Γέροντας Εφραίμ, Προηγούμενος Ι.Μ. Φιλοθέου

Διδασκαλία περί της νοεράς προσευχής

3 Φεβρουαρίου 2017

Αυτά δεν σας τα εχω πει άλλη φορά. Αυτή είναι μια δική μου παράλειψις, κι ας πούμε δική μου υπευθυνότητα.

Η καρδιά του ανθρώπου είναι το κέντρον των υπέρ φύσιν, των κατά φύσιν και των παρά φύσιν κινήσεων. Τα πάντα ξεκινούν από την καρδιά. Εάν η καρδιά καθαρισθή, τότε οπτάνεται ο Θεός, βλέπουμε τον Θεό. Πώς θα Τον δούμε; Μήπως ο Θεός είναι άνθρωπόμορφος και έχει σχήμα ανθρώπινο για να Τον δούμε; Όχι. Ο Θεός είναι νοητός. Ο Θεός είναι Πνεύμα· και ως Πνεύμα απόλυτον βρίσκεται στο σύμπαν. Αλλά βρίσκεται και μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, όταν αυτή γίνη δεκτικόν δοχείον. Και για να γίνη δεκτικόν δοχείον, πρέπει να γίνη καθαρή. Όχι να την πλύνουμε με νερό, αλλά να γίνη καθαρή από λογισμούς ακαθάρτους. Αλλά για να καθαρισθή η καρδιά πρέπει να πιή κάποιο φάρμακο. Το φάρμακο είναι η προσευχή.

Όπου πηγαίνει ο Βασιλεύς, διώκονται οι εχθροί και όπου πηγαίνει ο Χριστός, το Όνομά Του το Άγιον, φυγαδεύονται των δαιμόνων οι φάλαγγες. Και όταν εθρονισθή καλά – καλά μέσα ο Χριστός, τότε υπακούουν τα πάντα. Όπως ένας βασιλεύς που έχει κυριεύσει ένα κράτος και πάει να ενθρονισθή στην πρωτεύουσα και έχει καθυποτάξει όλους τους επαναστάτας προηγουμένως και έχει γεμίσει το κράτος από φαντάρους και όπλα, αφού καθησυχάσουν όλες οι εσωτερικές ανωμαλίες, τότε βασιλεύει τους υπηκόους με ειρήνη και αγαλλίασιν. Ο βασιλεύς τότε κάθεται εις τον θρόνον του και βλέπει τα πάντα υποτεταγμένα και τότε χαίρεται και αγάλλεται.

Έτσι είναι και το κράτος της καρδιάς μας. Έχει μέσα εχθρούς, έχει επαναστάτας, έχει λογισμούς, πάθη, αδυναμίες, το ένα, το άλλο, ανακατωσούρες, θύελλες, τρικυμίες, ταραχές και αντιζηλίες. Όλα στην καρδιά γίνονται. Και για να μπορέση αυτό το κράτος της καρδιάς να καθησυχάση και να υποταχθή, πρέπει να έλθη ο Χριστός, ο Βασιλεύς με τις στρατιές Του, να κυριεύση το κράτος, να διώξη τον διάβολο, να καθησυχάση κάθε ανησυχία από τα πάθη και αδυναμίες, να βασιλεύση σαν αυτοκράτωρ και σαν Παντοδύναμος, και τότε κατά τους Πατέρας, αυτή η κατάστασις λέγεται καρδιακή ησυχία. Αυτό θα πή καρδιακή ησυχία, να βασιλεύη η προσευχή χωρίς να διακόπτεται, και η προσευχή να έχη δημιουργήσει την καθαρότητα και την ήσυχον καρδίαν.

Οι τρόποι του προσεύχεσθαι είναι πολλοί. Υπάρχει βέβαια ο προφορικός τρόπος. Είναι δηλαδή το να λέμε την ευχή με το στόμα. Αυτός ο τρόπος είναι που πρέπει να τον μεταχειριστούμε κατ’ αρχάς, όταν αρχίσουμε να εργαζόμαστε την ευχή, για να επιτύχωμε τον τελικό σκοπό μας.

Επειδή ο νους είναι αεικίνητος (κινείται πάντοτε) και επειδή όχι κατά φύσιν, αλλά κατά κατάχρησι και αδιαφορία και κατά άγνοια πολλή, περιπολεί ο νους εδώ κι εκεί, γυρίζει όλο τον κόσμο και επαναπαύεται στις διάφορες ηδονές. Πότε ο νους πάει στα σαρκικά, πότε σε άλλο πάθος. Λόγω του μετεωρισμού οδηγείται να τριγυρνάη οπουδήποτε, και να χαζεύη, που λέμε. Πάντως όπου κι αν πάη, ό,τι κι αν σκεφθή βλέπει μέσα του και κάποια ηδονή και ευχαρίστησι.

Γι’ αυτό ο άνθρωπος που έχει σκοπό να κατορθώση το «αδιαλείπτως προσεύχεσθαι» και να συμμαζέψη αυτόν τον σκονισμένο νού του, τον αλήτη, που γυρίζει όλα τα σοκάκια, ώστε να συμμορφωθή και να γίνη νοικοκύρης, πρέπει να του προσφέρη κάτι, να τον γλυκάνη, διότι όπως είπαμε ευχαριστιέται και ηδονίζεται να τριγυρνάη εδώ κι εκεί. Πρέπει να τον ελκύσουμε πάλι με κάτι το ηδονικό. Γι αυτό χρειάζεται να λέμε κατ’ αρχάς την προσευχή με το στόμα. Ο αρχάριος που διδάσκεται την προσευχήν, πρέπει ν’ αρχίση με το στόμα και να λέη: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και να προσπαθή να τραβά τον νού από τα κοσμικά. Η φωνή, η οποία θα βγαίνη, ο ήχος της φωνής, θα ελκύη τον νουν εις προσοχήν. Ο ήχος που δημιουργεί το κούνημα της γλώσσας σιγά – σιγά συμμαζεύει τον νού από το σκορπισμό. Η προαίρεσις, η προσπάθεια, η προσοχή και ο σκοπός που επιδιώκουμε να πετύχουμε την αδιάλειπτη προσευχή, μας βοηθούν όλα αυτά ώστε να αρχίση να συμμαζεύεται ο νους μας.

Αλλά λεγομένης της ευχής συν τω χρόνω αρχίζει να δημιουργήται κάποια ευχαρίστησις, κάποια χαρά, μια ειρήνη, κάτι το πνευματικό. Έ! αυτός είναι ο Θεός! Ελκύει τον νουν αυτή η ευχαρίστησις. Προχωρώντας η προφορική ευχή, έλκοντας τον νουν προς τα έσω, δίνεται μια ελευθερία στο νού να λέη κι εκείνος την ευχή, χωρίς να ανοίγη το στόμα. Αρχίζει δηλαδή να γίνεται κάποιος καρπός. Μετά την λέει ο άνθρωπος πότε με τον νούν, πότε με το στόμα, και αρχίζει σιγά – σιγά ο νους να κυριεύη την ευχή. Αδολεσχώντας ο νους συνεχώς με την ευχή, αρχίζει να μπαίνη και στην καρδιά. Και κεί που στέκεται ο άνθρωπος, βλέπει την καρδιά να λέη την ευχή.

Ἁγιασμός νέας Κατηχητικῆς χρονιᾶς στήν Ἱερά Μητρόπολη Ναυπάκτου

 

Τήν Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου ἐ.ἔ., τό ἀπόγευμα, στό Πνευματικό καί Νεανικό Κέντρο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου τελέσθηκε ὁ ἁγιασμός τῆς ἔναρξης τῆς Κατηχητικῆς χρονιᾶς γιά τά Κατηχητικά καί τίς νεανικές δραστηριότητες τῶν Ἐνοριῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου.

Τόν ἁγιασμό τέλεσε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος καί ἔψαλαν μέλη τῆς χορωδίας τῆς Σχολῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς τῆς Μητροπόλεως.

Τήν ἐκδήλωση προλόγισε ὁ Πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱ. Μητροπόλεως π. Καλλίνικος Γεωργᾶτος, ὁ ὁποῖος καλωσόρισε τά παιδιά καί τόνισε τήν ἐκκλησιολογική βάση τῆς κατήχησης καί τά μοναδικά ἐφόδια πού λαμβάνουν ἀπό αὐτή τά παιδιά καί οἱ νέοι. Εἶπε ὅτι ἡ Ἱ.Μητρόπολη τέλεσε τόν ἁγιασμό τῶν Κατηχητικῶν ταυτόχρονα σχεδόν μέ τήν ἔναρξη τῆς σχολικῆς χρονιᾶς, ὥστε οἱ μαθητές νά ὑπολογίσουν καί τό κατηχητικό στό ἑβδομαδιαῖο πρόγραμμά τους, πού εἶναι ἀρκετά βαρύ. Τέλος εὐχαρίστησε τήν ἰατρό τοῦ Κέντρου Ὑγείας Ναυπάκτου κ. Ἀναστασία Πανταζοπούλου, ἡ ὁποία εἶχε τήν μέριμνα τῆς προετοιμασίας τῆς ἐκδήλωσης.

Στήν συνέχεια ἡ χορωδία ἔψαλε κατάλληλους ὕμνους καί οἱ μαθητές Σπύρος Ἀσημακόπουλος καί Χάϊδω Κουρμούση ἀνέγνωσαν κείμενα γιά τήν κατήχηση καί τήν ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας γιά τά παιδιά ἀπό τόν ἅγιο Πορφύριο καί ἀπό τά βιβλία τοῦ Σεβασμιωτάτου.

Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἱερόθεος μίλησε μέ πατρικούς λόγους στά παιδιά. Μέ ἀφορμή τό γεγονός ὅτι πρόσφατα τέλεσε τούς ἁγιασμούς στά Σχολεῖα τῆς πόλης, εἶπε ὅτι τά Κατηχητικά εἶναι πράγματι Σχολεῖα, «τά Σχολεῖα τοῦ Χριστοῦ», «τά Σχολεῖα τῆς Ἐκκλησίας», τά ὁποῖα καθίστανται περισσότερο ἀπαραίτητα τώρα πού πολλά ἔχουν ἀλλάξει ἀκόμη καί στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἡ Κατήχηση εἶναι πολύ σημαντική ἐκκλησιαστική ποιμαντική, πού γινόταν στά ἀρχαῖα χρόνια ἀπό τόν Ἐπίσκοπο τοῦ τόπου καί σήμερα γίνεται μέ τήν εὐλογία καί τήν κατεύθυνση τοῦ Ἐπισκόπου. Θυμήθηκε δέ κατηχητικές ἀναμνήσεις ὅταν ὁ ἴδιος ἦταν κατηχητής στήν Ἱερά Μητρόπολη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας. Εἶπε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μιά μητέρα, πού μέ τό ἕνα χέρι ὑποδεικνύει τό δέον καί μέ τό ἄλλο ἀγκαλιάζει τά παιδιά της πού κάνουν λάθη ἤ ἀπογοητεύονται. Κάλεσε δέ τά παιδιά καί τούς νέους νά βλέπουν ὡς μιά μεγάλη Μητέρα τήν Ἐκκλησία καί νά ἀναζητοῦν κοντά της γνώση, στοργή καί ζωή.

Τέλος, μετά τήν ἀναμνηστική φωτογραφία, μοιράσθηκαν στά παιδιά συμβολικά «ἐφόδια» γιά τήν νέα χρονιά καί κεράσματα.
Ἐκτός ἀπό τίς δραστηριότητες κάθε Ἐνορίας, θά λειτουργήσουν τά Μαθήματα Βυζαντινῆς Μουσικῆς καί ἡ Παραδοσιακή Χορωδία ὑπό τήν διδασκαλία τοῦ κ. Παντελῆ Ἀναστασόπουλου, τά Μαθήματα Ἁγιογραφίας ἀπό τόν π. Εἰρηναῖο Κουτσογιάννη καί τά Μαθήματα Ἀρχαίων ὑπό τήν εὐθύνη τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη.

Ἀπό τό Γραφεῖο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΔΙΑΛΟΓΟΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΝΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΑ

ΔΙΑΛΟΓΟΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΜΑΝΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΝΟΥΝΗ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΑ

Νικόλαος Μάννης: Τυχαίνει και έχω τα Άπαντα του Αγίου Ιλαρίωνος, ενώ έχω μελετήσει και τον βίο και το έργο του (μάλιστα ετοιμάζω προς έκδοση την ελληνική μετάφραση ενός πολύ δυνατού αντιοικουμενιστικού του έργου). Σας πληροφορώ λοιπόν πως ο π. Ιωάννης Φωτόπουλος απέκρυψε πράγματα, διότι ως γνωστόν είναι κατά της Αποτειχίσεως. Σας πληροφορώ επίσης πως οι θέσεις του Αγίου Ιλαρίωνος δεν είναι ακριβώς αυτές που θέσατε στα συμπεράσματά σας. 

Πρέπει να γνωρίσετε ακριβώς την κατάσταση στην Ρωσική Εκκλησία εκείνη την εποχή, για να κατανοήσετε πλήρως τις θέσεις του. Λίγη υπομονή και αδιάσειστα στοιχεία θα έλθουν να ταράξουν όχι μόνο τα νερά της αυθαιρεσίας, αλλά και την σκληρότητα απέναντι σε όσους μερικοί (και όχι η Εκκλησία) στιγματίζουν ως δήθεν "σχισματικούς".

Παναγιώτης Νούνης: Αγαπητέ κ. Νικόλαε Μάννη χαίρε! Εύγε για την καλή και εργώδη φιλοπονία σας στα περί των θεολογικών και πατερικών εκδόσεών σας. Ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Επιτρέψτε μου μερικά ερωτήματα όμως. Τι πράγματα απέκρυψε ο π. Ιωάννης Φωτόπουλος; Ερωτώ διότι με ενδιαφέρει. Τι εννοείτε ότι ο π. Ιωάννης Φωτόπουλος

είναι κατά της ιεράς αποτειχίσεως; Γιατί εξάλλου να μας ενδιαφέρουν οι προσωπικές πεποιθήσεις του πατρός Ιωάννη; Ο π. Ιωάννης ως κληρικός της Εκκλησίας νομίζω ότι δεν μπορεί να είναι κατά της ιεράς αποτειχίσεως όταν μάλιστα η Εκκλησία την προτείνει. Προφανώς, εικάζω, ότι εννοείτε κ. Ν. Μάννη, ότι ο π. Ιωάννης Φ. θεωρεί προσωπικά ως ποιμαντικά ασύμφορη την ενέργεια της ιεράς αποτειχίσεως μετά την Ληστρική Σύνοδο του Κολυμπαρίου εξ αιτίας του ότι τινές αντι-οικουμενιστές μητροπολίτες δειλίασαν στο να την ενεργήσουν. Γι΄αυτό μάλλον και διέσπασαν με τον π. Γ. Μεταλληνό (και τρίβει τα χεράκια του ο διαστρέψας τον 15ο ιερό Κανόνα π. Βασίλειος Βολουδάκης) την «Σύναξη Κληρικών και Μοναχών» και εγκατέλειψαν τους ιερώς Αποτειχισθέντας στο έλεος του Θεού. (ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Παναγιώτης Νούνης: Ωστόσο, στο βιβλίο, όπου μετέφρασε ο π. Ιωάννης Φωτόπουλος καθαρά και ξάστερα τοποθετεί τον άγιο ιερομάρτυρα Ιλαρίωνα

υπέρ της ιεροκανονικής αποτειχίσεως και σφοδρό πολέμιο κατά των σχισματικο-αιρετικών. Συνεπώς με ποιό τρόπο και ποιά ακριβώς συμπεράσματά μας δεν είναι οι θέσεις του αγίου Ιερομάρτυρος Ιλαρίωνα; Εξάπαντος να σας πληροφορήσω με την σειρά μου, ότι δεν μας ενδιαφέρουν οι όποιες προσωπικές θέσεις του αγίου αρχιεπισκόπου, διότι ο ίδιος εκφράζει την ορθόδοξη διδασκαλία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, και όχι δικά του πράγματα. Αναμένουμε εν τέλει εκείνα τα «αδιάσειστα στοιχεία» όπου θα αποδεικνύουν τα εν λόγω γραφθέντα σας. Μέχρι τότε στώμεν καλώς!

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ (ΠΑΤΡΟΛΟΓΟΣ), ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΚΟΛΥΜΠΑΡΙ.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ;

Toῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση

Ὁμότιμου Καθηγητοῦ Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

1. Διαφημίζεται καὶ προβάλλεται μία καταστροφικὴ ψευδοσύνοδος

Συμπληρώνονται αὐτὲς τὶς ἡμέρες ἀκριβῶς δύο χρόνια (Ἰούνιος 2016-Ἰούνιος 2018) ἀπὸ τὴν σύγκληση καὶ λειτουργία στὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης τῆς καταστροφικῆς αἱρετικῆς ψευδοσυνόδου, ἡ ὁποία διέψευσε καθ᾽ ὁλοκληρίαν τὸ ὄνομά της ὡς «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου», διότι ἀλλοίωσε βασικὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, περιφρόνησε τὴν συνοδικὴ καὶ Πατερικὴ Παράδοση, ἀθώωσε παλαιὲς καὶ νέες αἱρέσεις, κατήργησε ἀκόμη καὶ τὴν λέξη αἵρεση, καὶ ὑπὸ τὸ πρόσχημα, ὑπὸ τὸ ἔνδυμα, μιᾶς δῆθεν ὀρθοδόξου συνόδου, πέτυχε αὐτὸ ποὺ ὁ Διάβολος πάντοτε ἐπιδιώκει· νὰ παραπλανήσει τὸ ποίμνιο καὶ πολλοὺς ποιμένες ὁδηγώντας τους στὴν χειρότερη καὶ πιὸ ἐπικίνδυνη αἵρεση ὅλων τῶν ἐποχῶν, στὴν παναίρεση τοῦ σατανοκίνητου Οἰκουμενισμοῦ.

Ἀσταμάτητα καὶ ἀδιάκοπα ἐπὶ δύο χρόνια τώρα οἱ πρωτεργάτες καὶ οἱ συμφρονοῦντες διαφημίζουν τὴν «σύνοδο» ὡς σπουδαῖο καὶ μεγάλο ἱστορικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κατόρθωμα μὲ συνέδρια, ἡμερίδες, δημοσιεύσεις, τιμὲς καὶ βραβεύσεις ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων, προσφορὲς ἐπισκοπικῶν θρόνων καὶ ἄλλες δωρεές. Συγχρόνως συκοφαντοῦν, κατηγοροῦν, ἀπειλοῦν, διώκουν ὅσους ἀντιδροῦν καὶ ἀντιστέκονται, ὅσους προβάλλουν ἀντίσταση καὶ δὲν θέλουν νὰ προσκυνήσουν τὸν Βάαλ τῆς πανθρησκείας, τοῦ συγκρητισμοῦ, τῆς παγκοσμιοποίησης, τῆς «Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς «Νέας Τάξεως» πραγμάτων. Ἡ ἀλήθεια ὅμως δὲν χρειάζεται διαφήμιση· ἐπιβάλλεται μόνη της καὶ οὔτε ἐμποδίζεται ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς καὶ τὶς συκοφαντίες· ἀντίθετα δυναμώνει περισσότερο καὶ ἐνισχύεται. Ὁ ἐσταυρωμένος, συκοφαντημένος, ὑβρισμένος καὶ κατ᾽ ἄνθρωπον ἀδύναμος Χριστὸς μπροστὰ στὰ πανίσχυρα καὶ παράνομα συνέδρια τῶν ἀρχιερέων καὶ τῶν Φαρισαίων καὶ οἱ χιλιάδες τῶν μαρτύρων καὶ ὁμολογητῶν τῆς Ἐκκλησίας στὴν δισχιλιόχρονη ἱστορία της, μαρτυροῦν καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ δίκαιο εὑρίσκονται μὲ τὸ μέρος τῶν διωκομένων καὶ ἀνίσχυρων καὶ ὄχι μὲ τὸ μέρος τῶν διωκόντων, τῶν ἰσχυρῶν ἐξουσιαστῶν μὲ θρόνους, χρήματα, τιμὲς καὶ δόξες.

Ἡ δική μας σημερινὴ ἐκκλησιαστικὴ σύναξη στὸ κοσμικὸ περιβάλλον ἑνὸς ξενοδοχείου, μακριὰ ἀπὸ τοὺς ναούς μας καὶ τὶς ἐκκλησιαστικὲς αἴθουσες, ἀπὸ μόνη της μαρτυρεῖ καὶ κραυγάζει ὅτι εἴμαστε ἀνεπιθύμητοι στοὺς ἐκκλησιαστικοὺς ἄρχοντες, ὅτι φοβοῦνται καὶ τρέμουν τὸν λόγο τῆς Ἀληθείας, τὸν λόγο τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων, διότι γνωρίζουν ὅτι ὁ δικός τους λόγος, ὁ λόγος τῆς ψευδοσυνόδου τῆς Κρήτης, εἶναι ἀντιευαγγελικός, ἀντιπατερικός, ἀντορθόδοξος. Διεκδικεῖ τὸ Κολυμπάρι, ὅπως οἱ αἱρέσεις ὅλων τῶν αἰώνων, νὰ ἐπιβάλει ἕνα αἱρετικὸ θεολογικὸ σύστημα καινοφανές, αὐτονομημένο ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση καὶ ἐμπειρία τῆς πίστεως, ἀπὸ τὸν ἀσφαλῆ κανόνα τῆς πίστεως, τὸν ὁποῖο ἀπαρέγκλιτα καὶ ἀδιάκοπα ἐτήρησε ἡ Ἐκκλησία τὶς προηγούμενες ἐποχὲς μὲ τὴν καταδίκη τῶν αἱρέσεων ποὺ προσέβαλλαν αὐτὸν τὸν κανόνα. Τὸ Κολυμπάρι ἀποσυνέδεσε τὶς ἀποφάσεις του, τὴν θεολογική του γραμμή, ἀπὸ τὸν κανόνα τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παράδοσης καὶ ἀκολούθησε καινοφανεῖς φιλοσοφικὲς καὶ κοινωνικὲς ἀτραπούς, προσκύνησε καὶ ἐλάτρευσε ὄχι τὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεό, τὸν Σωτῆρα Χριστὸ καὶ τὴν Ἁγία του Ἐκκλησία, ἀλλὰ τοὺς ἰσχυροὺς τῆς γῆς, καὶ ἔγινε ὄργανο ἀντιχρίστων καὶ ἀντιεκκλησιαστικῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καὶ κέντρων.

Παλαιοημερολογίτες-νεοημερολογίτες-αποτειχισμένοι: ολική έκλειψις ηλίου. Γιατί δεν αποτειχίστηκαν; Του αδελφού μας Παναγιώτη Μακρή

Αφορμή για τη συγγραφή του παρακάτω κειμένου έδωσε η ημερίδα (παρωδία) που πραγματοποιήθηκε στις 27 Νοεμβρίου του αυτού έτους από την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς.
Ως γνωστόν οι υπέρμαχοι της δυνητικής ερμηνείας του ΙΕ Κανόνος τη ΑΒ Συνόδου, συχνά χρησιμοποιούν το επιχείρημα της μη αποτειχίσεως των σύγχρονων γερόντων (Παϊσίου, Πορφυρίου, Ιακώβου κ.α) από την αίρεση του Οικουμενισμού και κατ’ επέκταση από τους εκάστοτε Πατριάρχες. Το αυτό επιχείρημα προτάθηκε και από έναν εισηγητή της εν λόγω ημερίδας τον π. Ιωάννη Φωτόπουλο. Με αυτό το κείμενο ευελπιστούμε να δώσουμε ικανοποιητικές απαντήσεις όσον αφορά το ζήτημα αυτό και να αποδείξουμε για άλλη μια φορά το υποχρεωτικό της αποτειχίσεως από την σύγχρονη αίρεση του Οικουμενισμού.

Ο πρώτος που χρησιμοποίησε για πρώτη φορά αυτό το επιχείρημα ήταν ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος στο γνωστό βιβλίο του «Τα Δύο Άκρα». Προσπαθώντας να δικαιολογήσει την μη αποτείχισή του στην μη αποτείχιση του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Ποιο συγκεκριμένα η δικαιολογία την οποία χρησιμοποίησε ο π. Επιφάνιος και χρησιμοποιούνε και όλοι οι σύγχρονοι υπέρμαχοι της μη αποτειχίσεως έχει να κάνει με τις αρετές και τα χαρίσματα των σύγχρονων γερόντων. Πως γίνεται αυτοί οι χαρισματούχοι και ενάρετοι γέροντες να πλανήθηκαν μας λένε.

Πρέπει αρχικά να κατανοήσουμε ότι για το εάν ακολουθήσουμε την οδό την αποτειχίσεως ή όχι, πρέπει να το στηρίξουμε στην διαχρονική πίστη-παράδοση της Εκκλησίας μας. Η στάση οποιουδήποτε προσώπου όσο ενάρετο και αν είναι, δεν πρέπει να αποτελεί τον οδοδείκτη μας αλλά αυτό πρέπει να το κάνει η διαχρονική πίστη και παράδοση της Εκκλησίας μας. Δεν μπορούμε να βασίσουμε την απόφαση μας στο τι έκανε ο α ή β γέροντας, εφόσον εμάς δεν μας αφορά αυτό αλλά μας αφορά το τι θα κάνουμε εμείς. Δεν θα δώσουμε λόγω στον Θεό για τη στάση που τήρησε ο α ή ο β γέροντας, αλλά για την στάση που τηρήσαμε εμείς.

Εάν οι γέροντες δεν ακολούθησαν την διαχρονική πίστη-παράδοση της Εκκλησίας μας όσον αφορά στο θέμα της αποτειχίσεως είναι δικό τους θέμα, εμάς δεν πρέπει να μας αφορά, εφόσον εμείς θα δώσουμε λόγο μόνο για τις δικές μας πράξεις όχι αυτές των άλλων. Εμείς θα δώσουμε λόγο για το εάν ακολουθήσαμε τα όσα μας δίδαξαν οι πατέρες, το γιατί δεν το έκαναν αυτό σύγχρονα ενάρετα πρόσωπα είναι δικό τους θέμα όχι δικό μας.

Κάποιοι προβάλλουν την ένσταση ότι οι σύγχρονοι πατέρες δεν άφησαν σαν παρακαταθήκη την αποτείχιση.

Σε αυτό το επιχείρημα έχουμε να απαντήσουμε ότι η Εκκλησία δεν είναι ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε τον τελευταίο αιώνα, για να κρίνουμε με βάση αυτό το κριτήριο. Η Εκκλησία απέκτησε ορατή ύπαρξη (καθότι ως άκτιστη υπήρχε από πάντοτε)  την ημέρα της Πεντηκοστής, συνεπώς εάν κάποιος θέλει να βρει τη θέση της Εκκλησίας για το συγκεκριμένο ζήτημα, οφείλει να ασχοληθεί και να ψάξει τη θέση κράτησε η Εκκλησία σχετικά με το ζήτημα αυτό ήδη από την ημέρα της εμφάνισής Της ως ορατού οργανισμού. Για να μην ισχυρισθούμε ότι πρέπει να ψάξει και ακόμα ποιο πίσω στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί θα βρει τον Θεό να δίνει εντολή στους Ισραηλίτες να εξαφανίσουν από προσώπου της γης «πάσας τας βασιλείας Χαναάν», ακριβώς ώστε να μην έχει οποιαδήποτε επαφή με αλλοθρήσκους ο περιούσιος λαός Του. Πράγμα το οποίο δεν τήρησαν οι Ισραηλίτες και κατέληξαν στο τέλος να απομακρύνονται από τον Θεό, λόγο του επηρεασμού που δέχθηκαν από αυτούς τους λαούς. Το εάν λοιπόν οι σύγχρονοι γέροντες αποτειχίστηκαν ή όχι είναι δικό τους θέμα, εμείς πρέπει να ακολουθήσουμε την παρακαταθήκη που μας άφησαν οι Άγιοι ανά μέσω των αιώνων και όχι μόνο να κρίνουμε βάση της στάσης των σύγχρονων γερόντων. Αν εξετάσουμε και βρούμε ότι οι σύγχρονοι γέροντες διαφέρουν από τους παλαιότερους Αγίους όσον αφορά το θέμα αυτό τότε θα πρέπει να απορρίψουμε την στάση τους για το ζήτημα αυτό ως λανθασμένη και να μην την ακολουθήσουμε. Δέν πρέπει εἰς τό σημεῖο αὐτό νά λησμονήσουμε επίσης ὅτι μέ βάσι τήν ἁγ. Γραφή, ὄχι αὐτοί οἱ χαρισματοῦχοι γέροντες, ἀλλά καί ὅλοι οἱ ἄγγελοι ἀπό τόν οὐρανό νά κατέβουν καί νά μᾶς διδάξουν μέ λόγια καί ἔργα ὅτι οἱ ἔχοντες αἱρετικά φρονήματα καί ὅλοι αὐτοί πού δημοσίως καί συνοδικῶς ἀθετοῦν μία ἤ περισσότερες εὐαγγελικές ἐντολές, ἀντιμετωπίζονται διαφορετικά ἀπό τήν διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου καί τοῦ εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἐμεῖς δέν θά πρέπει να πεισθοῦμε, ἀλλά νά θεωρήσωμε ὅτι ἡ «ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστις τοῖς Ἁγίοις» (Ἰούδα 3) δέν δέχεται οὔτε πρόσθεσι, οὔτε ἀφαίρεσι, οὔτε κατά ἕνα γιῶτα ἤ μία κεραία (Ματθ. 5, 18). Άθελά τους κάποιοι επομένως μειώνουν τούς χαρισματούχους αὐτούς γέροντες καί τούς παρουσιάζουν νά ἀντιστρατεύωνται στήν ἁγ. Γραφή καί σέ ὁλόκληρη τήν ὀρθόδοξη Παράδοσι.

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ "Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΜΟΥ" ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, από τον Ευστάθιο Μοσχοβίτη

πηγή:http://www.freevolition.gr/orthodoxy-homology.htm

ΣΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ... ΣΤΗΝ ΘΕΩΡΙΑ ΣΩΣΤΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Κατά του Οικουμενισμού από την Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Απρίλιος 2009 ΠΑΡΑΚΙΝΕΙ ΓΙΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟ, ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΤΙΚΟ, ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ, ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ, ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΕΙΣ, ΠΑΠΙΚΟΙ, ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ, ΜΟΝΟΦΥΣΙΤΕΣ ΑΛΛΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΣΥΝΑΓΕΛΑΖΟΝΤΑΙ, ΔΗΛΑΔΗ,  ΕΒΡΑΙΟΙ, ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, ΒΟΥΔΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ (ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΩΝ) ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΠΟΥ ΘΕΩΡΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ ΚΑΙ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΣΤΑ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΑ, ΣΤΙΣ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΕΣ ΤΟΥΣ.  

[ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΜΑΣ ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝ ΟΤΙ: "ΠΡΟΔΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ", ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ "ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Κατά του Οικουμενισμού" από την Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Απρίλιος 2009 ΛΕΝΕ: "Στεγασθήκαμε μέσα στο «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών»  (ΠΣΕ) και ουσιαστικά προδώσαμε -καί μόνο με την ένταξη μας- την εκκλησιολογική μας αυτοσυνειδησία.  Αφαιρέσαμε το δόγμα περί της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, το δόγμα «είς Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα»^19".

 7."Ό διαχριστιανικός αυτός συγκρητισμός, διευρύνθηκε τώρα και σε διαθρησκειακό συγκρητισμό, ο όποιος εξισώνει όλες τις θρησκείες, με την μοναδική, θεόθεν αποκαλυφθείσα από τον Χριστό θεοσέβεια, θεογνωσία και κατά Χριστόν ζωή.  Προσβάλλεται επομένως όχι μόνο το δόγμα της Μιας, Άγιας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας σε σχέση με τις αιρέσεις, αλλά και το θεμελιώδες δόγμα της μοναδικής εν τω κόσμω Αποκαλύψεως και σωτηρίας των ανθρώπων διά Ιησού Χριστού σε σχέση με τις θρησκείες του κόσμου. Είναι η χειρότερη πλάνη, η μεγαλύτερη αίρεση όλων των αιώνων".(ΔΕΙΤΕ ΠΑΛΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ "ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Κατά του Οικουμενισμού" από την Σύναξη Ορθοδόξων Κληρικών και Μοναχών, Απρίλιος 2009, ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑ ΑΝΩΤΕΡΩ, ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ http://www.impantokratoros.gr/B742476A.el.aspx )]

Θεώρησα ότι ένα μετόχι του Παναγίου τάφου με έναν Ιερέα που έδειχνε να μιλάει κατά του Οικουμενισμού δεν είναι αιρετικό, ωστόσο η μνημόνευση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων, που έχει δεχτεί τον "αλάθητο" αιρετικό Πάπα της Ρώμης στον Ναό της Αναστάσεως, από τον Ιερέα στο Μετόχι δείχνει Εκκλησιαστική Κοινωνία με τους Αιρετικούς και ουσιαστική σχέση με το ΠΣΕ...  Επομένως βρίσκεται και αυτό στην αίρεση, όπως δυστυχώς βρίσκονται μέσα στην Παναίρεση του Οικουμενισμού όλα τα "ορθόδοξα" Πατριαρχεία και οι Αυτοκέφαλες Εκκλησίες που χωρίς ποτέ η διοίκηση και ιεραρχία να ρωτήσει το ορθόδοξο πλήρωμα μάς έκαναν από το 1948 μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, το οποίο πρεσβεύει σύμφωνα με την "θεωρία των κλάδων" ότι όλα τα αιρετικά δόγματα (αλλά ακόμα και οι άλλες θρησκείες) έχουν μέρος της ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ Αλήθειας που μας αποκάλυψε ο ΘΕΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ ΤΟΥ ΥΙΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ και απορρίπτει ότι ΤΗΝ "Αλήθεια του Χριστού" ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΤΕΧΕΙ ΜΟΝΟ η διαχρονική Ορθόδοξη, ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ επί 2 χιλιάδες χρόνια σύμφωνα και με το ορθόδοξο Σύμβολο της Πίστεως μας.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να πιστέψω ότι η διοίκηση του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων που ιστορικά είναι η Μητέρα των Εκκλησιών μπορεί να πέσει στην Αίρεση γιατί με πόνο το λέω... τότε δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα όρθιο...   Γιατί όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να υποτασσόμαστε ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΑΣ στην ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ... 

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΜΕΝΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΔΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

    Τον προηγούμενο αιώνα, το 1924 με την αλλαγή του ημερολογίου είχαμε τις πρώτες αποτειχίσεις.  Tην τότε αποτείχιση πολλοί την παρεξήγησαν και διαφώνησαν. Διά πολλούς χριστιανούς σήμερα είναι άγνωστοι λέξη. Με την κίνηση αυτή  η τακτική των ορθοδόξων ήταν ότι διαφωνούσαν διά την προδοσία της πίστεως  με το κατεστημένο κληρικό σύστημα. Άλλοι πήραν τη θέση των ισχυρών του συστήματος, άλλοι πήραν τη θέση της αλήθειας, άλλοι παρέμειναν αδιάφοροι,  ενώ κάποιοι άλλοι τάχθηκαν υπέρ των αδυνάτων.  Αυτό συμβαίνει  σε παρόμοιες διαφωνίες. Αυτές οι διαφωνίες μπορεί να είναι ή πολιτικές ή θρησκευτικές. H πονηρή διπλωματία κινεί τα νήματα όλων των θεσμών.  Το αποτέλεσμα είναι πάντα ο διχασμός. Στα πολιτικά πράγματα είναι κατανοητός ο διχασμός διότι επιδιώκονται όποια συμφέροντα, στα πνευματικά όμως δεν πρέπει να συμβαίνει το ίδιο. Δεν δικαιολογείται με τίποτα ο όποιος διχασμός. Τελικά αποδείχθηκε από Κανονικής και εκκλησιολογικής πλευράς ότι η τότε καταγγελία και διαμαρτυρία του 1924  ήταν κανονική αποτείχιση [και όχι σχίσμα όπως το θέλουν οι οικουμενιστές] από τους τότε κληρικούς και λαϊκούς.

     Η ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ των (κακώς ονομασθέντων) παλαιοημερολογιτών είναι πλήρως δικαιωμένη από ορθοδόξου πλευράς. Είναι άλλο ζήτημα το ότι από την πρώτη αποτείχιση γεννήθηκαν και άλλες αποτειχίσεις, όπως το 1937 κ.λπ. Όλο αυτό το ιστορικό είναι υπό κρίση  σήμερα.  Το 1924 έγινε ο πρώτος διχασμός. Ήξεραν τότε και ο Μελέτιος Μεταξάκης και ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, [αφού ομολόγησαν και οι δύο ότι είναι οι σχίστες της ορθοδόξου πίστεως], ότι θα είναι, δημιουργεί διαδοχικών σχισμάτων, άρα και αποτειχίσεων και όμως τόλμησαν και προκάλεσαν ως οι κύριοι δημιουργεί σειρά και συνέχεια αποτειχίσεων.  Το 1965 προσετέθη ο δεύτερος μεγάλος διχασμός. Καινούργιες αποτειχίσεις από αντιοικουμενιστές εμφανίσθηκαν. Άμεσα τότε αντέδρασε με την αποτείχιση το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ και τρείς Επίσκοποι, των Νέων Χωρών, με την διακοπή μνημοσύνου του οικουμενικού πατριάρχου Αθηναγόρα. Το ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ στην πλειοψηφία του διέκοψε το μνημόσυνο του Αθηναγόρα ενώ αργότερα το επανέφεραν σχεδόν μία-μία  όλες οι  άλλες Μονές εκτός από την Μονή του Εσφιγμένου η οποία δεν μνημονεύει έως και σήμερα, πιθανόν και κάποιοι ασκητές τους οποίους δεν γνωρίζουμε. Έκτοτε μέσα στην εκκλησία της Ελλάδος κατά διαστήματα έχουμε νέες Αποτειχίσεις, όχι επισκόπων, αλλά μόνο πρεσβυτέρων, μοναζουσών και μοναχών, με την διακοπή μνημοσύνου του ονόματος επισκόπων που συναγελάζονται με την παναίρεση του οικουμενισμού. Οι επίσκοποι σήμερα εκλέγονται μέσα από μία διαδικασία η οποία δεν επιτρέπει στον νεοεκλεγέντα επίσκοπο οποιαδήποτε σκέψη για αποτείχιση πόσο μάλλον ενέργεια. Αυτούς τους κληρικούς, δηλαδή τους Αποτειχισμένους, θέλουμε να τους παρουσιάσουμε και να τους γνωστοποιήσουμε στο ορθόδοξο πλήρωμα, το οποίο, μάλλον δεν είναι κατηχημένο και ορθόδοξα κατηρτισμένο, έχοντας μπορώ να πω υπεύθυνα, πλήρη άγνοια στα περί πίστεως. Η άγνοια αυτή ωφείλεται στην διοικούσα οικουμενιστική εκκλησία της Ελλάδος, η οποία θέλει τους πιστούς, τυφλούς πνευματικά.

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Αποτείχιση από την αίρεση - όχι από την Εκκλησία

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Α.Π.Θ.

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΡΕΣΗ

ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

1. Ἀπαγορευμένη καὶ ἐπιτρεπόμενη ἀποτείχιση

Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίνεται συχνὰ λόγος γιὰ «ἀποτείχιση» καὶ «ἀποτειχισμέ-νους» πιστούς, μὲ συχνὴ ἐπίσης καὶ μᾶλλον σκόπιμη παρανόηση τοῦ ἐννοιολογι-κοῦ περιεχομένου αὐτῶν τῶν λέξεων. Τὸ οὐσιαστικὸ ἀποτείχισις παράγεται ἀπὸ τὸ ρῆμα ἀποτειχίζω, τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ τὰ Λεξικὰ σημαίνει: ὀχυρώνω, ἀποκλείω διὰ τείχους, ἐγείρω μεσότοιχον. Ἑπομένως καὶ ἡ λέξη «ἀποτείχισις» σημαίνει: ἀποκλεισμὸς διὰ τείχους, ὀχύρωσις. Τὸ δὲ τεῖχος ποὺ ὑψώνει κανεὶς γιὰ νὰ ἀμυνθεῖ καλεῖται ἀποτείχισμα.

Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ χρήση τῆς λέξεως ἀποτείχιση προϋποθέτει ὅτι ὑπάρχει κάποιος κίνδυνος, κάποιος ἐχθρός, γιὰ τὴν προφύλαξη ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὑψώνει κανεὶς ἕνα τεῖχος. Στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλώσσα ἡ ἔννοια αὐτὴ τῆς ἀποτειχίσεως φραστικὰ εἰσάγεται ἀπὸ τὸν 15ο κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου ἐπὶ Μ. Φωτίου (861), ὅπου εἶναι σαφέστατο καὶ ἡλίου φαεινότερο ποιός εἶναι ὁ κίνδυνος ποὺ ἐπιβάλλει τὴν ἀποτείχιση. Αὐτὸς εἶναι ἡ αἵρεση καὶ οἱ αἱρετικοὶ ἐπίσκοποι.

Συγκεκριμένα μὲ τοὺς δύο προηγουμένους κανόνες ἡ Σύνοδος, γιὰ νὰ ἀπο-τρέψει τὴν δημιουργία σχισμάτων, τιμωρεῖ μὲ τὴν αὐστηρὴ ποινὴ τῆς καθαιρέ-σεως, διὰ τοῦ 13ου τὸν πρεσβύτερο ἢ διάκονο, ὁ ὁποῖος διακόπτει τὴν κοινωνία μὲ τὸν ἐπίσκοπό του καὶ δὲν ἀναφέρει τὸ ὄνομά του στὶς διάφορες εὐχὲς τῶν θείων λειτουργιῶν, πρὶν νὰ καταδικασθεῖ ὁ ἐπίσκοπος ἀπὸ κάποια σύνοδο, «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως», ἐπικαλούμενος κάποια δῆθεν ἀτοπήματα, «ἐγκλήματα», τοῦ ἐπισκόπου, δηλαδὴ ὄχι θέματα πίστεως ἀλλὰ διοικητικές, οἰκονομικὲς κ.ἄ. ἀτασθαλίες. Τὰ ἴδια ἐπαναλαμβάνει καὶ ὁ 14ος, δηλαδὴ ἐπιβάλλει τὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως στὸν ἐπίσκοπο τώρα, ποὺ γιὰ τοὺς ἴδιους λόγους διακόπτει τὴν κοινωνία μὲ τὸν μητροπολίτη του. Ὁ 15ος κανόνας ἔχει μία ἰδιαιτερότητα: Στὸ πρῶτο του μέρος λέγει τὰ ἴδια καὶ γιὰ τὸν μητροπολίτη, ὁ ὁποῖος διακόπτει τὸ μνημόσυνο τοῦ πατριάρχου, στὴν δικαιοδοσία τοῦ ὁποίου ἀνήκει. Στὸ δεύτερο μισὸ ὅμως τοῦ κανόνος, ὅπου εἰσάγεται καὶ ἡ ἔννοια τῆς ἀποτειχίσεως, ὁ κανὼν προβαίνει σὲ μία ἐξαίρεση, μὲ βάση τὴν ὁποία ἠμποροῦν οἱ κληρικοὶ ὁποιασδή-ποτε βαθμίδος καὶ ἀξιώματος νὰ διακόψουν τὴν κοινωνία μὲ τὸν ἱερατικῶς προϊστάμενό τους καὶ νὰ μὴ τὸν μνημονεύουν· αὐτὸ συμβαίνει, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος, ὁ μητροπολίτης ἢ ὁ πατριάρχης κηρύσσουν καὶ διδάσκουν «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», δηλαδὴ φανερά, ἀπροκάλυπτα, κάποια αἵρεση, ποὺ τὴν ἔχουν καταδικάσει Σύνο-δοι καὶ Ἅγιοι Πατέρες, «παρὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων ἢ Πατέρων κατεγνωσμένην». Ἡ διακοπὴ μάλιστα αὐτὴ τῆς κοινωνίας καὶ τῆς ἀναφορᾶς τοῦ ὀνόματος τοῦ ἐπισκόπου, μητροπολίτου, πατριάρχου γίνεται καὶ πρὶν ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα κάποια σύνοδος, δηλαδὴ καί «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως».

Τὸ σημαντικὸ εἶναι ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἀποτειχίζουν τοὺς ἑαυτούς των ἀπὸ τέτοιους δῆθεν ἐπισκόπους, ποὺ κηρύσσουν αἵρεση, ὄχι μόνο δὲν ὑπόκεινται στὶς ποινὲς ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ προηγούμενοι κανόνες, δηλαδὴ στὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως, ἀλλὰ πρέπει ἐπὶ πλέον νὰ τιμῶνται μὲ τὴν πρέπουσα τιμὴ ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους, διότι ἀποτειχίσθηκαν, δηλαδὴ χωρίσθηκαν μὲ τὸ τεῖχος τῆς ἀληθείας, ὄχι ἀπὸ ἐπισκόπους, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπισκόπους καὶ διότι ὄχι μόνο δὲν προκαλοῦν σχίσμα καὶ διαιρέσεις, ἀλλὰ σπεύδουν, ἐπείγονται νὰ γλυτώσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ σχί-σματα καὶ διαιρέσεις ποὺ προκαλοῦν οἱ ψευδοεπίσκοποι. Παραθέτουμε τὸ ἀκρι-βὲς κείμενο τοῦ κανόνος, τὸ ὁποῖο δυστυχῶς δὲν προσέχουν πολλοὶ καὶ ὁμιλοῦν ἀπὸ κοιλίας, πρόχειρα, καὶ ἀβασάνιστα καὶ κατόπιν θὰ σχολιάσουμε κάποια σημεῖα του, ὥστε νὰ ἀποσαφηνισθεῖ ἡ ἔννοια τῆς ἀποτειχίσεως, ἰδιαίτερα τὸ ἀπὸ ποιόν, ἀπὸ ποιούς ἀποτειχίζεται κανείς, ποιός εἶναι ὁ κίνδυνος, ὁ ἐχθρός, γιὰ τὴν ἀπόκρουση τοῦ ὁποίου ὑψώνει κανεὶς τὸ τεῖχος, ὥστε νὰ ἀμυνθεῖ καὶ νὰ παρεμποδίσει τὴν προέλαση καὶ τὴν ἐξάπλωσή του. Τί προκύπτει ἀπὸ τὸ κείμενο; Ἀποτειχίζεται κανεὶς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἢ ἀπὸ τὴν αἵρεση, ἀπὸ ἀληθινοὺς ἐπι-σκόπους ἢ ψευδεπισκόπους; Ἂς ξαναδιαβάσουμε προσεκτικὰ τὸ κείμενο τοῦ 15ου κανόνος, ποὺ παραθέτουμε ἀμέσως:

«Τὰ ὁρισθέντα περὶ Πρεσβυτέρων καὶ Ἐπισκόπων καὶ Μητροπολιτῶν, πολλῷ μᾶλλον ἐπὶ Πατριαρχῶν ἁρμόζει. Ὥστε εἴ τις Πρεσβύτερος, ἤ Ἐπίσκοπος, ἤ Μη-τροπολίτης τολμήσοι ἀποστῆναι τῆς πρὸς τὸν οἰκεῖον Πατριάρχην κοινωνίας, καὶ μὴ ἀναφέροι τὸ ὄνομα αὐτοῦ, κατὰ τὸ ὡρισμένον καὶ τεταγμένον, ἐν τῇ θείᾳ Μυσταγωγίᾳ, ἀλλὰ πρὸ ἐμφανείας συνοδικῆς καὶ τελείας αὐτοῦ κατακρίσεως, σχίσμα ποιήσοι· τοῦτον ὥρισεν ἡ ἁγία Σύνοδος πάσης ἱερατείας παντελῶς ἀλλό-τριον εἶναι, εἰ μόνον ἐλεγχθείῃ τοῦτο παρανομήσας. Καὶ ταῦτα μὲν ἐσφράγισταί τε καὶ ὥρισται περὶ τῶν προφάσει τινῶν ἐγκλημάτων τῶν οἰκείων ἀφισταμένων προέδρων, καὶ σχίσμα ποιούντων, καὶ τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας διασπώντων. Οἱ γὰρ δι᾽ αἵρεσίν τινα παρὰ τῶν ἁγίων Συνόδων, ἤ Πατέρων, κατεγνωσμένην, τῆς πρὸς τὸν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτοὺς διαστέλλοντες, ἐκείνου δηλονότι τὴν αἵρεσιν δημοσίᾳ κηρύττοντος, καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ ἐπ᾽ Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῇ κανονικῇ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται πρὸ συνοδικῆς δια-γνώσεως ἑαυτοὺς τῆς πρὸς τὸν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζον-τες, ἀλλὰ καὶ τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γὰρ Ἐπισκόπων, ἀλλὰ ψευδεπισκόπων καὶ ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καὶ οὐ σχίσματι τὴν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλὰ σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι».

2. Γιατὶ θεσπίσθηκε ὁ 15ος Κανών;

Αὐτὸ ποὺ ἐνδιέφερε τοὺς Πατέρες τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τὴν περίοδο ποὺ συνεκλήθη ἦταν νὰ ἀποτρέψουν τὴν δημιουργία σχισμάτων στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Εἶχε προηγηθῆ ἡ ἐμφάνιση τῶν μεγάλων αἱρέσεων μὲ τελευταία αὐτὴ τῆς Εἰκονομαχίας, ποὺ πρόσφατα εἶχε καταδικασθῆ καὶ ἡττηθῆ μὲ τὴν ἀναστήλω-ση τῶν εἰκόνων (843), καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶχε θριαμβεύσει. Δὲν θὰ ἤθελαν λοιπὸν νέες διαιρέσεις καὶ ἀναστατώσεις. Προέβλεπαν ὅτι, ἐπειδὴ ὁ Διάβολος δὲν μπό-ρεσε μὲ τὶς αἱρέσεις νὰ διασπάσει τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἐπιχειροῦσε τώρα νὰ τὴν πλήξει μὲ τὴν δημιουργία σχισμάτων, προβάλλοντας διοικητικά, οἰκονομικὰ καὶ ἄλλα σκάνδαλα ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωματούχων. Τὸ λέγει σαφῶς ἡ Σύνοδος στὴν ἀρχὴ τοῦ 13ου Κανόνος: «Τὰς τῶν αἱρετικῶν ζιζανίων ἐπισπορὰς ἐν τῇ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίᾳ ὁ παμπόνηρος καταβαλών, καὶ ταύτας ὁρῶν τῇ μαχαίρᾳ, τοῦ Πνεύματος ἐκτεμνομένας προρρίζους, ἐφ᾽ ἑτέραν ἦλθε μεθοδείας ὁδόν, τῇ τῶν σχισματικῶν μανίᾳ τὸ Χριστοῦ Σῶμα, μερίζειν ἐπιχειρῶν». Νομοθετεῖ λοιπόν, ὅπως προείπαμε, μὲ τοὺς τρεῖς κανόνες (13, 14 καὶ 15) ὅτι ὅποιοι κληρικοὶ στρέφονται ἐναντίον τοῦ ἐπισκόπου, τοῦ μητροπολίτου καὶ τοῦ πατριάρχου ἐπικαλούμενοι διάφορα ἀτοπήματα, «ἐγκλήματα», καὶ διακόπτουν τὴν κοινωνία μαζί του ὡς καὶ τὴν μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του στὶς ἱερὲς ἀκο-λουθίες, πρὶν νὰ ὑπάρξει μάλιστα συνοδικὴ ἀπόφαση καὶ καταδίκη, αὐτοὶ πρέπει νὰ καθαιροῦνται. Στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἀπαγορεύεται ἡ διακοπὴ μνημοσύνου, ἡ ἀποτείχιση.

Γιὰ νὰ μὴ θεωρηθεῖ ὅμως ὅτι ἡ διακοπὴ μνημοσύνου, ἡ ἀποτείχιση, ἀπαγο-ρεύεται παντελῶς, ὅτι εἶναι κάτι ποὺ δὲν πρέπει οὔτε νὰ συζητεῖται οὔτε νὰ ἐνθαρρύνεται, καὶ ἐπειδὴ ἡ αἵρεση, ὡς προσβολὴ τῆς πίστεως, τῶν δογμάτων, εἶναι χειρότερο κακό, μεγαλύτερος κίνδυνος γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ σχίσμα, γι᾽ αὐτὸ οἱ Πατέρες τῆς Συνόδου στὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 15ου Κανόνος ὁρίζουν καὶ θεσπίζουν ὅτι ὅσα προηγουμένως ὁρίσθηκαν, ἡ μὴ διακοπὴ δηλαδὴ μνημοσύνου, δὲν ἰσχύουν στὴν περίπτωση ποὺ ὁ ἐπίσκοπος, ὁ μητροπολίτης, ὁ πατριάρχης κηρύσσουν αἵρεση. Στὴν περίπτωση αὐτὴ πρέπει ἀμέσως καὶ «πρὸ συνοδικῆς διαγνώσεως» νὰ ἀποτειχισθοῦμε, νὰ ὑψώσουμε τεῖχος ἄμυνας, νὰ ἀπο-κλείσουμε τὴν αἵρεση, νὰ ὀχυρωθοῦμε. Ὑπάρχει, λοιπὸν καμμία ἀμφιβολία ὅτι ἡ ἀποτείχιση εἶναι ἀποτείχιση ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀπὸ τοὺς ψευδεπισκόπους καὶ ὄχι ἀπὸ τοὺς ἀληθινοὺς ἐπισκόπους; Τόσο πολὺ ἔχασαν τὰ μυαλά τους ἀπὸ τὴν θολούρα τοῦ Συγκρητισμοῦ καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κάποιοι ἐπίσκοποι καὶ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι εἴτε ἀπὸ ἀγραμματοσύνη θεολογικὴ εἴτε σκό-πιμα, ὡς στρατευμένοι στὸν Οἰκουμενισμό, ἐκφοβίζουν καὶ τρομοκρατοῦν τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς πὼς δῆθεν ἡ διακοπὴ μνημοσύνου σὲ βγάζει ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας καὶ σὲ ὁδηγεῖ σὲ σχίσμα; Δὲν λέγει ὁ κανόνας ὅτι οἱ διακόπτοντες τὸ μνημόσυνο, ὄχι μόνο δὲν ὑπόκεινται στὴν ποινὴ τῆς καθαιρέσεως, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ τιμῶνται, γιατὶ δὲν χωρίσθηκαν ἀπὸ ἐπισκόπους, ἀλλὰ ἀπὸ ψευδεπι-σκόπους, οὔτε προκάλεσαν σχίσμα, ἀλλὰ προφυλάσσουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὰ σχίσματα; Θὰ ἀφήσουμε λοιπὸν τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὰς νὰ μᾶς τρομοκρα-τοῦν μὲ τὸν δῆθεν κίνδυνο σχίσματος καὶ μένοντας ἑνωμένοι μαζί τους θὰ εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία; Τότε καὶ μὲ τοὺς Παπικούς, τοὺς Προτεστάντες, τοὺς Μονοφυσίτες ἑνωμένοι εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία.

3. Λανθασμένη ἡ θέση: «Ἐμεῖς μένουμε στὴν Ἐκκλησία, δὲν φεύγουμε». Ποιοί φεύγουν;

Προκαλεῖ ἐντύπωση ὅτι καὶ πρόσωπα, κατὰ τὰ ἄλλα ὀρθοδόξου φρονήματος, καὶ μάλιστα λόγιοι ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι καὶ καθηγηταὶ ἐκλαμβάνουν τὴν ἀπο-τείχιση κακῶς ὡς χωρισμὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν αἵρεση καὶ τοὺς ψευδοεπισκόπους· ἰσχυρίζονται καὶ γράφουν καὶ κηρύσσουν ὅτι ἐμεῖς μένουμε μέσα στὴν ἐκκλησία, δὲν ἀποτειχιζόμαστε, δίνουμε τὸν ἀγώνα μέσα στὴν ἐκκλησία. Γίνονται ἔτσι καλοὶ συνεργάτες καὶ βοηθοὶ τῶν αἱρετικῶν ψευδεπισκόπων, διότι δὲν ἀφήνουν νὰ ὑψωθεῖ τὸ τεῖχος τῆς διακοπῆς τῆς κοινωνίας καὶ τοῦ μνημοσύνου, μὲ συνέπεια ἡ αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπὶ δεκαετίες τώρα νὰ προελαύνει ἀκάθεκτα, νὰ καταλαμβάνει πρόσωπα καὶ θεσμούς, συνόδους, ἱεραρχίες, ἱεράρχες, θεολογικὲς σχολές, καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς ἐλεύθεροι σκοπευτὲς νὰ ρίχνουμε μερικὲς τουφεκιὲς ἀπέναντι ἑνὸς ἐχθροῦ καὶ ἑνὸς κινδύνου μὲ ἀσύγκριτη ὑπεροπλία καὶ ἀσύμμετρη ἀπειλή. Αὐτὸ ὅμως δὲν κάνουμε τόσα χρόνια ἀναβάλλοντας τὴν κατασκευὴ τοῦ τείχους; Καὶ δὲν πρέπει τώρα βλέποντας ὅτι ὁ ἐχθρὸς κατέλαβε ἀκόμη καὶ τὸ τελευταῖο θεσμικὸ προπύργιο ποὺ διαθέτουμε, τὸ συνοδικὸ σύστημα μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης, νὰ βελτιώσουμε τὴν στρατηγική μας, νὰ προσαρμόσουμε τὰ ἐπιτελικά μας σχέδια, νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸν ὁπλισμὸ ποὺ μᾶς προμήθευσαν μὲ Ἁγιοπνευματικὲς ἀποφάσεις οἱ Ἅγιοι Πατέρες; Ἀπὸ τὸ κάστρο τῆς ψευδοσυν-όδου ἐξαπολύονται μύδροι καὶ ἀπειλές, ὑποδουλώνονται στὸν Οἰκουμενισμὸ καὶ στὴν Πανθρησκεία διαρκῶς περισσότεροι, αὐξάνουν οἱ συμπροσευχὲς καὶ οἱ οἰκουμενιστικὲς φιέστες, θρασύτατα ἐπισκοπίδια καὶ θεολογίσκοι διαστρεβλώ-νουν καὶ παραμορφώνουν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας καὶ ὡς ἄγρια θηρία τὸν κατασπαράσσουν, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος[1], καὶ ἐμεῖς προβλη-ματιζόμαστε ἀκόμη ποῦ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἂν εἴμαστε μέσα στὴν Ἐκκλησία μένοντας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ἢ ἂν φεύγουμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία χωριζόμενοι ἀπὸ αὐτούς; Δὲν εἶναι κατασταλαγμένο ἐκκλησιολογικὸ ἀξίωμα ὅτι ἡ Ἐκκλησία βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχει ἡ ἀλήθεια, καὶ ὄχι ἐκεῖ ποὺ ὑπάρχουν ἐπίσκοποι, καὶ πατριάρχες αἱρετικοί;