Η αντίστροφος νοηματοδότησις των θεολογικών εννοιών, Προσοχή εις την παγίδα

 

Η αντίστροφος νοηματοδότησις των θεολογικών εννοιών

Προσοχή εις την παγίδα

Του πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ένα φαινόμενο και ταυτοχρόνως παγίδα, που συναντά κάποιος στα πλαίσια του ευρύτερου νεοεποχίτικου και αποκρυφιστικού χώρου είναι η πρακτική που χρησιμοποιούν εκπρόσωποι και κινήσεις του και συνίσταται στην αντίστροφη νοηματοδότηση διαφόρων θεολογικών εννοιών.

Πρόκειται για μια συνήθη, πλην όμως επικίνδυνη πρακτική, που δημιουργεί εσφαλμένες εντυπώσεις και ελλοχεύει ο κίνδυνος, εάν δεν τον αντιληφθούμε εγκαίρως ή εάν το αγνοούμε, να οδηγηθούμε σε ένα είδος πνευματικής σύγχυσης ή και αλλοίωσης του εκκλησιαστικού φρονήματος.

Παρεμπιπτόντως πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η συγκεκριμένη πρακτική χρησιμοποιείται και από τις διάφορες αιρετικές και παραχριστιανικές ομάδες. Οι λέξεις-όροι, π.χ. Θεός ή Χριστός, δεν κατανοούνται με τον ίδιο τρόπο από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, τους Μορμόνους ή τους οπαδούς της Χριστιανικής Επιστήμης.

Υπάρχει όμως μια διαφορά. Στις αιρετικές και παραχριστιανικές κινήσεις, οι όροι έχουν αιρετικό περιεχόμενο εξ αρχής, ενώ στους ποικίλους νεοεποχίτικους και αποκρυφιστικούς χώρους, η αντίστροφη νοηματοδότηση των θεολογικών όρων χρησιμοποιείται ως μεθόδευση και ως τρόπος σταδιακής υιοθέτησης αλλότριου και αντιχριστιανικού φρονήματος.

Είναι ανάγκη τόσο ο ποιμένας, όσο και ο κάθε χριστιανός να είναι υποψιασμένοι, όχι όμως καχύποπτοι, γι’ αυτού του είδους την πρακτική. Σε διάφορα κοσμικά περιοδικά, σε διαδικτυακούς τόπους, σε εκπομπές ΜΜΕ τοπικής και πανελλήνιας εμβέλειας, πολλές φορές θα δούμε αρθρογραφία ή συζητήσεις για θρησκευτικά θέματα, που γίνεται χρήση θεολογικής ορολογίας πλην όμως εμπεριέχει αντίστροφη νοηματοδότηση ασυμβίβαστη με την ορθόδοξη ή την παραδοσιακή χριστιανική θεώρηση των όρων.

Αρθρογράφοι και ομιλητές, άλλοτε εν αγνοία τους και άλλοτε σκοπίμως, υιοθετούν και χρησιμοποιούν θεολογικούς όρους, που η νοηματοδότησή τους δεν ταυτίζεται με την εκκλησιαστική νοηματοδότηση του όρου όπως εκ πρώτης όψεως πιστεύει ο αναγνώστης ή ο ακροατής.

Ο στόχος αυτής της πρακτικής είναι ένας και μοναδικός. Η αλλοίωση του φρονήματος και η εκ των έσω διάβρωση, ώστε οι νεοεποχίτικες και αποκρυφιστικές δοξασίες να καταστούν εύκολα προσλήψιμες. Οι όροι π.χ. Θεός, Χριστός, Πνεύμα, προσευχή, αγάπη, ειρήνη, πίστη, πνευματικότητα, ψυχή, θάνατος κ.ά. χρησιμοποιούνται ευκαίρως από τους εκπροσώπους αυτών των χώρων, πλην όμως δεν νοηματοδοτούνται με το εκκλησιαστικό τους περιεχόμενο και δεν σχετίζονται με την αυθεντική χριστιανική πίστη.
Αναφέρουμε τρία αντιπροσωπευτικά παραδείγματα:

1. Με τη λέξη Θεός, δεν εννοούν το Μυστήριο της Αγίας Τριάδος, αλλά ένα άκρως υποκειμενικό και απροσδιόριστο εννοιολογικό νεφέλωμα.

2. Κάνοντας λόγο περί Χριστού δεν αναφέρονται στον Θεάνθρωπο Κύριο, αλλά στη λεγόμενη «χριστική κατάσταση».

3. Μιλώντας για προσευχή, την παρουσιάζουν ή την εξισώνουν με τη διαλογιστική πρακτική των εξωχριστιανικών θρησκευμάτων.

Προσοχή, λοιπόν, και σ’ αυτή τη μεθόδευση. Η Παύλειος προτροπή στον Απόστολο Τιμόθεο: «Πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ» (Α’ Τιμ. 4, 13) είναι και γι’ αυτή την περίπτωση εξαιρετικά επίκαιρη.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2022, 16 Μαΐου 2014

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ, ΓΕΝΕΣΗ 22:2 / ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 4:3

ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ, ΓΕΝΕΣΗ 22:2 / ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 4:3

ΓΕΝΕΣΗ 22:2 / ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 4:3

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ   ΧΡΗΣΤΟΣ

«Και ἐγένετο μετὰ τὰ ρήματα ταῦτα ὁ Θεός ἐπείρασε τὸν ῾Αβραὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ῾Αβραάμ, ῾Αβραάμ. ὁ δὲ εἶπεν· ἰδοὺ  ἐγώ.  καὶ εἶπε· λαβὲ τὸν υἱόν σου τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας, τὸν ᾿Ισαάκ, καὶ πορεύθητι εἰς τὴν γῆν τὴν ὑψηλὴν καὶ ἀνένεγκον αὐτὸν ἐκεῖ εἰς ὁλοκάρπωσιν»

 Γένεση 22:1-2 (Κείμενο Εβδομήκοντα).

        Γιατί οι Εβδομήκοντα γραφουν την φράση «τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας»;;; Δεν εννοείται ότι κάποιος που είναι ΑΓΑΠΗΤΟΣ έχει ΑΓΑΠΗΘΕΙ; Υπήρχε περίπτωση κάποιος που δεν έχει ΑΓΑΠΗΘΕΙ να ονομαστεί ΑΓΑΠΗΤΟΣ; Γιατί λοιπόν οι Εβδομήκοντα μεταφραστές της Παλαιάς Διαθήκης γραφουν την φράση «τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας»; Η λέξη ΑΓΑΠΗΤΟΣ δεν είναι καταληπτή; Χρειάζεται επεξήγηση; Περιττολογούν; Μεταφράζουν λάθος το Εβραϊκό κείμενο; Γιατί εκφράζονται ούτως;

        Αγαπητέ αναγνώστη οι Εβδομήκοντα ούτε περιττολογούν ούτε μεταφράζουν λάθος το Εβραϊκό κείμενο. Απλώς η λέξη ΑΓΑΠΗΤΟΣ στο εδάφιο αυτό δεν σημαίνει τον «αγαπητό» με την έννοια αυτού που έχει αγαπηθεί- του αγαπημένου. Εδώ η λέξη «αγαπητός» δεν σημαίνει το ίδιο με την λέξη «ἠγάπησας». Άλλωστε οι Εβδομήκοντα με τις λέξεις «αγαπητός» και «ἠγάπησας» ΜΕΤΑΦΡΑΖΟΥΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΕΒΡΑΪΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΛΕΞΗ ! Και εδώ βρίσκεται το κλειδί της ερμηνείας της φράσεως «τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας» η οποία ακούγεται σαν περιττή επανάληψη της ίδιας έννοιας  χωρίς όμως να είναι.

        Ας δούμε την φράση «τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας» σύμφωνα με το Εβραϊκό κείμενο :

 = Τον ΜΟΝΟΓΕΝΗ σου τον οποίο αγάπησες.

Oι Εβδομήκοντα μεταφράζουν την λέξη Γ Ι Α Χ Ι Δ ( ) =ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ με την λέξη ΑΓΑΠΗΤΟΣ. Ο Μονογενής είναι ο κατ’εξοχήν αγαπητός. Η λέξη λοιπόν ΑΓΑΠΗΤΟΣ του εδαφίου Γένεση 22:2 χρησιμοποιείται ως συνώνυμη της λέξεως ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ, γιαυτό η ακολουθούσα φράση «ὃν ἠγάπησας» δεν είναι περιττή ούτε λάθος  αλλά μετάφραση άλλης Εβραϊκής λέξης(=ἠγάπησας) που σημαίνει όχι τον Μονογενή αλλά τον αγαπημένο. Το γεγονός δηλαδή ότι οι Εβδομήκοντα μεταφράζουν την λέξη ΓΙΑΧΙΔ ως ΑΓΑΠΗΤΟΣ σε συνδιασμό με την αμέσως ακολουθούσα έκφραση «ὃν ἠγάπησας» καθιστά φανερό πλέον το νόημα της χρησιμοποιούμενης από το κείμενο των Εβδομήκοντα λέξης ΑΓΑΠΗΤΟΣ στο εδάφιο Γένεση 22:2. ΑΓΑΠΗΤΟΣ= ΓΙΑΧΙΔ = ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ.

        Ίσως κάποιος ρωτήσει : ΠΩΣ είναι δυνατόν ο Ισαάκ για τον οποίο γίνεται λόγος στο εδάφιο Γένεση 22:2 να ονομάζεται ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ ΣΤΟΝ ΑΒΡΑΑΜ (=Μονογενή ΣΟΥ) και να έχει αυτή την έννοια το ΑΓΑΠΗΤΟΣ των Εβδομήκοντα αφού ο Ισαάκ ήταν ο ΔΕΥΤΕΡΟΤΟΚΟΣ υιός του Αβραάμ;;;

ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ :

Η λέξη ΓΙΑΧΙΔ σημαίνει το απολύτως μοναδικό δεν επιδέχεται παρεμηνείας, σημαίνει τον απολύτως μεμονωμένο και όταν αναφέρεται σε τέκνο σημαίνει τον ΜΟΝΟΓΕΝΗ. Οι Εβδομήκοντα χρησιμοποιούν την λέξη «αγαπητός» ως συνώνυμη του «μονογενής»- τους επιβεβαιώνει ο Απ. Παύλος:

Εβραίους 11:17 «Πίστει προσενήνοχεν Αβραάμ τον Ισαάκ πειραζόμενος, και τον μονογενή προσέφερεν ο τας επαγγελίας αναδεξάμενος»

Το εδάφιο Εβραίους 11:17 γράφτηκε στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ. Και στα Ελληνικά ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ σημαίνει αυτόν που δεν έχει αδέλφια (με φυσική ή νομική έννοια).

Ο Ισαάκ ήταν ΝΟΜΙΚΑ Μονογενής στον Αβραάμ αφού ο Ισμαήλ εκδιώχθηκε με εντολή του Θεού και ακόμη δεν είχαν γεννηθεί τα τέκνα της Χετούρα. Γένεση 21:9-12 « ιδούσα δε Σάρρα τον υιόν Άγαρ της Αιγυπτίας, ος εγένετο τω Αβραάμ, παίζοντα μετά Ισαάκ του υιού αυτής·  και είπε τω Αβραάμ· έκβαλε την παιδίσκην ταύτην και τον υιόν αυτής· ου γαρ μη κληρονομήσει ο υιος της παιδίσκης ταύτης μετά του υιού μου Ισαάκ.  σκληρόν δε εφάνη το ρήμα σφόδρα εναντίον Αβραάμ περί του υιού αυτού.  είπε δε ο Θεός τω Αβραάμ· μη σκληρόν έστω εναντίον σου περί του παιδίου και περί της παιδίσκης· πάντα αν όσα είπη σοι Σάρρα, άκουε της φωνής αυτής, ότι εν Ισαάκ κληθήσεταί σοι σπέρμα».

 Οι Εβδομήκοντα μεταφράζουν την λέξη ΓΙΑΧΙΔ με τους εξής τρόπους:

Γένεση 22:2 «καὶ εἶπε· λαβὲ τὸν υἱόν σου τὸν ἀγαπητόν (=Μονογενή σου), ὃν ἠγάπησας, τὸν ᾿Ισαάκ».

Γένεση 22:12 «καὶ εἶπε· μὴ ἐπιβάλῃς τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὸ παιδάριον μηδὲ ποιήσῃς αὐτῷ μηδέν· νῦν γὰρ ἔγνων, ὅτι φοβῇ σὺ τὸν Θεὸν καὶ οὐκ ἐφείσω τοῦ υἱοῦ σου τοῦ ἀγαπητοῦ (=Μονογενή σου) δι᾿ ἐμέ»

Γένεση 22:16 «κατ᾿ ἐμαυτοῦ ὤμοσα, λέγει Κύριος, οὗ εἵνεκεν ἐποίησας τὸ ρῆμα τοῦτο, καὶ οὐκ ἐφείσω τοῦ υἱοῦ σου τοῦ ἀγαπητοῦ (=Μονογενή σου)  δι᾿ ἐμέ»

Κριτές 11:34 «Καὶ ἦλθεν ᾿Ιεφθάε εἰς Μασσηφὰ εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἡ θυγάτηρ αὐτοῦ ἐξεπορεύετο εἰς ὑπάντησιν ἐν τυμπάνοις καὶ χοροῖς· καὶ αὕτη ἦν μονογενής (), οὐκ ἦν αὐτῷ ἕτερος υἱὸς ἢ θυγάτηρ»(Σημ: =Μονογενής για θηλυκό/ = Μονογενής για αρσενικό)

Ψαλμός 21(22):21(20) «ρῦσαι ἀπὸ ῥομφαίας τὴν ψυχήν μου, καὶ ἐκ χειρὸς κυνὸς τὴν μονογενῆ μου (=Μονάκριβη)»

Ψαλμός 24(25) : 16 «ἐπίβλεψον ἐπ᾿ ἐμὲ καὶ ἐλέησόν με, ὅτι μονογενὴς   (=  Μεμονωμένος)καὶ πτωχός εἰμι ἐγώ»

Ψαλμός 34(35):17 «Κύριε, πότε ἐπόψῃ; ἀποκατάστησον τὴν ψυχήν μου ἀπὸ τῆς κακουργίας αὐτῶν, ἀπὸ λεόντων τὴν μονογενῆ μου(=Μονάκριβη)»

Ψαλμός 67 (68):7(6) «ὁ Θεὸς κατοικίζει μονοτρόπους(=Μόνους) ἐν οἴκῳ»

Παροιμίες 4:3 «υἱὸς γὰρ ἐγενόμην κἀγὼ πατρὶ ὑπήκοος καὶ ἀγαπώμενος(=Μονογενής) ἐν προσώπῳ μητρός»

Αμώς 8:10 «καὶ μεταστρέψω τὰς ἑορτὰς ὑμῶν εἰς πένθος καὶ πάσας τὰς ὠδὰς ὑμῶν εἰς θρῆνον καὶ ἀναβιβῶ ἐπὶ πᾶσαν ὀσφὺν σάκκον καὶ ἐπὶ πᾶσαν κεφαλὴν φαλάκρωμα καὶ θήσομαι αὐτὸν ὡς πένθος ἀγαπητοῦ      (=Μονογενής) καὶ τοὺς μετ᾿ αὐτοῦ ὡς ἡμέραν ὀδύνης»

Ζαχαρίας 12:10 «καὶ κόψονται ἐπ᾿ αὐτὸν κοπετόν, ὡς ἐπ᾿ ἀγαπητῷ           (=Μονογενής)»

Ιερεμίας 6:26 «θύγατερ λαοῦ μου, περίζωσαι σάκκον, κατάπασσε ἐν σποδῷ, πένθος ἀγαπητοῦ(=Μονογενής) ποίησαι σεαυτῇ, κοπετὸν οἰκτρόν, ὅτι ἐξαίφνης ἥξει ταλαιπωρία ἐφ’ ὑμᾶς»

Ο Θεός μέσω των Προφητών (Ιερεμία , Αμώς) τονίζει το μεγάλο μέγεθος του πένθους- ως πένθος αγαπητού (  ΓΙΑΧΙΔ). Μεγάλο το πένθος του γονέα που χάνει το αγαπημένο του παιδί. Αν όμως το παιδί συμβαίνει να είναι και ΓΙΑΧΙΔ = το ΜΟΝΟ παιδί τότε ο γονέας βιώνει το ΥΨΙΣΤΟ ΠΕΝΘΟΣ. Ο Θεός προλέγει μέγιστο πένθος σαν πένθος για ΜΟΝΟΓΕΝΗ τέκνο. Το Μονογενές τέκνο είναι αποδέκτης αποκλειστικός όλης της αγάπης του γονέα. Γιαυτό ο γονέας όταν χάνει το ΜΟΝΟ παιδί που έχει είναι σε ύψιστο βαθμό απαρηγόρητος. Ο Θεός δηλαδή προλέγει ότι θα έλθει το μεγαλύτερο δυνατόν πένθος που θα μπορούσαν να φανταστούν οι ασεβείς- πένθος Μονογενούς. Όταν ένας γονέας χάνει ένα από τα παιδιά του έχει κάποια παρηγοριά από τα άλλα και παίρνει κουράγιο από τα άλλα. Όταν όμως χάνει το ΜΟΝΑΔΙΚΟ παιδί του, που θα βρεί παρηγοριά; Πού θα βρεί ελάφρυνση; Πουθενά.

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΕΔΑΦΙΟΥ ΓΕΝΕΣΗ 22:2 ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Γένεση 22:2 (Κείμενο Εβδομήκοντα) «καὶ εἶπε· λαβὲ τὸν υἱόν σου τὸν ἀγαπητόν ( =Μονογενή σου), ὃν ἠγάπησας, τὸν ᾿Ισαάκ».

Αποδείξαμε ότι οι Εβδομήκοντα στην φράση «τὸν υἱόν σου τὸν ἀγαπητόν, ὃν ἠγάπησας» μεταφράζουν την λέξη ΓΙΑΧΙΔ με την λέξη ΑΓΑΠΗΤΟΣ με την σημασία του ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ. Ο Ισαάκ ήταν νομικά Μονογενής στον πατέρα του τον Αβραάμ. Οι Εβδομήκοντα όμως μεταφράζουν παρόμοια την λέξη ΓΙΑΧΙΔ και στο εδάφιο ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 4:3.

Παροιμίες 4:3(Κείμενο Εβδομήκοντα) «υἱὸς γὰρ ἐγενόμην κἀγὼ πατρὶ ὑπήκοος καὶ ἀγαπώμενος(=Μονογενής) ἐν προσώπῳ μητρός».

ΕΒΡΑΪΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ :

ΑΓΑΠΩΜΕΝΟΣ=ΓΙΑΧΙΔ=ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ.

Ο συγγραφέας των Παροιμιών Βασιλεύς Σολομών όμως δεν ήταν ΓΙΑΧΙΔ/ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ στη μητέρα του - Α Παραλειπομένων / Α Χρονικών 3:5 «και ούτοι ετέχθησαν αυτώ εν Ιερουσαλήμ· Σαμαά, Σωβάβ, Νάθαν και Σαλωμών, τέσσαρες τη Βηρσαβεέ θυγατρί Αμιήλ».

        Αφού λοιπόν ο Σολομών δεν ήταν στη Μητέρα του ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ/ΓΙΑΧΙΔ είτε με φυσική είτε με νομική έννοια, τότε ΠΟΙΟΣ ΟΜΙΛΕΙ ΣΤΟ ΕΔΑΦΙΟ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ 4:3;;;;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

Στο εδάφιο Παροιμίες 4:3 ομιλεί  ο Χριστός , η ενυπόστατη Σοφία του Θεού. Όπως και σε άλλα σημεία των Παροιμιών Πχ: Παροιμίες 8:27 (Ο’) «ηνίκα ητοίμαζε τον ουρανόν, συμπαρήμην αυτώ».  Ασφαλώς ο Σολομών, ο συγγραφέας των Παροιμιών, δεν ήταν παρών στην δημιουργία του ουρανού! Ο Χριστός λοιπόν είναι ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ στη Μητέρα του. Στο Παροιμίες 4:3 ο Υιός του Θεού προφητεύει (Προφητικός Αόριστος)  ότι θα είναι ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ στη Μητέρα του.

Όταν στους διαστρεβλωτές της Αγίας Γραφής αιρετικούς ,(που αρνούνται την ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΙΑ της Θεοτόκου και διδάσκουν πλανεμένα ότι η Θεοτόκος έκανε και άλλα παιδιά μετά τον Χριστό), τους δείχνουμε το Εβραϊκό κείμενο του Παροιμίες 4:3 που ονομάζει ΓΙΑΧΙΔ=ΜΟΝΟΓΕΝΗ στη Μητέρα του τον Χριστό, προσπαθούν στον πανικό τους να κρυφτούν πίσω από την μετάφραση των Εβδομήκοντα η οποία έχει την λέξη ΑΓΑΠΩΜΕΝΟΣ (την οποία μετάφραση των Εβδομήκοντα οι υποκριτές δεν μελετούν). Θέλουν να αγνοούν την Εβραϊκή λέξη ΓΙΑΧΙΔ και το εδάφιο Γένεση 22:2 που αποδεικνύει ότι την λέξη ΑΓΑΠΗΤΟΣ οι Εβδομήκοντα την χρησιμοποιούν όταν μεταφράζουν την λέξη ΓΙΑΧΙΔ  ως συνώνυμη του ΜΟΝΟΓΕΝΟΥΣ και όχι όπως αυθαίρετα λέγουν ότι η λέξη ΓΙΑΧΙΔ σημαίνει και «αγαπητός»!!! Εάν πράγματι η λέξη ΓΙΑΧΙΔ σήμαινε και «αγαπητός» στο εδάφιο Γένεση 22:2 αμέσως μετά την λέξη ΑΓΑΠΗΤΟΝ δεν θα ακολουθούσε η φράση «ὃν ἠγάπησας» θα ήταν περιττή !

        Γενικώς όλα τα εδάφια που παραθέσαμε από τους Εβδομήκοντα  (αποδεικνύουν ότι η λέξη ΓΙΑΧΙΔ δεν σημαίνει τον «αγαπητό» όπως οι αγράμματοι και άσχετοι με την Εβραϊκή γλώσσα υποστηρίζουν αλλά σημαίνει τον ΜΟΝΟΓΕΝΗ (όταν αναφέρεται σε τέκνο) ή τον απολύτως ΜΟΝΟ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ψυχή του ανθρώπου ονομάζεται ΓΙΑΧΙΔ/ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ διότι είναι απολύτως μοναδική !

        Και τώρα λίγα σχόλια για το εδάφιο Παροιμίες 4:3 όπως το παραθέτει το κείμενο του Βάμβα και τις προσπάθειες παρερμηνείας του από τους αιρετικούς.

Παροιμίες 4: 3 : «Διότι και εγώ εστάθην υιός του πατρός μου, αγαπητός και μονογενής ενώπιον της μητρός μου»

Ενώ σαφώς στο κείμενο του Βάμβα ονομάζεται ο ομιλών Υιός του Θεού  ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ (ΓΙΑΧΙΔ -) στην Μητέρα του, οι Αιρετικοί διαστροφείς της Γραφής τι λέγουν ; Λέγουν ότι :

 Α) Το εδάφιο λέγει ότι ο ομιλών ήταν Μονογενής στα μάτια της Μητέρας του. Έτσι δηλαδή τον έβλεπε αυτή και όχι ότι ήταν πραγματικά Μονογενής !!!! Διότι το εδάφιο δεν λέγει «Μονογενής της μητρός μου» αλλά «Μονογενής ενώπιον της μητρός μου» !!! Δηλαδή οι αγράμματοι αιρετικοί ισχυρίζονται ότι  η φράση «Μονογενής ενώπιον της μητρός μου» δεν σημαίνει «Μονογενής της μητρός μου» !!!

Απαντούμε :

Η λέξη του Εβραϊκού κειμένου που αποδίδει ο Βάμβας με την λέξη «ενώπιον» είναι η λέξη = στο πρόσωπο. Ο ομιλών είναι Μονογενής στο πρόσωπο της μητέρας του δηλαδή στην μητέρα του. Είναι πραγματικά Μονογενής και όχι φαινομενικά. Η ίδια Εβραϊκή φράση υπάρχει και στο εδάφιο Αριθμοί 36: 1:

«Και προσελθόντες οι αρχηγοί των πατριών των συγγενειών των υιών Γαλαάδ, υιού του Μαχείρ, υιού του Μανασσή, εκ των συγγενειών των υιών Ιωσήφ, ελάλησαν ενώπιον () του Μωϋσέως και ενώπιον    () των αρχόντων, οίτινες ήσαν οι αρχηγοί των πατριών των υιών Ισραήλ».

Οι αρχηγοί των πατριών ελάλησαν στον Μωϋσή. Αυτό σημαίνει η φράση «ελάλησαν ενώπιον  του Μωϋσέως». Όπως λοιπόν η φράση «ελάλησαν ενώπιον  του Μωϋσέως» σημαίνει ότι «ελάλησαν στον Μωϋσή», έτσι και η φράση ««Μονογενής ενώπιον της μητρός μου» σημαίνει «Μονογενής στη μητέρα  μου».

Β) Λέγουν επίσης οι αιρετικοί ότι υπάρχει η λέξη ΕΣΤΑΘΗΝ στο εδάφιο Παροιμίες 4:3 που φανερώνει στάση – φαινομενική κατάσταση, μεταφορική έννοια !!! Κάποιος λέγουν «είναι»  υιός του πατρός του δεν «στέκεται» ως υιός…

Και επειδή το ΕΣΤΑΘΗΝ λέγεται και για το «αγαπητός» και για το «μονογενής» συμπεραίνουν ότι δεν ήταν αγαπητος και  μονογενής αλλά «στέκονταν ως αγαπητος και  μονογενης» είχε θέση μονογενούς χωρίς να είναι !!!

Παροιμίες 4: 3 : «Διότι και εγώ εστάθην υιός του πατρός μου, αγαπητός και μονογενής ενώπιον της μητρός μου».

Απαντούμε :Ο Βάμβας μεταφράζει με την λέξη ΕΣΤΑΘΗΝ την Εβραϊκή λέξη που σημαίνει ΗΜΟΥΝ. Την ίδια λέξη άλλωστε μεταφράζει ως «ήμουν» στο εδάφιο Νεεμίας 1:1 «Λόγοι Νεεμία υιού του Αχαλία. Και εν τω μηνί Χισλεύ, εν τω εικοστώ έτει, ότε ήμην ()  εν Σούσοις τη βασιλευούση». Ομοίως και οι Εβδομήκοντα στο Παροιμίες 4:3 την Εβραϊκή λέξη  αποδίδουν με το ΕΓΕΝΟΜΗΝ που επίσης σημαίνει ΗΜΟΥΝ.  (Βλέπε και εδάφιο Αποκάλυψη 1: 9 «᾿Εγὼ ᾿Ιωάννης, ὁ ἀδελφὸς ὑμῶν καὶ συγκοινωνὸς ἐν τῇ θλίψει καὶ βασιλείᾳ καὶ ὑπομονῇ ἐν ᾿Ιησοῦ Χριστῷ, ἐγενόμην ἐν τῇ νήσῳ τῇ καλουμένῃ Πάτμῳ». Μάλιστα ο Βάμβας την λέξη «ἐγενόμην» του αρχαίου κειμένου του Αποκάλυψη 1: 9 μεταφράζει «ήμην» - «ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω»).

Το Παροιμίες  4:3 λοιπόν λέγει ότι ο Ομιλών ήταν Μονογενής στην Μητέρα του. Άρα ο Ομιλών είναι ο Υιός του Θεού και όχι ο Σολομών ο οποίος δεν ήταν μονογενής στην μητέρα του την Βηρσαβεέ.

Γ) Τέλος οι αιρετικοί λέγουν ότι ο ομιλών ήταν ΣΑΝ μονογενής στην μητέρα του !!! Περισσότερο αυθαίρετη ερμηνεία δεν έχω ακούσει!!!

Απαντούμε : Το Παροιμίες 4:3 δεν αναφέρει ότι αυτός που ομιλεί ήταν ΣΑΝ Μονογενής.

Στα Εβραϊκά το ΣΑΝ είναι η πρόθεση  που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ στο Παροιμίες 4:3 :

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή λοιπόν η Θεοτόκος δεν έκανε άλλα παιδιά μετά τον Ιησού. Οι αιρετικοί Προτεστάντες όμως λέγουν ψευδώς ότι έκανε !!! Και μετά παρεξηγούνται όταν τους λέει κανείς αιρετικούς…

ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ   ΧΡΗΣΤΟΣ

Ζωντανές παρουσίες από περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων…Άγιος Εφραίμ της Νέας Μάκρης

 

Τό αρχαίο ιστορικό Μοναστήρι τού Αγίου Εφραίμ τής Νέας Μάκρης, πού είναι καί ο τόπος μαρτυρίου του…
Πεντακόσια περίπου χρόνια έχουν περάσει, από τό 1426 , όταν στίς 5 Μαϊου Αγαρηνοί πειρατές, εισβάλλοντας στό μοναστήρι τών Αμώμων, στόν λόφο τής Νέας Μάκρης, παλούκωσαν μέ αναμμένο δαυλό στήν κοιλιά τόν Άγιο Εφραίμ, ηγούμενο τότε σ΄ αυτό τό μοναστήρι…
Έκτοτε παρέμενε άγνωστος, μέχρι τό 1964 , όταν γιά λόγους πού μόνο ό Θεός γνωρίζει, κάνει στόν χώρο τής αρχαίας Μονής καί πάλι ζωντανή τήν παρουσία του…Στό ερειπωμένο αυτό μοναστήρι, ζεί τώρα μιά ευσεβής καλόγρια.
Είναι ή Μακαρία Δεσύπρη, αυτή ή φωτεινή ψυχή πού μέ τήν ταπεινή παρουσία της σημάδεψε τήν ζωή τού Μοναστηριού στά χρόνια πού ακολούθησαν…
Διηγείται ή ίδια…
–” Καθισμένη πάνω στά ερείπια τού παλιού Μοναστηριού, όπου ή θεία Πρόνοια οδήγησε τά βήματά μου, έφερνα τόν στοχασμό μου σέ χρόνια περασμένα, σέ παλιούς καιρούς, όταν σκορπισμένα ήταν παντού τά κόκκαλα τών Αγίων μαρτύρων…Καί καθώς καταγινόμουν στό καθάρισμα τών χαλασμάτων, αναλογιζόμουνα ότι βρισκόμουνα σέ τόπο ιερό καί έλεγα,
–Θεέ μου, αξίωσέ με τήν ανάξια, νά ιδώ κι΄ εγώ έναν από τούς παλιούς πατέρες πού εδώ έζησαν…
Καί ενώ περνούσε ό καιρός έχοντας πάντα εσωτερικά τήν ίδια επιθυμία, ένοιωθα μιά φωνή μέσα μου νά μού λέει,
–” Σκάψε, καί εκείνο πού ζητάς θά τό βρείς !
Καί μ΄ έναν τρόπο θαυμαστό, ή μυστική αυτή φωνή, μού υπέδειξε τό κομμάτι γής στήν αυλή τού μοναστηριού, πού έπρεπε νά ψάξω.
Ό καιρός περνούσε, καί ή φωνή αυτή, κάθε φορά πιό δυνατή μέ προέτρεπε ν΄ αρχίσω…
Έδειξα τό σημείο στόν εργάτη πού φώναξα γιά μιά άλλη επισκευή, στό παλιό Ηγουμενείο, καί τού είπα νά σκάψει. Αυτός, απρόθυμος άρχισε αλλού τό σκάψιμο. Καί αφού είδα ότι δέν μέ άκουγε νά πάει εκεί πού τού έδειχνα, τόν άφησα νά κάνει τό θέλημά του χτυπώντας τούς άγονους βράχους. Τελικά, κατάλαβε τό λάθος του καί γύρισε στό σημείο…
“…καί φθάνοντας, έπειτα από ώρες, στό 1,70 βάθος, έφερε ό κασμάς στήν επιφάνεια τήν κεφαλή τού ανθρώπου τού Θεού. Τήν ίδια στιγμή, γέμισε άρωμα ή ατμόσφαιρα!
Ό εργάτης χλώμιασε, δέθηκε ή γλώσα του, καί κόπηκε ή μιλιά του
–Άφησέ με μόνη, τόν παρακάλεσα…
Γονάτισα μέ ευλάβεια καί ασπάσθηκα τό σκήνωμα τού Αγίου συλλογιζόμενη τήν έκταση οδύνης καί πόνου τού τότε μαρτυρίου του…”
Καί αλλού, ή μοναχή Μακαρία Δεσύπρη, εξιστορεί πώς είδε ολοζώντανο τόν Άγιο…
–” Ήταν βράδυ, καί διάβαζα μόνη μου τόν Εσπερινό στό ερειπωμένο μοναστήρι, όταν ξαφνικά άκουσα βήματα…Ξεκινούσαν από τό βάθος τού τάφου προχώρησαν στήν αυλή κι΄ έφθασαν στήν πόρτα τής Εκκλησίας. Τά βήματα ακούγονταν δυνατά καί σταθερά καθώς πλησίαζαν. Γιά πρώτη φορά στήν ζωή μου μέσα σ΄ εκείνη τήν ερημιά φοβήθηκα…Δέν γύρισα ούτε πού νά κοιτάξω ώσπου άκουσα τήν φωνή του νά λέει,
–” Ώς πότε θά μ΄ έχεις εκεί πέρα; Κι΄ αυτός ( ό εργάτης ), πώς πέταξε τό κεφάλι μου έτσι;
Γύρισα τότε τρομαγμένη καί τ ό ν ε ί δ α !
Ήταν ψηλός, μέ μάτια μικρά στρογγυλά πού τρεμόπαιζαν στίς κόγχες τους. Έβλεπα τίς ρυτίδες του, καί τά γένια του πού έφθαναν μέχρι τόν λαιμό του. Τό μαύρο ράσο του μαύρο μέ πτυχώσεις, καί στό αριστερό του χέρι κρατούσε ένα φώς υπέρλαμπρο ενώ μέ τό δεξί ευλογούσε !…
Ήταν ένα πλάσμα, 1.500 ετών, καί βρισκόταν μέ τήν δύναμι τού Χριστού ολοζώντανο, ακριβώς δίπλα μου!!
–Συγχώρεσέ με, τού είπα, καί αύριο μόλις ξημερώσει ό Θεός τήν ημέρα του, θά σέ φροντίσω…
Καί αμέσως έγινε ά φ α ν τ ο ς !
Συνέχισα ειρηνικά τόν Εσπερινό μου, καί τό πρωϊ καθάρισα τά άγια λείψανα, τά έπλυνα, καί άναψα ένα μικρό καντηλάκι.
Τό ίδιο βράδυ είδα τόν Άγιο στόν ύπνο μου. Στεκόταν όρθιος καί κατάφωτος μέσα στήν Εκκλησία. Κρατούσε τήν εικόνα του στά χέρια του καί μέ κοίταζε…
Άκουσα τήν φωνή του πεντακάθαρα…
–” Σ΄ ε υ χ α ρ ι σ τ ώ π ο λ ύ, μού είπε. Ο ν ο μ ά ζ ο μ α ι Ε φ ρ α ί μ …”
Πέρασε αρκετός καιρός απ΄ αυτό τό περιστατικό καί πάντα μέσα μου είχα μιά απορία…
Ώσπου μιά μέρα, μετά τό τέλος τού Εσπερινού, καθώς μέ τό χέρι μου έκλεινα τήν πόρτα τής Εκκλησίας, ακούω τρία χτυπήματα, σάν από κεχριμπαρένιο κομπολόϊ. Κατάλαβα ότι ήταν ό Άγιος, μπήκα στό ιερό πού βρίσκονταν τά άγια λείψανά του, άναψα ένα κερί καί ευλαβικά τά προσκύνησα.
Αλλά τί νά ειπώ καί τί νά λαλήσω, όταν τήν ίδια ακριβώς στιγμή σάν χείμαρος πλημμύρησε όλος ό τόπος από τήν Παραδεισένια εκείνη ευωδία πού τά άγια λείψανα έβγαζαν…”.
Έτσι περιγράφει ή αείμνηστος ηγουμένη Μακαρία Δεσύπρη τήν εμφάνιση τού αγίου σάν μία σφραγίδα – πρόλογο σέ κάθε ένα από τά βιβλία γιά τόν Άγιο Εφραίμ,πού μέχρι σήμερα τό μοναστήρι έχει κυκλοφορήσει, μέ τόν γενικό τίτλο ” ΟΠΤΑΣΙΑΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ τού θαυματουργού ” – Αθήναι – 1998.

• kivotoshelp.gr
• pentapostagma

Ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε

Την ημέρα της Κρίσεως, όταν ο Θεός θα κρίνει τους ανθρώπους, δε θα κοιτάξει ούτε τα βασιλικά στέμματα, ούτε τα υψηλά αξιώματα.

Θα ζητήσει να εξετάσει τις καρδιές μας. Και τότε, οι πιο ταπεινοί άνθρωποι, ο φτωχός χωριάτης, ο «καραβοτσακισμένος» από τα βάσανα της ζωής άνθρωπος, ο αγράμματος τσοπάνης, ο φυλακισμένος, ο ξενιτεμένος, ο ασθενής, η δυστυχισμένη χήρα, που κάθεται μαζί με τα παιδιά της μέσα στη φτώχεια και τη δυστυχία, γιατί κανείς δεν τους ανοίγει την πόρτα, όλοι αυτοί, αν σήμερα προσεύχονται με δάκρυα στο Θεό, κατά την ημέρα της Κρίσεως θα είναι ανώτεροι από όλους τους ηγεμόνες του κόσμου, τους σημερινούς και τους αυριανούς.

Κάποια μέρα λοιπόν ένας μεγάλος και ένδοξος βασιλιάς έτρεχε στο δρόμο μέσα στη χρυσή του άμαξα, περιστοιχισμένος από τους αυλικούς του. Κι εκεί που πήγαιναν όλοι μαζί, συνάντησαν σε μια γωνιά του δρόμου δύο άνδρες με σκισμένα, βρόμικα ρούχα και πρόσωπα μαραμένα από την άσκηση.

Ο βασιλιάς κατάλαβε αμέσως πως επρόκειτο για αγίους ανθρώπους του Θεού, που το σώμα τους είχε λιώσει από τη νηστεία, τους ασκητικούς αγώνες και την αϋπνία, ενώ η ψυχή τους έλαμπε από το φως του Θεού.

Σταμάτησε λοιπόν αμέσως, κατέβηκε από την άμαξα και έπεσε γονατιστός στα πόδια τους, κάνοντας μετάνοιες. Στη συνέχεια σηκώθηκε και ασπάστηκε το χέρι τους με σεβασμό.
Οι αυλικοί του όμως, δε χάρηκαν καθόλου με αυτό που είδαν. Όλη την ώρα μουρμούριζαν:
-Δες εδώ… Είναι σωστό τώρα αυτό; Ένας ολόκληρος βασιλιάς, και τόσο ένδοξος μάλιστα, να φέρεται έτσι;
-Άκουσον, άκουσον. Να πέσει στα πόδια των ζητιάνων! Πώ πώ ντροπή…
Δεν τολμούσαν όμως να πουν τίποτα στον ίδιο, αλλά πήγαν στον αδελφό του:
-Θα σε παρακαλέσουμε να πεις στο βασιλιά μας, άλλη φορά να μην εξευτελίσει έτσι τη φήμη και το βασιλικό του στέμμα! Αυτό κι αυτό έκανε στο δρόμο που πηγαίναμε… Κι εκείνος ο καημένος κάποια στιγμή το μετέφερε στον αδελφό του, ο οποίος όμως τον κατσάδιασε για την απερισκεψία και την ανοησία του και τον έδιωξε κακήν κακώς από κοντά του.

Ξέχασα να σας πω ότι ο βασιλιάς αυτός είχε τη συνήθεια, όταν επρόκειτο να τιμωρήσει κάποιον με θάνατο, να στέλνει έξω από το σπίτι του έναν αγγελιαφόρο, για να τον ειδοποιεί με τη σάλπιγγα. Έτσι όποιος άκουγε τον ήχο της σάλπιγγας έξω από την πόρτα του γνώριζε ότι την επόμενη μέρα δε θα ζούσε...

Όταν λοιπόν βράδιασε, ο βασιλιάς έστειλε τον αγγελιαφόρο με τη σάλπιγγα να σαλπίσει έξω από την πόρτα του αδελφού του. Μόλις εκείνος άκουσε τη σάλπιγγα του θανάτου, τρομοκρατήθηκε. Όλη τη νύχτα την πέρασε ξάγρυπνος, μέσα στην αγωνία και την απελπισία! Και ταυτόχρονα, προσπάθησε όπως όπως να τακτοποιήσει όλα τα θέματα του σπιτιού του, ώστε να είναι έτοιμος για ό,τι θα ακολουθούσε. Όταν ξημέρωσε, φόρεσε όπως και όλα τα μέλη της οικογένειάς του – η γυναίκα και τα παιδιά του – μαύρα, πένθιμα ρούχα κι αμέσως μετά πήγε στον αδελφό του το βασιλιά, κλαίγοντας και στενάζοντας για το τρομερό κακό που τον περίμενε.

Μόλις τον είδε ο βασιλιάς να κλαίει έτσι, τον κάλεσε ιδιαιτέρως, σε κάποιο δωμάτιο.
- Βρε άνθρωπε ανόητε και απερίσκεπτε! του είπε. Εάν εσύ φοβήθηκες τόσο πολύ από τη σάλπιγγα του θανάτου και τον αδελφό σου, που είναι άνθρωπος σαν και σένα και που απέναντί του σε τίποτα δεν έσφαλες ούτε είσαι ένοχος για κάτι, πώς μπόρεσες να κατηγορήσεις εμένα, που ασπάστηκα με ταπείνωση τους αγγελιαφόρους του Θεού μου;
Εκείνοι, βρε, μου υπενθυμίζουν τον θάνατο και τη φοβερή κρίση του Θεού, πολύ περισσότερο από όσο η σάλπιγγα αυτή! Διότι άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου και μεγάλες αμαρτίες ενώπιον του Θεού. Ησύχασε λοιπόν. Μόνο την ανοησία σου ήθελα να σου δείξω και γι’ αυτό σε τρόμαξα με τη σάλπιγγα.
-Συγχώρεσε με, αδελφέ μου, που τόσο απερίσκεπτα σε κατέκρινα, του απάντησε ανακουφισμένος εκείνος.
-Εντάξει, αδελφέ μου, σε συγχωρώ. Αλλά σε λίγο θα διαπιστώσεις και μόνος σου την ανοησία εκείνων που σε παρακίνησαν να έρθεις και να μου πεις αυτά τα πράγματα.

Και αφού με τον τρόπο αυτό τον καθησύχασε και τον συνέτισε, τον άφησε να πάει στο σπίτι του. Κατόπιν πρόσταξε τους τεχνίτες του να φτιάξουν τέσσερα ξύλινα κιβώτια. Τα δύο από αυτά τους είπε και τα κάλυψαν ολόκληρα με φύλλα χρυσού, τα γέμισαν με δυσώδη οστά και τα σκέπασαν με επίχρυσο καπάκι.

Τα άλλα δύο τα άλειψαν εξωτερικά με πίσσα, τα γέμισαν με πολύτιμες πέτρες, μαργαριτάρια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα και αρώματα και τα τύλιξαν με ένα τρίχινο πλεκτό από μαλλί γίδας.
Ύστερα κάλεσε τους άρχοντες και τους φίλους τους, εκείνους δηλαδή που τον είχαν κατακρίνει, επειδή γονάτισε μπροστά στους ανθρώπους του Θεού. Έβαλε λοιπόν μπροστά τους όλα τα κιβώτια και τους ζήτησε να εκτιμήσουν την αξία αυτών που ήταν επικαλυμμένα με φύλλα χρυσού και των άλλων, που είχαν την επίστρωση πίσσας.

Εκείνοι βέβαια του απάντησαν ότι τη μεγαλύτερη αξία την έχουν τα κιβώτια που ήταν επενδυμένα εξωτερικά με φύλλα χρυσού, πιστεύοντας ότι μέσα τους κρύβονταν θησαυροί, πολύτιμα πράγματα και πολυτελή υφάσματα, ενώ για τα άλλα, που ήταν αλειμμένα με πίσσα, είπαν ότι δεν είχαν καμμία αξία.

- Ήξερα πολύ καλά τι θα λέγατε! τους απάντησε ο βασιλιάς. Μόνο που κάνατε λάθος… Διότι ποτέ δεν πρέπει να κρίνουμε ένα πράγμα ή άνθρωπο από αυτό που εκ πρώτης όψεως βλέπουμε, αλλά πρέπει προηγουμένως να εξετάζουμε το εσωτερικό του, εάν είναι άξιο τιμής ή περιφρόνησης.

Οι άρχοντες τον άκουγαν με απορία: «Τί να εννοούσε, άραγε;».
- Ανοίξτε τα χρυσά κιβώτια! πρόσταξε τους υπηρέτες του.

Και μόλις εκείνοι άνοιξαν τα κιβώτια, ξεχύθηκε από μέσα τους μια ανυπόφορη δυσωδία. Παραξενεμένοι οι αυλικοί πλησίασαν κοντά και διαπίστωσαν πως το περιεχόμενο ήταν πράγματι απωθητικό και αξιοκαταφρόνητο.

- Έτσι ακριβώς μοιάζουν κι εκείνοι που είναι ντυμένοι με ωραία και ακριβά ρούχα και υπερηφανεύονται για τη μεγάλη τους περιουσία και για τη δόξα τους, ενώ η καρδιά τους είναι γεμάτη από έργα πονηρά, αμαρτωλά και βρόμικα, είπε με νόημα ο βασιλιάς.

Αμέσως μετά πρόσταξε ν’ ανοίξουν και τα κιβώτια που ήταν αλειμμένα με πίσσα. Όταν τα άνοιξαν, μία εξαίσια ευωδία πλημμύρισε το δωμάτιο και, πλησιάζοντας οι αυλικοί του, διαπίστωσαν ότι περιείχαν πολύτιμα πράγματα, ακριβά και σπάνια.

- Ξέρετε με τι μοιάζουν αυτά τα κιβώτια; συνέχισε ο βασιλιάς. Με εκείνους τους δύο ταπεινούς ανθρώπους, που ήταν ντυμένοι προχθές με σκισμένα ρούχα, που τα μάγουλά τους ήταν ζαρωμένα και τα πρόσωπά τους χλωμά από την άσκηση και τους κόπους. Κι εσείς τους είδατε και αμέσως με κατακρίνατε, επειδή τους έβαλα μετάνοια.

Όμως εγώ, αντιλαμβανόμενος με τα μάτια της ψυχής την καθαρότητα και τη λαμπρότητα των ψυχών τους, που ήταν άγιες και γι’ αυτό πολυτιμότερες και από το στέμμα μου και από τη βασιλική μου δόξα, ώστε όλα μου τα μεγαλεία να είναι μπροστά τους ένα μηδενικό, τους πλησίασα ταπεινά ζητώντας την ευλογία τους. Μ’ αυτό τον τρόπο τους δίδαξε ο σοφός βασιλιάς ότι δεν πρέπει ποτέ να κρίνουν την αξία του κάθε πράγματος και του κάθε ανθρώπου από τα εξωτερικά του χαρακτηριστικά, αλλά μονάχα από τα εσωτερικά του γνωρίσματα.

Παρόμοια να κάνουμε λοιπόν κι εμείς και να τιμούμε τους δούλους του Θεού, διότι όλοι είναι αδελφοί Του. Και να μην ξεχνάμε ποτέ πως ο Θεός την Ημέρα της Κρίσεως δεν θα εξετάσει κανενός την όψη, όπως είπε και ο προφήτης Σαμουήλ, όταν εξέλεξε για βασιλιά τον Δαβίδ.

Ο Θεός, όπως και τώρα, έτσι και τότε θα ερευνήσει την καρδιά του ανθρώπου. Και τότε θα δοξασθούν οι ταπεινοί, οι περιφρονημένοι, οι περιγελόμενοι, οι διωγμένοι για τη θεία δικαιοσύνη, οι πτωχοί στο πνεύμα, εκείνοι δηλαδή που πιστεύουν ότι τα έργα τους είναι ελεεινά και άχρηστα, εκείνοι που επιθυμούν να εφαρμόζεται στον κόσμο η θεία δικαιοσύνη καθώς και όλοι όσους εμακάρισε ο Κύριος. Τότε θα λάμψουν όλοι οι περιφρονημένοι, αυτοί για τους οποίους πίστευαν πως ήταν το σκουπίδι της κοινωνίας.

Τα ανόητα και περιφρονημένα του κόσμου θα ντροπιάσουν τα σοφά. Τα μικρά και αδύνατα θα ντροπιάσουν τα δήθεν ισχυρά. Γι’ αυτό λέει ο Σωτήρας μας πως οι τελευταίοι θα γίνουν πρώτοι.
Εκείνοι οι οποίοι θεωρούνται από εμάς ασήμαντοι και αποτυχημένοι, εάν σ’ αυτή τη ζωή προσεύχονται στον Θεό με όλη την καρδιά τους, στη βασιλεία των ουρανών θα λάμπουν περισσότερο και από τον ήλιο! Ενώ οι βασιλείς του κόσμου και οι δυνατοί της γης, εάν δεν πιστέψουν στο Θεό, θα παρουσιαστούν ενώπιόν Του γυμνοί από αρετές και τελευταίοι απ’ όλους. Και αυτή την αντιστροφή των πραγμάτων μαζί με όλα αυτά τα εκπληκτικά γεγονότα θα τα δούμε όλοι μας να συμβαίνουν, διότι ο Θεός είναι δίκαιος και η δικαιοσύνη Του μένει στον αιώνα.

Από το βιβλίο «Ιστορίες Γέροντος Κλεόπα»

_________________
Ας απομακρύνουμε από το στόμα μας κοροϊδίες και βρισιές, και αισχρολογίες και κακολογίες, καθώς και την κακή συνήθεια των όρκων. | Αγ. Ίω. Χρυσόστομος     

ΑΝ ΔΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ...

 

Όταν βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει τα γέλια και να θέλει να γελοιοποιεί τους άλλους, να μην πιάνεις φιλία. Γιατί θα σε κάνει να συνηθίσεις στην ψυχική ατονία. Σε κείνο πού ή ζωή του είναι διεφθαρμένη, μη δείχνεις ιλαρό πρόσωπο φυλάξου όμως καλά μήπως τον μισήσεις. Και αν θελήσει να μετανοήσει, βοήθησε τον και φρόντισε τον, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή σου, να σωθεί. Εάν όμως είσαι πνευματικά ασθενής, μην τολμήσεις να γίνεις γιατρός του. Μπροστά σε άνθρωπο πού έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και έχει την αρρώστια να προσέχεις πολύ πώς θα μιλήσεις. Γιατί ενόσω μιλάς, αυτός εξηγεί μέσα του τα λόγια σου όπως αγαπά και από τα αγαθά σου λόγια παίρνει αφορμή και σκανδαλίζει τους άλλους. Και αλλάζει το νόημα των λόγων σου μέσα στο μυαλό του σύμφωνα με την πνευματική του αρρώστια. Αν δεις κάποιον να έρχεται και να κατηγορεί τον αδελφό του μπροστά σου, κάνε το πρόσωπο σου σκυθρωπό. Έτσι και το έλεος του Θεού θα έχεις και απ' αυτόν θα φυλαχτείς. Και πού είναι η κόλαση πού μας εκφοβίζει από παντού και υπερνικά την αγάπη του Θεού; Ποια κόλαση και ποια γέεννα του πυρός μπορεί να σταθεί μπροστά στη χάρη της ανάστασης, όταν ο Θεός μας αναστήσει εν δόξη από τον άδη και κάνει τούτο το φθαρτό σώμα μας να ντυθεί την αφθαρσία;

Όσοι έχετε διάκριση, θαυμάστε τα μεγαλεία του Θεού. Ποιος όμως έχει τόσο σοφή και αξιοθαύμαστη διάνοια, πού θα μπορέσει να θαυμάσει, όσο αξίζει, τη χάρη του Δημιουργού μας; Η ανταπόδοση των αμετανόητων αμαρτωλών είναι βέβαιη, όμως αντί της δίκαιης ανταπόδοσης ο Κύριος ανταποδίδει την ανάσταση σ' αυτούς πού μετανοούν και, αντί να τιμωρήσει αυτούς πού καταπάτησαν το νόμο του, τους ντύνει με την τέλεια δόξα της αφθαρσίας. Αυτή η χάρη, πού μας ανασταίνει από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερη από εκείνη πού μας δόθηκε, όταν από την ανυπαρξία μας έφερε στην κτιστή ύπαρξη. Δόξα στην άμετρη σου χάρη, Κύριε.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

_________________

«Όπου επισκιάζει η χάρις σου Αρχάγγελε, από εκεί διώκεται η δύναμη του διαβόλου.
Διότι δεν μπορεί να μείνει κοντά στο Φώς σου ο εωσφόρος που έπεσε στο σκοτάδι και παραμένει σ’ αυτό.
Γι' αυτό Μιχαήλ Αρχάγγελε, σε παρακαλούμε να σβήνεις τα βέλη του που είναι γεμάτα πυρ και κινούνται εναντίον μας»

«Μίλα όταν έχεις κάτι καλύτερο από την σιωπή».

Ετικέτες Areti-Mavropoulou , αλλά ο αγαπών . , Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο ηθικός

    

Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ο ηθικός, αλλά ο αγαπών.

Πολλές φορές ακούτε από το στόμα των ιερέων να ομιλούν για πνευματική προκοπή, ή να λένε: «Να προσπαθήσουμε να γίνουμε πνευματικοί άνθρωποι..». Όμως τι σημαίνει τελικά πνευματική προκοπή, τι σημαίνει πνευματικότητα; Μήπως τα έχουμε παρεξηγήσει μέσα στο μυαλό μας;

Όταν οι πατέρες της Εκκλησίας ομιλούν για πνευματικότητα δεν ομιλούν περί ηθικής. Η Εκκλησία αδελφοί μου μας προσφέρει πνευματικότητα, και όχι ηθική τελείωση. Ο πνευματικός άνθρωπος είναι σίγουρα και ηθικός όμως ο ηθικός δεν συνεπάγεται και το πνευματικός...Το να είμαστε ηθικά καλοί αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το πετύχουμε, όμως δεν είναι το ζητούμενο, δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός, δεν αρκεί η ηθική από μόνη της ώστε να ελκύσουμε την χάρη του Θεού. Π.χ. όσο καθαρός κι αν είσαι, όσο εγκρατείς κι αν είσαι, όση αμόλυντη ζωή κι αν έχεις, εάν ζει εν παρθενία, όσο δίκαιος κι αν είσαι, με λίγα λόγια όλοι σε θεωρούν έναν ηθικό άνθρωπο, εάν δεν έχεις ταπείνωση τίποτα δεν κατάφερες..διότι «ο Κύριος ταπεινοίς δίδωσι χάριν».

Για να επανέλθουμε όμως. Λέμε λοιπόν ότι η Εκκλησία, μας προσφέρει πνευματικότητα. Τι είναι λοιπόν η πνευματικότητα; Μπορεί να μετρηθεί;

Η πνευματικότητα αδελφοί μου είναι κατάστασις όπου ο άνθρωπος έχει υπερβεί τον εγωισμό, την
φιλαυτία του, έχει υπερβεί τα του κόσμου και πλέον εν ταπεινώση και μετανοία ζει για τον Χριστό ,δια του Χριστού.

Ζει δηλαδή όχι για να κτίσει ένα καλό όνομα στην κοινωνία, όχι για να γίνει διάσημος και προσφιλείς στους ανθρώπους λόγω της καθαρότητος του βίου του ή των ποικίλων αρετών του αλλά ζει για τον Χριστό, ζει για τους άλλους, ζει δια του Χριστού δηλαδή ζει μέσω του Χριστού, δια των μυστηρίων της Εκκλησίας και φτάνει στο σημείο να λέγει μαζί με τον απόστολο: «ζω δε ουκέτι εγώ ζει δε εν εμοί χριστός».

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι αυτός που έχει κάνει σπουδές στην θύραθεν σοφία, δεν είναι ούτε ο ηθικός άνθρωπος, αλλά ο μυημένος στο μυστήριο της Αγάπης.

Εάν τολμούσα να ονόμαζα ποιος είναι ο πνευματικός άνθρωπος, θα έλεγα είναι ο άνθρωπος που αγαπά. Διότι το ατέλεστο τέλος που καλούμαστε όλοι μας να αγγίξουμε και να γίνουμε μέτοχοι είναι η Αγάπη εν Χριστώ, δηλαδή η άδολη αγάπη, η ανιδιοτελής αγάπη, η αγάπη που μπορεί να φτάσει στην θυσία του Σταυρού χωρίς να κρατήσει κακία μέσα της.

«Αγάπα και κάνε ότι θέλεις», είπε ένας γέροντας σε κάποιον μοναχό. Διότι εάν αγαπάς, όντως, θα σου είναι αδιανόητο να στεναχωρήσεις τον πλησίον σου, να τον αδικήσεις, να τον κατακρίνεις. Εάν αγαπάς θα σου είναι αδιανόητο να ησυχάσεις μέσα στην φιλαυτία σου, μέσα στο βόλεμά σου…θα καταληφθείς από μία «μακαρία μανία» όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος η οποία ακόμα και όταν το σώμα κουραστεί και αποκάμει από τους κόπους της ασκήσεως θα πραγματοποιηθεί σε σένα εκείνο το ψαλμικό: «Εγώ καθεύδω» από την ανάγκη της φύσεως, «η δε καρδία μου αγρυπνεί» από το πλήθος του έρωτος προς Σε.

Η Αγάπη λοιπόν είναι ο σκοπός της ζωής, διότι Αγάπη είναι ο Θεός. Ο άνθρωπος λοιπόν που σκοπό έχει την ένωσή του με τον Θεό (καθ'ομοίωσιν), είναι σαν να έχει σκοπό του την απόκτηση της Αγάπης.

Λέγει πάλι ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Αυτός που θέλει να ομιλή για την αγάπη είναι σαν να επιχειρή να ομιλή για τον ίδιο τον Θεόν.

Η αγάπη, ως προς την ποιότητά της είναι ομοίωσις με τον Θεόν, όσο βέβαια είναι δυνατόν στους ανθρώπους. Ως προς την ενέργειά της, είναι μέθη της ψυχής. Ως προς δε τις ιδιότητές της, είναι πηγή πίστεως, άβυσσος μακροθυμίας, θάλασσα ταπεινώσεως».

Να λοιπόν γιατί τόλμησα να πω ότι τελικά πνευματικός άνθρωπος είναι ο άνθρωπος που αγαπά, που έχει αγάπη όχι για τους φίλους και τους οικείους τους, όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά για όλη την κτίση!

Αγαπητοί μου αδελφοί, όλα αυτά τα αναφέρουμε, όχι για να μικροψυχήσουμε και να προσπαθήσουμε μονομιάς και απότομα να κατακτήσουμε τα κράσπεδα του Ουρανού, διότι μπορεί στην πορεία να απογοητευτούμε. Γι΄αυτό δεν πρέπει να ξεχνούμε το εξής: «Ότι όπως δεν είναι δυνατόν αυτός που πέρασε μακροχρόνια ασθένεια να ανακτήσει την υγεία του μέσα σε μία στιγμή, έτσι δεν είναι δυνατόν να νικήσουμε διά μιας τα πάθη μας ή ακόμα και ένα πάθος μας» (Άγ. Ιων.Κλιμακος).

Θέλει επιμονή, θέλει υπομονή, θέλει προσευχή, προσοχή, ταπείνωση και μετάνοια. Θέλει όμως και κάτι άλλο πολύ σημαντικό: Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να κατορθώσει πολλά πράγματα στην ζωή του όμως την αγιότητα δεν μπορεί να την κατορθώσει μακράν των Μυστηρίων της Εκκλησίας. Διότι η Εκκλησία είναι ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Η Εκκλησία είναι ο Χριστός, άρα λοιπόν μακράν της Εκκλησίας, είμαστε μακράν του Χριστού, κι ας υποστηρίζουν κάποιοι ότι πιστεύουν στον Χριστό, απορρίπτοντας την Εκκλησία Του, διότι όποιος απορρίπτει την Ορθόδοξη Εκκλησία, απορρίπτει τον Χριστό και πλέον μακράν του Χριστού είναι μακράν του Φωτός, της Αλήθειας, της Αγάπης και της Αιωνίου Ζωής.

Και μην πει κάποιος ότι: «εμείς δεν ποθούμε να γίνουμε άγιοι», διότι όποιος έστω και ενδόμυχα απορρίπτει συνειδητά την αγιότητα, απορρίπτει τον σκοπό της δημιουργίας του.

Όλοι μας αδελφοί μου πλαστήκαμε κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού, δηλαδή, δημιουργηθήκαμε ελεύθεροι με νου, κρίση και λογική ώστε να μεταμορφωθούμε από χοϊκούς ανθρώπους σε κατά χάριν θεανθρώπους, σε αγίους, σε όντα που ζουν μαζί με τον Θεό αρμονικά μέσα σε αιώνια ευφροσύνη. Εάν λοιπόν δεν θέλουμε ένα τέτοιο μέλλον…είμαστε άξιοι των επιλογών μας.

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το βιβλίο της Κλίμακος του Αγίου Ιωάννου στο οποίο ο Άγιος μας δείχνει τον δρόμο από την γη των παθών προς τον Ουρανό της Αγάπης.

Λέγει ο Άγιος: «Η ελάττωσις του κακού γεννά την αποχή από το κακό. Η αποχή από το κακό είναι η αρχή της μετανοίας. Η αρχή της μετανοίας είναι η αρχή της σωτηρίας. Η αρχή της σωτηρίας είναι η καλή πρόθεσις. Η καλή πρόθεσις γεννά τους κόπους. Αρχή των κόπων είναι οι αρετές. Η αρχή των αρετών είναι το άνθος (της πνευματικής ζωής). Το άνθος της αρετής είναι η αρχή της (πνευματικής) εργασίας. Η (πνευματική) εργασία είναι τέκνο της αρετής∙ και αυτής τέκνο η συνέχισις και η συχνότης της εργασίας. Καρπός και τέκνο της συνεχούς και επιμελούς εργασίας είναι η έξις, (η μόνιμη δηλαδή συνήθεια). Και τέκνο της έξεως είναι η ποίωσις , (να γίνη δηλαδή η αρετή ένα με την ψυχή, φυσική κατάστασίς της).

Η ποίωσις στο καλό γεννά τον φόβο (του Θεού) και την ευλάβεια. Ο φόβος γεννά την τήρησι των εντολών – είτε των επουρανίων είτε των επιγείων. Η τήρησις των εντολών είναι απόδειξις της αγάπης (προς τον Θεόν και τον πλησίον). Αρχή της αγάπης είναι το πλήθος της ταπεινώσεως. Το πλήθος δε της ταπεινώσεως είναι θυγατέρα της απαθείας. Και η απόκτησις της απαθείας είναι η πληρότης της αγάπης, δηλαδή η πλήρης κατοίκησις του Θεού σε όσους έγιναν με την απάθεια «καθαροί τη καρδία…ότι αυτοί τον Θεόν όψονται».

Η πνευματική ζωή είναι η ζωή της συγχωρετικότητος και της αγάπης. Εάν δεν συν-χωρούμε και δεν αγαπούμε…μην πλανόμεθα, δεν ζούμε πνευματική ζωή όσο και "ηθικά αμόλυντοι" κι ας είμαστε, διότι "Ο αγαπών εκ του Θεού γεγένηται και γιγνώσκει τον Θεόν".



Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Να καταφύγης στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα,θα βρης παρηγοριά.(Γέροντας Παίσιος)

- Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πώς θα βρω παρηγοριά;
- Να καταφύγης στην προσευχή. Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσης σε μια εικόνα, θα βρης παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκης μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.
- Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
- Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζώμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζη η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.
Μια χρονιά , στις 26 Μαρτίου , που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ , προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Για μια στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησέ με». Και, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μια έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με έπιασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!
- Γέροντα, όταν προσεύχωμαι, βοηθάει να φέρω στον νου μου την εικόνα του Χριστού;- Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μια εικόνα , η εικόνα βοηθάει, γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο . Όταν όμως προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια , δεν πρέπει να φέρνης στην φαντασία σου εικόνες, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι και να σου τα παρουσιάση σαν οράματα, για να σε πλανήση και να σου κάνει κακό.
Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νου, χωρίς λογισμούς ή παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού ή παραστάσεις από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, ιδιαίτερα για όσους έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια. Μόνον όταν έρχονται ρυπαροί ή βλάσφημοι λογισμοί , μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως «παράσταση» είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας και της αχαριστίας μας.

Γέροντος Παισίου Αγιορείτου-«Λόγοι Ζ΄Περί Προσευχής»