Ὁ σύγχρονος Θεολογικὸς διάλογος μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους ἀνατρέπει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση. Δογματικὴ σύγχυση. Μέρος Η΄. Μεταφρασμένο και στά Ἀραβικά .

 

Τό ἑλληνικό κείμενο προέρχεται ἀπό τόν Όρθόδοξο Τύπο ἀρ. φύλ. 1865 4 Φεβρουαρίου 2011 καί ἡ μετάφρασή του στά ἀραβικά ἔγινε ἀπό τόν π. Ἀθανάσιο Χενεῖν.

Ὁ σύγχρονος Θεολογικὸς διάλογος μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους ἀνατρέπει τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση.

Δογματικὴ σύγχυση.

Εἶναι ἀπαραίτητο πάντως νὰ λεχθεῖ ὅτι ἡ προσπάθεια ἀποχαρακτηρισμοῦ τῶν Ἀρμενίων καὶ τῶν ἄλλων Ἀντιχαλκηδονίων ὡς Μονοφυσιτῶν αἱρετικῶν καὶ ἡ παρουσίασή των ὡς κατὰ πάντα Ὀρθοδόξων, ἐνῶ ἀποτελοῦσε ἁπλῶς προσωπικὴ γνώμη ἐλαχίστων θεολόγων, καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν ἦταν ἰδιαιτέρως ἀνησυχητική, στὶς ἡμέρες μας ἀποτελεῖ βασικὴ γραμμὴ πάνω, στὴν ὁποία πορεύεται ὁ ἐπίσημος Θεολογικὸς Διάλογος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, ὁ ὁποῖος συναντᾶ λόγω αὐτῆς του τῆς πορείας τὴν δικαιολογημένη ἀντίδραση μερικῶν αὐτοκέφαλων ἐκκλησιῶν, τοῦ Ἁγίου Ὄρους καὶ μεμονωμένων θεολόγων.
Οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι χωρὶς νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς δύο βασικές τους θέσεις, τὴν ἀπόρριψη τῆς Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ τὴν μὴ ἀρίθμηση τῶν δύο φύσεων τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὴν ἕνωση, ποὺ ἀρκοῦν γιὰ νὰ θεωροῦνται ὡς Μονοφυσίτες αἱρετικοί, κατόρθωσαν προβάλλοντας ἀσθενέστατα θεολογικὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα κονιορτοποιεῖ ὁ Μ. Φώτιος, νὰ ὁδηγήσουν τὰ ὀρθόδοξα μέλη τῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Διαλόγου στὴ θέση ὅτι οἱ δύο ἐκκλησίες ἔχουν κληρονομήσει τὴν ἴδια ἀποστολικὴ πίστη καὶ παράδοση καὶ ὅτι ἀποτελοῦν δύο οἰκογένειες Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Σχετικὰ μάλιστα μὲ τὸ ὄνομα τῶν Ἀντιχαλκηδονίων, ποὺ ἀποτέλεσε θέμα συζητήσεως στὸν Διάλογο, μὲ τὴν ἐπιμονή τους οἱ Ἀντιχαλκηδόνιοι ἐπέτυχαν νὰ μὴ ὀνομάζονται πλέον Μονοφυσιτικὲς Ἐκκλησίες ἢ Προχαλκηδόνιες Ἐκκλησίες, ἀλλὰ σὲ πρώτη φάση δέχθηκαν νὰ ὀνομάζονται Ἀρχαῖες Ἀνατολικὲς Ἐκκλησίες. Ἐζήτησαν κατόπιν νὰ ὀνομάζονται ἁπλῶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Δὲν δέχθηκαν συμβιβαστικὴ πρόταση τῶν Ὀρθοδόξων νὰ ὀνομάζονται Ἀνατολικὲς
Ὀρθόδοξες μὴ Χαλκηδόνιες Ἐκκλησίες, ζήτησαν τὴν ἀπάλειψη τοῦ
μὴ Χαλκηδόνιες Ἐκκλησίες καὶ ὀνομάζονται τώρα στὸ Διάλογο Ἀνατολικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκ κλησίες, ἐπιβεβαιουμένης ἔτσι διὰ τοῦ ὀνόματος τῆς ἀνυπάρκτου ἐν τοῖς πράγμασι Ὀρθοδοξίας των. Οἱ διεργασίες αὐτὲς στὰ πλαίσια τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου εἶχαν καὶ ἔχουν σὰν συνέπεια νὰ δημιουργηθεῖ ὄντως τὸ κοινῶς λεγόμενο comfusio, σύγχυση ἀληθινή, κατὰ τὴν συγχυτικὴ τῶν
Ἀντιχαλκηδονίων Χριστολογία. Τὰ ὀνόματα Ὀρθοδοξία καὶ Ὀρθόδοξος δὲν χαρακτηρίζουν πλέον μόνον τὶς κατὰ παράδοση ὈρθόδοξεςἘκκλησίες, τὶς ἑνωμένες ἀπολύτως στὴν πίστη, τὴν λατρεία καὶ τὴν διοίκηση, ποὺ ἔχουν ἐπὶ κεφαλῆς ὡς πρῶτον τῇ τιμῇ τὸν οἰκουμενικὸ τῆς Κων/πόλεως θρόνο, ἀλλὰ καὶ τοὺς Μονοφυσίτες Ἀντιχαλκηδονίους.
Ἔτσι μέσα στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν ταυτιζόμαστε οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τοὺς Μονοφυσίτες καὶ ὀνομαζόμαστε ὅλοι ἀπὸ κοινοῦ Ὀρθόδοξοι, συμμετέχοντας σὲ κοινὲς “διορθόδοξες” ἐπιτροπές. Τὸ πιὸ δυσάρεστο ὅμως εἶναι, μετὰ ἀπὸ  αὐτὴν τὴν ἄμβλυνση, νὰ συγκροτοῦμε καὶ μόνοι μας διορθόδοξες ἐπιτροπὲς καὶ νὰ συντάσσουμε κοινὰ κείμενα μὲ τοὺς Μονοφυσίτες ὡς κείμενα τῶν Ὀρθοδόξων.
Μέσα λοιπὸν σ᾽ αὐτὴν τὴν σύγχυση, ποὺ δημιουργήθηκε καὶ ἀπὸ τὶς σχετικὲς μελέτες μερικῶν θεολόγων, καὶ ἀπὸ τὶς θεολογικὲς διεργασίες στὰ πλαίσια τοῦ Διαλόγου, δὲν εἶναι καθόλου περίεργο τὸ ὅτι ὅλα αὐτὰ ἔχουν περάσει καὶ στὴ θεολογικὴ ἔρευνα καὶ διδασκαλία στὶς θεολογικές μας Σχολὲς ἀλλὰ καὶ στὴ γενικώτερη ἔναντι τῶν Μονοφυσιτῶν στάση μας. Εἶναι π.χ. ἄξιο παρατηρήσεως ὅτι, ἐνῶ οἱ Σχολές μας δὲν χορηγοῦν διδακτορικὸ δίπλωμα οὔτε σὲ Ρωμαιοκαθολικοὺς οὔτε σὲ Προτεστάντες ἢ ἄλλους ἑτεροδόξους, χορήγησαν ὅμως σὲ Κόπτες
Θεολόγους. Σὲ μελέτες καθηγητῶν γράφεται ὅτι οἱ Μονοφυσίτες τῆς Αἰγύπτου δὲν εἶναι αἱρετικοὶ ἀλλὰ σχισματικοί, μὲ ἐπίκληση μάλιστα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, τοῦ ὁποίου παρερμηνεύεται ἡ διδασκαλία. Στὰ ἴδια πλαίσια προσεγγίσεως
πρὸς τοὺς Μονοφυσίτες, τοποθετεῖται καὶ ἡ προσπάθεια νὰ ἀπο
δειχθεῖ ὅτι ὁ Τόμος τῆς Δ´ ἐν Χαλκηδόνι Οἰκ. Συνόδου δὲν εἶναι ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Λέοντος Ρώμης, τὸν ὁποῖο οἱ Μονοφυσίτες θεωροῦν νεστοριανίζοντα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου, σὰν νὰ ὑπάρχει διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν Ἅγιο Λέοντα καὶ στὸν Ἅγιο Κύριλλο.»…

Ὁ ἐπίλογος

Εἰς τὸν ἐπίλογον τοῦ ἄρθρου του ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης σημειώνει:
«Οἱ Ἀρμένιοι εἶναι εὐγενὴς καὶ συμπαθὴς λαός. Συμπορεύθηκαν μὲ
τοὺς Ἕλληνες σὲ δύσκολους καιρούς, ἀντιμετώπισαν τὴν ἴδια σκληρότητα ἀπὸ ξενικὲς κατακτήσεις μέχρι τῶν τελευταίων ἐπονειδίστων σφαγῶν στὶς δύο πρῶτες δεκαετίες τοῦ αἰῶνος μας. Πενήντα χιλιάδες πρόσφυγες Ἀρμένιοι μαζί μὲ τοὺς ὁμοεθνεῖς μας πρόσφυγες τῆς Μικρασίας καὶ τοῦ Πόντου βρῆκαν θαλπωρὴ καὶ καταφύγιο στὴ Χώρα μας, ὅπου ζοῦν μὲ ἐντιμότητα, ἐργατικότητα καὶ προκοπή. Φιλικώτατα τοὺς ἀντιμετωπίζει σὲ ἀνθρώπινο ἐπίπεδο καὶ κοσμικὸ ὁ Μ. Φώτιος. Ἐπανειλημμένωςἀποκαλεῖ τὸν Ἀσώτιο φίλο καὶ συγγενῆ. Ἐπισημαίνει ὅμως ὅτι τὰ θέματα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἀληθείας κινοῦνται σὲ ἄλλη διάσταση, ὄχι στὸ χῶρο τῶν πρόσκαιρων σκοπιμοτήτων, ἀλλὰ στὸ χῶρο τῆς αἰωνιότητος, τὴν εἴσοδο στὴν ὁποία ἐγγυῶνται ὄχι τὸ σχίσμα
καὶ ἡ αἵρεσις, ἀλλὰ ἡ Μία Ἁγία Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκ κλησία.
Τοῦ γράφει. “Μὴ σοὶ γένοιτο, τερπνὸν φιλίας καὶ συγγενείας ἀγλάϊσμα, μήτε σοὶ μήτε τινὶ ἄλλῳ, ὅσοις τὸ Χριστοῦ ἐπικαλεῖται ὄνομα, μηδαμῶς κατὰ τὸ ἐκεῖθεν κριτήριον εἰς τοιαύτην ὑποβληθῆναι καὶ τηλικαύτην ἐξέτασιν καὶ τότε μεταμανθάνειν τὴν ἀλήθειαν, ὅτε πλέον οὐδὲν τοῦ πικρότερον κολάζεσθαι περιγίνεται”».

Ὀφείλει νὰ ἀσχοληθῆ ἡ Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὀφείλει νὰ δώση τὰς δεούσας ἐξηγήσεις εἰς τὴν
Ἱεραρχίαν διὰ αὐτὴν τὴν παρέκκλισίν του καὶ τὴν φοβερὰν πλάνην
του. Ἕως σήμερον εἰς θέματα τὰ ὁποῖα εἶχον σχέσιν μὲ τὸ Πρωτεῖον τοῦ Πάπα τὰ ἐχειρίσθη καλῶς καὶ δὲν ἐκλόνισε τὴν ἐμπιστοσύνην τοῦ λαοῦ. Τὸ τελευταῖον καιρὸν πίπτει εἰς μεγάλα ὀλισθήματα. Τὸ πρῶτον εἶναι ἡ σκόπιμος σιωπὴ διὰ τὴν υἱοθέτησιν τῆς μεταπατερικῆς θεολογίας καὶ τὴν ἀπόρριψιν τῆς Πατερικῆς, τὴν ὁποίαν προωθῆ ἡ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τῆς Ἱ.Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία ἀνοικτῶς προωθῆ τὴν αἵρεσιν.
Τὸ δεύτερον μεγάλο ὀλίσθημα εἶναι ἡ ἀναγνώρισις τῶν Μονοφυσιτῶν ὡς Ὀρθοδόξων, ὅταν οὗτοι δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν Χριστολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τὰς Οἰκουμενικὰς Συνόδους, μὲ τὰς ὁποίας ἡ Ἐκκλησία μας κηρύσσει τὴν ἀλήθειαν τῆς Πίστεως. Τὰ δύο αὐτὰ ὀλισθήματα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρέπει νὰ ἔλθουν πρὸς συζήτησιν εἰς τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας, διὰ νὰ γίνη εὐρυτάτη συζήτησις καὶ νὰ διακηρυχθῆ ἡ Πίστις εἰς τοὺς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὰς Οἰκουμενικάς Συνόδους.

Γ. ΖΕΡΒΟΣ

3 -التشويش العقائدى

ΔογματικηνΣύγχυση

لقد أثار الحوار اللاهوتى بين الكنائس الارثوذكسية والأرمن والمونوفيزيتين ردود أفعال شديدة فى الأوساط اللاهوتية وفى الجبل المقدس أثوس بل وفى أوساط المؤمنين البسطاء.  ذلك لأن المونوفيزيتيين يتمسكون بنفس الأسباب التى تمسكوا بها اثناء مجمع خلقيدونية وبعده وهى رفض مجمع خلقيدوينة وعدم الاعتراف يوجود طبيعتين فى المسيح بعد الاتحاد . هذه الامور تكفى وحدها لكى يكونوا فعلا مونوفيزيتيين وهراطقة .لقد نجح ممثلوهم فى الحوار اللاهوتى فى استعمال  بعض الحجج اللاهوتية العقلانية والتى لا تصمد امام الفكر اللاهوتى للاباء ومنهم فوتيوس.لقد  نجحوا فى اقناع  أعضاء لجنة الحوار الارثوذكسيين بان هذه الكنائس المونوفيزيتية هى كنائس ارثوذكسية  وان الكنيستين الارثوذكسيتين  قد  ورثتا تراثا ارثوذكسيا واحدا وانهم يشكلون عائلتين ارثوذكسيتين . لقد رفض المونوفيزيتيون فى بداية جلسات الحوار ان تسمى كنائسهم بالغير الخلقديونة أو بالكنائس الشرقية بل أصروا على ان تسمى كنائسهم بالكنائس الارثوذكسية . لقد قبلوا فى المرحلة الاولى ان تسمى كنائسهم بالكنائس الشرقية وبعدها طلبوا ان يسموا بالكنائس الارثوذكسية ولم يقبلوا الحل التوفيقى الذى عرضه الارثوذكس وهو ان يدعو بالكنائس الشرقية الارثوذكسية الغير الخلقيدونية . لقد أحدثت هذه الخطوات لونا مما نسميه التشويش العقائدى فكيف يعقل أن يطلق اسم ارثوذكس على من لا تشترك فى الايمان الواحد ولا فى الادارة الواحدة ولا فى الكأس الواحدة المقدسة .هذه هى مشكلة مجلس الكنائس العالمى الذى يجمع المونوفيزيتيين مع الارثوذكس فى لجان واحدة تحت اسم ارثوذكس.  الشئ المحزن هو ان نقوم نحن الارثوذكس بعمل بيانات مشركة مع المونوفيزيتيين ونطلق عليها بيانات ارثوذكسية. لقد صار هذا التشويش العقائدى واقعا فى  بعض اوسا طنا اللاهوتية  ومعاهد اللاهوت . هناك اتجاه للقول بان 

طومس لاون لا يمثل المجمع بل  وكان

 Ἀναβάσεις
  14η Ὀκτωβρίου 2012