης Ελλάδας. Καθηγητές Πανεπιστημίου, δικαστικοί, γιατροί, αστυνόμοι, στρατιωτικοί, επιχειρηματίες και σχεδόν όλοι όσοι έχουν κάποια ηγετική θέση, γίνονται μασόνοι, για να αναρριχηθούν στην θέση που κατέχουν.
Ι. 5 Γνώση ή Αγάπη;
Η κυριαρχία του Σιωνισμού σημαίνει κυριαρχία του Γνωστικισμού. Ο αρχαίος εβραϊκός Γνωστικισμός θριάμβευσε σε κάθε επίπεδο. Η ειδωλολατρεία, οι ανθρωποθυσίες (πόλεμοι, εκτρώσεις), οι σαρκικές ακολασίες. Η ψευδώνυμος Γνῶσις (Α΄Τιμ.6,20) σε βάρος της Αλήθειας του Χριστού.
Άραγε, έχουμε αναρωτηθεί τί αξίζει περισσότερο στην ζωή μας, η γνώση ή η αγάπη; Ο Κάιν γνώριζε τον Θεό και ο Ιούδας γνώριζε τον Χριστό. Και οι δύο κατέληξαν στην κόλαση, διότι δεν αγάπησαν τον Θεό. Τί κέρδισαν με την γνώση; Ο ίδιος ο Διάβολος γνωρίζει τον Θεό, αλλά Τον μισεί. Οι άνθρωποι, που έστησαν τους δύο Παγκόσμιους πολέμους, είχαν πολλές γνώσεις, δεν ήταν αμόρφωτοι. Χωρίς αγάπη και ταπείνωση, η γνώση βλάπτει, ἡ γνῶσις φυσιεῖ (Α΄ Κορ.8,2).
Περιγράψαμε στις σελίδες αυτού του βιβλίου το πώς ο Γνωστικισμός έγινε το δόγμα, η θρησκεία του σύγχρονου κόσμου. Αυτή η εξέλιξη δεν ήταν κατόρθωμα των Σιωνιστών μόνο, ήταν και δικό μας έργο. Οι Σιωνιστές αγωνίστηκαν να μας ξεριζώσουν τον Χριστό από την ζωή μας. Αν αγαπούσαμε τον Χριστό, δεν θα τα κατάφερναν.
Ας υποτεθεί ότι κάποιο αγόρι είναι ερωτευμένο με ένα κορίτσι. Ποιος μπορεί να σβήσει αυτό το συναίσθημα; Αν οι Ευρωπαίοι ήταν ερωτευμένοι με τον Χριστό, θα μπορούσαν οι Σιωνιστές να καταστρέψουν αυτόν τον θείο έρωτα; Έσβησε ο θείος έρωτας, έφυγε η αγάπη και η ταπείνωση από την ζωή μας και μας έμεινε η κόλαση, η επίγεια και η μέλλουσα.
Ι. 6 Σιωνισμός και Αποκάλυψη
Στα ρωμαϊκά χρόνια, όπου βασίλευε η ειδωλολατρεία, ο θρησκευτικός συγκρητισμός και η μαγεία της Μέσης Ανατολής, γεννήθηκε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος ίδρυσε την επί γῆς βασιλεία Του, την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Το έργο του Χριστού είναι να ενώσει τους ανθρώπους με τον μόνο αληθινό Θεό και παράλληλα «ἵνα λύση τα ἔργα τοῦ Διαβόλου» (Α΄Ιω.3,7), να διαλύσει τα έργα του Εωσφόρου.
Μέσα στην Καινή Διαθήκη, ιδίως στο τελευταίο βιβλίο της, την Αποκάλυψη, περιγράφεται αυτή η σύγκρουση, αυτός ο πνευματικός πόλεμος, ανάμεσα στο στρατόπεδο του Χριστού και του Διαβόλου. Όπως εξηγήσαμε, η ομάδα των Εβραίων, που λάτρευε τον Διάβολο και μισούσε τον Θεό, αγωνίστηκε με λύσσα ενάντια στην εξάπλωση της Εκκλησίας, μετά την ανάσταση του Χριστού.
Αυτοί οι σατανιστές Εβραίοι ήταν φυλετικά Ιουδαίοι, αλλά όχι θρησκευτικά, «οὐ γὰρ πᾶντες οἱ ἐξ Ἰσραὴλ ουτοι Ἰσραήλ» (Ρωμ. 9,6). Αυτοί έπλασαν τον Γνωστικισμό, αυτοί δίδασκαν την μαγεία στους γύρω λαούς, αυτοί στο πέρασμα του χρόνου δημιούργησαν τον καμπαλισμό και τον Σιωνισμό. Για αυτούς τους Εβραίους μίλησε η Αποκάλυψη, σχεδόν 2.000 χρόνια πριν, και αναφέρει: «…καὶ τὴν βλασφημίαν ἐκ τῶν λεγόντων Ἰουδαίους εῖναι ἑαυτούς, καὶ οὔκ εἰσι, αλλὰ συναγωγὴ τοῦ Σατανᾶ» (Απ.2,9).
Και προκειμένου να υποδουλώσουν ολόκληρη την ανθρωπότητα, να μην ξεφύγει κανείς από τα σιχαμερά τους σχέδια, επιστράτευσαν το τραπεζικό σύστημα και την τεχνολογία. Σε λίγα χρόνια θα καταργηθεί οριστικά το μετρητό χρήμα, το νόμισμα, και θα υπάρχει μόνο πλαστικό χρήμα, πιστωτικές κάρτες και τραπεζικοί λογαριασμοί.
Παράλληλα, θα καταργηθούν οι αστυνομικές ταυτότητες και ο καθένας θα έχει μόνο μία ηλεκτρονική ταυτότητα-κάρτα, όπου θα ενσωματωθούν τα πάντα, και θα πουλάμε ή θα αγοράζουμε μόνο μέσω αυτής της ηλεκτρονικής κάρτας. Στο τέλος, θα καταργηθεί και η κάρτα και το ηλεκτρονικό πλινθίο (microchip) της κάρτας θα ενσωματωθεί στο ανθρώπινο σώμα.
Μέσω αυτής της τεχνολογίας οι Σιωνιστές ονειρεύονται να υποτάξουν όλους τους ανθρώπους του κόσμου, μέσα από ένα τσιπάκι (χάραγμα) και έναν υπολογιστή. Να ελέγχουν και, αν χρειάζεται, να εξοντώνουν τους πάντες! Όλη αυτή η τεχνολογία υπάρχει σήμερα, αλλά δεν υπήρχε πριν από 2.000 χρόνια, όταν γράφτηκε η Αποκάλυψη. Και, όμως, όλη αυτή η διαδικασία είχε προφητευθεί, στο 13^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης.
Βέβαια, το πιο θλιβερό γεγονός, που περιγράφεται στην Αποκάλυψη, είναι ότι οι άνθρωποι, στο πέρασμα του χρόνου, θα απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον Θεό. Θα καταστρέφονται, αλλά δεν θα μετανοούν. Θα προτιμούν την κόλαση από τον παράδεισο, τον Διάβολο από τον Θεό. «Καὶ οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν φόνων αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν φαρμακειῶν αὐτῶν οὔτε ἐκ τῆς πορνείας αὐτῶν οὔτε ἐκ τῶν κλεμμάτων αυτῶν» (Απ. 9,21).
Επίλογος
Δύο θησαυρούς έχουμε ως Έλληνες, αλλά και τους δύο τους ξεχάσαμε. Την σοφία των αρχαίων προγόνων μας και την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Την ανθρώπινη γνώση και την αποκάλυψη του Θεού. Και προτιμήσαμε να γίνουμε η κουρελού της Ευρώπης, μιας Ευρώπης βυθισμένης στα ψέματα του εβραϊκού Γνωστικισμού και αιχμάλωτης στις σιωνιστικές τράπεζες. Καιρός είναι να αγαπήσουμε ξανά τον Χριστό και την Ελλάδα, πριν ζήσουμε ακόμη χειρότερες καταστάσεις.
Και, το κωμικοτραγικό της υπόθεσης, όποιος τολμά να αναφέρει αυτές τις αλήθειες, θεωρείται συνωμοσιολόγος! Εκεί καταντήσαμε, η αληθινή ευρωπαϊκή ιστορία να θεωρείται θεωρία συνωμοσίας. Εμείς αφιερώσαμε κόπο και χρόνο να βρούμε όλα αυτά τα γεγονότα και να συνθέσουμε αυτό το βιβλίο. Την έμπνευση, ωστόσο, μας την έδωσε ο νέος Άγιος της Εκκλησίας μας, ο Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, ο οποίος το 1990 είχε πει: «Οι Σιωνιστές δουλεύουν τώρα, ξέρεις πόσα χρόνια; Και 250!».
Τέλος, τα όσα γράφουμε δεν είναι αποτέλεσμα κακίας, διότι ως Χριστιανοί μισούμε την αμαρτία των ανθρώπων, όχι τους ίδιους τους ανθρώπους. Μισούμε τα έργα των Σιωνιστών, αλλά δεν παύουμε να τους αγαπάμε ως ανθρώπους και να επιθυμούμε να μετανοήσουν. Και όπως είχε προφητεύσει ο απόστολος Παύλος, στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας θα μετανοήσουν και οι Εβραίοι και θα γίνουν Χριστιανοί: «καὶ οὕτω πᾶς Ἰσραήλ σωθήσεται» (Ρωμ. 11,26).
Παράρτημα
Το κείμενο του Μιραμπώ για τους στόχους της Γαλλικής επανάστασης:
«We must overthrow all order, suppress all laws, annul all power, and leave the people in anarchy. The laws we establish will not perhaps be in force at once, but at any rate, having given back the power to the people, they will resist for the sake of their liberty which they will believe they are preserving. We must caress their vanity, flatter their hopes, promise them happiness after our work has been in operation; we must elude their caprices and their systems at will, for the people as legislators are very dangerous, they only establish laws which coincide with their passions, their want of knowledge would besides only give birth to abuses. But as the people are a lever which legislators can move at their will, we must necessarily use them as a support, and render hateful to them everything we wish to destroy and sow illusions in their path; we must also buy all the mercenary pens which propagate our methods and which will instruct the people concerning their enemies whom we attack. The clergy, being the most powerful through public opinion, can only be destroyed by ridiculing religion, rendering its ministers odious, and only representing them as hypocritical monsters, for Mahomet in order to establish his religion first defamed the paganism which the Arabs, the Sarmathes, and the Scythians professed. Libels must at every moment show fresh traces of hatred against the clergy. To exaggerate their riches, to make the sins of an individual appear to be common to all, to attribute to them all vices; calumny, murder, irreligion, sacrilege, all is permitted in times of revolution.
We must degrade the noblesse and attribute it to an odious origin, establish a germ of equality which can never exist but which will flatter the people; [we must] immolate the most obstinate, burn and destroy their property in order to intimidate the rest, so that if we cannot entirely destroy this prejudice we can weaken it and the people will avenge their vanity and their jealousy by all the excesses which will bring them to submission… Let us beware above all of giving them too much force; their despotism is too dangerous, we must flatter the people by gratuitous justice, promise them a great diminution in taxes and a more equal division, more extension in fortunes, and less humiliation. These phantasies [vertiges] will fanaticise the people, who will flatten out all resistance. What matter the victims and their numbers? spoliations, destructions, burnings, and all the necessary effects of a revolution? nothing must be sacred and we can say with Machiavelli: «What matter the means as long as one arrives at the end?»»
Webster 1924, σελ.241-242
Βιβλιογραφία – Πηγές
Έντυπη
Το παρόν βιβλίο είναι η συνέχεια των δύο προηγούμενων έργων μας, σχετικά με τον Σιωνισμό και την δόλια δράση του, «Η Σιών κατά του Σιωνισμού» και «Γίνε θεός χωρίς τον Θεό». Οι βασικές μας πηγές ήταν το έργο τριών ιστορικών, της Αγγλίδας Nesta Helen Webster, η οποία είχε συγγράψει ένα αξιοθαύμαστο για την εποχή του (1924) έργο για τις μυστικές εταιρείες από την αρχαιότητα μέχρι την εποχή της συγγραφής, του Εβραίου  Gershom Scholem, ο οποίος ασχολήθηκε εκτενώς με τον εβραϊκό αποκρυφισμό και την ιστορία του, και της επίσης Αγγλίδας Frances Yates, η οποία μελέτησε διεξοδικά την επίδραση του αποκρυφισμού στους Ευρωπαίους, την περίοδο της Αναγέννησης.
-Nesta H. Webster, Secret Societies and Subversive Movements, London, Boswell Printing & Publishing Co. London, 1924
-Gershom Scholem, Jewish Gnosticism, Merkabah Mysticism and the Talmudic Tradition, New York 1960
-Του ίδιου, Origins of the Kabbalah, PRINCETON UNIVERSITY PRESS 1962
-Του ίδιου, Kabbalah, Meridian Book, New York 1974
-Frances Yates, Giordano Bruno and the Hermetic Tradition, University of Chicago Press, 1964
-Της ίδιας, The Rosicrucian Enlightenment, New York City 1972
-Της ίδιας, The Occult Philosophy in the Elizabethan Age, New York City 1979
Σχετικά με την ιστορία της φιλοσοφίας και των αρχαίων θρησκευμάτων, αντλήσαμε πληροφορίες από τα αντίστοιχα λήμματα της Ιστορίας του Ελληνικού Έθνους της Εκδοτικής Αθηνών και από τα εξής έργα:
– Χαράλαμπος Μηνάογλου,  Αποκρυφισμός: Το κυρίαρχο πνεύμα του Διαφωτισμού, Πρακτικά Δ΄ Συνεδρίου για τον Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, Αθήνα 2016
-Του ίδιου, Επιστροφή, συνέχεια ή καινά δαιμόνια; Ο άλλος «Ελληνισμός» του Πλήθωνα, Πρακτικά Ε΄ Συνεδρίου Νεοελληνικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 2014
-Walter Burkert, Ἀρχαία Ἑλληνική Θρησκεία, Ἐκδόσεις Καρδαμίτσα, Ἀθήνα 1993
– Βλάσιος Φειδάς, Βυζάντιο, Αθήναι 1997
– Glenn Alexander Magee, Hegel and the Hermetic Tradition, Cornell University Press 2001
Ηλεκτρονική
Φάνης
http://theoi.com/Protogenos/Phanes.html
Ορφέας – Ορφισμός
http://www.theogonia.gr/cosmogonia/orpheas.htm
http://asiaminor.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=8958#noteendNote_12
http://theseus-aegean.blogspot.com/2012/04/orphism-ascetic-rule-of-life.html
http://asiaminor.ehw.gr/forms/fLemmaBodyExtended.aspx?lemmaId=10546#chapter_0
Οφίτες- Ναασηνοί- Σηθιανοί
https://www.impantokratoros.gr/gnostikismos_triarchikoi_anthropogonikoi.print.el.aspx
Καϊνίτες
https://www.impantokratoros.gr/gnostikismos_antinomistes.el.aspx
Εβιονίτες- Ελκεσαΐτες
https://www.impantokratoros.gr/gnostikismos_ioudaizonta_systhmata.el.aspx
Μαρκιωνισμός
https://www.impantokratoros.gr/gnostikismos-markionismos.el.aspx
Μανιχαϊσμός
https://www.impantokratoros.gr/gnostikismos-manichaismos.el.aspx
Βογομίλοι
https://www.impantokratoros.gr/bogomiloi.el.aspx
Καθαροί
https://www.impantokratoros.gr/katharoi-a.el.aspx
Ισλάμ
http://www.timbooktu.com/hood/gnostic.htm
www.answering-islam.org/Authors/Arlandson/apocryphal.htm
www.answering-islam.org/Books/Tisdall/Sources/chap4.htm
Παυλικιανοί
https://www.impantokratoros.gr/paulikianoi.el.aspx
Ιστορία των Ιλλουμινάτων

Ιστορία της Μασονίας
http://www.orthodoxchristianbooks.com/articles/334/­originsfreemasonry/
-Άλμπερτ Πάικ και μασονικά σχέδια

-Άλμπερτ Πάικ και Εωσφορισμός

-Δαρβινισμός και Γνωστικισμός

– Μοναχοῦ Σεραφείμ (Ζήση), Στοιχεῖα ἐπιδράσεως τῆς Μασονίας στόν πρώιμο ἑλληνικό Οἰκουμενισμό
http://aktines.blogspot.com/2017/12/blog-post_943.html