Σάββατο 23 Μαΐου 2020

Ο κήπος της προσωπικής μου Γεσθημανής




Πόνεσα, πείνασα, δίψασα, έμεινα μέρες ολάκερες και νύχτες αξημέρωτες στο κήπο της προσωπικής μου Γεσθημανής. Έκλαψα, οργίστηκα, απελπίστηκα. Διαμαρτυρήθηκα απέναντι στις συνθήκες και την ζωή που έζησα.
Άργησα.... Αλλά αισθάνθηκα. Νομίζω ότι κατάλαβα. Κατάλαβα ότι η μόνη κληρονομιά μου, η μοναδική περιουσία μου ήταν αυτές οι βαθιές πληγές. Εκείνες που μου έδωσαν την δυνατότητα να βλέπω τους ανθρώπους με ιερότητα. Να λέω το ναι ναι και του ου ου. Να δακρύζω στο όμορφο, να θυμώνω στο άδικο, να οργίζομαι στο παράλογο. Να βλέπω τα νοήματα πίσω από τα πράγματα. Το δάκρυ μέσα στην επιφάνεια της χαράς και το γέλιο μέσα στο επίπλαστο πένθος. Όλα αυτά τα χρωστάω σε εκείνες, και ας με πόνεσαν τόσο πολύ.
Τώρα τα βράδια σκύβω σαν σκύλος και γλείφω τις ματωμένες μου πληγές. Τις ευχαριστώ για τις μέρες που συντρόφευσαν την ύπαρξη μου. Τις ευχαριστώ που υπήρξαν και ας πόνεσα, είναι η μόνη μου κληρονομιά, η μόνη περιουσία της ύπαρξης μου.

π.Λίβυος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου