Ο μήνας των Πατέρων. Οι μαργαρίτες των Πατέρων και οι χάντρες των Οίκουμενιστών. Ή άνω Θεολογία και τα ράκη (Εξαίρετο άρθρο!)
Ο Ιανουάριος κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στο εκκλησιαστικό μας έτος. Είναι ό μήνας των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Του Μ. Βασιλείου του ούρανοφάντορος και φωστήρος της Καισαρείας (1 Ιαν.)· του κατά σάρκα αδελφού του Γρηγορίου Νύσσης, ό όποιος για την καθοριστικής σημασίας συμβολή του στην Β’ Οικουμενική Σύνοδο, πού καταδίκασε την αίρεση των Πνευματομάχων, ώνομάσθηκε «Πατήρ Πατέρων και Νυσσαέων φωστήρ», από δε τον Μ. Θεοδόσιο «στύλος της Ορθοδοξίας» (10 Ιαν.)- του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, ό όποιος υπήρξε «των ασκητών αρχηγός» και της έρημου ό «οικιστής» και «καθηγητής» (17 Ιαν.)” των αγίων Αθανασίου του Μεγάλου και Κυρίλλου, πατριαρχών Αλεξανδρείας, τούς οποίους ό ιερός υμνογράφος ονομάζει «σοφωτάτους διδασκάλους», «άξιοθέους παλαιστάς», «της Εκκλησίας τα μεγάλα προπύργια», «στύλους της ευσέβειας», «προμάχους της αληθείας πιστότατους», «της χάριτος διαπρυσίους κήρυκας», «οδηγούς προς τα άνω» και «εισόδους του Παραδείσου» (18 Ιαν.)· του αγίου Μάρκου, επισκόπου Εφέσου του Ευγενικού, ό όποιος «πανοπλίαν άμαχον ένδεδυμένος», την έπηρμένην οφρύν «κατέστησεν της δυτικής ανταρσίας», καθαιρώντας τα σκοτεινά υψώματα της Παπικής πλάνης και κρατώντας κατά και μετά την ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας στους ώμους του, ως ό μυθικός Άτλας, την Ορθοδοξία (19 Ιαν.)· του αγίου Ευθυμίου, του «χαρισμάτων ένθέων πεπλησμένου», ό όποιος με τις αρετές του, τα θαύματα, τη διδασκαλία και την Ιεραποστολική του δράσι ανεδείχθη και αυτός Μέγας (20 Ιαν.)” του αγίου Μαξίμου του Όμολογητού, ό όποιος υπέστη μεγάλους υπέρ της Πίστεως διωγμούς και φρικτά μαρτύρια «μαστιζόμενος δεινώς, και την γλώτταν τεμνόμενος, και την πάντοτε προς Θεόν αίρομένην θείαν χείρα, δι’ής γράφων διετέλει τα υψηλότατα δόγματα» (21 Ιαν.)’ του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τον όποιον ή υμνολογία της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζει «Ιεραρχών τον άρχηγόν», «Πατριαρχών τό γέρας», «μύστην των δογμάτων και εννοιών Χριστού», «νουν τον άκρότατον», «θεολογίας πηγήν», «σοφίας ποταμόν, και βρύσιν θείας γνώσεως», «της ευσέβειας υπέρμαχον μέγαν, και της ασεβείας διώκτην γενναίον» (25 Ιαν.)’ του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και χρυσορρήμονος, από το χρυσό στόμα του οποίου ως πυρσός έξέλαμψεν ή χάρις του Αγίου Πνεύματος και έφώτισεν όλη την οικουμένη (27 Ιαν.)- και τέλος των Τριών Ιεραρχών, των τριών μεγίστων φωστήρων της τρισηλίου Θεότητος, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, οι όποιοι, ως μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, έπότισαν πλουσίως όλη την κτίσι με τα νάματα της θεογνωσίας (30 Ιαν.).
«Πάγχρυσα στόματα του Λόγου» ονομάζει ό ί. Υμνογράφος τα στόματα των Πατέρων. Οι άνθρωποι όμως σήμερα ενδιαφέρονται περισσότερο για τα «γκολ» πού επιτυγχάνουν τα πάγχρυσα πόδια κάποιων ακριβοπληρωμένων ποδοσφαιριστών!
Ο μήνας των Πατέρων
Ο Ιανουάριος κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στο εκκλησιαστικό μας έτος. Είναι ό μήνας των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας. Του Μ. Βασιλείου του ούρανοφάντορος και φωστήρος της Καισαρείας (1 Ιαν.)· του κατά σάρκα αδελφού του Γρηγορίου Νύσσης, ό όποιος για την καθοριστικής σημασίας συμβολή του στην Β’ Οικουμενική Σύνοδο, πού καταδίκασε την αίρεση των Πνευματομάχων, ώνομάσθηκε «Πατήρ Πατέρων και Νυσσαέων φωστήρ», από δε τον Μ. Θεοδόσιο «στύλος της Ορθοδοξίας» (10 Ιαν.)- του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου, ό όποιος υπήρξε «των ασκητών αρχηγός» και της έρημου ό «οικιστής» και «καθηγητής» (17 Ιαν.)” των αγίων Αθανασίου του Μεγάλου και Κυρίλλου, πατριαρχών Αλεξανδρείας, τούς οποίους ό ιερός υμνογράφος ονομάζει «σοφωτάτους διδασκάλους», «άξιοθέους παλαιστάς», «της Εκκλησίας τα μεγάλα προπύργια», «στύλους της ευσέβειας», «προμάχους της αληθείας πιστότατους», «της χάριτος διαπρυσίους κήρυκας», «οδηγούς προς τα άνω» και «εισόδους του Παραδείσου» (18 Ιαν.)· του αγίου Μάρκου, επισκόπου Εφέσου του Ευγενικού, ό όποιος «πανοπλίαν άμαχον ένδεδυμένος», την έπηρμένην οφρύν «κατέστησεν της δυτικής ανταρσίας», καθαιρώντας τα σκοτεινά υψώματα της Παπικής πλάνης και κρατώντας κατά και μετά την ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας στους ώμους του, ως ό μυθικός Άτλας, την Ορθοδοξία (19 Ιαν.)· του αγίου Ευθυμίου, του «χαρισμάτων ένθέων πεπλησμένου», ό όποιος με τις αρετές του, τα θαύματα, τη διδασκαλία και την Ιεραποστολική του δράσι ανεδείχθη και αυτός Μέγας (20 Ιαν.)” του αγίου Μαξίμου του Όμολογητού, ό όποιος υπέστη μεγάλους υπέρ της Πίστεως διωγμούς και φρικτά μαρτύρια «μαστιζόμενος δεινώς, και την γλώτταν τεμνόμενος, και την πάντοτε προς Θεόν αίρομένην θείαν χείρα, δι’ής γράφων διετέλει τα υψηλότατα δόγματα» (21 Ιαν.)’ του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τον όποιον ή υμνολογία της Εκκλησίας μας χαρακτηρίζει «Ιεραρχών τον άρχηγόν», «Πατριαρχών τό γέρας», «μύστην των δογμάτων και εννοιών Χριστού», «νουν τον άκρότατον», «θεολογίας πηγήν», «σοφίας ποταμόν, και βρύσιν θείας γνώσεως», «της ευσέβειας υπέρμαχον μέγαν, και της ασεβείας διώκτην γενναίον» (25 Ιαν.)’ του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου και χρυσορρήμονος, από το χρυσό στόμα του οποίου ως πυρσός έξέλαμψεν ή χάρις του Αγίου Πνεύματος και έφώτισεν όλη την οικουμένη (27 Ιαν.)- και τέλος των Τριών Ιεραρχών, των τριών μεγίστων φωστήρων της τρισηλίου Θεότητος, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και Ιωάννου του Χρυσοστόμου, οι όποιοι, ως μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας, έπότισαν πλουσίως όλη την κτίσι με τα νάματα της θεογνωσίας (30 Ιαν.).Οι μαργαρίτες των Πατέρων και οι χάντρες των Οίκουμενιστών
Πόσοι όμως Ορθόδοξοι χριστιανοί εκτιμούν σήμερα δεόντως την αξία των Πατέρων; Πόσοι μελετούν τα συγγράμματα τους; Πόσοι συγκινούνται και εμπνέονται από τους αγώνες και τις θυσίες τους; Δυστυχώς πολύ ολίγοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα δεν ενδιαφέρονται για την Πίστι, την Αγία Γραφή, την Εκκλησία, τους Πατέρες.
«Πάγχρυσα στόματα του Λόγου» ονομάζει ό ί. Υμνογράφος τα στόματα των Πατέρων. Οι άνθρωποι όμως σήμερα ενδιαφέρονται περισσότερο για τα «γκολ» πού επιτυγχάνουν τα πάγχρυσα πόδια κάποιων ακριβοπληρωμένων ποδοσφαιριστών!
Οι Πατέρες είναι οι «της ουρανίου Τριάδος λατρευτοί». Οι άνθρωποι όμως σήμερα, αντίθετα από τούς Πατέρες, προτιμούν να λατρεύουν αντί του Θεού τη σάρκα τους, τη γυναίκα τους, το παιδί τους, το σκύλο τους, την ποδοσφαιρική τους ομάδα, το χρήμα, τη μόδα, το σεξ!
Οι Πατέρες είναι «τα άγλαόκαρπα δένδρα». Οι άνθρωποι όμως κοιτάζουν τα δέντρα αυτά από μακριά. Δεν τα πλησιάζουν. Δεν απλώνουν τα χέρια τους να κόψουν και να γευθούν τούς αγλαούς και γλυκείς καρπούς τους, αλλά τρέφονται από τούς σαπρούς και δηλητηριώδεις καρπούς άλλων δέντρων, πού ευδοκιμούν στις όχθες του μολυσμένου τέλματος της σημερινής άμοραλιστικής κοινωνίας.
Οι Πατέρες είναι «οι διαυγείς μαργαρίται». Οι άνθρωποι όμως σήμερα ομοιάζουν με τους Αφρικανούς εκείνους ιθαγενείς, τούς όποιους εξαπατούσαν κάποιοι έξυπνοι Ευρωπαίοι έμποροι παίρνοντάς τους τα πανάκριβα διαμάντια και ρουμπίνια από τα χέρια τους, και δίνοντας τους ως αντάλλαγμα πλαστικές αστραφτερές χάντρες, πού τούς εντυπωσίαζαν περισσότερο! Ψεύτικες χάντρες ζητούν οι χριστιανοί σήμερα, περιφρονώντας τα μαργαριτάρια. Έτσι, στις ήμερες μας οι όροι αντιστρέφονται. ‘Ενώ δηλαδή οι Αφρικανοί αδελφοί μας, χάρι στο ζήλο και την αύταπάρνησι των ολίγων Ορθοδόξων ιεραποστόλων, πετούν και καίουν τα μαγικά τους βιβλία και τα ανταλλάσσουν με την Αγία Γραφή, και οι Προτεστάντες της Δύσεως επιστρέφουν με απλανή οδηγό τους Πατέρες στην αλήθεια της Ορθοδοξίας, “Ορθόδοξοι” Έλληνες, βαπτισμένοι στο όνομα της Αγίας Τριάδος, στέκονται δίπλα από τούς κάδους των απορριμμάτων της Νέας Εποχής και μάς επιδεικνύουν με υπερηφάνεια τα «σπουδαία» ευρήματα τους, τις ψεύτικες χάντρες της αστρολογίας, της γιόγκα, του Διαλογισμού, των ψευδοπροφητειών του Νοστράδαμου, των δαιμονικών διδασκαλιών 400 και πλέον νεοφανών αιρέσεων και παραθρησκειών, πού δρουν ανενόχλητες στην ταλαίπωρη Ελλάδα, της αρχαιολατρίας, του Οικουμενισμού!
Αυτοί δε, πού κρατούν στα χέρια τους τις χάντρες του Οικουμενισμού, είναι και οι πλέον αξιοθρήνητοι, αλλά και οι πλέον προκλητικοί. Αλλοτριωμένοι καθηγητάδες, από κοινού με παπόφιλους και νεωτερίζοντες δεσποτάδες, «έχοντες μόρφωσιν ευσέβειας, την δε δύναμιν αυτής ήρνημένοι», μάς καλούν να πετάξωμε τούς πολύτιμους μαργαρίτες της Πατερικής θεολογίας, πού μάς παρέδωσαν με ευλάβεια οι αιώνες, και να παραλάβωμε από τα χέρια τους κάποιες άλλες ξένες θεολογίες ή μάλλον «διαβολολογίες», πού συνέλεξαν από τις θεολογικές χωματερές της Δύσεως!
Οι χάντρες των Οίκουμενιστών έχουν διάφορα χρώματα και ονόματα. Ιδού μερικά απ’ αυτά: «θεωρία των Κλάδων», «θεωρία των αδελφών Εκκλησιών», «θεωρία περί των δύο πνευμόνων του Χριστού», «Οικουμενική θεολογία», «Βαπτισματική θεολογία», «Φεμινιστική θεολογία», και ή πλέον πρόσφατη χάντρα, πού προστέθηκε στο οίκουμενιστικό «κομπολόϊ», και κατασκευάζεται κατ’ αποκλειστικότητα στη λεγομένη Ακαδημία θεολογικών Σπουδών του Βόλου, και ακούει στο όνομα «Μεταπατερική θεολογία ή θεολογία της Συνάφειας»!
Ή άνω Θεολογία και τα ράκη
Οι Πατέρες είναι «οι μυστικές του Πνεύματος σάλπιγγες», αλλά και οι μελωδοί οι «μελωδήσαντες έν μέσω της Εκκλησίας μέλος έναρμόνιον θεολογίας». Οι προαναφερθέντες όμως καθηγητάδες και δεσποτάδες κλείνουν τα ώτα τους στα σαλπίσματα του Πνεύματος και τα ανοίγουν στους σαγηνευτικούς ήχους των Σειρήνων του Οίκουμενισμού.
Οι Πατέρες είναι οι «των Αποστολικών παραδόσεων ακριβείς φύλακες». Οι σύγχρονοι όμως αυτοί «θολολόγοι», πού θολώνουν το διαυγές και κρυστάλλινο ύδωρ της Ορθοδόξου Θεολογίας, δεν εκτίμησαν τον ανεκτίμητο θησαυρό των Αποστολικών και Πατερικών παραδόσεων, πού τούς εμπιστεύθηκε προς φύλαξι ή Εκκλησία, με αποτέλεσμα να τον ανταλλάσσουν με τις απατηλές χάντρες της «βέβηλου κενοφωνίας» και «ψευδωνύμου γνώσεως» της παναιρετικής Δύσεως.
Οι Πατέρες είναι «θεολογίας πηγαί», «θεοσοφίας ποταμοί αέναοι, και βρύσεις θείας γνώσεως», το ζωντανό και αθάνατο νερό, το όποιο αδυνατούν να συγκρατήσουν τα συντετριμμένα φρέατα, πού ώρυξαν οι υψηλοί προσκεκλημένοι της Ακαδημίας τού Βόλου και οι οικοδεσπότες τους, με αποτέλεσμα, αντί να αντλούν «ύδωρ μετ’ ευφροσύνης έκ των πηγών του σωτηρίου» (Ήσ. 12, 3), να γεμίζουν τούς νεωτεριστικούς κουβάδες των με «ύδωρ ψευδές ούκ έχον πίστιν» (Ίερ. 15,18) και να μάς το προσφέρουν καυχώμενοι για την εξαιρετική ποιότητα του! Τούς ευχαριστούμε, άλλα δεν θα πιούμε απ’ αυτό.
Ας γνωρίζουν οι ρακοσυλλέκτες αυτοί του Οικουμενισμού, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, την πίστι της οποίας έκράτυναν και έστερέωσαν «Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα», φορεί τον χιτώνα της αληθείας «τον ύφαντόν έκ της άνω θεολογίας», και ως έκ τούτου δεν έχει ανάγκη από τα θεολογικά κουρέλια του Προτεσταντισμού, με τα όποια προσπαθούν να την ενδύσουν. Εάν αυτοί επιθυμούν να είναι θεολογικώς ρακένδυτοι, αυτό είναι δικαίωμα τους.
Ή Εκκλησία όμως είναι και θα παραμείνη όχι μία ρακένδυτη και άσεμνα ένδεδυμένη μοιχαλίδα, όπως είναι οι διάφορες αιρετικές “Ομολογίες, τις θεολογίες των οποίων υιοθετούν και μάς προσφέρουν οι οίκουμενισταί, αλλά ή έκ δεξιών του Χριστού παριστάμενη «έν ίματισμω διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» βασίλισσα, ή οποία δεν θα παύση ποτέ να σεμνύνεται και να γεραίρη τούς θεοφόρους Πατέρες της για τούς τιτάνιους αγώνες τους υπέρ της εύσεβείας και θεολογίας πού της παρέδωσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου