Περιμένοντας το αύριο χάνεις το τώρα που σ' ανήκει.

Δεν ψάχνω πλέον "υπερβατικά" θαύματα στη ζωή μου. Δεν περιμένω να' ρθει κάποια μεγάλη μέρα.Ξέρεις απ' εκείνες που μεγαλώνεις μια ζωή 

για να την ζήσεις και στο τέλος δεν κρατά πάνω από 10 λεπτά αποπροσανατολισμού. Μου αρκεί οτι ξημερώνει και βραδιάζει. 

Η μεγαλύτερη πλάνη είναι να κρατάς μια χούφτα ουρανό και εσύ να περιμένεις πότε θα γίνει έκλειψη για να θαυμάσεις.Την πάτησες.Διότι περιμένοντας το αύριο χάνεις το τώρα που σ' ανήκει.

Γι αυτό σου λέω,ένα καλημέρα και μια καληνύχτα μου αρκούν για να κάνω τον Σταυρό μου.Ένας μυρωδάτος πρωινός καφές ένας περίπατος , μια αγκαλιά και δύο μάτια να με κοιτούν είναι ''θεοπτία''.

π.Λίβυος

Αναρτήθηκε από Άμυ (Ψυχής σιωπές) στις 00:37