Η Ανάσταση, αφθαρσία της ζωής και της κτίσεως.

(θεολογικό σχόλιο στις Καταβασίες του Πάσχα)

Ωδή γ΄. Ο ειρμός

«Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν, ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον, αλλ’ αφθαρσίας πηγήν, εκ τάφου ομβρήσαντος Χριστού, εν ω στερεούμεθα.»
(Ελάτε να πιούμε καινούριο ποτό που δεν αναβλύζει από άγονο βράχο, θαυματουργικά, αλλά που είναι πηγή αθανασίας που πήγασε από τον Τάφο του Χριστού στον οποίον εμείς είμαστε στερεωμένοι. (με την πίστη)
Στην έρημο ο λαός που πορευόταν  προς τη γη των πατέρων του δίψασε. Ο δε Μωϋσής με την ίδια  ράβδο, με την οποία θαυματουργικά διαχώρισε τα νερά  της Ερυθράς θάλασσας, χτύπησε την άγονη πέτρα, από την οποία έτρεξαν νερά πολλά. Ο λαός ήπιε και διατηρήθηκε στη ζωή. Στο θαύμα αυτό η παρουσία  του Θεού υπήρξε μεγάλη  και εμφανής!
Παραλληλισμό μεταξύ του θαύματος εκείνου και της ζωηφόρου του Κυρίου εγέρσεως κάνει ο ιερός Υμνωδός. Αυτός μας προσκαλεί να πιούμε «πόμα καινόν»(καινούριο ποτό), το οποίο δεν τερατουργείται (=κατά θαυμαστό τρόπο αναβλύζει) από την άγονη πέτρα, αλλά προέρχεται, πάλι θαυματουργικά, από το καινό μνημείο της Ιερουσαλήμ. Το πόμα αυτό είναι καινό, δηλαδή δεν προέρχεται από τη φυσική τάξη, τί κόσμου τούτου ούτε και εμφανίστηκε ποτέ προηγουμένως στη γη. Είναι δε το πόμα αυτό η αφθαρσία, η οποία σαν  άλλη βροχή βγήκε από το ζωηφόρο μνήμα. Η αφθαρσία υπήρξε το ειδικό τίμημα της θείας ενανθρωπίσεως του Λόγου. Ο Κύριος προσέλαβε —όχι από τον Αδάμ— την ανθρώπινη φύση του Αδάμ. Η φύση αυτή ήταν φύση ατομική, πλήρης και ακεραία. Δεν είχε καμιά σχέση με την αμαρτία. Ήταν καθαρή και πάλλευκη. Ως φύση αναμάρτητη δεν χρωστούσε κάτι  στη φθορά και το θάνατο. Ο Σωτήρας όμως, αφού άδειασε τον εαυτό του κατ’ οικονομίαν ατρέπτως, προσέλαβε φθαρτή ανθρώπινη ­ φύση δηλαδή φύση που μπορούσε να πάθει (εδώ το πάθος είναι φυσικό και αδιάβλητο), ώστε με το πάθος της, να ελευθερώσει τον αμαρτωλό άνθρωπο που ήταν υπόδουλος στο πάθος (κατάσταση εφάμαρτη και διαβλητή). Η ανθρώπινη φύση του Χριστού ήταν επιδεκτική της φθοράς, όχι όμως και της διαφθοράς (διάλυσης). Τη διαφθορά  απέκλειε εντελώς η υποστατική ένωση των φύσεων, η οποία ήταν αδιαίρετη και αδιάστατη. Πώς ήταν δυνατόν να διαφθαρεί η ανθρωπινή φύση του Χριστού, η οποία ήταν αδιαιρέτως  και αχωρίστως ενωμένη με τη  θεία φύση με αποτέλεσμα να λαμπρυνθεί και θεωθεί; Πώς ήταν δυνατόν η Ζωή των απάντων να εγκαταλείψει την ανθρώπινη φύση  στη διαφθορά και τη  διάλυση; Γι’ αυτό, πέθανε πραγματικά  στο σταυρό το πανάγιο σώμα του Κυρίου και τοποθετήθηκε  αληθινά στο μνημείο της Ιερουσαλήμ· όμως, επειδή ήταν υποστατικά ενωμένο με τη θεία φύση του Λυτρωτή (όπως και η ψυχή του στον Άδη), το πανακήρατο εκείνο σώμα δε γνώρισε, ή ακριβέστερα δεν μπορούσε  να γνωρίσει διαφθορά   γι’ αυτό και «τριήμερον ανέστη» εκ του μνήματος.
Με την Ανάσταση, η αφθαρσία της φύσεως, η οποία υπήρχε από την θεία ενανθρώπηση, έλαμψε με όλη τη δύναμη και αίγλη της, σαν απτή πλέον πραγμάτωση της σωτηρίας του ανθρώπου και της κτίσεως, που ήταν η αιτία της σαρκώσεως του Υιού του Θεού.
Η Ανάσταση όμως του Κυρίου δεν έχει ατομικά μόνο αποτελέσματα. Με  αυτή δεν περνά στο στάδιο της αδιάφθορης δόξας μόνον η ατομική φύση του Χριστού. Ο Χριστός, αν και ατομικός άνθρωπος, είναι συγχρόνως και ο νέος Αδάμ, η νέα πνευματική ρίζα της ανθρωπότητας.
Η Ανάστασή του έχει συνέπειες για ολόκληρο το  ανθρώπινο γένος που είναι ενωμένο μαζί του με την πίστη. Απ’ αυτήν  σαν χρυσή βροχή προέρχεται το  ουράνιο νάμα της αφθαρσίας, η σωτήρια θεία ενέργεια και χάρη, που περιβάλλουν τη φύση των  σωσμένων. Από  το άφθαρτο σώμα του Σωτήρος αναβλύζουν τα ζωηφόρα νάματα της αφθαρσίας  σε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση, και δοξάζουν όσους με πίστη πλησιάζουν τον απόρρητο λόγο του μυστηρίου. Ο Χριστός με την Ανάστασή  Του έγινε  η αρχή της αναστάσεως των κεκοιμημένων.

(Α. Θεοδώρου, «Πάσχα Κυρίου Πάσχα – θεολογικό σχόλιο στον κανόνα της Αναστάσεως» -μετάφραση ύμνων στην Νεοελληνική και επεξεργασία κειμένου από Α.Χ)