Ο θεολογικός διάλογος Ορθοδοξίας και παπισμού

 

Ο  ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ  ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ  ΚΑΙ  ΠΑΠΙΣΜΟΥ

 

       Η «Επιστημονική Ημερίδα» με θέμα «Ο Θεολογικός Διάλογος μεταξύ της Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας», που οργάνωσε ο Τομέας Δογματικής Θεολογίας (του Τμήματος Θεολογίας) της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στις 20.5.2009 στην Αίθουσα τελετών του εν λόγω Πανεπιστημίου, απεκάλυψε «πολλών καρδιών διαλογισμούς». Και από αυτής της πλευράς η Ημερίδα έκανε καλό. Θα ερωτήσει όμως ο αναγνώστης: Τί ακριβώς απεκάλυψε;

1.    Διαπιστώσαμε τη θλιβερή άμβλυνση του δογματικού αισθητηρίου ορισμένων Ορθοδόξων Καθηγητών, και μάλιστα της Δογματικής! Απορήσαμε για τις ιδέες και τις τοποθετήσεις τους στα θέματα του Διαλόγου, τις οποίες οι ίδιοι θεωρούν Ορθόδοξες! Ενός Διαλόγου που, αντί να αποβλέπει στην επαναφορά των ετεροδόξων στην αλήθεια, εκτρέπεται ολοένα και περισσότερο σε επικίνδυνες ατραπούς εκτός της αληθείας πιστοποιώντας έτσι αυτό που είπε ο Αγιορείτης Γέροντας π. Παΐσιος: «Για αλλού ξεκινήσαμε και αλλού πηγαίνουμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, όταν δεν ακολουθούμε τα χνάρια των Αγίων Πατέρων».
       Ακούσαμε Ορθόδοξο Πανεπιστημιακό Καθηγητή της Θεολογίας να λέγει κατά λέξη από του βήματος της «Επιστημονικής Ημερίδος» ότι «μόνη διαφορά μας» με τους Παπικούς «είναι το πρωτείο» του Πάπα!... Ενώ και αυτός ακόμη ο πρωτοετής φοιτητής της Θεολογικής Σχολής γνωρίζει ότι οι Παπικοί δεν έχουν κοινή με μας αποστολική πίστη^. ότι οι διαφορές μας με τους Παπικούς είναι τεράστιες και θεμελιώδεις. Τέτοιες είναι η εκ μέρους τους αυθαίρετη προσθήκη του Filioque (: και εκ του Υιού) στο Σύμβολο της Πίστεως, η οποία προσθήκη έχει επισφραγισθεί από Παπικές «Οικουμενικές» Συνόδους^. το περί ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου δόγμα του Παπισμού^. το αλάθητο του Πάπα^. τα περί κτιστού χαρακτήρα της άκτιστης χάριτος^. τα περί καθαρτηρίου πυρός κλπ.

2.     Από την εισήγηση του Καρδιναλίου Walter Kasper (Βάλτερ Κάσπερ) με τίτλο «Ο απ. Παύλος και οι οικουμενικές προκλήσεις για την Εκκλησία σήμερα», δεν έλειπαν οι σαφείς υπαινιγμοί για το «πρωτείο του Πάπα», το οποίο μπορεί μεν σήμερα να άρχισε να συζητείται από τους Παπικούς, αλλ' ο Παπισμός δεν πρόκειται ποτέ να το αρνηθεί, διότι το ερμηνεύει κατά τον δικό του δικανικό τρόπο. Πέραν του ότι αυτό, όπως το ερμηνεύουν οι Παπικοί, αποτελεί γι' αυτούς δόγμα (στηριζόμενο σαφώς στις ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις)^. και μάλιστα δόγμα της Α' Βατικανής Συνόδου, την οποία οι Παπικοί θεωρούν Οικουμενική. Επομένως δεν υπάρχουν περιθώρια άλλης, νέας ερμηνείας εκ μέρους τους.

3.     Ακούσαμε στην «Επιστημονική Ημερίδα» από στόμα Ορθοδόξου Καθηγητού ότι το παπικό πρωτείο εξουσίας θα κριθεί στο μέλλον, εννοώντας στην προσεχή διάσκεψη της Επιτροπής του Διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών που θα γίνει τον Οκτώβριο στην Κύπρο, όπου θα συζητηθεί η έννοια του παπικού πρωτείου. Άλλωστε και στο κείμενο της Ραβέννας αναφέρεται ότι τούτο «αναμένεται να μελετηθεί εις μεγαλύτερον βάθος» (§ 45). Επειδή όμως οι Παπικοί είναι, όπως ήδη τονίσαμε, ανένδοτοι στο ζήτημα αυτό, υπάρχει διάχυτος ο φόβος στο Ορθόδοξο πλήρωμα ότι οι ημέτεροι, διαλλακτικότατοι και ανεπίτρεπτα υποχωρητικοί, όπως δεικνύει η μέχρι τούδε στάση τους στην πορεία των Θεολογικών Διαλόγων, να προσπαθήσουν, όπως αφέθηκε να εννοηθεί από κάποιες συζητήσεις, να ερμηνεύσουν το επάρατο παπικό πρωτείο... ορθοδόξως! Όπως προσπαθούν να ερμηνεύσουν ορθοδόξως και την αυθαίρετη κακοδοξία του Filioque. Οπότε δεν αποκλείεται να ξυπνήσουμε μίαν ημέραν «βαπτισμένοι» από τα μέλη της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον Θεολογικό Διάλογο ως Ουνίτες χωρίς να το αντιληφθούμε!...

4.    Ο Καρδινάλιος Κάσπερ στην εισήγησή του αναφέρθηκε σαφώς - με διπλωματική πάντα γλώσσα και ορολογία - στο «υπό συζήτηση», όπως είπε, «ερώτημα: Ο ρόλος του επισκόπου Ρώμης στην παγκόσμια εκκλησία κατά την πρώτη χιλιετία». Ετόνισε όμως ότι «η επιστροφή στην πρώτη χιλιετία δεν είναι τόσο απλή». Διότι, όπως παραδέχθηκε, «ήδη κατά την πρώτη χιλιετία υπήρξαν σε Ανατολή και Δύση διαφορετικές εξελίξεις. Στη Δύση υπήρξε πρακτικά ήδη στα χρόνια του Λέοντος του Μεγάλου τον 5ο αι. η σημερινή αντίληψη για το πρωτείο του επισκόπου Ρώμης. Ωστόσο, στους Ανατολικούς Πατέρες της Εκκλησίας δεν βρίσκει κανείς κάτι σχετικό ή το συναντά μόνο σε κάποιες περιστασιακές αναφορές», επεσήμανε ο Καρδινάλιος. Όμως η πλήρης αλήθεια είναι ότι η Εκκλησία ουδέποτε κατά την πρώτη χιλιετία ανεγνώρισε τον επίσκοπο Ρώμης αυθεντία σε παγκόσμιο επίπεδο. Γι' αυτήν υπέρτατη αυθεντία υπήρξαν πάντοτε οι Οικουμενικές Σύνοδοι. Επομένως, προσθέτουμε εμείς, η επιστροφή στην πρώτη χιλιετία είναι μια πολύ απλή κίνηση. Δύσκολη την κάνει η «παπική οφρύς», για την οποία μιλούσε με πόνο ο Μέγας Βασίλειος στις ημέρες του.
       Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 13 σελίδες του κειμένου της εισηγήσεως του Παπικού Κάσπερ οι πέντε, δηλαδή σχεδόν το 1/2, ασχολούνται με το πρωτείο του Πάπα, ενδεικτικό και αυτό της επιμονής του Παπισμού στο θέμα τούτο.

5.    Στην ομιλία του ο Καρδινάλιος Κά­σπερ παρετήρησε: «Είναι ευχάριστο ότι στο μεταξύ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο πάπας Βενέδικτος 16ος εκφράστηκαν δημοσίως αναγνωρίζοντας το έγγραφο της Ραβέννας». Αλλά το κείμενο της Ραβέννας (13.10.2007) είναι απαράδεκτο από πλευράς ορθοδόξου, αφού πάσχει σοβαρά σε πάρα πολλά σημεία, όπως απέδειξε στην επιστημονική, υπεύθυνη, σοβαρή και με ορθόδοξα θεολογικά επιχειρήματα εισήγησή του κατά την εν λόγω «Επιστημονική Ημερίδα» ο Τακτικός Καθηγητής της Δογματικής κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, αναπτύσσοντας το θέμα «Ορθόδοξοι προβληματισμοί με αφορμή το κείμενο της Ραβέννας».
       Στα συμπεράσματά του ο κ. Τσελεγγίδης υπεγράμμισε: «Στο κοινό κείμενο (Σ.Σ. της Ραβέννας) η ορθόδοξη εκκλησιολογία επεκτείνεται και εφαρμόζεται ανεπίτρεπτα και στους ετεροδόξους. Αυτό γίνεται απροϋπόθετα, χωρίς δηλαδή να λαμβάνονται υπ' όψιν οι υφιστάμενες δογματικές διαφορές, πράγμα που νομιμοποιεί εκκλησιολογικά την ετεροδοξία και την εξισώνει με την Ορθοδοξία. Ο εκκλησιολογικός αυτός νεωτερισμός», επεσήμανε ο ομολογητής ομιλητής, «διαποτίζει όλο το κοινό Κείμενο (Σ.Σ. της Ραβέννας) και εκβάλλει σε επιμέρους εκκλησιολογικές παραδοξότητες, οι οποίες αλλοιώνουν την έως τώρα αυτοσυνειδησία της Εκκλησίας». Ορθότατα. Άλλωστε, προσθέτουμε εμείς, είναι καθαρή βλασφημία να θεωρούμε και να ονομάζουμε τους ετεροδόξους «εκκλησία».

6.      Στην «Επιστημονική Ημερίδα» όλοι οι εισηγητές - Ορθόδοξοι και Παπικοί -πλην του Καθηγητού κ. Δημ. Τσελεγγίδη και του Καθηγητού κ. Ιωάννου Β. Κογκούλη, Κοσμήτορα του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ., μιλούσαν για «αδελφές εκκλησίες». Είναι δε προς τιμήν του κ. Κογκούλη το ότι κατά την προσφώνησή του στην «Ημερίδα» «ετόνισε ότι την Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να την ονομάζουμε "Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία", διότι αυτό είναι το σωστό όνομά της. Ορθώς^. διότι ο Παπισμός, εφόσον βρίσκεται στην αίρεση, δεν μπορεί να θεωρείται «Εκκλησία» και μάλιστα «Καθολική»!
       Αυτά τόνισε με θεολογική ορολογία και ο κ. Δημ. Τσελεγγίδης στον επίλογο της εισηγήσεώς του λέγοντας: «Το κοινό κείμενο (Σ.Σ. της Ραβέννας) φαίνεται να προϋποθέτει σαφώς ότι Ορθόδοξοι και Ρωμαιοκαθολικοί ανήκουν στη "Μία Εκκλησία" και ότι οι Ρωμαιοκαθολικοί έχουν κοινή με μας (Σ.Σ. τους Ορθοδόξους) αποστολική πίστη, παρά την ταύτιση ουσίας και ενεργείας στο Θεό, παρά το Filioque, παρά την εσφαλμένη δογματική διδασκαλία τους για τον κτιστό χαρακτήρα της άκτιστης και θεοποιού Χάριτος. Όλα τα παραπάνω, στα οποία παραμένουν σταθερά μέχρι σήμερα οι Ρωμαιοκαθολικοί, ακυρώνουν στην πράξη τον χαρακτήρα της Εκκλησίας ως "κοινωνίας θεώσεως", με την οντολογική σημασία του όρου, (την) πραγματική δηλαδή και όχι συμβολική μετοχή του ανθρώπου στη θεία ζωή. Ακυρώνουν όμως ταυτόχρονα και τον ουσιαστικό χαρακτήρα των μυστηρίων της».
      Επιπλέον ο κ. Τσελεγγίδης, κρίνοντας την § 32 του κειμένου της Ραβέννας εν συνδυασμώ με την υποσημείωση 1 της § 4 του ιδίου κειμένου, «βλέπει ότι στην πραγματικότητα το εκκλησιαστικού χαρακτήρα χάσμα ανάμεσα στις δύο πλευρές (Σ.Σ. Ορθοδόξους και Παπικούς) είναι προς το παρόν αγεφύρωτο. Και αυτό οφείλεται», κατά τη γνώμη του κ. Καθηγητού, «στην εσφαλμένη μέθοδο του Θεολογικού Διαλόγου, στην υιοθέτηση δηλαδή του "επί ίσοις όροις" διαλόγου με παρούσες τις διαφορές στο δόγμα».

7.    Το ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος και ο Πάπας Βενέδικτος 16ος «εκφράστηκαν δημοσίως αναγνωρίζοντας το κείμενο της Ραβέννας», όπως είπε ο Βάλτερ Κάσπερ, δεν έχει ουσιαστική σημασία για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Διότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είναι Οικουμενική Σύνοδος. Επιπλέον μέχρι σήμερα δεν είδαμε κανένα επίσημο γραπτό κείμενο προερχόμενο από τις Συνόδους των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών που να εκφράζει αποδοχή του κατ' εξοχήν προβληματικού και κατά συνέπειαν απαράδεκτου κειμένου της Ραβέννας^. ενός κειμένου για το οποίο ακούστηκαν πληθωρικοί έπαινοι από τους Οικουμενιστές Καθηγητές της «Επιστημονικής Ημερίδας», προφανώς για να μας πείσουν για την αξία του!... Πέραν αυτών οι εκπρόσωποι της Ρωσικής Εκκλησίας στη Ραβέννα δεν υπέγραψαν το κείμενο αυτό, αφού είχαν ήδη αποχωρήσει από τη Ραβέννα!
       Επί τη ευκαιρία σημειώνουμε και τούτο: Τα διαφημιζόμενα κοινά κείμενα της Μι­κτής Διεθνούς Επιτροπής από το 1980 (του Μονάχου 1982, του Μπάρι 1987, του Νέου Βάλαμο 1988, της Ραβέννας 2007) μέχρι σήμερα δεν είναι πλήρως αποδεκτά από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν τοποθετήθηκαν επίσημα στα κοινά αυτά κείμενα. Επί πλέον στην Ζ' Γεν. Συνέλευση της Μικτής Επιτροπής στο Balamand του Λιβάνου (1993) μόνο 9 Ορθόδοξες Εκκλησίες ήταν παρούσες!...

8.      Θέλαμε να ρωτήσουμε τους διοργανωτές της «Επιστημονικής Ημερίδας»: Ποια θέση είχε στην ημερίδα ο Ουνίτης «επίσκοπος» Δημήτριος Σαλάχας, τον οποίο ανέγραψαν στο πρόγραμμα ως «Καθολικό Επίσκοπο Καρκαβίας»; Ο Πρόεδρος της ημερίδας παρουσιάζοντάς τον απέφυγε να τον αποκαλέσει «Ουνίτη», αλλά το ακροατήριο με την ευαισθησία που το διέκρινε, τον ανάγκασε τελικά να τον ονομάσει Ουνίτη.
       Αγνοούν οι διοργανωτές της ημερίδας το ρόλο του «επισκόπου» αυτού στη χώρα μας; Αγνοούν την ύπουλη και υπό τις ευλογίες του Πάπα διαβρωτική δράση των Ουνιτών μεταξύ των Ορθοδόξων της Ανατολής; Αγνοούν αυτό που ομολόγησε ο Βάλτερ Κάσπερ στην εισήγησή του, ότι «η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης (1989/90) δεν διευκόλυναν τους (θεολογικούς) διαλόγους, αλλ' έφεραν στο προσκήνιο το παλιό πρόβλημα της Ουνίας»; Αγνοούν ότι η Ουνία είναι πρόβλημα και για τους Παπικούς, παρόλον ότι διευκολύνει τους σκοπούς τους;
       Συζητήσαμε το πρόβλημα του Δουρείου Ίππου της Ουνίας και το λύσαμε; Πού; Πότε; Γιατί λοιπόν την αποδεχόμαστε ως ενεργό μέλος των θεολογικών διαλόγων Ορθοδόξων και Παπικών; Τί έχει να προσφέρει μια κατάφωρα νόθος και ερμαφρόδιτη ομάδα καιροσκόπων, που προβάλλει θρασύτατα και ως... εκκλησία; Άλλωστε το κείμενο που υπέγραψε η Μι­κτή Θεολογική Επιτροπή για την Ουνία στο Μπάλαμαντ (Balamand) του Λιβάνου είναι προβληματικό και γι' αυτό όχι αποδεκτό από την πλειοψηφία των Ορθοδόξων. Και λησμονήσαμε ότι στην Η' Γεν. Συνέλευση της Μικτής Επιτροπής στη Βαλτιμόρη των ΗΠΑ (2000) εξ αφορμής της Ουνίας ο Διάλογος οδηγήθηκε τελικά σε ναυάγιο; Τόσο πολύ μάλιστα, ώστε θα πρέπει ν' αρχίσουμε πάλι από μηδενική βάση προκειμένου ν' αντιμετωπίσουμε το ακανθώδες αυτό θέμα.

9.      Τονίσθηκε από τον Καρδινάλιο Κά­σπερ και από Ορθόδοξο Επίσκοπο - Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών ότι πρέπει «να κάνουμε κατήχηση στο λαό», πράγμα το οποίο οι Παπικοί το κάνουν δια των «επισκόπων» τους. Το πώς το κάνουν και τί κάνουν οι Παπικοί δεν το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως ότι οι ημέτεροι αφήνουν το λαό μας απληροφόρητο για τα όσα λέγονται, γίνονται ή αποδέχονται οι Ορθόδοξοι που συμμετέχουν στους διαλόγους. Είναι δε γνωστό στο Ορθόδοξο πλήρωμα ότι οι εκπρόσωποί μας στους Διαλόγους προέρχονται κατά πλειοψηφίαν ή και αποκλειστικώς από τους «οικουμενιστικώς» φρονούντας. Γι' αυτό και ορισμένοι δεν είναι αποδεκτοί από την πλειοψηφία των Ορθοδόξων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο ο απληροφόρητος λαός, κατ' εξοχήν ευαίσθητος στα θέματα πίστεως, αντιδρά όταν πληροφορείται ελάχιστα, και αυτά συνήθως κολοβωμένα ή σερβιρισμένα έντεχνα, από όσα τεκταίνονται «εν κρυ­πτώ και παραβύστω» - για να θυμηθούμε εκείνο που ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός καταμαρτυρούσε στους «ενωτικούς» της ψευδοσυνόδου της Φερράρας - Φλωρεντίας (1438-1439).
       Ως εκ τούτου δεν προκάλεσαν έκπληξη οι αντιδράσεις που παρουσιάστηκαν στην «Επιστημονική Ημερίδα», υπερβολικές μεν ορισμένες στιγμές, αλλά αναμενόμενες λόγω της ευαισθησίας όσων παρακολουθούσαν την ημερίδα. Άλλωστε και η στάση του Προεδρείου, που αποκαλούσε τους διαμαρτυρομένους «ταλιμπάν» κ.τ.ό. δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Μάλλον προκαλούσε, παρά ηρεμούσε τα πνεύματα. Επιπλέον το Προεδρείο άφησε εντελώς ασχολίαστη την παρέμβαση που έκανε κατά την προσφώνησή του αρχιμανδρίτης που παρουσιάστηκε(!) ως εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερωνύμου. Η παρέμβαση ήταν καθαρά προσωπική του (άλλωστε, όπως δηλώθηκε ήδη από το ιδιαίτερο Γραφείο του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου, ο εν λόγω κληρικός «ούτε παρέστη ως εκπρόσωπος του Αρχιεπισκόπου, ούτε καμμίαν εντολήν εκφωνήσεως κάποιου μηνύματος του Μα­καριωτάτου είχε»). Είπε: «Τώρα μιλάω εξ εαυτού (...). Λοιπόν, σαν κληρικός και σαν Ορθόδοξος Χριστιανός σκέπτομαι μερικές φορές μήπως θα ήτανε φρόνιμο, η επόμενη φάση του Διαλόγου να είναι αφού αποκατασταθεί η ενότητα και όχι πλέον στο χώρο του χωρισμού; Μήπως, δηλαδή, δούνε και οι δύο Εκκλησίες - αφού αναγνωρίσουνε η μία την εκκλησιαστική και ευχαριστιακή υπόσταση της άλλης - ότι αποτελούνε δύο κακώς χωρισμένα κομμάτια του σώματος του Χριστού; Να προχωρούσαμε στην αποκατάσταση της ενότητας και να συνεχίζαμε τον διάλογο μετά. Θα ήταν πιο γόνιμο. Άλλωστε διαφορές έχουμε και μεταξύ μας οι Ορθόδοξοι»!
       Όταν λοιπόν λέγονται τέτοια αθεολόγητα και αντορθόδοξα, πώς να μην αντιδράσει το ακροατήριο;

Αφήνουμε ότι ο εν λόγω αρχιμανδρίτης ως εκπρόσωπος του Μακαριωτάτου (αν ήταν, διότι έτσι παρουσιάστηκε) δεν είχε δικαίωμα προσωπικής επεμβάσεως. Εφόσον ήταν εκπρόσωπος, εξέθετε τον ανεύθυνο εν προκειμένω Αρχιεπίσκοπο. Και μάλιστα με τέτοια πρόταση!

10.   Ακούσαμε στην ημερίδα και κάποιες ομολογίες των υπερμάχων του Διαλόγου, που ίσως είναι αποτέλεσμα αυτοκριτικής. Ομολογήθηκε από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννη, τον ορθόδοξο συμπρόεδρο της Μικτής Διεθνούς Επιτροπής για τον Θεολογικό Διάλογο: «Αγωνιζόμαστε για το αδύνατο. Η ευθύνη ανήκει στη Ρώμη», η οποία με την διαμέσου των αιώνων στάση της «κατέστησε την προσέγγιση αδύνατη» και «με τη Φερράρα - Φλωρεντία σκληρύνθηκε». «Η Ούνία ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί την Ορθοδοξία». «Ο θεολογικός διάλογος είναι ακόμη μακρός».
       Το ίδιο όμως πρόσωπο ύμνησε το κείμενο της Ραβέννας και τόνισε: «Η εξουσία του Πάπα θα κριθεί στο μέλλον. Σήμερα ο Πάπας καλεί να συζητήσουν το θέμα του πρωτείου^. κάποτε δεν δεχόταν συζήτηση» σύμφωνα με την απόφαση της Παπικής Συνόδου της Λυώνος.

11.   Από την ημερίδα μάθαμε πώς σκέπτονται και πώς ενεργούν οι ημέτεροι στο Διάλογο Ορθοδόξων και Παπικών. Και πώς μας ζητούν να αποδεχθούμε την παραπληροφόρηση ή την ελλιπή πληροφόρηση που μας προσφέρουν ως υπεύθυνη ενημέρωση. Για μας όμως σωστή και αλάθητη ενημέρωση, με την οποία κρίνουμε κάθε άλλη θεολογική ενημέρωση, είναι οι Όροι και οι αποφάσεις των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων, η διδαχή των θεοφόρων Πατέρων, οι οποίοι εκφράζουν την θεολογία των θεοδιδάκτων Αποστόλων και την Παράδοση της ενωμένης Εκκλησίας, της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής, της Ορθοδόξου, της μόνης Εκκλησίας. Εμείς «επόμενοι τοις αγίοις Πατράσιν» αυτή τη θεολογία έχουμε χρέος να διδάσκουμε ως κατήχηση στο λαό του Θεού. Το δυστύχημα όμως είναι ότι ο συμπρόεδρος της «Επιστημονικής Ημερίδας» Ορθόδοξος Καθηγητής είπε γυμνή τη κεφαλή ότι «θα πρέπει να υπερβούμε τους Πατέρες για να προχωρήσουμε στην ένωση με τους Ρωμαιοκαθολικούς»! Και έτσι είναι σαφώς στοιχημένος με αυτό που μας καταλογίζουν ως μειονέκτημα οι Παπικοί^. ότι δηλαδή οι επτά άγιες Οικουμενικές Σύνοδοι μας δεσμεύουν και δεν μας αφήνουν να προχωρήσουμε πέραν της διδασκαλίας των! Αποτελούν εμπόδιο και αγκύλωση στη συνέχιση του διαλόγου!...
       Αλλά η αποσιώπηση ή η παραφθορά ή η υπέρβαση ή οι προσωπικές ερμηνείες της αποστολικής διδαχής και πατερικής Παραδόσεώς μας εκ μέρους ορισμένων συγχρόνων θεολόγων είναι αμάρτημα μέγα. Αμάρτημα κατά του παναγίου προσώπου του Χριστού, διότι προσβάλλει την αλήθειά του. Αμάρτημα και κατά του Παρακλήτου Πνεύματος, με τον φωτισμό του Οποίου εδογμάτισαν οι θεοφόροι Πατέρες, τα στόματα του Λόγου. Αμάρτημα και κατά του μυστηριακού σώματός του, της αγίας Εκκλησίας, εκτός της οποίας δεν υπάρχει σωτηρία.

 

«Ο ΣΩΤΗΡ»
Ορθοδοξο χριστιανικό περιοδικό
όργανο ομωνύμου αδελφότητος ΘεολόγωνΈτος 50όν  Αθήναι 15 Σεπτεμβρίου 2009  Αριθ. 1985